Oli otya?

Dag 15:

Vandaag vond ik het wel weer tijd om uit te slapen na een vermoeiend weekendje Jinja. Helaas werd ik alweer vroeg wakker door de kindjes. Zodra ze weten dat we terug zijn komen ze de hele tijd voor ons huisje spelen met de hoop dat we naar buiten komen, om 7 uur in de ochtend. Nee dus. Ik heb me nog een keer omgedraaid en ben weer in slaap gevallen. Een uurtje later werd ik wakker van een paar hele harde geluiden. Ik was nog alleen binnen met Sarah, die trouwens ook nog helemaal in coma lag. De andere meiden waren al naar hun klasje gegaan. Het bleek dus de schoonmaakster te zijn. Die komt nu echt mega vaak. Toen ik nog alleen was is ze geen een keer geweest. Wel heel fijn al doen ze niet heen veel qua schoonmaken. Toen ik een beetje ontwaakt was uit mijn slaap had ik mijn laptop gepakt en ben ik het verhaal van het weekend gaan schrijven. Ik had zoveel te vertellen en wilde alles heel graag opschrijven, maar nog ben i k dingetjes vergeten. Gelukkig maar voor jullie want anders moeten jullie nog meer lezen. Ik heb echt anderhalf uur zitten typen op mijn laptopje. Nadat ik eindeljk klaar was ben ik gaan ontbijten. Inmiddels was het al 11 uur dus hoogste tijd. Zoals elke dag weer een geroosterd broodje met jam. Ondertussen had ik John ook een berichtje gestuurd of hij onze deur wilde maken van de badkamer en binnen no-time stond hij voor de deur in zijn overalletje. Hij had een compleet nieuwe deurslot meegenomen inclusief nieuwe deurklink. Heel fijn want nu hadden we eindelijk weer 2 wc’s en 2 douches. Luxe, al gebruik ik er eigenlijk alleen maar eentje. Ik douche hier trouwens ook echt alleen als het nodig is. De douche is soms zo koud en iedereen stinkt hier dus niemand ruikt je haha. Maar goed, John was geweest en de deur deed het weer en kon dus weer open. Ik heb daarna het verhaal op de blog gezet en ben noodles gaan maken. Het was al bijna 1 uur en dan is het lunchtime hier op het project. De meiden zouden dan ook terug komen en die hadden vast wel honger. De tafel was al helemaal gedekt toen ze binnen kwamen en we zijn gelijk aangeschoven. Toen we net aan het eten waren kwamen Inge en Ritah aan. Ze hadden nieuwe eieren, brood en melk mee genomen want die waren bijna of helemaal op. Ze hebben het neergezet en zijn daarna bij ons aangeschoven. We moesten alvast betalen voor Banda Island en voor de culturele avond waar we woensdag heengaan. Ook vroeg ze om feedback over John en het weekend, maar echt alles was helemaal top gegaan behalve 1 dingetje vonden we. Onderweg naar Kampala stopte hij zomaar langs de weg en liet de motor van zijn auto draaien, liet alle ramen open en de deuren had hij niet op slot gedaan. Iedereen bekeek ons heel erg en ze konden zeg maar zomaar de auto instappen en met ons wegrijden. Aan de andere kant was het ook wel weer lief want hij zette de auto stil om snoepjes te kopen voor ons allemaal en voor zichzelf. Toch hebben we het doorgegeven aan Inge dat dat wel kan, maar dat hij dan even de ramen en deuren dicht moet doen ofzo want het was trouwens ook al donker buiten. Verder hadden we totaal niks te klagen. Hij was zorgzaam, bezorg en heel erg vriendeljk. De perfecte gids. Ik had gisteren de hele ochtend mijn zonnenbril op mijn hoofd. Na een tijdje had ik hem opgeruimd in mijn tas. Toen ik in de auto ging zitten en hij vroeg of we alles bij ons hadden wat hij keer deed merkte hij op dat ik mijn zonnenbril niet meer op mijn hoofd had. Ik vertelde hem dat ik hem had opgeborgen en dat het goed was. Zo oplettend was hij dus. Na ons noodles etentje in de middag besloten we om naar de supermarkt te gaan want we hadden echt eten nodig voor de hele week. We maakten ons klaar en gingen opzoek naar een boda die hier dichtbij stond. Er kwamen er 2 aan, dus zijn we maar met zn 2en bij op de boda gegaan. Dit raden ze eigenlijk af, maar als het niet anders kan is het oke. Ik zat met Sarah bij een man achterop. Ik had nog bijna mijn voet gebroken want ik voelde mijn slipper tegen de spaken aan gaan. Ik zat in het midden en moest de hele tijd mijn buikspieren aanspannen om niet om te vallen. Ook kon ik mij niet echt goed vasthouden. Ik had nu maar een beetje mijn handen op Sarah’s benen gelegd voor evenwicht. Gelukkig ging alles goed en kwamen we heel en veilig aan bij de mainroad. Daar aangekomen kwam er gelijk al een man van de taxi aanlopen. Hij vroeg aan de boda rijder hoeveel het was en gaf hem geld. Sarah en ik keken elkaar aan en dachten echt uuhmm okee?? Hij bleek dus snel te willen vertrekken en daarom betaalde hij het snel voor ons. We moesten het hem natuurlijk wel terug betalen zei hij. Uiteindelijk hebben we nog 1000 shilling weten te besparen. De boda tocht was 1500 voor 2 personen. In totaal dus 3000 voor ons vieren. De taxi rit naar Kampala was 2000 shilling per persoon. Uiteindelijk hebben we hem 10.000 shilling gegeven terwijl hij 11.000 moest krijgen. Jaja mensen, we hebben wel 27 cent bespaard.Echt een mega bedrag. Nouja, eenmaal aangekomen bij dat winkelcentrum moet je altijd langs een controle waar ze bij iedereen in hun tas kijken. Je moet je rits open doen en dan kijken ze er echt 1 seconde in. Hele goede controle dus want je hoeft er ook niks uit te halen. Meestal staat er een vrouw met een man naast haar met een mega groot wapen. Wel een beetje beangstigend. Ook heeft ze zo’n fouilleer apparaat die het volgens mij niet eens doet. Elke keer hoor je gecontrolleerd te worden, maar dit keer had ze een chagrijnige bui denk ik en mochten we zo doorlopen. We hebben daar ook even gepint en zijn daarna de supermarkt ingedoken. We hebben eten gehaald voor de hele week dus we hoeven sowieso tot volgende week niet meer heen. Op de terugweg van de de supermarkt lopen we altijd langs een bedelend kindje van 2 denk ik. Ze leren hier al mega vroeg lopen dus het kindje lijkt veel ouder, maar is dus echt nog heel jong. Hij ziet er zo zielig uit, maar het is ook wel een beetje dubbel. Soms zie je ook van die mensen die zich voordoen als straatkind, maar dan gewoon een huis hebben en het echt gewoon goed hebben. Het is hier verboden in de wet om bedelende mensen geld te geven. Je mag ze alleen eten geven. Als je ze geld geeft en de politie ziet het word je opgepakt. Niet doen dus. Gewoon doorlopen ook al is het een beetje moeilijk. We werden bij de taxibusjesplaats zo een taxibusje ingesleurd die naar Chireka ging. Het was inmiddels half 6, dus spitsuur. Er stond een mega file en pap als je dit leest, de file in Nederland valt echt nog wel heel erg mee! Er zijn geen banen dus iedereen staat kriskras door elkaar en de verkeerspolitie stelt hier echt geen drol voor. Maar goed, we deden dus dubbel zo lang over het ritje naar Chireka als normaal. Vanaf Chireka naar Namugongo was het minder druk en konden we lekker doorrijden. Daarna weer op de boda naar het project. Thuis aangekomen hadden Fenne en ik de spulletjes opgeruimd en zijn Sarah en Dagmar naar het dichtstbijzijnde kraampje gelopen om tomaten te halen want die gaan nu heel erg hard. Vanavond hadden we afgesproken om een tosti avond te doen, want daar hadden we echt mega trek in. We hebben tosti’s gemaakt met kaas, met ham-kaas en met ham, kaas en tomaten. Die laatste was echt heel erg lekker en die ga ik zeker meenemen naar huis. Na het eten ben ik onder de douche gestapt. Ik was zo vies. Als ik over mijn arm wreef viel de viezigheid er gewoon af terwijl ik gisteren nog gedoucht had. Nadat ik weer helemaal schoon was had ik mijn laptop gepakt en ben ik het verhaaltje van de dag weer gaan typen. Het is al bijna een gewoonte geworden om het elke avond even te doen. Soms heb ik even geen zin om te schrijven, maar dan denk ik er over na en dan is het eigenlijk wel zonde als ik het zo oppervlakkig opschrijf want al die kleine details die ik nu wel schrijf vergeet je allemaal na een paar dagen. Ik hoop dat ik het zo kan volhouden. Ik heb het nog steeds mega erg naar mijn zin en de kinderen vind ik elke dag leuker worden. Zij mij denk ik ook. Ik kwam vanmiddag thuis en al de kindjes uit mijn klas kwamen naar mij toegerend met een mega grote glimlach op hun gezicht. Ze riepen heel hard auntie en knuffelde mij. Dit was zo lief. Opnieuw voelde ik het gevoel van puur geluk . Ik ben zo blij dat ik mijn droom heb mogen waarmaken. Dat is dan ook mijn boodschap voor alle mensen die mijn blog lezen. Als je een droom hebt, zorg er dan voor dat die uitkomt. Het leven is kort en voor je het weet lukt het niet meer en dan heb je er alleen maar over kunnen dromen. Met deze fijne gedachten duik ik nu heel snel mijn bedje in. Morgen weer vroeg op want ik ga Juliëtte weer een dagje helpen. Ik heb er super veel zin in zoals elke dag!! Ku lala vizuri (slaaplekker)

weekendje Jinja

Dag 13:

