Dag 34:

We hadden vandaag afgesproken om naar de craftmarket te gaan. Onze planning was om al om 9 uur te vertrekken, maar zoals je waarschijnlijk al kan raden werd dat hem niet. Het was ongeveer iets voor tienen toen we uiteindelijk de deur op slot draaiden. We liepen zoals gewoonlijk weer naar de mainroad om vanaf daar een boda te pakken. Alleen kwam er al vrij snel een truck langsrijden met een grote laadbak achterin. De man stopte en vroeg of we mee wilden rijden. Natuurlijk wilden we dat. We konden dan weer wat vertellen als we thuis zouden komen. We klommen achterin in de laadbak en toen iedereen erin zat, zijn we gaan rijden. Dit was echt zo grappig. We konden ons bijna nergens aan vasthouden en de weg was erg hobbelig. Gelukkig is er niemand vanaf gevallen. Onderweg hebben we nog wat shirts uitgedeeld aan de plaatselijke bevolking. Ze doken met 4 man op 1 shirt en ik ben benieuwd of die het nog heeft overleeft haha. Er stond ook een man naast de weg met zijn gezin. Aan hem hebben we ook een shirt gegeven en hij was er zo blij mee, hij stak zijn duimen op en glimlachte helemaal. Zo leuk om te zien! Aangekomen bij de mainroad stapten we weer in een taxibusje richting Kampala. Zoals een normaal ritje. De laatste tijd nemen alle busjes een binnendoor weg. Je ziet dan hele andere dingen als wat er langs de mainroad staat. In deze kleine smalle straatjes zijn ze veel armer en leven er meer mensen op straat. We stapten ook weer uit bij de Oasis Mall, bij de Nakumat waar we altijd boodschappen doen. De andere meiden hebben nog wat geld gepind en daarna zijn we verder gelopen richting de craftmarket. Dat was nog een hele opgave. Inge had ons verteld dat het op loopafstand was, dus wij geloofden dat en liepen erheen. Onderweg hebben we wel bij elk kruispunt de weg gevraagd. Ook had Sarah het aan een bodarijder gevraagd en ik ook op hetzelfde moment. Het grappige was dat ze allebei zeiden dat we een andere kant op moesten. Tegen Sarah zei hij dat we terug moesten en tegen mij zei de andere dat we verder de weg moesten volgen. Uiteindelijk geloofden we de mijne want de weg terug klopte niet. Dan hadden we de craftmarktet voorbij gelopen. We zijn dus verder gaan lopen en het was zo warm, echt bloedheet. Na ongeveer meer dan een half uur lopen en vragen kwamen we eindelijk aan bij de craftmarket. Het was heel erg klein, maar het zag er zo leuk uit. Overal stonden kleine houten hutjes en ze waren helemaal vol gepropt met kleine souvenirtjes. We wilden allemaal eerste even kijken zodat we de goedkoopste prijs konden krijgen, zoals elke gierige Nederlander doet haha. Ik heb nog wat souvernirtjes gekocht en na meer als een uurtje ofzo zijn we teruggegaan naar de Nakumat. We hebben dit keer wel de boda gepakt want we hadden geen zin meer om weer te lopen. We vroegen wat de prijs was van hier tot de Nakumat. Hij zei dat het 6000 shilling was, maar uiteindelijk hebben we voor de helft kunnen krijgen. Als we met een groep komen en boda gaan rijden doen ze altijd een soort van wedstrijd ofzo. Zij rijden zo hard dat het bijna gevaarlijk wordt. Bij de Nakumat hebben we nog even een paar boodschapjes gedaan. We hebben nog wat yoghurt en wat drinken gehaald. Hierna zijn we naar cafe Java gegaan om als afsluitertje nog even wat te drinken. We zaten lekker buiten in de schaduw met een windje door onze haren. Een heerlijke smoothie erbij en de dag kon niet meer stuk. Na ons heerlijke drankje bedachten Fenne en Dagmar zich nog dat ze even wat te eten moesten halen voor hun tripje morgen. Ze gaan mountainbiken op een eiland in Lake Victoria. Zij zijn dus weer terug gelopen naar de Nakumat en Sarah en ik wachtte even op hun buiten de winkel. Als we