Dag 32:

Ik was vandaag weer eens vroeg wakker. Nouja vroeg, het was half 8. Ik ben gelijk uit bed gegaan en ben in de woonkamer gaan zitten. Ik heb gelijk een papiertje gepakt en heb een brief geschreven voor mijn vrienden hier. Ook heb ik het kadootje van Juliëtte ingepakt. Ik had een blik snoepjes gekocht. Het is niet echt een groot kado, maar het gaat om het gebaar denk ik. Ze is alleen nog steeds niet thuis en waarschijnlijk komt ze ook niet thuis voor zondag. Heel erg jammer als het echt waar is, maar je weet niet of de mensen hier wel het juiste vertellen. We zien het wel zondag en als ze er dan is kan ik het persoonlijk aan haar geven en anders leg ik het maar in haar huisje neer. Ondertussen heb ik ook nog wat yoghurt met jam erin als ontbijt gegeten plus nog een geroosterd broodje voor de verandering. Hierna hebben we ons voorbereid voor de craftday voor morgen. We gaan de primary verdelen in groepjes en de meiden hier ook. Bij elk andere meisje uit het huis hier doe je een ander knutselwerkje. Ik ga vliegtuigjes en olifantjes vouwen. Ik ben benieuwd of het gaat werken en of de kids het ook leuk vinden. Na het knutselen heb ik een rondje over het project gelopen om te kijken of er nog wat te doen was. Iedereen was aan het spelen of was weg. Het was echt rustig vandaag. Ik kwam natuurlijk ook weer Mustafa tegen en heb met hem gepraat voor ongeveer de hele middag. Hij vertelde me weer over zijn visioenen en wat hij ging doen als hij terug was in Jinja bij zijn ouders. Ook had ik nog een kadootje gekocht op de markt maar het viel de hele tijd om, dus ben ik naar de leraar gegaan die timmeren enzo geeft. Hij heeft er 2 kleine houten plaatjes onder gezet en nu kan het weer staan. Gelukkig maar want het zou wel zonde zijn als het niet rechtop kon staan. De plaatjes moesten alleen nog naar vorm worden geschuurd. Ik kwam weer terug bij de tafel waar Mustafa ook zat en hij zei tegen mij dat dat geen werk voor meisjes was en dat hij dat wel voor mij zal doen. Super lief dus ik heb het maar aan hem gegeven en het eindresultaat is wel geweldig. In het hutje naast ons was een jongen aan het zingen met zijn gitaar. Dit klonkt echt super goed en ik heb daarom een stukje gefilmd. Als ik thuis ben kan ik het jullie laten horen. Na een hele tijd ben ik terug gegaan naar ons huisje omdat het etenstijd was. We gingen zelf gemaakte gebakken aardappeltjes eten met een mengelmoesje van aubergine, tomaat, courgette en uitjes. Hiernaast hadden we ook nog sperziebonen. Het was echt heel erg lekker al miste ik wel een beetje mijn ketchup haha. Daarna had ik evengoed nog honger dus heb ik voor mijzelf een eitje gebakken. Als toetje hadden we verse ananas, hier smaken ze zo enorm zoet en echt heerlijk. Ze kosten hier ook geen drol. Een ananas heb je hier om de hoek voor 1000 shilling en soms misschien wel minder. Het zijn niet zulke grote, maar het is precies genoeg voor ons allemaal. Na het toetje ben ik samen met Marlous naar de kerk gelopen om te kijken wat daar allemaal aan de hand was want we hoorde een hoop muziek daar vandaan komen. Het bleek dus dat ze aan het oefenen waren voor morgenavond. Morgenavond is het praynight in plaats van vanavond. Ze gaan een dienst houden van 7 of 8 ’s avonds tot 6 uur de volgende morgen. Ik denk dat dit een afsluitdienst is van het schooljaar want dinsdag gaan alle kinderen naar huis. De planning is om morgen uit eten te gaan voor de laatste keer met de hele groep, als een soort afsluiter. We gaan weer bij hetzelfde restaurant eten als de vorige keer want dat is ongeveer het enige restaurant dat grote groepen aankan. Hierna wil ik nog bij de dienst kijken tot ik weet niet hoelaat. Maar goed, ik was gebleven bij dat ik met Marlous even in de kerk was gaan kijken. Na een kwartiertje hadden we het wel weer gezien en wilden we terug lopen. Onderweg