Vandaag begon onze trip naar Jinja. Ik had mijn wekker om 6 uur gezet en om 7 uur moesten we bij de poort staan. Dat stonden we natuurlijk, alleen was onze gids John een beetje laat, zoals elke Afrikaan. We vertrokken in een soort van Jeep richting de andere meiden in het Doingoood huis. We gingen over de snelweg want die was volgens John het snelste en dat klopte denk ik ook wel. Onderweg heb ik zo veel gezien waarvan ik wel even dacht oh mijn god. De snelweg reed langs een paar soort van sloppenwijkjes. Nou waren dit nog wel de wat betere sloppenwijkjes maar goed. Allemaal mensen die in huisjes wonen net zo groot als mijn badkamer thuis in Nederland en geloof me, die is echt niet zo heel groot. Deze waren dan allemaal gebouwd van hout en plastic platen. Mensen liepen op de snelweg, kinderen die erop spelen (hartstikke gevaarlijk) en mensen doen hun was op de snelweg. Ook is het hier gewoon toegestaan om wild te plassen dus om een paar meter zie je een boda boda rijder of auto stoppen en dan gaan ze gewoon even staan plassen in de berm. Dit waren dan wel allemaal mannen die ik dit zag doen. We vervolgden onze weg en kwamen om half 9 aan bij het doingoood huis, een half uur te laat. Kato en Marleen zijn snel in de auto gaan zitten. Ik zat helemaal voorin naast John en heb lekker met hem gepraat. De meiden hier worden er denk ik soms wel een beetje gek van haha, ik praat altijd zoveel en vooral met chauffeurs als we ergens heen gaan. Ik heb het met hem gehad over Nederland (zoals altijd). Dit vinden alle mensen hier zo interessant. Ik heb lekker de hele tijd lopen babbelen dus de tijd ging wel snel. Na 2,5 uur rijden ofzo kwamen we aan bij Mabira forest. Hier gingen we stoppen voor een wandeling door het ena grootste forest van Oeganda. We kregen een gids en nog een ander meisje. Ik weet nog dat het meisje Juna heette, maar de naam van de man ben ik vergeten want die had zo’n typische ononthoudbare Afrikaanse naam. Ik zie hem toch nooit meer dus dat maakt ook nie t uit haha. Het eerste stukje was een beetje saai want hij ging allemaal dingen vertellen over wanneer het oerwoud was ontstaan en dat het nu beschermd was en voor toeristen werd gebruikt om ze in rond te leiden. We liepn nu verder het oerwoud in over een klein padje wat al platgestampt was door alle andere toeristen voor ons. Voor de rest was het echt zo’n typisch oerwoudpadje. Overal takken in de weg en ik had echt het gevoel alsof ik een oerwoud inliep. Een broeierige warmte en het rook er heerlijk naar allemaal bloemen en verse lucht van de bomen. Dat zei de gids trouwens ook, we blijven nu voor altijd jong volgens hem omdat we de aller friste lucht hebben ingeademd die de bomen net hebben geproduceerd. We vertelden dat we in Nederland ook bomen hadden en de man zei dat als we vaak door het bos lopen we echt voor altijd jong en gezond zullen blijven. Nou die mogen we wel in onze zak steken hoor! Onderweg stopten we bij een paar bomen, die voor mij allemaal hetzelfde leken maar er dat dus wel duidelijk verschil in. De ene boom was een medicijn voor als je buikpijn had. Dan moest je de bladeren in warm water doen en even laten weken en dan opdrinken. Het zou als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. De andere boom die er ook heel erg op leek was goed voor als je zere tanden had. Je moest het blaadje in warm gekookt water dompelen en dan op het blaadje kauwen. De laatste boom was de vrouwen boom. De gids werd nu een beetje giegelig. Als vrouwen deze blaadjes in hun thee deden en het opdronken zouden ze heel goed in bed worden en heel veel kinderen kunnen krijgen hahaha. Dit was opzich wel grappig want die man moest de hele tijd om lachen en Juna stond er een beetje schaapachtig bij te kijken. Elke keer als zij wat mocht vertellen over de planten vertelde de man met de moeilijke naam(gids) het nog een keer. Na alle bomen verhalen zaten we echt diep in het oerwoud. We moesten over allemaal zelf gemaakte bruggetjes lopen die nog net niet uit elkaar vielen van ellende. Nou was het water niet zo heel diep dus was het ook niet echt een groot probleem als je erin zou vallen. Alleen zou je denk ik dan heel erg stinken. Toen we echt diep, diep waren hoorde de gids ineens dieren. We moesten allemaal stil zijn. In het begin had hij verteld dat hier luipaarden, wilde zwijnen en aapjes wonen. Als we de luipaard tegen zouden komen hadden we wel een probleem want dan moesten we rennen voor ons leven. Gelukkig waren het de aapjes die hij hoorde. Het waren er zo veel en ze slingerde allemaal boven ons langs hoog in de bomen. We konden ze wel goed zien en ik heb ook veel foto’s gemaakt. Allemaal baby aapjes met mama aapjes. Aapjes die een beetje aan het stoeien waren en gewoon stille aapjes. Dit was zo bijzonder om te zien. Het is zo anders als in de dierentuin. Hier kunnen ze gewoon alle kanten op gaan en lekker doen wat ze zelf willen. Het nadeel was wel dat dit de laatste aapjes waren in het hele oerwoud. Zo zonde! Alleen maar omdat ze de bomen willen om dingen ervan te maken voor zichzelf. Ik snap nu pas echt dat al dat bomenkap gedoe gestopt moet worden want de maakt het leven van alle dieren helemaal kapot. Misschien slopen de mensen wel hun huisje en dan zitten ze zonder huisje. Straks hebben we helemaal geen wilde dieren meer op de wereld alleen maar omdat mensen geld belangrijker vinden. Dat is toch zonde! Nadat we alle aapjes hadden gezien zijn we verder gelopen. We zijn op de terugweg alleen nog een insect tegen gekomen. Dit was een soort van rups met een hard lijfje. Als je hem aanraakte rolde hij zichzelf op als een slakkenhuisje. Dit was wel apart om te zien, maar die had ik hier ook al op het project gezien. De terugweg ging redelijk snel want de man had er flink de pas in. We hadden een wandeling van anderhalf uur, dus daarna waren we weer terug bij de auto. Iedereen ging nog even snel plassen want het was nog een uurtje rijden naar Jinja. De wc leek op een emmer met een bril erop. En er liepen spinnen in.. Verder was het oke! Iedereen was weer klaar en we gingen weer lekker verder crossen over de heerlijke Afrikaanse weg. Onderweg zag ik nog een echte zwerver. Dit was de eerste die ik hier had gezien. Hij had heel veel kleren over elkaar aan maar alles was gescheurd. Het was een beetje zo’n typische zwerver uit een film. Helemaal bruin gekleed en overal scheuren. Hij had een wandelstok gemaakt van een tak. Hij liep langs de weg en zijn andere hand hield hij op zodat je er geld in kon leggen. Dit was wel een beetje heftig en ik schrok er wel een beetje van, maar dat was normaal zei John. Na een uurtje kwamen we aan in Jinja. We gingen nu eerst naar de oorsprong van de Nijl om met een bootje erop te varen. Onderweg naar de oever hadden de mensen die hier wonen allemaal kraampjes gebouwd. Die weten natuurlijk heel goed dat hier toeristen komen, dus die lopen denk ik wel goed binnen. Van John mochten we er straks kijken nadat we klaar waren met de boottocht. We liepen dus weer verder naar beneden. Daar stond de gids van de boot. Hij vertelde eerst wat over Gandhi omdat er een groot beeld van hem stond. Hij vertelde wat Gandhi allemaal had gedaan en waar die nu begraven lag. Dit was een soort herdenkingsbeeld. Na zijn praatje zijn we verder gelopen naar beneden en kregen we een zwemvest. Er stond al een bootje voor ons klaar. Het was zo’n typisch Afrikaans bootje met een dakje erboven, langwerpig en bankjes van planken hout. Hier hadden ze nu wel iets zachtere bankjes van gemaakt door er een soort ‘plastickussentjesdeken’ erop vast te maken. Het was nog nietecht mega lekker om op te zitten maar voor een boottochtje was het prima. En daar gingen we dan, vol gas de Nijl op. Eerst gingen we een beetje langs de oever varen en vertelde hij weer wat over de vegetatie. Dit was wel interessant. Ietsje verderop kwamen we langs een eilandje. Hier woonden mensen op en ook stond er een toeristisch kraampje. Dit stond alleen compleet onder water omdat het de laatste maand veel geregend had. De vrouw zat de hele dag op een verhoogd bankje en kon nergens heen, tenzij ze ging zwemmen. Als je naar het kraampje wilde moest je door het water lopen. Dit hebben we maar even overgeslagen. Wel zijn we in het water geweest bij het bord dat het lake Victoria overgaat in de Nijl. Je moest uit de boot klimmen en op stenen in het water gaan staan. Deze stenen waren zo glibberig dat als ik John en Sarah’s hand niet vastgepakt had, ik uitgegleden was. Gelukkig was dit niet gebeurd en als het wel gebeurd was was het ook niet erg geweest want alles droogt hier toch heel snel. We hebben een rondje gemaakt en zijn daarna terug gevaren. Dit hele boottochtje duurde denk ik een uurtje en was echt heel erg luek. Het was bloedheet dus dat afkoelen in het water was wel lekker. Wel waren onze broeken zeiknat doordat we in het water hadden gelopen, maar zoals ik al zei was dit binnen no-time droog in de zon. Toen we weer aan wal waren en we weer met 2 benen op het vaste land stonden mochten we langs de marktjes. Er stond ook een typisch Afrikaans bandje muziek te maken en kindjes traditioneel gekleed die erop dansten. Je mocht geen foto’s nemen tenzij je ze 5.000 shilling gaf. Als je wilde filmen moest je 10.000 shilling betalen. Daarna zijn we een paar kraampjes binnen gegaan. Ze hebben hier zulke mooie dingen en ze maken het allemaal zelf met de hand. Echt heel knap. Ik heb wat gekocht voor thuis. Ik ga lekker niet zeggen wat want dat is een verrassing. We hebben nog een beetje de andere kraampjes bekeken, maar het is bijna allemaal hetzelfde. Het afdingen vind ik hier nog wel een beetje moeilijk. Het scheelt voor ons maar een euro die we wel kunnen missen, maar aan de andere kant is het zo normaal. Die mensen hebben het denk ik wel nodig, in ieder geval meer als wij. Maar misschien laten ze ons ook wel een veelste hoge prijs betalen omdat we blank zijn. Ze zien hier blanke als rijke mensen omdat je de reis hierheen kan betalen en dit soort excursies kan doen. Na ons Nijltochtje zouden we naar de bungeejump gaan omdat Marleen graag wilde bungeejumpen. Het leek mij ook wel gaaf om te doen, maar dan niet in Afrika en bovendien vond ik het hier veelste duur. Uiteindelijk ging dit niet meer door vandaag want het zat helemaal vol. Morgen ochtend zou het gebeuren. Daarom gingen we nu gelijk maar door naar het verblijf waar we zouden gaan slapen. Dit was zo gaaf! We hadden een eigen hutje met 3 stapelbedden. Het was wel een beetje armoedig, maar goed genoeg voor 1 nachtje. Salamanders konden gewoon naar binnen komen en er waren geen musquito netten dus je kon makkelijk geprikt worden door muggen. We gingen bij de bar zitten waar je echt prachtig uitzicht had over de Nijl, echt indrukwekkend. We hebben wat nacho’s besteld en deze met zijn allen gedeeld. We hadden guacamoledip en tomatensalsa dip. De laatste was echt verrukkelijk. Dat is echt iets wat ik hier ontdekt heb, ineens ben ik helemaal weg van tomaten. Tomaten in mijn ei, tomaten op brood, overal tomaten. Heerlijk! Daarna hebben we genoten van de zonsondergang. De zon weerspiegelde in het water en het was zo mooi. Na een tijdje kregen een paar alweer honger dus hebben we nog wat eten besteld. Sarah en ik hadden fish and chips en de rest deelde een kipburger met een bord patat. De vis wat echt heerlijk en heb er echt van genoten na al dat rijst met bonen. Toen alles op was hebben we nog wat gepraat en na een tijdje zijn we binnen gaan zitten op de bankjes. Nouja binnen, laten we zeggen onder een dak. Hier was een barretje. Op een gegeven moment kwam John er ook bijzitten en vroeg hij of we een verhaal wilde vertellen over ons of over Nederland. We wisten niet echt iets te vertellen wat echt goed was dus vroegen we of hij een verhaal wilde vertellen. Dat was goed zei hij en hij begon te vertellen. Voordat hij zijn eerste zin begon nam hij een hele grote hap lucht, dus je zag al dat het een zielig verhaal was want zijn gezicht betrok ook een beetje. Hij begon te vertellen dat hij vroeger op straat woonde omdat zijn ouders waren gestorven toen hij nog heel klein was. Dit was al best heftig maar wat hij daarna vertelde schrok ik meer van. Hij leefde op de straten in Kampala en had helemaal niks. Hij sliep ’s avonds in een eigen gegraven kuil onder een boom en elke nacht hoopte en bidde hij weer dat hij niet vermoord zou worden. Dat is echt een groot probleem op straat. Veel mensen die daar leven worden gewoon vermoord zonder reden. Toen hij dat vertelde stonden de tranen in mijn ogen. Hij vertelde ook dat al zijn straatvrienden dingen steelden enzo en dat hij ze vertelde dat dat niet goed was. Hji heeft het nooit gedaan want hij is nog verrekt slim ook. Hij heeft zijn hele jeugd een boekje en een pen bij zich gehouden. Daarin heeft hij geschreven wat hij elke dag heeft gedaan. Dat boekje heeft hij nu nog steeds. Iedereen was er helemaal een beetje stil van. John zelf ook. Het was echt een verdrietig verhaal. Gelukkig ging hij op zijn 4^de naar school. Het is hier zo dat als je een van de 3 beste leerlingen bent de regering dan je opleiding en school betaald. Hij dacht zelf dat hij daar nooit bij zou kunnen komen maar naar hard werken is het hem toch gelukt. Hij heeft hierdoor zijn basisschool afgemaakt en is daarna aardrijkskunde en economie gaan studeren. Hij is nu opgeleid tot leraar ofzo zei hij, dat is wel een beetje raar, want hij werkt niet als leraar. Hij werkt nu hier op het project als een of andere klusjesman. Hij helpt mee de school bouwen, maar doet ook kleine klusjes bij ons in het huisje zoals de deurklink maken. Dagmar wilde de deur dichtdoen en toen brak de hele deurklink af en was de deur dicht.We kregen hem dus niet meer open. Gelukkig hebben we nog een andere wc bij Sarah in de kamer. Maar goed, na zijn verhaal zijn we gaan slapen in ons hutje. Ik lag boven in het stapelbed bij het raam waar geen glas in zat en waar geen gordijnen voor hingen. In het raam hadden ze gaas gehangen zodat de grootste dieren niet naar binnen konden komen. Overal liepen beestjes en salamanders, maar ik heb echt heerlijk geslapen. Ik had gewoon mijn lange broek aangehouden zodat mijn benen niet lekgeprikt zouden worden. Ook had ik een vestje aan. In de nacht kreeg ik het echt bloedheet en de rest trouwens ook, maar we durfte niks uit te doen omdat we bang waren dat we geprikt zouden worden door muggen en malariamuggen. Malariamuggen zijn vooral in de avond en nacht actief. We sliepen om een uur of 12 en om 2 uur was iedereen weer wakker. Marleen lag te baden in haar eigen zweet en voelde zich helemaal niet goed. De rest had het ook wel warm, maar niet zo warm als Marleen. Ik heb alles half gehoord omdat ik nog half sliep en half luisterde. Daarna heb ik van 3 tot 7 heerlijk doorgeslapen in mijn bedje vol met beestjes. Heerlijk! Sommigen waren een beetje aan het zeuren over de bedden en beestjes, maar dan heb je nog nooit bij de scouting gekeken. Dit waar we nu sliepen was echt nog heel luxe!

Dag 14:

We waren dus rond een uur of 7 wakker en zijn er maar uit gegaan. Verder slapen lukte toch niet meer en Marleen zou gaan bungeejumpen. Alleen ging het niet zo goed met haar. Ze voelde zich helemaal niet lekker dus hebben we haar maar aangeraden om het niet te doen. Ze had ook niet gegeten dus met een lege maag is het helemaal zwaar. Ze baalde wel, maar gelukkig kan je ook nog voor een dagje naar Jinja dus dan kan ze het wel nog doen als ze zich beter voelt. We hebben ontbeten met wat vers fruit, muesli en geroosterd brood. De planning was om na het eten weg te gaan, maar dat werd dus wat later omdat Marleen zich niet lekker voelde. We zouden vandaag naar een craftmarket gaan in Jinja. Echt super leuk! Om half 11 waren we helemaal klaar om te gaan. Alles was weer ingepakt en klaar voor vertrek. We reden naar Jinja over een Africanroad zoals John dat zegt. Overal kuilen en stenen op de weg, niet normaal. Als je echt heel erg wagenziek bent moet je hier nooit heengaan. Ik ben normaal gesproken ook wagenziek, maar hier heb ik er totaal geen last van, heel raar maar ook wel weer heen fijn. Ik dacht dus dat we echt naar zo’n markt zouden gaan met kraampjes, maar die gedachten was dus helemaal verkeerd. Het waren gewoon een paar winkeltjes aan de kant van de weg. Dit was wel een hoofdweg waar veel mensen overheen reden dus ook hun lopen vast wel goed binnen. Bij elk kraampje hebben ze hetzelfde dus als ik wat leuks zag ging ik eerst bij elk kraampje vragen hoe duur het was. Overal verkopen ze Oegandeze voetbalshirts in de kleuren wit, zwart, geel en rood. Ik vond de rode wel erg mooi, dus ik besloot die te kopen. De goedkoopste was 20.000 shilling, nog geen 6 euro. Koopje! Hij is dan wel nep, maar dat maakt me niet zoveel uit. Het enige verschil is dat er FUFA opstaat in plaats van FIFA. Ik had het nog niet eens gezien totdat een van de meiden het tegen mij zei. Op de markt heb ik ook nog wat souveriertjes gekocht, maar dat ga ik ook niet vertellen want dan is het niet meer leuk haha. Op de markt heb ik ook nog wat jongens leren kennen. Ze wilde weten waar we vandaan kwamen en wat we hier deden. Deze jongens waren zo lief. Ze gingen voor ons beatboxen en we zijn met ze op de foto geweest. Na het gestruin op de markt hadden we weer een beetje honger dus hadden we wat broodjes gaan halen bij een bakkertje. We gingen op een stoepje zitten en hebben het opgegeten terwijl we wachtten op John. Hij moest tanken en zou “zo terug zijn”. Na een half uur kwam hij eindelijk aankakken en konden we richting het paardrijden. We moesten ongeveer een uurtje rijden naar het paardrijden over de Africanroads. Als dit een normale weg zou zijn zou het de helft korter duren. We kwamen dus een beetje vroeg aan bij de stallen. Onze gegevens moesten we op een papiertje schrijven voor als er wat gebeurde. Na een kort tijdje wachten ging het gebeuren. Danique ging paardrijden voor het eerst in haar leven. Je werd ingedeeld op lengte en ik was de ena grootste van de meiden. Dat betekende dus dat ik ook een van de grootste paarden kreeg.. Hij was echt mega! Hij was zwart en heette Jack Daniëls. Dat is dan wel weer een goeie naam haha. Ik werd erop gehezen en daar gingen we hoor. Dood eng zo’n mega beest. Eerst gingen we gewoon stappen. Dat was nog wel te doen onddanks dat mijn kont nu al pijn deed. Na een tijdje stappen door de bosjes en langs echte sttonthutjes werd het tijd om wat sneller te gaan. We gingen in draf. In het begin werd ik echt compleet door elkaar geschud omdat ik geen ritme kon vinden in het zitten en opstaan. Na een tijdje lukte het wel. Ik neem nu ook gelijk mijn woorden terug van dat ik had gezegd dat paardrijden geen sport is, halleluja. Onderweg kwamen we een waterpomp tegen, hier stonden kinderen jerrycans te vullen om mee te nemen naar huis. Kato liep voor mij en de kinderen lieten haar paard schrikken. Hierdoor viel ze er bijna af en hing ze om de nek van het paard. Toen ze gids dat zag hij hij vol in galop op de kinderen af. Al die kinderen renden weg. Dit deed hij dus om de kinderen bang te maken voor de paarden zodat ze ze niet durven aan te raken en in de buurt te komen want kinderen kunnen hier echt niet omgaan met dieren. Ze gooien stenen op ze en slaan ze. Net als dat verhaal van die hond op het voetbalveld. Als zij achter het dier aanrennen is het dolle pret, maar al zijn de rollen omgekeerd vinden ze het niet meer leuk. Maar goed, nadat Kato weer op het zadel was gingen we verder. Je kon nu kiezen of ze echt in galop wilde gaan of dat je wilde blijven stappen. Ik dacht na en wilde eigenlijk wel in galop ookal had ik het echt nog nooit gedaan en vond ik het doodeng. Als je paard gaat rijden is alleen maar lopen ook geen zak aan, een beetje actie is wel leuk. We kwamen dus op een open weide met hoog gras. Het deed me echt denken aan een spelletje van Barbie dat ik vroeger altijd speelde op de computer. Je kon dan ook paardrijden door grassen met bloemetjes en daar tussen vladderde allemaal vlindertjes. Dit was echt precies hetzelfde. Met de Nijl aan de zijkant was het echt prachtig. Eerst had ik was opstart problemen want hij wilde niet harder als draf. Het scheen dus dat je dan nog een keer met je voeten op zijn buik moet tikken en een geluidje moet maken. Na 3 keer proberen lukte dat eindelijk en vol gas ging ik over dat veld. Een paar keer dacht ik wel echt dat ik eraf ging vallen omdat je je echt nergens aan kan vast houden. Het is puur evenwicht en elke keer weer goed landen. Dit was echt geweldig. We hadden gekozen om het maar een uurtje te doen. Dit was denk ik ook precies genoeg. Alles deed zeer haha. Onderweg terug naar de manege kwamen we weer allemaal kindjes tegen. Ze roepen allemaal mzungu, mzungu en zwaaien. Dit is zo lief en elke keer als ik die blije koppies van die kinderen zie voel ik me zo blij en komt er een grote lach op mijn gezicht te staan. Die kindjes zijn allemaal echt wel gelukkig, met zo weinig. En dan heb je nog van die verwende kinderen in Nederland die gaan huilen en zeuren als ze hier iets niet krijgen van hun ouders ofzo. Nu leven wij natuurlijk in een hele andere cultuur, maar evengoed. Ik zie gewoon dat die kinderen hier gelukkig zijn. Ze spelen met stenen, banden en met elkaar. Soms denk ik nu echt wel dat ik in het verkeerde continent ben geboren. Ik zou me hier zo aan de bevolking kunnen toevoegen. Alles gaat hier zo heerlijk relaxen, echt pure hakuna matata! De hele week hebben we het met elkaar al over pizza eten. Dat is eigenlijk ook best raar zo na het onderwerp wat ik hiervoor heb besproken realiseer ik me nu. Wij zijn daarna gewoon pizza gaan eten terwijl hun weer rijst aten denk ik. Iedereen had de hele week al trek in pizza, dus we vroegen John of hij ons naar een goed restaurant wilde brengen waar we dat dus konden eten. We reden eerst weer helemaal terug naar Kampala. Onderweg heb ik hem wat Nederlandse topmuziek laten luisteren en hij vond het helemaal te gek. We gingen dus eten bij Kyoto ofzo. We zaten buiten onder de prachtige sterrenhemel pizza te eten. We hebben 3 grote pizza’s en 3 kleine die we er gratis bijkregen samen gedeeld met zijn 7en. We dachten dat we alleen de grote opkregen maar uiteindelijk ging alles op haha. Na het eten zijn we terug gereden naar het doingoood huis om Kato en Marleen af te zetten.Onderweg zijn we ook nog bij een oude straatvriend van hem gestopt. Hij wilde ons voorstellen aan ons. Dit was wel lief bedoeld, maar hij liet ons alleen zitten in de auto met open ramen en deuren. Iedereen kon ons zo aanraken en naar binnen komen. Gelukkig gingen we al redelijk snel weer weg. Aangekomen bij het doingoood huis ben ik er ook even snel uitgesprongen daar want ik was wat vesten vergeten plus mijn riempje. Ik heb het daar opgepikt en ik heb daar ook gelijk het nieuwe meisje Tirzah ontmoet. Leuk meisje met een vlotte babbel. Daarna ben ik snel weer terug gelopen naar de auto want het was al 11 uur en iedereen wilde wel naar bed. John werkt dus ook bij ons op het project dus als wij thuis waren, was hij ook gelijk thuis. Om kwart voor 12 waren we eindelijk terug. We hebben John enorm bedankt voor alles want het was echt heel leuk. Hij zei toen nog dat het hem speet als hij soms wat stil was. Hij zei dat hij dan aan het verleden dacht. Dat vonden wij natuurlijk helemaal niet erg. Ook bedankte hij ons dat wij hem vertrouwde en dat hij onze gids mocht zijn. We gaven hem een goeie hand en zijn toen snel naar binnen gegaan, omgekleed en gelijk in bed gaan liggen. Ik was echt helemaal kapot. Gelukkig kon ik de volgende morgen een beetje uitslapen want ik had niks afgesproken met leraren en kinderen. Goodnight!

voorbereiding Jinja!

Dag 12:

Na een tijdje slaap ik eindelijk door het geluid van de kinderen heen. Dit was de laatste dag dat we een beetje konden uitslapen want morgen worden we al om 7 uur opgehaald om richting Jinja te gaan. We hebben ons aangekleed en hebben toen de tafel gedekt want Inge en Ritah zouden bij ons komen ontbijten omdat ze het geld kwamen ophalen voor ons tripje naar Jinja. We hebben heerlijke wentelteefjes gemaakt met gewoon wat geroosterd brood ernaast. Ook hadden we nog wat jackfruit en ananas over van gisteren dus dat hadden we ook maar op tafel gezet. Inge merkte op dat er een hele tijd een strijd is tussen alle Nederlanders hier en de enige Belg. Sarah gebruikt de hele tijd rare woorden die wij niet kennen zoals een backpack noemt ze een trek rugzak en een flessenopener een aftrekker. Ook lacht ze zich een krik haha. Dit betekent dus dat je je in een deuk lacht. Ik heb daar echt nog nooit van gehoord haha. Ook is het andersom hoor, Sarah lacht ook om ons taaltje. Na het ontbijt hebben we afgesproken wat we allemaal wilden gaan doen en wat we konden gaan doen. Daarna konden we naar ons klasje gaan want Inge ging met de gids overleggen die dus ook hier werkt bij de school. Ik ben toen naar mijn klasje gelopen. De lunch was net afgelopen dus ik kwam net optijd. Ze waren weer woordjes aan het leren. Vandaag was een kort dagje school want in de middag zijn ze hier op vrijdag altijd vrij. Ze hadden een opdracht om weer namen van eten op te schrijven. Dit konden ze nu allemaal wel dus dat ging redelijk goed. Hier deden ze evengoed wel even een tijdje over. Hierna kwam weer de rekenlerares. We gingen weer verder met breuken. Dit keer had de lerares wat cirkels verdeeld met wat ingekleurde vakjes. De kinderen moesten nu de breuken opschrijven. Ik heb een jongen Umar apart genomen en heb hem een op een geholpen. Hij vond het evengoed nog heel erg moeilijk. Ik heb hem echt alles stap voor stap uitgelegd hoe het werkt. Uit hoeveel vakjes bestaat het figuurtje en hoeveel vakjes zijn ingekleurd. Uiteindelijk was het wel gelukt en na een tijdje waren we klaar en heb ik een pen gepakt en ben ik gaan nakijken. De meeste hadden alles wel goed behalve de kleintjes. De lerares hoefde nu echt helemaal niks meer te doen omdat ik al haar werk had overgenomen. Ze was me heel erg dankbaar en zei dat echt honderd keer. Dat was zo lief. Het was nu lunchtime, iedereen vertrok naar buiten om snel naar hun huisje te lopen en hun bordje te halen als ze die nog niet in de klas hadden liggen. Ze hadden gezegd dat ze sweet potatoes gingen eten maar dit klopte dus niet. Het was gewoon weer rijst met bonen en dit keer met een een of andere witte saus. Dat zal vast wel iets van een rijstsaus zijn geweest denk ik want ze eten hier nog niet genoeg rijst haha. Na de lunch was het tijd om een potje te voetballen want daar vragen de kinderen de hele tijd om. Joshua was weer met de rest van de kinderen naar het voetbalveld heel ver weg lopen van hier. Ik was vorige week ook daar mee naartoe en toen ging het op de terugweg zo hard regenen. Maar hij had dus alle ballen meegenomen en daarom waren er geen ballen meer. We hebben alle kringhuisjes rond gelopen en gevraagd naar een bal. Uiteindelijk kwamen we een kleintje tegen die hier ook op het project woonde in een huisje bij haar ouders die hier waarschijnlijk les geven. Uiteindelijk zijn we dus met bal richting het voetbalveld gelopen. Het was echt bloedheet dus het potje duurde niet echt heel erg lang. Al snel zijn we in de schaduw gaan zitten want ik zweette peentjes. Al heel snel werd er weer aan mijn haar gefriemeld en overal werden vlechtjes gemaakt. Ik vind het echt heerlijk als mensen aan mijn haar friemelen dus dit hebben ze ongeveer de hele middag gedaan tot ze moesten eten. Eerst werden er allemaal kleine vlechtjes gemaakt door de kleintjes tot de wat grotere meiden kwamen. Volgens hen waren de kleine vlechtjes echt heel lelijk en vervolgens werd alles eruit gehaald en werd het nu ingevlochten. Ze kinderen vinden ons westers haar zo leuk en zo zacht. Elke keer hoor ik weer dat mijn haar op het haar van een prinses lijkt. Ze willen het altijd aanraken en als ze de kans krijgen willen ze het vlechten. Heerlijk! De andere meiden waren ondertussen naar het keukentje gelopen om weer te helpen met opscheppen. Ik vind het wel leuk om een keertje in de week te doen maar voor mij hoeft het niet elke dag haha. In plaats daarvan ben ik lekker gaan skypen met het thuisfront wat echt zalig was, zoals Sarah dat zegt. Na een uurtje kwamen ze weer terug en besloten we maar eten te maken want het was al half 8. We eten hier zo laat! Ik moet straks weer helemaal wennen aan het ritme in Nederland en het optijd eten. We hebben de rest van de sperzieboontjes, aardappeltjes en kip opgegeten. Dit keer was het veel beter gelukt als de vorige keer en ik heb echt genoten met mijn ketchup. Ik ben hier echt geobsedeerd door de ketchup. Alles is er ineens lekker mee, maakt niet uit wat. Ei met ketchup, aardappels met ketchup, sperziebonen met ketchup, noodles met ketchup. Het klinkt allemaal zo vies maar het is zooo lekker! Na het eten hebben we een beetje gerelaxed en alvast onze tas ingepakt voor het weekendje. Ik heb er zo veel zin in! Om 9 uur zijn we nog een film gaan kijken en daarna zijn we maar richting bed gegaan want morgen wordt een vroegertje. Dit weekend zullen jullie dus geen update van mij krijgen want ik laat mijn laptop lekker hier. Scheelt weer een hoop gesjouw en ik weet nieteens of ik daar wel interntet heb. Morgen worden we dus om 7 uur opgehaald bij het huis hier door de gids. Dan is het een rit van 2,5 uur naar Jinja. Onderweg zullen we stoppen bij een soort oerwoud waar we een rondje zullen gaan lopen. Daarna vervolgen we de rit en komen we aan bij Jinja. Daar zullen we op een boot stappen en over de oorsprong van de Nijl gaan varen. De natuur schijnt er erg mooi te zijn dus ik denk dat de camera overuren zal gaan draaien haha. Na de boottocht gaan we naar het stadje zelf en kunnen we kiezen tussen een paar dingetjes wat we willen gaan doen. Ik wil sowieso even langs een craftmarkt om te kijken of ze daar ook leuke souveniertjes hebben. We slapen ’s avonds in een hostel en de volgende ochtend ontbijten we daar. Die dag kon je ook kiezen wat je wilde gaan doen en wij hebben paardrijden gekozen. Ik heb dit nog nooit gedaan zoals ik al zei in mijn andere blog dus ik ben benieuwd. Ik ga nu maar mijn verhaal afronden want ik kan nog echt uren doorpraten over van alles en nog wat maar we moeten morgen vroeg opstaan. Ik spreek jullie volgende week weer! xx