weer mee naar binnen wilden, moesten we ons weer helemaal laten controleren en daar hadden we niet echt zin in. We wilden wachten op hun tot we de kleding winkel zagen. Zoals echte meiden zijn we daarheen gegaan en hebben we een rondje in de winkel gekeken. Ze hebben hier evengoed zulke leuke kleding. En het is totaal niet duur. Het lijkt alleen heel duur omdat er op het prijskaartje 60.000 shilling staat, maar dit is ongeveer 12 euro. Alles is zo kleurrijk en zo leuk. Ik had er eerder al een trui en vest gekocht en nu heb ik nog een leuke rok gehaald. De andere meiden waren ook goed geslaagd. Hierna zijn we weer in de taxibus gestapt en zijn we vertrokken richting thuis. We stapten weer uit bij de zijweg waar we weer op de boda moesten. Er stond een man met een zwart Oegandees voetbalshirt aan en hij vroeg of ik bij hem achterop wilde. Ik moest er sowieso eentje kiezen dus ik riep naar hem: I TAKE YOUU!!! Dit vond hij heel erg grappig en ik werd vierkant uitgelachen door alle boda rijders die daar stonden, maarja ik kom daar toch nooit meer dus het maakte me niks uit. We stapten op en deze speelden echt een wedstrijd. Ze gingen zo hard en voor het eerst was ik wel een beetje bang. Ik kon me ook maar met 1 hand vasthouden want in mijn andere hand had ik een plastic zak met craft erin. Ik voelde ook een paar keer de achterkant van mijn slipper tegen zijn spaken aantikken. Het zal je maar gebeuren hee, dat je op de laatste dag je voet compleet breekt. Dan krijg je misschien wel een plek met meer beenruimte in het vliegtuig haha. Onderweg zijn we ook nog even gestopt bij een groentekraampje om wat eten te kopen zoals aubergine, uien en een ananas al is dat geen groente. Hierna zijn we weer verder gegaan op de boda. Weer gingen we full speed. Normaal remt een boda rijder voor een hobbel, maar deze gaf alleen maar gas bij. Gelukkig was het nog maar een klein stukje vanaf de kraam tot het huisje. Ook deze laatste rit op de boda heb ik overleeft. De mannen die ons gebracht hadden waren erg blij en reden snel weer weg terug naar de mainroad. Alles draait om het geld. Hoe sneller je rijdt, hoe meer geld je kan verdienen. Toen we terug waren in het huisje hebben we daarna nog even buitengespeeld met de kinderen. Dit was heel erg leuk, ze zijn allemaal zo blij als je ze wat aandacht geeft. Ondertussen kwam ik Mustafa en Soft ook nog tegen. Ik vroeg aan Soft of dat eigenlijk wel zijn echte naam was. Hij zei van niet dus ik vroeg wat zijn echte naam was, maar die wist hij niet haha. Heel apart. Ze wilde nog wat foto’s met mij maken zodat ze nieuwe foto’s hadden om te gebruiken op facebook en whatsapp. Na een kwartiertje fotoshooten was het tijd voor sapa. Ik had gezegd dat ik wel weer eens een keertje wilde helpen met het eten opscheppen. Fenne was al eerst begonnen en ik heb haar overgenomen. Ik had de laatste keren alleen maar soep opgeschept en nu kon ik eindelijk de bonen doen. Elk kind kreeg een soepopscheplepel vol. Het is zo moeilijk om ieder kind evenveel te geven. De bonen gingen heel snel op en toen het bijna op was moest ik kinderen echt maar een stuk of 10 bonen geven terwijl er aan het einde genoeg over was. Aan die kinderen moest ik 2 opscheplepels geven. Zo oneerlijk eigenlijk. Na het opscheppen gingen we zelf eten. We waren nu nog maar met zijn 4en want Marlous en Myrthe waren naar Jinja. We hadden eerder op de dag al besloten om macaroni te eten. We hadden ook nog een potje saus. Die hebben we opgewarmd en ook erbij gegeten. Ik nam als eerste een hap en keek de meiden aan. De saus was echt super pikant. We hadden dus nooit naar het potje saus gekeken en het bleek dus de pikantste te zijn. Super dom hahaha. We zijn dus gewoon