kwam ik wat meiden tegen en die vroegen of ik mee wilde lopen naar hun slaaphutjes. Ik dacht dat ik ze weg moest brengen omdat het bedtijd voor hun was, maar dat was dus niet zo. Ik kreeg een hele rondleiding door de hutjes van de meiden die met mij liepen. Deze huisjes zie ik al bijna elke dag en nog weten ze niet dat ik dat bijna elke dag doe. Ook kwam ik hier Rebecca en Esther tegen. Zodra je wat meer weet van deze kinderen ga je op een andere manier naar ze kijken, eigenlijk best raar. De ouders van Esther zijn allebei gestorven aan aids en de ouders van Rebecca zijn verdwenen. Zij is te vondeling gelegd in een tuin van een wildvreemde. Op een een of andere manier wil je onbewust die 2 wat extra aandacht geven en een extra knuffel geven. Het is eigenlijk niet goed maar je doet het onbewust. Die kinderen zullen hun ouders nooit meer terug zien en dat maakt me wel een beetje verdrietig. Ze kijken er hier ook allemaal van op dat mijn ouders nog leven, terwijl dat voor mij iets doodnormaals is. Je ouders horen niet dood te gaan op een leeftijd van rond de 50. Hier gaan ouders dood als kinderen nog tieners zijn, zo bizar. Ze geloven het ook niet als ik zeg dat zelfs mijn opa en oma nog leven. Ze geloven echt niet dat mijn oma 88 is, want dat is compleet onmogelijk. Zij ,denk ik, dat Nederland ongeveer hetzelfde is als Oeganda qua levensstijl, en daarom denken ze dat het onmogelijk is dat mensen zo oud kunnen worden. 88 is ook eigenlijk best oud, en volgens de kinderen hier ben je dan echt een kind van de engelen. Ik heb een tijdje in de slaapkamers van de kinderen gezeten en wat gepraat. Ook zijn ze heel erg enthousiast over mijn fototoetsel. Van alles moet ik een foto maken. Al zien ze dat ik hem bij me heb vragen ze elke keer of ik een foto wil maken, geen probleem natuurlijk. Ik vind het alleen maar leuk om aan huis te laten zien. Ik heb er trouwens ook al mega veel. Al rond de 2000 foto’s en filmpjes. Nadat ik de kinderen heb gezegd dat ik er vandoor ga om ook terug te gaan kwam ik onderweg een jongen tegen die aan het gitaar spelen was. Ik ben naast hem gaan zitten en heb wat geluisterd. Tot hij een liedje begon te spelen en hij vroeg of ik die ook kende en wilde meezingen. Nou is mijn zanggeluid niet echt optimaal en perfect heb ik het toch maar gedaan. Aan het einde zei hij dat ik eigenlijk wel mooi kon zingen en dat hij wel vaker met mij wilde zingen. Hij zei dat onze stemmen goed bij elkaar pasten. Ik weet nou niet zo goed of dit een sjansmove van hem is of gewoon echt interesse had om met mij te zingen. Het maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit want het was in ieder geval gezellig. Na een uurtje daar zitten te zingen met wat secundary boys ben ik terug gelopen naar ons huisje. Hier waren de meiden een film aan het kijken. Ik heb deze half meegekeken en ondertussen heb ik mijn blog afgemaakt. Na de film ben ik gaan slapen want morgen moeten we vroeg opstaan voor de craftday. Ik heb er echt super veel zin in! Trouwens nog even iets compleet anders. Veel mensen vragen me hoe het hier is en soms geef ik daarop een beetje een simpel antwoord. Het is eigenlijk verdomd moeilijk om te omschrijven hoe het hier is. Je hebt van tevoren wel een beetje een beeld in je hoofd van de straten enzo, maar als je er uiteindelijk zelf bent ,is het ineens heel anders. Misschien ook omdat je het dan door je eigen ogen ziet. Het is gewoon onbeschrijvelijk, of tenminste voor mij. Ik denk dat het heel moeilijk over te brengen is hoe het hier is, en daarom heb ik ook zoveel filmpjes gemaakt, om het beter te laten overkomen. Als jullie een keer zin hebben om alle foto’s en filmpjes te zien, laat het me maar weten zodat jullie een keer langs kunnen komen! Ik duik nu lekker mijn bed in want ik wil volop kunnen genieten van mijn laatste 3 dagen. Slaaplekker!!