Weekendje Jinja is in aantocht! :D

Dag 11:

Vandaag echt weer eens heerlijk uitgeslapen. Eindelijk niet een keer om 7 uur wakker door de kindjes. Misschien hebben ze nu pas eindelijk mijn vraag begrepen of ze wat zachter willen doen in de ochtend. Of misschien had ik wel gewoon geluk vandaag. Na het opstaan heb ik me net zoals elke dag aangekleed (duh). We hebben weer met zijn allen broodjes gemaakt en de rest is daarna naar de kliniek en klas gegaan. Ik moest echt mijn kleding wassen want ik had nog maar 1 broek. Ik heb het teiltje gepakt en ben lekker met de hand mijn was gaan wassen. Alle kindjes doen het hier ook op de hand en dan voel ik mij zo schuldig om de wasmachine te gebruiken. Dus nadat ik lekker de was met mijn handen had gedaan ben ik even heerlijk in de zon gaan liggen. Je kan niet bruin genoeg worden toch? Ik lag eerst op een soort van veranda hier naast het huisje, maar het stikte van de mieren dus ben ik maar in het gras gaan liggen met mijn handdoekje. Na een uurtje had ik het echt bloedheet en ben ik maar naar binnen gegaan om me klaar te maken om weer een middagje te helpen in de klas. Het was ook net breaktime geweest dus ze begonnen net weer toen ik binnen kwam. Ze waren weer met zijn allen de woordjes aan het opnoemen die ik op de muur had gehangen. Eentje heeft dan de “pointer” en die leest het woord voor en de rest herhaald het. Als de groep het herhaald heeft zegt hij “spell the word...”. De klas spelt het woord dan en dan gaan ze naar het volgende woord. Zo gaat het ongeveer een half uur door. Daarna hebben ze nog een tijdje een opdracht afgemaakt wat te maken had met het onderwerp van gisteren. Daarna nog een beetje rekenen en toen was het tijd voor de lunch. Dit keer gingen we poscho eten. Dit is een soort van hele vieze aan elkaar geplakte witte rijst ofzo. Nouja daar lijkt het op. Ik had gevraagd wat het was maar het schijnt een een of ander geplette mais iets te zijn. Het smaakt echt totaal naar niks. Je krijgt dan nog wel wat bonen erbij waar wat sap bij zit. Dat sap is echt mega zout dus dat geeft wat smaak aan de witte kleef bende. Dit is tot nu toe echt het vieste wat ik hier heb gegeten en het is niet voor herhaling vatbaar tenzij ze me heel weinig witte plakzooi geven en meer bonen. Die zijn trouwens wel echt mega lekker. Ik hou van de bonen hier. Na de lunch hebben we nog even in het huisje gezeten omdat sommigen nog wat honger hadden en ook niet hun poscho hadden opgegeten. Volgens mij geven ze het gewoon omdat het vult. Die kinderen proeven denk ik echt niks meer. Elke dag bonen en rijst of bonen met witte kleefbende. Maar goed, na het chillen in het huisje zijn we weer terug gegaan naar de klassen. Ik kwam binnen en er hing me er toch een lucht. Alle kinderen knepen hun neus dicht en ik dacht maar dat het aan mij lag. Het was zo raar, maar uiteindelijk lag het gelukkig niet aan mij. Het scheen dus dat een meisje in haar broek had gepoept. Heel lekker... Die lucht komt zeker door de bonen haha. Ze moest van teacher Juliëtte buiten staan en wachten op haar omdat ze haar naar haar kringetje met huisjes zou brengen waar ze zich moest omkleden en schoonmaken. Ze mocht ook niet meer terug komen in de les, dat was best wel vreemd. Terwijl het meisje, Winnie, op de stoep stond voor het klaslokaaltje kregen de andere kinderen ook een preek dat je zoiets niet in je broek moet doen en dat je dan naar de wc moet gaan. Daarna moet jezelf goed schoonmaken en je handen wassen want ze wilde niet dat haar lokaal naar poep zou stinken. Ik heb echt nog nooit zo’n smerige lucht geroken, allemachtig. Juliëtte schreef een opdracht op het bord en gaf ze hun schriftjes. De opdracht was om te tekenen wat voor je eten je allemaal eet als je thuis bent. Daarna vertrok ze met Winnie richting de huisjes. Gelukkig stonden de ramen wagenwijd dus kon het een beetje doortochten. Dit betekende nu dus wel dat ik alleen voor de klas stond. Gelukkig was dit een redelijk makkelijke opdracht dus ik wist wel wat ik kon doen. Ik vroeg aan de kinderen of ik voorbeelden op het bord moest tekenen van wat eten. Veel zeiden ja dus heb ik een ananas, een banaan, een koe en een kip op het bord getekend. Alle kinderen tekende het netjes over. Ook zei ik dat ze de namen van het eten erbij moesten zetten. Heel braaf deden ze dat ook allemaal alleen stil zijn vinden ze hier nog wel moeilijk. Als Juliëtte voor de klas staat en zegt dat ze stil moeten zijn is het doodstil, maar als ik het vraag blijven ze maar doorpraten. Heel bizar is dat de kinderen het nog steeds fout opschrijven terwijl ik het heb voorgeschreven op het bord. Na een uurtje kwam Juliëtte weer terug . We hebben samen de schriftjes nagekeken, terwijl er weinig na te kijken viel. Ik zette maar gewoon vinkjes bij de tekeningen van de kids. Wat kan er fout zijn aan een tekening van een kind? Juliëtte is daar echt heel streng in. Als een kind een koe met een poot teveel tekend of zonder staart gaat er een kruis door de tekening. Tegen de tijd dat alles nagekeken was, was het tijd om naar huis te gaan. Er scheen dus weer een bijeenkomst te zijn in de kerk. Er kwamen mensen uit Kenia had ik begrepen na een beetje rondvragen. Uiteindelijk bleken het dus Amerikanen te zijn die uit Kenia kwamen. Ze deden een soort van rondreis door heel Kenia en Oeganda en gingen langs scholen om ze te sponseren en te dansen. Ze hadden hun eigen muziek installatie mee ofzo want die had ik nog niet gezien hier. We gingen met zijn allen dansen, dat was zo leuk. Iedereen lachte ons compleet uit omdat we mee gingen doen en omdat wij natuurlijk niet zo soepel in de heupjes zijn. Ook kwam er nog een verhaal waarvan de man die het vertelde het de 10 belangrijkste minuten van je leven zouden zijn. Hij vertelde over de 3 B’s. Believe, Behave en Become.Dit stond voor dat als je een droom hebt om bijvoorbeeld advocaat te worden dat je eerst God heel belangrijk gaat vinden en daarna heel veel voor hem gaat bidden,en je dan je gedraagt als een advocaat. Als je dat goed had gedaan kon je uiteindelijk een advocaat worden als je er helemaal achter staat en er echt je best voor doet. Hetzelfde geldt voor de 3 D’s: Dream, Dicide en Do. Na 1,5 gingen ze weer weg met de bus en was de rust terug gekeerd. Na de kerkdienst zijn we even naar het dichtsbijzijnde supermarktje gelopen. Het drinken was namelijk op dus dat hadden we echt nodig. De loopje naar het supermarktje is best lang maar het is zo leuk. Onderweg komen er altijd kindjes naar je toe gerend en zingen een liedje over een mzungu. Ze zwaaien ook weer als een gek, dus zwaaien we ook als gekken terug. We hadden gehoord over jackfruit. Ik weet niet of jullie daar ooit van hebben gehoord? Het is een hele grote ronde vrucht met een prikkelige schil. We hadden het nog nooit gegeten dus we namen maar een klein stukje mee. Ook hadden we nog wat tomaten en ananassen gehaald bij de lokale kraampjes. Op de terug weg naar de school hadden we een hele zwerm kindjes achter ons aan lopen die benieuwd waren waar we heen gingen denk ik. Eenmaal terug zijn we naar de vrouw van het eten gelopen omdat we haar hadden beloofd te helpen met eten opscheppen voor alle kinderen. We moesten helpen de zware pannen te tillen, die voor mij echt veelste zwaar waren en bovendien was de pan ook echt veelste heet om op te tillen. Die vrouw van het eten deed dat gewoon even met haar blote handen. We hebben geholpen met de kindjes eten geven en ondertussen ben ik even naar buiten gegaan want er waren maar 2 opscheplepels en we waren met zijn 4en. Ik heb buiten genoten van de zonsondergang en heb daarvan wat foto’s gemaakt. Ondertussen was het al 8 uur en hadden we allemaal wel honger. We hebben spaghetti gemaakt met tomatensaus. Maar we hadden niet genoeg saus dus daarom hadden we wat tomaten gekocht in de middag. Die hebben we gesneden en door de saus geroerd. Heetzelfde voor de paprika. Dit was echt mega lekker. Na het eten hebben we alvast het fruit geschild voor morgen ochtend. Morgen komen Inge en Ritah bij ons ontbijten omdat ze het geld komen ophalen voor een weekendje Jinja. We vertrekken zaterdag ochtend richting Jinja. Het is 2,5 uur rijden over een onverharde weg, dus ik ben benieuwd. We gaan daar varen over de oorsprong van de Nijl en rijden door stadjes daar. De tweede dag konden we zelf kiezen wat we wilden gaan doen. We hebben dus voor paardrijden gekozen. Dit heb ik echt nog nooit gedaan dus ik ben zeer benieuwd hoe dat gaat aflopen. Als mijn paard met mij erop een ravijn inrent merken jullie het vanzelf wel want dan zal er geen nieuw blog komen haha. In de avond heb ik nog even gepraat met een jonge meneer die hier ook werkt. Ik heb echt geen idee wat hij doet, maar hij is echt heel erg aardig. Uiteindelijk kwam het weer op het dagelijkse onderwerp: het geloof. Het liep een beetje uit op een discussie want hij zei dat God de mens en de aarde heeft gemaakt, maar ik zei dat dat nooit kan en dat niemand dat kan bewijzen. Hij vroeg aan mij hoe ik dacht dat de wereld was ontstaan en ik had echt geen flauw idee. Ook begon hij over de hemel en hel en een heel verhaal over de Bijbel. Uiteindelijk liep hij zomaar weg, dus ik zat daar echt en dacht oke.. Na een paar minuten kwam hij terug met een Bijbel en begon eruit voor te lezen. Het was opzich wel interessant maar ik hoef me er verder niet voorte interesseren want het maakt me echt niks uit hoe de aarde is ontstaan. Maar goed, na een tijdje ben ik weggegaan en heb ik me lekker klaar gemaakt voor bed. Morgen is het laatste dagje hier voordat we naar Jinja vertrekken. Ik heb er echt super veel zin in! Slaaplekker!! xx

Habari!

Habari! (hallo in Swahili)

Dag 10:

Vandaag werd ik heerlijk uitgerust wakker, de kinderen waren best stil dus ik kon lekker een beetje uitslapen. Ik heb me daarna aangekleed en het het broodrooster aangezet om broodjes te roosteren voor het ontbijt. Deze ochtend werd het geen eitje met kaas en ketchup. Vandaag gewoon een lekker geroosterd broodje met jam. Nadat we met zn allen hadden ontbeten was het tijd om aan de slag te gaan. Sarah is net afgestudeerd als verpleegkundige dus die ging helpen in de kliniek. Ik ging weer naar mijn eigen klasje p1 en Fenne en Dagmar werden ook op een klas gezet. Ik heb Juliëtte vandaag de hele dag geholpen. Mijn eerste opdracht was om de werkjes na te kijken. In mijn klas zit ook een babyclass zoals ze dat hier noemen. In deze groep zitten de allerkleinsten. Vandaag hadden we het over meervoud en enkelvoud. De opdracht was heel erg makkelijk, ze hoefden hetalleen maar over te schrijven en nog deden ze het fout. Tijdens de opdracht was het tijd voor de lunch. Ik wilde net thuis een broodje gaan eten toen teacher Juliëtte achter me aan kwam rennen. De kinderen hadden al thee voor mij gehaald met wat lekkers. Het was een heel klein dik pannenkoekje en nog een soort loempia met balletjes erin ofzo. Dit schenen dus kleine bonen te zijn. Dit was echt heel lekker. Na de lunch zijn we verder gegaan met de opdracht. Dit scheen dus een hele moeilijke te zijn voor de kleintjes want het duurde echt eeuwen voordat ze eindelijk klaar waren. Mijn opdracht was om de werkjes na te kijken. Tijdens het nakijken vertrok Juliëtte ineens want “ze ging even weg”. Dit was dus precies een moment waar ik bang voor was want wat moest ik nu gaan doen als ze eindelijk klaar waren. Ik heb eerst maar woordjes met ze gelezen en daarna heb ik weer hoofd, schouder, knie en teen gezongen. Dit blijven ze leuk vinden maar ze luisteren ook niet goed. Met het stukje oren, ogen en het puntje van je neus blijven ze maar zeggen ogen, oren en het puntje van je neus. Ze draaien het de hele tijd om en zingen het liedje ook totaal verkeerd. Ik heb de hoop maar opgegeven en laat ze lekker hun eigen liedje ervan maken. Na een uur kwam Juliëtte pas terug. Ik had het overleefd dacht ik bij mijzelf. De kinderen hadden niet stilgezeten en ze hebben wat geleerd van mij. Toen was het lunchtime. De meiden en ik hadden besloten om ook mee te eten op het project. De bonen en rijst stonden al op ons te wachten. Ik voel me echt elkekeer zo schuldig als we voor mogen. Er staat echt een mega rij en ik wil eigenlijk gewoon op mijn beurt wachten, maar wij blanken hoeven niet te wachten en mogen gewoon voordringen. We hebben het opgegeten en zijn daarna terug gelopen om onze borden terug te brengen. Daarna begon de school weer. Nu was er een andere lerares die ze rekenen ging geven. Dit was de lerares van p2. De kinderen hebben echt 2 uur gedaan over 5 sommetjes. Dit was trouwens ook de eerste keer in de 10 dagen dat ik zag dat de kinderen rekenen kregen. Ik kon nu ook niet zo heel veel doen omdat ik die lerares niet kende en ze niet vroeg of ik wilde helpen. Ik heb toen maar met Faith gespeeld in het klaslokaal. Opeens werd de les gestopt en moesten we allemaal naar de kerk. We moesten bidden voor de bezoekers. Gisteren waren er ook bezoekers om de kinderen in te lichten over besmettelijke ziektes enzo. Vandaag waren er weer mensen van een een of ander ziekenhuis en ze vertelde weer over ziektes. Dit duurde allemaal een beetje lang maar ik vond het onbeleefd om weg te lopen dus ben ik maar gebleven. Na het hele kerkgebeuren hebben we de bezoekers uitgezwaaid en zijn we gaan wassen. Elke dag na school wassen de kinderen hun schoolpakjes. Ik heb Ritah geholpen vandaag. Ik deed het denk ik alleen niet zo goed want alles wat ik voor haar gewassen had deed ze weer overnieuw haha. Na het wassen ben ik nog even bij Sarah gaan kijken in de kliniek. Zij werkt daar nu als verpleegkundige en ik was daar nog maar een keer binnen geweest dus ik wilde wel nog een keer kijken. Overdag waren er heel veel mensen dus toen durfte ik niet echt zomaar naar binnen te lopen omdat die mensen zich niet lekker voelen en dan komt er zo’n blanke bij je kijken. Daar zou ik zelf ook niet echt op zitten te wachten. Alles is zo primitief daar. Alle instrumenten liggen gewoon in een bak met water om ze schoon te laten weken. Echt te vies. Alles is roestig en de ziekenhuisbedjes vallen nog net niet uit elkaar. Ik heb er even gepraat met de andere zusters en om 5 uur zijn we terug gelopen naar het huisje want we gingen met zijn allen uit eten. We waren om kwart voor 6 vertrokken omdat we er om 7 uur moesten zijn. Dit hadden we precies goed uitgestippeld want we waren er om 1 minuut voor 7. We hebben echt heerlijk gegeten in een luxe restaurant. Ik heb een hamburger gegeten want daar had ik echt mega erge trek in. Ook hebben we met zijn allen afgesproken wat we allemaal willen doen en we zijn er uiteindelijk uitgekomen. Dit weekend gaan we een weekendje naar Jinja. Dit is een stadje op 2,5 uur rijden hier vandaan. Het is de oorsprong van de Nijl en de natuur is er erg mooi. Dat weekend erop gaan we naar Banda Island om heerlijk te relaxen op het strand en wat vis te eten. Het weekend daarna is de safari en dat weekend daarna is alweer mijn laatste weekend. Als je het zo bekijkt lijkt het alsof ik hier nog zo kort ben. Gelukkig is dat niet zo. En ohja, woensdag gaan we nog naar een cultureel avondje afrikaanse dans en daarvoor naar de craftmarkt om wat spulletjes te kopen dat we mee naar huis kunnen nemen. Na het eten hebben we een prive taxi terug genomen omdat het nu echt te gevaarlijk is om de boda te nemen in het donker en zo laat in de avond. De chauffeur van de taxi was echt mega aardig en ik heb veel met hem gepraat over Nederland. Alle Oegandezen vinden het leuk als je over Nederland verteld. Eenmaal thuis aangekomen hebben we hem 40.000 shilling betaald en zijn we terug gelopen naar het huisje. Daar hebben we nog wat gedronken en nu is het de hoogste tijd om te gaan slapen!(23:45) Het verhaal is misschien een beetje afgezaagd verteld maar ik ben echt super moe, sorryy! Morgen weer een nieuw verhaaltje. Goodnight!!