bij de supermarkt geweest en hebben voor het schap gestaan en hebben er gewoon blind eentje gepakt. Uiteindelijk heeft iedereen wat melk door zijn macaroni gegooid. Hoe langer we hier blijven hoe raarder de combinaties worden. Het zorgde er wel voor dat het pikante een beetje weg ging. Onze neuzen begonnen ook allemaal lopen en die waren daardoor ook gelijk weer open. We zaten met tranen in onze ogen te eten. Die waren niet alleen omdat het zo pittig was maar ook omdat we ons echt kapot gelachen hebben. We vroegen ons af of er dan niks op het potje stond dat het pittig was. We pakte het erbij en er stonden dus allemaal pepers op de verpakking. Nooit gezien haha. Na ons eten hebben we nog stukken ananas gegeten. Dat ging er ook wel in. Alleen is het oneetbaar als je het niet in kleine blokjes snijd. We aten het zeg maar als een watermeloen dus alles zat onder het ananas sap, net als mijn gezicht trouwens. Na het eten was ik net even lekker aan het relaxen totdat er een man aanklopte bij de deur. Hij vroeg naar mij en ik had geen idee wie het zou kunnen zijn. Dagmar opende de deur en riep uiteindelijk naar mij. Het bleek de man te zijn van teacher Juliëtte. Hij was speciaal teruggekeerd om mij te vertellen dat het goed ging en om foto’s van baby Joël te laten zien. Ik liep met hem mee naar zijn huisje omdat zijn mobiel daar lag. Ik liep met hem mee. De baby zag er echt te lief uit en hij leek super erg op Faith, hun andere kindje. Hij had ook een filmpje gemaakt van Joël om te laten zien hoe hij huilde, heel interessant. Ook probeerde we Juliëtte te bellen alleen nam ze niet op. Hij vroeg of ik om 9 uur terug kon komen. Dit is natuurlijk geen probleem. Om 9 uur ben ik dus weer terug gelopen naar zijn huisje. Hij was een film aan het kijken. Ik mocht binnen komen en op de bank zitten. Hij pakte weer zijn mobiel en belde Juliëtte nog een keer. Dit keer nam ze wel op. Ze zei de hele tijd hallo? Hallo? Tot ik zei hello you speak with Danique. Ze begon helemaal te lachen en te gillen van blijdschap. Dat iemand zo enorm blij kon zijn om mij te spreken. Ze zei dat als ik nog een paar dagen langer was gebleven dat ik dan naar haar toe had kunnen komen en de baby kon zien en vasthouden. Ze was nu bij haar ouders net buiten Kampala. Het was te ver om even langs te gaan, daarom belde we haar. Ook kreeg ik Faith aan de telefoon en die was ook helemaal door het dolle heen. Ze vertelde dat ze nu een nieuwe baby heeft en dat ze me miste. Ik zei dat ik haar ook miste en dat ik een kadootje voor haar had achtergelaten in haar huis. Hetzelfde gold voor Juliëtte. Ik had een blikje met snoepjes gehaald bij de Nakumat. Deze had ik ingepakt met gewoon tekenpapier omdat er niks anders was haha. Ook had ik nog een bedankbrief voor haar geschreven en daarbij had ik een geluksolifantje gedaan. Ik hoop dat ze het leuk zal vinden. Na het gesprek ben ik weer naar huis toegegaan want het was al half 10. Ik wilde een beetje optijd naar bed omdat het morgen ook een lange dag zal worden met weinig slapen. Ik ben een beetje begonnen met het organiseren voor het inpakken van mijn koffer. Ver ben ik niet echt gekomen want ik viel zowat in slaap. Ik ben dus snel mijn bed ingedoken en sliep binnen no-time. De volgende ochtend hadden we beloofd om mee te gaan naar de kerkdienst dus ik moest er vroeg uit. Morgen zal dan mijn laatste dag worden hier in Oeganda. Ik zie er echt tegenop om naar huis toe te gaan. Als je hier in een bus stapt zegt iedereen je gedag. Als je dat in Nederland doet zegt niemand je gedag en zit iedereen verslaafd achter zijn mobiel. Ik denk dat ik weer heel erg moet wennen aan het Nederlandse ritme. We zullen zien hoe het loopt. Slaaplekker!