zo dankbaar!

Dag 9:

Jeetje, dag 9 alweer. Helaas gaat de tijd nu ook heel snel. Vandaag was ik het wel echt heel erg zat met de kinderen zo vroeg in de ochtend. Het wordt echt elke dag steeds vroeger en vroeger. Aan de ene kant is het wel heel vervelend omdat ik ook gewoon mijn nachtrust wil pakken, maar aan de andere kant hoort het er ook wel weer bij en kan je er achteraf als je thuis alles vertelt er wel weer om lachen denk ik. Nadat ik was opgestaan en wat had gegeten, ben ik naar buiten gegaan want de andere meiden zouden komen, ein-de-lijk. Ik heb op ze gewacht bij de poort want ik wist dat ze in de ochtend zouden komen. Ik heb nog wat gepraat met de lokals die er ook zaten. Ze vertelden me dat er binnenkort een leraar gaat trouwen en dat ze een kadootje gingen inpakken. In Nederland is het dan heel normaal als je een groot cadeau geeft. Toen ik zag wat ze inpakten, moest ik wel lachen. Het waren een paar lollies met een klein spiegeltje. Toen ze er na een tijdje nog niet waren, besloot ik maar een rondje te gaan lopen. Ik kwam achterin een paar meisjes tegen die aan het wachten waren tot hun les scheikunde ging beginnen. Eentje van hen had een badjas aan want ze had het heel erg koud terwijl het ongeveer 27 graden was. Ik vroeg aan hen of ik hun kamertje kon zien want daar was ik echt heel benieuwd naar.De ouderen slapen in een heel groot complex met allemaal kleine kamertjes in tegenstelling tot de kleintjes die allemaal in kleine huisjes slapen. Ik wilde net een kamer binnengaan toen Inge aan kwam gerend met de vraag of ik de sleutel van het huisje had en die had ik natuurlijk bij me. Ik zei tegen de meiden dat ik zo terug zou komen. Ik liep met Inge mee naar de andere meiden die zaten te wachten voor het huisje. Eindelijk was het dan zo ver, ik zou ze gaan ontmoeten. Na vele facebook berichten zag ik ze dan nu eindelijk in het echt, Fenne, Dagmar en Sarah. Ik liet ze naar binnen en Inge liet ze daarna de kamers zien. De andere bedden waren nu ondertussen ook eindelijk opgemaakt want dat waren ze vergeten te doen. Na een korte rondleiding vertrokken ze weer richting Kampala om te leren hoe ze het openbaar vervoer moesten gebruiken zoals de boda boda’s en het taxibusje. Ik ben daarna zoals beloofd weer terug gegaan naar de meisjes om hun slaapkamer te zien. Deze kamers zijn wat groter als die van de kleintjes maar ze slapen er ook met z’n 9en of meer. Dat hangt er vanaf of er stapelbedden voor 2 of 3 personen staan. Ook stonden er grote kasten tussen de bedden in tegen de muur. Deze lagen helemaal vol met schoolboeken en kleding. Overal hing ook kleding te drogen van de was. Overal waar je keek hingen bh’s, sokken, onderbroeken en andere kledingstukken. Het voelde zo gezellig daar, volgens mij vervelen die meiden zich nooit in de avond. Er is altijd wel iemand om mee te praten, je bent hier nooit alleen. Nadat ik de slaapkamers had gezien, ben ik doorgelopen en kwam ik de jongens tegen die gisteren spijbelden om met mij te kunnen praten. Ze hadden nu pauze. Ik vroeg of ik bij ze kon komen zitten, daar zeggen ze natuurlijk geen nee tegen. Ze begonnen te vragen hoe het schoolsysteem in Nederland in elkaar zat en ook of je je hele leven moest werken (wat ze hier wel doen). Ik zei dat als je op een bepaalde leeftijd bent je niet meer hoeft te werken en dat je dan geld van de overheid krijgt om te leven. Toen dacht ik weer bij mijzelf wat voor een luxe wij hebben. Als je in Nederland niet kan werken omdat je gehandicapt bent of dat je het lichamelijk gewoon niet aan kan, krijg je gewoon geld van de overheid. Als je hier niet kan werken heb je gewoon niks, helemaal niks. Hetzelfde geldt voor een pensioen. Dat kennen ze hier nieteens. Ze werken gewoon letterlijk tot ze dood gaan.Van het vertellen over het schoolsysteem kwamen we op het onderwerp homoseksualiteit, nou dat kan dus echt totaal niet hier. Je bent een duivel hier als je verliefd wordt op een andere jongen, je zult branden in de hel en een heel slecht leven hebben. Allemaal onzin natuurlijk want alle homoseksuelen in Nederland hebben een heerlijk leven, denk ik. Na een leuk gesprek ben ik weer verder gekomen en zag ik dat er in de kerk werd gebeden, maar dit keer door de leraren. De leraren gaan dan dus weg uit de klas en laten de kinderen alleen werken, wat echt bizar is. Ze zitten 2 uur lang in de kerk en laten de kinderen aan hun lot over in de klas. Als je dat in Nederland zou doen zou het echt een groot kippenhok worden maar hier werken ze gewoon door. Ik heb even in de kerk gekeken en ben daarna weer terug gegaan naar het huisje. Voor de deur waren een paar kinderen aan het spelen, ik heb even met ze gepraat tot het arrogante meisje Annoa kwam. Alle kinderen zijn hier zo lief, behalve zij, zij is echt heel erg irritant en veel kinderen mogen haar daarom ook niet. Een ander meisje had het lef om dat tegen haar te zeggen en gelijk schoot Annoa uit haar slof. Ze begon te schreeuwen en zette me toch een arrogant gezicht op. Dit was dus zo’n moment waarmee ik mij niet moest bemoeien want dit is hun cultuur. Annoa was boos en ging naar de leraar om te zeggen dat het andere meisje had gezegd dat niemand haar mocht. Weer andere kinderen vertelde me dat ze het tegen de leraar zou zeggen en het meisje dan geslagen zou worden. Ik was echt compleet in shock. Werd ze nou echt geslagen omdat ze Annoa de waarheid vertelde? Oh mijn god, ik ben toen maar naar binnen gegaan want dat vond ik echt te ver gaan. Dat was voor mij echt een grens, geslagen worden omdat je iemand zegt dat niemand haar mag. Op dat moment kwamen Fenne, Sarah en Dagmar ook weer terug. We hebben over van alles en nog wat gepraat en voordat we het wisten was het al 7 uur. Tijd voor de kerkdienst van de primery school! Hier keek ik alweer de hele week naar uit. Dat is zo gezellig! Iedereen lacht en danst mee op de muziek. Echt, als de kerk ook zo was in Nederland kwam ik elke zondag. Dit blijft leuk om naar te kijken. Alle kinderen willen graag laten zien hoe goed ze kunnen dansen dus ze willen het liefst zo dicht mogelijk bij je staan. We hebben een beetje meegedanst en na een uurtje zijn we terug gegaan. We hadden nog niet gegeten maar niemand had echt honger. Daarom hadden we maar wat soep gemaakt en een eitje op een geroosterd broodje. Zoals elke dag... Het begint al aardig te wennen. Volgens mij moet ik me echt weer heel erg gaan aanpassen op het Nederlandse ritme als ik terug ben. Alles is hier zo verschillend, ik blijf het maar zeggen. Alle Nederlanders zijn zo enorm verwend. Heb je geen geld voor eten? Dan ga je gewoon naar de voedselbank en krijg je het. Hier bestaat dat niet en als je geen geld hebt voor eten heb je echt gewoon niks. Je eet dan restjes eten wat op straat ligt enzo. Je woont dan in de buurt van een vuilnisbelt zodat je die kan uitpluizen opzoek naar eten. Als je geen huis hebt in Nederland wordt je opgevangen en krijg je een dak boven je hoofd. Hier slaap je ’s nachts gewoon op de straat als je geen geld hebt voor een huis. Geld is hier zo belangrijk. Zonder geld heb je echt helemaal niks. Dat is ook de reden dat Eric en Maria deze school zijn gestart. Ze willen de kinderen goed opleiden zodat als ze klaar zijn met school ze werk kunnen vinden. Ze leren hier timmeren, naaien, lassen en nog veel meer. Dit geeft ze een goede start voor hun verdere leven. Het is eigenlijk zo mooi wat Eric en Maria doen. Ik heb echt diep, diep respect voor ze en ik ben ze zo dankbaar dat ik hier 5 weken mee mag draaien. Ik kan de kleintjes westerse dingen leren en vertellen over Nederland. Dat vinden ze zo leuk! Ik mag echt heel hard in mijn handen knijpen voor de wijze waarop ik leef in Nederland! Als ik iets ,koop ik het gewoon of spaar ik ervoor. Ik heb werk, een opleiding die ik kan volgen en ouders die nog steeds leven, hetzelfde geldt voor mijn opa’s en oma’s. Veel kinderen hier hebben geen ouders of grootouders meer. Mensen worden hier niet zo oud. Dat is zo sneu, die kinderen zijn dan helemaal alleen en worden dan van de straat geplukt door Maria en Eric. Ik blijf het maar zeggen haha. Elke dag is weer een nieuw avontuur en elke dag heb ik er weer super veel zin in!!

laatste dagje alleen! :D

Dag 8:

Mijn ochtend begint elke dag met geklop op de ramen, dus vandaag weer. Alleen was ik er nu een beetje klaar mee want het wordt elke dag vroeger. Ik heb in een keer het gordijn open getrokken zodat ze schrokken, dit was eigenlijk wel grappig maar ik moest laten zien dat ik boos was om het ze duidelijk te maken dat ze hier echt mee moesten stoppen. Ze liepen gelijk weg dus ik hoop dat de boodschap nu wel echt is overgekomen (vast niet) maar we zullen het morgen ochtend wel zien. Ik had vandaag niemand beloofd om te helpen dus ik kon lekker mijn eigen gangetje gaan. Ik kleedde me aan en maakte weer een heerlijk eitje met gesmolten kaas op een geroosterd broodje klaar. Toen dat op was ben ik naar buiten gegaan om Maria te zoeken omdat ik graag de wifi code wilde hebben. Die wist zij niet en daarom moesten we Mozes zoeken. Dit is de ict man en weet alle wachtwoorden. Hij vulde het in en nadat hij wat dingen aangepast had ofzo deed hij het prima. Heel fijn. Nu hoef ik dus niet meer mijn laptop mee te slepen naar Kampala om bij het cafe te kunnen internetten. Wel zit er een nadeel aan de wifi hier en dat is dat het heel sloom is en het soms ook een paar dagen niet doet. Maarja, het is beter dan niks. Nu kan ik in ieder geval elke dag even aan iedereen laten weten dat het goed gaat en ook kan ik nu hopelijk wat vaker mijn blog updaten zodat jullie geen zere ogen meer krijgen van het lezen van de lange verhalen haha. Ik ben even bij de ingang gaan zitten waar een paar jongens eten aan het maken waren. Ze aten een soort van mega droge oliebol zonder smaak eraan. Ze vroegen of ik het wilde proeven, dus ik nam een klein stukje. Het was echt heel erg lekker buiten dat het heel droog was. Ook hadden ze nog een soort van koekjes in de vorm van een staafje. Deze mocht ik ook proeven, maar ze smaakten echt naar zand ofzo. Dat was niet zo heel lekker. Opeens kwam toen hun leraar aangelopen en stuurde ze weg. Het bleek dus dat die jongens een toets hadden die ze moesten maken. Ze waren gewoon aan het spijbelen haha. Waarschijnlijk hadden ze er geen zin in en zijn ze naar de andere kant van het complex gelopen zodat ze moeilijk te vinden waren. Waar we nu stonden was vlak bij mijn huisje en hun lokalen zijn helemaal aan de andere kant. Toen was ik dus weer alleen. Ik ben toen ook maar terug gegaan en heb even wat gegeten. Ook kon ik ook skypen nu ik internet had dus had ik heel even met Mica gepraat, wat echt heel erg fijn was. Nadat ik net had opgehangen kwam de schoonmaakster. Ze maken hier echt heel anders schoon. Ze gooien gewoon een emmer water op de grond en gaan er met een doek overheen totdat het meeste water weg is. Dan lopen ze er zelf doorheen en is het weer vies. Ze maakte gelukkig wel echt alles schoon en het rook weer lekker. Ook nam ze mijn prullenbak mee wat echt heel erg fijn was. Doordat sommige dingen er al een week inlagen kwamen er allemaal vliegjes op af. Die kwamen er dus elke keer uit als ik de prullenbak opende. De beestjes zitten trouwens overal. Overal zitten mieren, vliegen, torretjes en muggen. Dat is echt Afrika! Ze komen naar binnen door alle kiertjes en eten de kleine dingen die je morst van de grond. Nadat de schoonmaak klaar was ben ik naar primery 1 gelopen. Ik vroeg of ik nog wat kon helpen en dat was oke. We hadden het vandaag over animals and their weapons. Heel interessant, voor de kids dan. Tijdens de uitleg vielen de kleintjes allemaal in slaap en teacher Juliëtte moest ze steeds overeind zetten. Op een gegeven moment was ze het zat en zei ze dat we naar buiten gingen. Ze moesten van haar rondjes rennen over het plein om wakker te worden. Het hielp in ieder geval wel want ik heb ze niet meer in slaap zien sukkelen. Ze zijn verder gegaan met werken en ik kreeg de opdracht van Juliëtte om de werkjes na te kijken. Ik was bezig met werkjes nakijken en op een gegeven moment merkte ik dat Juliëtte weg was. Ik stond nu dus alleen voor de klas. Nadatalle werkjes af waren en iknagekeken had , had ik geen flauw idee wat ik moest doen. Ik besloot toen maar om liedjes te zingen. Ik heb ze het liedje hoofd, schouder, knie en teen geleerd. Dit viel erg in de smaak en we hebben het gezongen en gedanst voor volgens mij wel een half uur lang. Na dat half uur was Juliëtte ook weer terug en was de schooldag afgelopen. Alle kinderen stromden naar hun huisjes om te wassen. De jongens moesten de klas opruimen dus die moesten nog even blijven. Ik heb Juliëtte bedankt en ben toen ook weer terug gegaan. Ik ben toen thuis gebleven tot en met het eten. Ik wilde net gaan koken en toen gebeurde er toch iets verschrikkelijks. Ik draaide de kraan open maar er kwam geen water meer uit.. Het water was dus op, nu nog steeds trouwens. Ik was net van plan om vanavond weer te douchen en lekker mijn haren te wassen maar dat ging dus niet meer door L. Ik had nog wel een paar lege flessen van wat frisdrank. Die had ik meegenomen naar alle andere kranen en heb het gevuld met het laatste restje water wat er nog uit kwam. Als ik morgen echt echt niks meer heb dan heb ik in ieder geval nog een voorraadje. Na het eten ben ik terug gelopen naar de kids. Ik hoorde ze ergens zingen en ben naar het geluid toe gelopen. Het was de groep meisjes die aan het zingen waren voor God. Dat doen ze dus elke avond voor het slapen, zodat ze morgen ochtend weer wakker worden. Ze denken dus dat als je niet gaat bidden voor het slapen dat dan je duivel je op komt halen als je slaapt, best wel een beetje een eng verhaal. Ik ben op een opstapje van een huisje gaan zitten en ben gaan luisteren. Die kinderen hier kunnen zo mooi zingen als ze allemaal tegelijk zingen. Ik viel zowat in slaap omdat het zo mooi en rustig was. Nadat ze al hun gebeden hadden gezegd was het sleepingtime, ook voor mij.Morgen moet ik er ook vroeg uit om de nieuwe vrijwilliger welkom te heten hier. Ik heb er zoveel zin in, eindelijk niet meer alleen. Nouja ik ben ik eigenlijk nooit alleen, maar dan is er ook eindelijk een blanke die net zo versteld staat van alles hier net als ik. Ik denk er trouwens ook overna om een weekendje naar een eiland in het Victoriameer te gaan. Het kost 100 euro en dan ben je compleet all inclusive. Reis heen, reis terug, ontbijt, lunch, avond eten en een slaapplek. Een weekendje in het paradijs. Inge raadde me het zeer aan het ik ga straks de andere vrijwilligers overhalen om met mij mee te gaan. Het lijkt me zo gaaf! Meestal komt om 9 uur Mustafa aan mijn deur kloppen, maar vanavond kwam hij maar niet. Misschien is hij wel afgehaakt omdat hij vroeg of ik moslim wilde worden omdat hij dat ook is. Ik had nee gezegd dus misschien heb ik hem wel beledigd ofzo haha. Nouja, er zijn genoeg andere leuke mensen waarmee ik kan praten hier. Ik ga nu slapen want ik ben weer compleet gesloopt. Tot morgen!

Dag 4, 5,6 en 7.

halloo! Daar ben ik weer. Dit keer met een veel langer verhaal. Ik had de afgelopen dagen geen internet maar nu werkt het eindelijk. Ik hoop dat ik nu elke ochtend of avond een update kan plaatsen. De wifi doet het niet elke dag dus het zal niet elke dag lukken, maar dat zullen jullie vanzelf wel merken. Ik heb het nog steeds super naar mijn zin hier en ben blij dat ik hier nog voor een maand blijf. Have fun with reading!

Dag 4:

Vandaag besloot ik om “uit te slapen”. Om half 7 waren de eerste kinderen alweer naast mijn slaapkamer raam aan het spelen. Alles is hier zo gehorig. Mijn raam kan niet open, ik denk ook voor de veiligheid omdat anders de kinderen naar binnen gaan. Dus omdat het raam niet open kan hebben ze van die stenen gebruikt waar gaten inzitten. Die staan boven het raam, waar ze dus niet bij kunnen. Nadat ik wakker was geworden kon ik gelukkig nog wel een beetje uitslapen tot wel jaja, half 8. Toen besloot ik er maar uit te gaan, want het werd al benauwd in het huisje omdat het de hele ochtend vanaf een uur of 5 ’s nachts aan het regenen was. Trouwens als het hier regent is het geen miezerbuitje. Als je er doorheen loopt, is het net alsof je met je kleren aan onder de douche bent geweest zo hard regent het. En dat een uur lang. Volgens mij regent het hier in een uur net zo veel als in een week in Nederland. Nadat ik had ontbeten met een heerlijk zelf gemaakt eitje op een geroosterd broodje ben ik even een rondje over het terrein gaan wandelen om een beetje wakker te worden. Het uitzicht is zo mooi als je voor het grote gebouw staat en uitkijkt op het speelveld. Je ziet dan heel veel bergen en alles is helemaal groen. Je ziet ook een hoop wilde beesten over het speelveld lopen zoals koeien met enorme hoorns, geiten, kippen en honden. Onderweg kwam ik twee kleine kindjes tegen van ik denk een jaar of 1,5. Ik liep naar ze toe om hoi te zeggen maar ze waren erg verlegen en zeiden niks terug. Op een gegeven moment kwam de moeder ook, ik heb ook even met haar gepraat en ben toen verder gegaan want het plan was om naar Kampala te gaan en boodschappen te doen. Dit betekende dus dat ik met de boda boda (taxiscooter) moest en daarna nog met de taxi bus en dit keer ook helemaal alleen. Ik denk dat het heel druk was op de mainroad dat hij daarom anders reed, ik was in ieder geval helemaal in de stress want ik wist nu niet wanneer ik eruit moest en Inge en Rita waren er nu ook niet om me te helpen. Als we over de mainroad gingen had ik een paar herkenningspunten opgeslagen, maar die waren er nu dus niet. Uiteindlijk kwam het allemaal goed door wat hulp van de lokale mensen en kwam ik aan bij de supermarkt. 1 ding moest ik hier zeker niet vergeten te halen want dat was ik wel van thuis vergeten: lenzenwater. Geen idee hoe ik die ben vergeten want ik had hem klaar gelegd, maar goed toch ben ik hem vergeten haha. Ik ben eerst een rondje door de supermarkt gelopen om te kijken wat ze allemaal hadden. Later heb ik macaroni met een rare saus gekozen, noodles, lasagne in blik(nog nooit gezien) en een paar aardappels met sperziebonen en kipfilet. Lenzenwater hadden ze niet in de supermarkt maar wel bij de opticiën ernaast dus heb ik het daar maar gehaald. Ze hadden daar ook een cafeetje waar wifi is, dus heb ik wat drinken genomen en gevraagd om de wifi. Ik had mijn laptop hiervoor meegenomen om even alles weer up to date te brengen. Naast me zat weer een amerikaan dus daar had ik ook nog even mee gepraat. Ik dacht dat het hier vol zou zitten met Nederlanders maar dat is dus niet waar. Ik ben de enige voor zover ik weet. Het stikt hier dus van de Amerikanen, en dan vooral Amerikaanse mannen. Nadat ik iedereen weer had gesproken, wat echt heel fijn was want ik mis iedereen wel hier. Ik wil eigenlijk alles van hier mee naar huis nemen om het te laten zien, maar dat kan natuurlijk niet. Daarom heb ik ook veel filmpjes gemaakt van de straat en hier op het project tijdens de kerkdienst. Na een tijdje wilde ik wel weer terug gaan want ik had kipfilet uit de vriezer gekocht en het zou zonde zijn als ik het kon weggooien omdat het al was ontdooit. Op de terugweg naar het project moet je overstappen van taxibusje. Eerst moet je een taxi zoeken die naar Kireka gaat en daar moet je overstappen op een busje naar Namugongo. Ik had nu een grote doos bij me met boodschappen, dus dat was de volgende uitdaging. Hoe ga ik mezelf met volle rugzak, grote doos en helm in het krappe busje krijgen? Gelukkig zijn de mensen erg behulpzaam en houden ze het voor me vast en tillen ze het het busje in. De volgende uitdaging was om met doos en al achterop de boda boda te gaan. De weg is hier zo hobbelig, dus ik wilde me graag vasthouden, maar ik moest die doos ook vasthouden. Die mensen rijden hier als gekken over die hobbels heen dus ik was wel een beetje bang. Ook was de prut nog nat van de regen in de ochtend dus misschien gleed hij wel uit. Allemaal stress voor niks want het ging perfect. Ik vroeg hem om wat slomer te rijden als normaal omdat ik het een beetje eng vond en hij luisterde gelukkig wel. Ik weet echt niet hoe andere mensen dat doen. Je ziet mensen achterop de boda boda met hele nieuwe autovoorruiten, echt hele grote dozen, heel veel kippen en regenbuizen van 3 meter lang. Terug op het project heb ik de boodschapjes opgeruimd en ben ik met mijn fotocamera naar de kinderen gelopen die aan het spelen waren. Ze hadden met houten planken een wipwap gemaakt, en een lol wat ze hadden terwijl het eigenlijk niks voorstelde. Het is zo mooi om te zien hoe blij die kindjes zijn als je ze wat aandacht geeft en een spelletje met ze speelt. Ze vroegen of ik mee wilde doen met zakdoekje leggen en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.Ze spelen het hier op een hele andere manier, maar het was evengoed leuk. Toen iedereen een beetje uitgekeken was op het zakdoekje leggen zijn we naar het voetbalveld gelopen. Het gras hadden ze net gemaaid dus overal lag los gras. Je kunt het al raden met kinderen van vier, ja het werd dus een grasgooi gevecht. Iedereen was aan het gillen en ik deed natuurlijk lekker mee. Nadat het gras echt overal bij iedereen zat hadden we tijd nodig om uit te rusten van het rennen en maakte we ons zelf schoon. Alle kindjes kwamen naar me toe en maakte me schoon, want dat hoefte ik niet zelf te doen omdat zij het op mij hadden gegooid. Ik werd volledig uitgepluisd en er was nergens meer een sprietje te bekennen. Nadat we schoon waren, hebben we tikkertje gedaan. 1 meisje hier trekt mij heel erg aan, ze heet Mercy en heeft aids. Je kan het heel goed zien als iemand hier aids heeft. De ogen zijn helemaal geel en de aders in de ogen zijn knalrood. Ook kijken ze een beetje wazig. Overal op hun huid zitten een soort van vochtblaasjes. Zonder dat ik het doorheb, geef ik haar net ietsje meer aandacht als de rest wat eigenlijk niet goed is want ik heb geleerd dat je niet een band moet opbouwen met een kind. Ik merk nu pas dat dit echt heel moeilijk is. Mercy gaat ook maar halve dagen naar school omdat ze te ziek is. Zo sneu, de rest van de middag ligt ze op bed. Hier in Nederland is aids een beetje taboe volgens mij, dus ik dacht dat dat hier ook wel zo zou zijn en dat deze mensen een beetje verstoten worden, maar dat is hier totaal niet. Ze horen er gewoon bij en hebben dezelfde vrienden als de rest. Zo mooi om te zien! Na al het spelen heb ik nog even met wat oudere meiden gepraat en toen ben ik terug gegaan naar mijn huisje om eten te maken. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn als ik nu de kip op zou eten met de sperziebonen en wat aardappels, dus heb ik dat klaar gemaakt. Dit was zo lekker! Tijdens het eten kwamen er ook alweer wat kindjes aan de deur met de vraag of ik met ze wilde spelen. Ik vertelde ze dat ik eerst mijn eten op ging eten en dat ik daarna kom. Toen voelde ik me wel even schuldig.. Zij aten nu al 3 dagen lang rijst met bonen en ik zat aan een koningsmaaltijd voor hun doen. Maar aan de andere kant zijn zij ook gewend aan de rijst met bonen dus het was een beetje dubbel. Na het eten ging ik dus weer mee naar buiten met de kleintjes. Ze probeerde allemaal stiekem aan mijn haar te zitten op het moment dat ik niet keek. Ze dachten dat ik het niet doorhad dus vroeg ik of ze misschien aan mijn haar wilde voelen. Ineens kwamen overal kinderen vandaan, dat was zo raar haha. Ik deed mijn haar los en ze begonnen allemaal te voelen. Ook begonnen ze gelijk te vlechten haha. Na 5 minuten was mijn halve hoofd vol met vlechtjes, maar ze waren gewend aan hun eigen kroeshaar dat blijft zitten als je het vlecht. Bij ons westers haar is dat niet zo, maar toch zeiden ze dat mijn haar leek op het haar van een prinses, zo lief! Na het vlechten begon de kerkdienst voor de aller oudste op de school. Het is zo anders hier. Er staat een drumstel en keybord op het podium en ze maken daarmee muziek. 1 student zingt een lied over Jezus en de rest van de leerlingen staat te dansen. De kerkdienst hier is zo leuk en zo gezellig. Na het dansen was het tijd voor het serieuze werk. Lezen uit de bijbel en erover praten. Ik werd gevraagd om bij een paar leerlingen in de kring te komen zitten. Eerst werd er denk ik een soort openingsgebed gedaan. Ik moest de handen van de mensen naast me vasthouden, mijn ogen dichtdoen en bidden. Ik had geen idee wat ik moest zeggen dus ik deed maar gewoon mijn ogen dicht en luisterde.Ze bidde hardop en ik hoorde ze zeggen: may God bless the mzungu, toen was ik wel even vereerd. Ik had verteld dat ik eigenlijk nooit naar de kerk ga en dat ik ook niet geloof. Dat vinden ze hier toch maar raar en niet kunnen. Een meisje speelde de pastoor en las wat voor uit de bijbel, daarna moest iedereen wat zeggen. De opdracht was om de volgende vraag te beantwoorden: Before I die I want to:. Alle meisjes zeiden dat ze 9 kinderen wilden, ze wilde een goede vrouw zijn en voor de kinderen zorgen. Alle jongens wilden een goed betaalde baan en trouwen met een goede vrouw die veel kinderen kan krijgen. Na 1,5 uur in de kerk had ik het wel een beetje gehad met Jezus dus ik ging maar terug naar mijn huisje. Onderweg kwam ik de jongen tegen die gisteren aan mijn deur stond. Hij had mij dus gewoon in de gaten gehouden wanneer ik wegging, want toen ik wegging ging hij dus ook weg. Ik had hem beloofd om te praten vandaag dus ik moest wel. Hij zei dat hij een cadeautje voor me had. Hij had op school een armband voor me gemaakt. Dat was zo lief! Alleen had hij hem te smal gemaakt dus moet hij het morgen groter maken. We hadden nog even verder gepraat en toen ben ik weg gegaan. Ik ben toen onder de douche gestapt, en dat was een koude douche want het water werd niet warm.. gelukkig was het best heet vandaag dus kon ik die koude douche wel gebruiken. Ik heb me daarna klaar gemaakt voor bed en ben begonnen met typen. Het is nu 11 uur dus hoogste tijd om te gaan slapen want morgen ochtend staan er weer kindjes voor mijn raam. Xx

Dag 5:

Vanmorgen werd ik net als op de andere dagen wakker van de kinderen die aan het spelen waren voor mijn slaapkamer raam. De kleintjes komen al om 7 uur naar de klas om wat huiswerk te maken. De ouderen doen dit al om 5 uur ’s ochtends. Dat is zo raar. De schooldagen zijn hier echt bizar lang. De ouderen beginnen dus om rond een uur of 5 in de ochtend, maken dan huiswerk tot de ontbijtpauze om een uur of 7 en gaan dan verder tot half 9. Om half 9 begint dan de les en komen de leraren. De kleintjes beginnen ook dus zo vroeg en starten ook de les om half 9. Dan om 10 uur is het theetijd. Dan gaan ze door tot 12/1 uur want dan is het lunchtijd. Om 3 uur zijn de kleintjes klaar en de grotere gaan dan nog door tot 5 uur. Dan is het tijd voor avondeten. Dit eten ze op en daarna gaan de grotere weer terug naar de klas. Dan eindigd de les volgens mij om half 8 ofzo. Dan hebben ze tijd om te wassen en om 9 uur is het bedtijd. Maar goed, ik werd dus wakker van de kinderen en heb me daarna klaar gemaakt. Ik had aan niemand beloofd om te komen helpen dus ik deed lekker rustig aan. Ik kleedde me aan en wilde net mijn ontbijt gaan maken toen teacher Jochua voor mijn deur stond. Ik deed open en hij zei dat hij me was vergeten te vertellen dat ze een voetbalwedstrijd moesten spelen en of ik meewilde. Natuurlijk zei ik geen nee dus ik propte mn broodje in mijn mond en ging mee. We moester ernaartoe lopen dus ik dacht dat het wel dichtbij zou zijn, uiteindelijk bleek dit dus een hele loop te zijn van een half uur. Alle kinderen die meegingen waren op mij aan het wachten bij het hek hier en aangezien ik een beetje laat was moesten we flink doorlopen. We liepen over de onverharde wegen en onderweg kwamen we hetgene tegen waar ik echt een zwak voor heb: arme kindjes die in houten hutjes wonen langs de weg met vieze en gescheurde kleertjes die vragen om je aandacht. Ik kon niet met ze praten want we moesten doorlopen, dat was wel jammer. Ook zeggen de kindjes je meestal wel gedag maar al vraag je wat meer worden ze opeens heel verlegen. We zijn dus doorgelopen en uiteindelijk na een half uur lopen waren we er eindelijk. Een compleet vervallen veld, nja veld het was meer een zandvlakte met kleine kiezelsteentjes. Niet echt de beste plek om een voetbalwedstrijd te spelen denk ik, of misschien zijn de velden bij Blokkers toch niet zo slecht. Ik ga daar echt nooit meer over zeuren haha, alles beter dan hier. De kids die gingen spelen maakten zich klaar om tegen een andere school te spelen. Ondertussen waren er ook kinderen van andere scholen gekomen om hun eigen team aan te moedigen. Het stikte dus van de kinderen en je voelt gewoon dat ze allemaal naar je kijken. Als 1 iemand zegt mzungu gaat het het hele veld over en weet iedereen dat er een blanke is en willen ze allemaal komen kijken. Ik ben in het gras gaan zitten met de kindjes van de school waar ik verblijf en heb wat met ze gepraat. Nadat ze mij ook wat beter leerde kennen durfte ze me ook een beetje aan te raken. Mijn haar is hier denk ik zeer gewild, iedereen wil het even voelen omdat het zo zacht is al dacht ik er zelf anders over want ik had mijn haar al 3 dagen niet gewassen dus zo zacht was het niet meer. Ook vinden ze hier moedervlekken maar raar. Ik denk dat ik vandaag wel 20 keer de vraag heb gehad van wat is dit? Ze wilde ze allemaal voelen en probeerde ze eraf te pulken, maar dat kan natuurlijk niet. Ze denken nu dat het muggenbeten zijn, zelfs na mijn uitleg dus ik laat ze nu maar denken dat het muggenbulten zijn haha. Na 3 uur lang zitten op het grasveld had ik het wel een beetje gehad en wilde eigenlijk wel terug. Ik heb aan Joshua gevraagd of het goed was en of ik ook wat kinderen mee kon nemen terug. Deze mogen normaliter niet terug maar omdat ik ook terug ging kon ik ze meenemen. Ook veranderde het weer want het ging regenen dus we moesten opschieten. Onderweg begon het toch kei en kei hard te regen, niet normaal. We zijn toen bij vreemde mensen thuis onder de veranda gaan zitten om te schuilen. Iedereen is hier zo vriendelijk! Het kwam dus echt met bakken uit de lucht en het was zo grappig om te zien want alle kinderen die met mij mee waren kregen het koud terwijl het evengoed nog 25 graden was. Toen het weer een beetje droger was zijn we verder gelopen, maar onderweg begon het weer kei hard te regenen dus hebben we weer een plekje gezocht om te schuilen, dit keer bij een kraampje of iets. Na een tijdje wachten was het wel oke om te lopen dus zijn we verder gegaan. Het regende evengoed nog met dikke spetters dus we werden wel nat. We hadden flink de vaart erin gegooid want we wilden snel terug zijn, ook voor de lunch. Uiteindelijk kwamen we gelukkig aan bij de school maar wel door en door nat. Alles was compleet doorweekt, maar we hadden veel lol onderweg en daar gaat het om. Terug in het huisje heb ik droge kleding aangetrokken en heb ik een eitje met kaas gemaakt op een geroosterd broodje. Ik ben even in het huisje gebleven tot ik me begon te vervelen. Dat is wel fijn hier, als je even niks te doen hebt ga je gewoon naar de kids en speelt een spelletje met ze. Onderweg kwam ik Faith tegen, dit is een klein meisje van 3 die ook in de klas was die ik hielp met lesgeven woensdag. Dit is ook het dochtertje van teacher Juliëtte. Elke keer als ik langsloop roept ze: Hee mzungu en zwaait als een gek naar mij. Dan zwaai ik als een gek terug en loop ik even naar haar toe om te vragen hoe het met haar gaat. Teacher Juliëtte was ook daar en gelijk werd ik aan het werk gezet. Ik moest weer de werkjes van de kids aan de muur hangen want morgen komen de ouder voor een soort van ouderavond, maar dan overdag. Nadat dat klaar was vroegen ze of ik voetbal met ze wilde spelen. We zijn naar het veld gelopen en op het pad onderweg was een enorm nest van rode mieren. We moesten eroverheen springen want anders gingen ze ons bijten. Faith was ook mee en die durfte er niet overheen dus hielp een ander meisje haar. Eenmaal op het veld begon ze kei hard te huilen want ze was bang dat ze ook in het gras zouden zitten en dat ze gebeten zou worden dus wilde ze terug naar haar moeder. Ze moest nu weer over de mieren dus had ik haar even geholpen. Ik vroeg of ze nu zelf verder wilde lopen maar er was een ander opstakel.. Er lag een koe op de weg en daar durfte ze niet langs. Die koe deed geen vlieg kwaad dus ik tilde haar op en ben erlangs gelopen. Verderop heb ik haar neergezet en ben ik weer terug gegaan. Ik heb een beetje gevoetbald op het doorweekte glas met enorme plassen erin. Compleet onder de modder liepen we naar een tijdje weer terug. Het was een uur of half 6 dus tijd om eten te maken. Ik heb heerlijke chili chicken noodles gemaakt, wat echt heel lekker was. Het was in de aanbieding voor wel 300 shilling, dat is ongeveer 10 cent dus ik er wat ingeslagen. Ik was best wel moe dus besloot om even op de bank te gaan liggen en ben gewoon in slaap gevallen.. Een uurtje later werd ik wakker want de kindjes stonden weer voor mijn deur, de film begon. Ik ruimde mijn troep op en ben meegegaan. Ze zeiden dat het een hele goede film zou zijn die ze gingen kijken dus ik was benieuwd. Ik kwam aan in de grote zaal en gelijk werd er een plastic stoel neergezet waar alleen leraren en de oudere scholieren op mogen zitten. Gelijk werd er ook weer aan mijn haar gefriemeld en begon de film: een jacky chan film. Ik weet nieteens of ik het goed schrijf want ik kijk echt nooit zulke films maar jullie begrijpen mij wel hoop ik. Deze duurde tot half negen en de hele school was gekomen om deze film te kijken. Daarna ben ik terug gelopen naar mijn huisje en onderweg kwam ik weer Mustafa tegen. Dit was de jongen die eergisteren op mijn deur klopte en ook waar ik gisteren even mee gepraat had. Hij had nu weer de armband mee en hij had hem groter gemaakt. Nu past hij wel. Ook had hij een foto van zichzelf meegebracht en gaf het aan me. Dit was zo grappig, het is een foto van hem op een soort van fotoshoot ofzo. Ik moest het meenemen naar huis van hem zodat als ik hier niet meer was evengoed naar zijn foto kon kijken en dat ik hem dan niet hoefde te missen. Ik moest wel een beetje lachen maar wilde beleefd zijn dus hield me in. Ik zei dat het heel erg lief van hem was en dat ik hem erg dankbaar was. Hij vroeg of ik nu ook een foto van mij voor hem had, maar die heb ik niet want wie neemt er nou een foto van zichzelf mee op vakantie. Ik heb hem verteld dat ik dat misschien wel kan regelen, al heb ik geen idee hoe. Ik heb hem daarna nog een keer hartelijk bedankt en ben naar mijn huisje toe gelopen. Heb me klaar gemaakt voor bed en zoals elke avond pakte ik mijn laptop op een verhaal te schrijven over de dag. Inge belde mij vanmiddag trouwens ook nog of ik zin had om morgen mee te gaan naar het zwembad als het mooi weer wordt. Ook ging ze daarna naar een bbq en ging ze uit. Dit is eigenlijk tegen de regels in, maar omdat ik dan met haar mee zou gaan mocht het voor 1 keer. Dit sla ik natuurlijk niet af! Ik slaap dan bij Inge in haar huis en zondag kom ik dan weer terug op het project. Ik hoop dat het allemaal doorgaat want het lijkt me super leuk. Ik ga nu maar slapen want morgen wordt dan ook een lange dag. Goodnight! Xx

Dag 6:

Goodmoring! Vandaag zou ik met Inge meegaan naar het zwembad als het mooi weer werd, gelukkig was dat zo dus kon ik lekker zwemmen en zonnen vandaag. Ze smste me om half 9 dat het door ging en of ik dan om uiterlijk 11 uur bij haar wilde zijn. Ik moest zelf naar haar toereizen wat ook weer een uitdaging was. Ik moest eerst weer met de boda naar de main road en vanuit daar weer met het taxibusje naar Kampala. Dit ritje had ik al eerder gedaan dus dat ging prima, maar de rit daarna was een uitdaging. Ze hebben hier geen straatnamen dus je moet tegen de chauffeur zeggen bij welk gebouw je wilt zijn of welk dorp. Ik had van Inge een beschrijving van de route gekregen dus moest ik het eerst aan hem uitleggen hoe we moesten. Hij zei dat hij het snapte maar ik had nog wel mijn twijfels. Uiteindelijk ben ik toch maar opgestapt en zijn we weg gereden. Het eerste stuk ging wel oke na een paar hartverzakkingen. Ik moet echt nog steeds heel erg wennen aan het verkeer. Er zijn geen regels en iedereen gaat maar gewoon. Uiteindelijk stonden we voor een poort van een huis. Volgens de man moest het hier zijn maar je raadt het natuurlijk al.. het was niet daar. Ik belde Inge om te vragen waar het wel moest zijn. Ik was dus verdwaald. Ze vroeg me om naar de speedbump te komen dan wachtte ze daar op mij. Die man bracht me weer naar de speedbump maar daar was geen Inge. Dit is dus weer typisch iets voor mij. Misschien had hij me wel aan de hele verkeerde kant van de stad gebracht. Ik belde Inge nog een keer om te vragen hoe of wat. Wat bleek nou, die man was er 1 te vroeg naar rechts gegaan. Om 11:10 was ik dan eindelijk bij Inge. Ik gaf de man een extra fooitje omdat hij me toch de hele tijd heen en weer aan het brengen was. Ik kreeg een kleine rondleiding in het huis van Inge en daarna zijn we vertrokken naar het resort. Na een klein halfuurtje rijden waren we er. Het zag er zo mooi uit. Hier was ik echt wel even aan toe na een week onder de kinderen te zijn geweest. Gewoon even niks doen, geen kinderen aan de deur die vragen of je wilt spelen, geen gezeur maar gewoon even helemaal niks. Wat was dat heerlijk, zo relaxed. De zon is hier wel echt heel erg scherp. Die heb ik zo verkeerd ingeschat. Ik heb me om het half uur ingesmeerd en na het zwemmen nog een keer en nog krijg ik het voor elkaar om te verbranden. Mijn schouders waren al verbrand van gisteren en nu zijn ook mijn buik, zij en bovenbenen verbrand. Het is een beetje rood maar ik hoop dat het bruin verkleurd. Dat zou echt wel heel lekker zijn. We zijn denk ik in het zwembad geweest van 12 tot 5. In de middag hadden we ook besloten om niet meer naar de bbq te gaan omdat we dan tekort tijd hadden voor in het zwembad. De bbq begon al om 3 uur en als je kwam moest je zelf ook nog wat maken. Daar hadden we dus geen tijd voor en daarom zijn we uit eten gegaan met haar huisgenoten. Deze zijn echt super aardig en ik kon het goed met ze vinden. Nadat we weer terug waren na het zwemmen bij Inge’s huis heb ik een douche genomen en daarna heb ik nog de film Ted gekeken. Toen die af was zijn we naar beneden gelopen waar de restaurantjes waren. Dit keer kozen we voor een frans restaurant. Er was zoveel op de kaart en alles leek me zo lekker, nouja bijna alles.Ik koos de chickenwings met wat patat dat echt een hele goede keuze was. Dit was zo enorm lekker, niet normaal. Deze kip was nog lekkerder als de kip van de KFC. Deze complete avond maaltijd kostte nog niet eens 5 euro. Nadat het eten op was, gingen we naar de club tegenover. Normaal mag je dit als vrijwilliger niet doen, maar omdat ik anders een week lang ’s avonds alleen thuis zat, namen ze me mee. We kwamen naar binnen en ik keek gelijk mijn ogen uit. Er stond keiharde mumbahton aan en iedereen zat hem heel hard te chillen met wat bier en andere alcoholische dranken . Ze hebben in die club een soort van podium met een beamer erop die de clips van de liedjes projecteerde op de witte muur. De clips van de Oegandese liedjes waren wel heftig. Allemaal vrouwen in bikini’s en met een achterwerk van hier tot Tokio. Alles beweegt en gaat op en neer. Ook dansen ze met mannen alsof het een paringsdans is. Dat is wel heel raar, want iedereen kan en mag wel zo dansen maar als je over seks begint dan houdt iedereen zijn mond want daar mag je het niet over hebben. Maar goed, nadat iedereen zijn drankje ophad liepen we weer terug naar het huis omdat de meeste van hen ook de volgende ochtend moesten werken. Onderweg kwam mij toch een horde zwerfhonden aangerend. Ik heb echt een trauma aan honden, dus ik was echt doodsbang. Inge zei dat ik niet moest laten zien dat ik bang was, maar ik straalde echt doodsangsten uit voor die beesten dus dat moesten ze vast wel door hebben gehad. Ze rennen rondjes om je heen en blaffen keihard naar je. Het liefst wilde ik heel snel wegrennen, maar dan komen ze juist achter je aan en daarom bleef ik maar rustig lopen. Eenmaal bij het huisje aangekomen heb ik me gelijk klaar gemaakt voor bed en ben ik gaan slapen. Ik was zo moe. Na een aantal dagen Afrikaans eten merkte ik het ook wel aan mijn buik. Ik had niet zo’n honger meer en wilde alleen maar op bed liggen. Ik hoopte dat als ik zou gaan slapen het de volgende dag weg zou zijn. Ik viel gelukkig redelijk snel in slaap in Inge’s bed. Ik heb nieteens meer gemerkt dat ze erbij kwam liggen.

Dag 7:

Ik werd vandaag dus wakker in Inge’s bed want ik had bij haar gelogeerd omdat de club en het restaurant te ver weg waren om ’s avonds nog alleen terug te gaan. Ik heb eindelijk een keer een beetje kunnen uitslapen. Hier staan geen kinderen aan je deur te kloppen en te schreeuwen. Inge moest om half 11 weg voor werk dus besloot ik ook maar die tijd ongeveer weg te gaan. Ze had voor haar huisgenoot en mij nog wat wentelteefjes gemaakt en daarna zijn we samen vertrokken. Inge zette me af bij een boda punt. Ik bedankte haar en ben daarna op de boda gestapt richting Nakumat oasis. Dit is de supermarkt waar ik elke keer heenga. Toen ik daar aankwam ben ik nog even snel de supermarkt ingedoken omdat de noodles isn de aanbieding waren voor 300 shilling, super goedkoop dus. Die noodles is precies genoeg voor een lunch hapje, dus heb ik er wat meegenomen plus nog wat drinken en wat fruit. Ik heb afgerekend en ben daarna op de taxibus gestapt richting Kireka en vanaf daar op een busje naar Namugongo. Dit ging nu perfect. Vanaf de main road nog een klein stukje met de boda naar het project en toen was ik eindelijk weer “thuis”. De kindjes stonden al voor de poort op me te wachten want ik had gezegd dat ik zondag ochtend weer terug zou zijn. Ik kwam aan en iedereen zwaaide naar me en riep mzungu, zoals elke keer. Ik gooide mn spullen thuis neer en ben toen weer naar de kinderen gegaan. Het was ondertussen lunch time dus alle kinderen stonden al in de rij te wachten voor een beetje rijst met bonen. Ondertussen kreeg ik zelf ook al wat honger dus heb ik wat geroosterd brood met jam gemaakt. Ik had gezegd dat ik daarna weer terug zou komen, maar ik bedacht me dat ik eerst beter het verhaal kon typen van de dag ervoor voordat ik het was vergeten. Dat ben ik nu dus aan het doen en al die kinderen staan alweer voor de deur. Ik word er u ondertussen wel een beetje gek van. Elke dag staan ze weer op je deur te kloppen, dus ik ga ze maar eens uitleggen dat als ik met ze wil spelen ik naar hun toekom en dat zij niet meer naar mij hoeven te komen. Waarschijnlijk luisteren ze toch niet, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Dat is dus vervelend als de vrijwilligers ervoor ze naar binnen liet, dan denken ze dat het nu ook mag. Ik heb liever dat ze lekker buiten blijven want als 1 denkt dat hij gewoon naar binnen mag komen, denkt de rest dat ook en heb ik straks de hele school in mijn huisje. Daar zit ik niet echt op te wachten. Ik wil dit liever als een plek voor mijzelf hebben waar ik even tot rust kan komen en straks met andere vrijwilligers kan praten. Ik ga nu maar eens terug naar de kids want ze blijven maar kloppen en dan schrijf ik de rest van de dag vanavond wel!

Daar ben ik weer, eindelijk weer in mn bedje. Waar was ik gebleven? Ohja, ik ben daarna nog even met de kinderen buiten geweest en we hebben wat touwtje gesprongen tot de bel van het avond eten klonk. Toen ben ik ook weer terug gegaan naar het huisje om eten te maken. Ik moest dit keer optijd klaar zijn want om 7 uur begon de talentshow. Ik was erg benieuwd wat het precies was en wat “talent” hier inhield. Ik heb toen heerlijke vlindermacaroni met tomaten/basilicum saus klaar gemaakt. Ik had natuurlijk veelste veel gemaakt voor iemand die alleen eet, maar ik vond het zonde om weg te gooien want ik kan het hier ook niet bewaren. Dus toen ik alles maar op. Daarna zat ik echt bom en bom vol en ben even op de bank gaan liggen tot dat het tijd was om weer naar de kerkzaal te gaan voor de talentenshow. Na een half uurtje lekker liggen kwamen de kids alweer, dit keer op de veranda... Ik heb ze verteld dat dat mijn prive plaats is en dat ik wilde dat ze daar niet meer kwamen. Ik voelde me net een aapje, al die kinderen keken door de ramen naar binnen en klopte op het glas. Ik hoop dat ze het hebben begrepen en het niet meer doen. Toen was het de grootste tijd voor DE show van de week. Ik zat redelijk voorraan dus kon het goed zien. Toen we daar zaten werd het kwart over 7, half 8 en de show was nog niet begonnen. Het duurde echt een eeuwigheid voordat er iemand aan de gang ging om dingen klaar te maken. Uiteindelijk 3 kwartier later was iedereen er klaar voor en kon het dan eindelijk beginnen. Het eerste optreden was van 3 jongens. De dubstep is het hier helemaal, net als dansen als een robot. Ik weet even niet meer hoe dat soort dansen heet. Alle jongens doen het hier. Daarna kwam een groep met meiden. Zwart gekleed en hun schoolblousje om hun middel geknoopt. Dit was de billenshake groep. Ik was echt diep onder de indruk van hoe die meiden danste haha. Oh mijn god ik doe het ze niet na. Ze springen zelfs in de lucht en landen in een split.Alle jongens vonden dit natuurlijk de leukste act en gingen compleet uit hun dak. Ze schreeuwde, klapte en dansten mee voor zover ze dat konden. Dit was echt geweldig. Daarna kwam nog een optreden van een jongen die wilde jongleren met vuur, maar dat ging even niet helemaal goed. De stukken stof met olie erin die in de fik stonden vielen van de stok af en bijna brandde het hele podium af. Een andere jongen trapte de brandende prop weg, maar die landde op een stoel dus die stoel is nu half verbrand net als de schoenen van de man omdat hij erop stampte. De vuurjongen werd gelijk van het podium af gesleept en de volgende act werd klaargezet. Nu was het weer een groepje dansers maar dit keer jongens en meisjes gemixt. Ik keek weer mijn ogen uit. Ze zijn hier zo soepel, de Nederlandse jongens kunnen hier echt niet tegen concureren. De act daarna was de laatste. Het waren twee jongens die weer de robotdans op dubstep muziek gingen doen. Ze waren net lekker bezig totdat opeens alles uitviel, de muziek, het licht en de microfoon. Alle kinderen gilden als gekken en iedereen rende weg. Iedereen was totaal in paniek terwijl alleen maar de stroom was uitgevallen. Na 5 minuutjes deed alles het weer en was ook de show afgelopen. Ik liep terug naar mijn huisje en 3 keer raden wie daar stond? Ja, Mustafa.. Hij wilde weer praten en hij was benieuwd naar hoe wij dingen doen in Nederland. Ik heb het hem verteld en heb toen gezegd dat ik wilde gaan slapen want het was al 9 uur geweest en dan moet iedereen thuis zijn en de kids moeten dan op bed liggen. Hij overtrad dus eigenlijk de regels om mij te spreken, dat is dan wel weer lief. Hij zei dat hij ook een verhaal wilde vertellen dus ik luisterde. Hij vertelde dat hij vroeger had gedroomd over een blank meisje met wie hij beste vrienden werd. Hij zei dat hij nu wist dat ik dat was. Ook had hij gedroomd dat hij op een dag met het meisje meeging naar haar thuisland. Ik lachte en dacht bij mijzelf droom lekker verder! Ik heb zijn verhaal verder gehoord en nadat hij was uitgepraat begon hij over een armband die hij had gekregen van zijn opa. Zijn opa had gezegd dat het een armband van God was en dat hij hem aan iemand moest geven die hij mocht en die beschermd moest worden. Hij zei dat hij hem aan mij wilde geven omdat ik het hier nodig zou hebben. Ik voelde me weer vereerd en vroeg of hij het zeker weten wist omdat het een dierbaar iets is. Hij wist het 100% zeker en gaf het aan me. Het is een erg mooie armband en ik vroeg of hij het me wilde leren hoe je het maakt. Zijn kralen waren nu op dus kon het niet meer. Ik heb nu aangeboden om kralen te halen op de markt als ik daarheen ga met de andere meiden. Ik ben erg benieuwd of ik kralen kan vinden. Na al zijn verhalen had ik gezegd dat ik echt wilde slapen, het was inmiddels al kwart voor 10. Ik had hem daarna goodnight gezegd en ben gegaan. Ik heb me daarna klaargemaakt voor bed en toen nog even mijn laptop gepakt om de rest van de dag te typen. En daar zit ik dan. Hopelijk doen de kinderen morgen ochtend een beetje stil zodat ik niet weer om half 7 ’s ochtends wakker wordt. Het is zo raar want om 10 uur ’s avonds ben ik echt compleet gesloopt terwijl in Nederland nu pas de avond begint voor mij. Misschien komt het ook wel door de warmte en dat je de hele dag buiten bent. Ook putten de kinderen je misschien wel uit. Ik heb geen idee maar wat ik wel weet is dat ik nu ga slapen. Slaaplekker!