Dag 33:

Vandaag stonden we redelijk vroeg op want het was dan eindelijk tijd vor de craftday. We hebben met zijn allen ontbeten voor de laatste keer want Marlous en Myrthe zullen morgen richting Jinja vertrekken. We aten weer een ontbijt zoals elke dag. Ik kan echt geen jam en pindakaas meer zien. Al heb ik nu wel geleerd om pindakaas te eten. Voordat ik hier kwam vond ik het echt niet lekker, maar nu eet ik het zo op. Nou is het niet heerlijk, maar het is te doen. Hierna ben ik Maria gaan zoeken omdat ik wat foto’s van de documenten van Esther wilde nemen. Ik denk erover om haar te sponseren, maar ik wil eerst precies weten wat er dan met mijn geld gebeurt. Ik heb dus wat foto’s gemaakt van haar gegevens en hoe haar ouders zijn overleden. Super triest verhaal. Elk kind heeft hier zo zijn eigen verhaal. Iedereen hoort er ook bij en niemand wordt verstoten, zelfs de kindjes die er anders uitzien niet. Alleen de mensen die geestelijk niet helemaal goed in orde zijn, worden wel verstoten. Volgens mij zijn ze ook gewoon bang voor dit soort mensen. Ik heb al in 1 van mijn vorige blogs verteld over het meisje die hier vorige week was. Zij was ook niet helemaal 100%. Maar goed, na het ontbijt hebben we al onze craft spullen meegenomen en zijn we richting een groot lokaal bij secundary gelopen. Hier had Maria al met behulp van wat kinderen een aantal tafels goed gezet. We hadden 5 knutselwerkjes en dus er waren 5 groepen van ieder 3 tafels. Nadat alles klaargezet was heb ik een groepje tafels uitgekozen en ben ik daar gaan zitten. Er zaten al een hele boel kinderen. Ik had eigenlijk nog helemaal niet nagedacht over de manier hoe ik die kinderen 16 vierkantjes ging laten vouwen. Ik heb daarom even snel aan de tafel nagedacht hoe ik dat zou kunnen gaan doen. En ook werd ik natuurlijk beïnvloed door het Afrikaanse tempo, dus mijn gedachte was meer oohh we zien het wel. Ik heb daarna alle kinderen een stukje papier gegeven. Ik ben bij de kop van de tafel gaan staan en heb echt stap voor stap laten zien hoe je 16 vierkantjes maakt. Het viel me op dat alle kinderen uiteindelijk netjes alle 16 vierkantjes hadden. Het knippen van de slurf en pootjes was wat moeilijker omdat we maar 1 schaar hadden. Alleen de eerste ronde heb ik die trouwens gezien en daarna is hij denk ik verdwenen in een zak van een kind. Net zoals heel veel andere dingen zoals pennen, potloden en stiften. Het maakt eigenlijk ook helemaal niks uit, als zij gelukkig worden van een potlood, prima! Ik had wat lijm in bakjes gedaan om te plakken maar we hadden geen kwastje ofzo. Ik deed het voor en stopte gewoon mijn vinger in het potje. Dit vonden ze allemaal maar raar en niet kunnen want dan zouden je handen heel erg vies worden. Ze hadden de raarste oplossingen om hun handen niet vies te laten worden. Ze deden het met achterkanten van pennen en ze scheurde stukjes papier af en doopte dit in de lijm. Nadat alle olifantjes klaar waren, werden ze allemaal te drogen gehangen in het raamkozijn en tussen de raiiling en het glas. Dit zag er echt heel grappig uit. Ik dacht dat de oudste van primery het niet leuk zouden vinden om olifantjes te vouwen, maar deze vielen volgens mij verdomd goed in de smaak. Aan het einde mochten ze, ze versieren en daarna ophangen bij het raam. Na een half uurtje draaiden we door van tafels en kwam het volgende groepje bij mij. Zo ging het door tot lunchtime. Het was echt super leuk en alle kinderen vonden dat volgens mij ook. Ze waren zo enthousiast en het waren er trouwens ook echt veel. Ik denk wel zo rond de 150 kids. We hebben ze gewoon allemaal vermaakt voor een ochtend lang. Het was eigenlijk best kort, maar ze lieten toch een zooi achter. Overal lagen papier resten en doppen van stiften. En dan zeuren ze maar dat hun stiften het niet meer doen, dan moeten ze ook die doppen erop doen. Pannenkoeken!!!. We hebben eerst weer alle restjes naar ons huisje gebracht en zijn daarna weer terug gelopen om alles op te ruimen. Dat was weer de volgende uitdaging. Ze hebben hier geen bezems met stelen, zodat je niet hoeft te bukken. Ze hebben hier gewoon een paar bij elkaar gebonden takken. Het lijkt een beetje op de onderkant van een bezemsteel. Hiermee vegen ze de grond en het werkt nog verdomd goed ook. We hebben al het papier en restjes opgeruimd en zijn daarna weer teruggegaan naar het huisje. Hier hebben we wéér voor de verandering een eitje gegeten. Na de lunch hadden we weer vrije tijd samen met de kinderen. Deze zijn nu ook vrij, dus die vinden het super leuk als we wat met ze doen. We hebben touwtje gesprongen en nog andere kleine spelletjes. Ook heb ik nog een keer een heel rondje over het project gelopen en heb ik letterlijk van alles een foto gemaakt. Voordat ik het wist was het alweer 5 uur en was het bijna tijd om te vertrekken naar Villa Kololo. We gingen namelijk voor de laatste keer met zijn allen uit eten. We hadden veel traffic jam verwacht, dus we vertrokken ruim optijd. We gingen ongeveer om half 6 weg terwijl we er om 7 uur moesten zijn. Uiteindelijk viel al die file, reuze mee (gelukkig) en konden we snel doorrijden. We stapten uit bij Nakumat en vanaf daar moesten we weer met de boda boda naar het restaurant. Ik vind boda boda rijden zo enorm leuk. We gaan altijd super hard en je kan overal tussendoor. Als je met de auto bent, sta je zo vaak stil, dat haat ik. Die boda boda’s rijden echt overal tussendoor en dat veroorzaakt ook vaak ongelukken. Gelukkig heb ik dit hier niet meegemaakt, en hoop ik ook niet te hoeven meemaken. Hier is het wel raar want al ben je als blanke in de buurt van een ongeluk moet je maken dat je wegkomt want jij bent diegene die het heeft gedaan. Ook al was je het niet en heb je er echt niks mee te maken. Ze beschouwen hier blanke, echt als mega rijke mensen en ik probeer dat als iemand dat tegen mij zegt, van gedachte te veranderen. Natuurlijk hebben ze wel een beetje gelijk omdat wij wel daar naar toe kunnen komen. Om 10 voor 7 waren we bij het restaurant. Veel te vroeg natuurlijk, dus we hebben even heerlijk kunnen praten over van alles en nog wat en hebben natuurlijk de beste plek uitgekozen. Om ongeveer half 8 was dan eindelijk iedereen gearriveerd en konden we beginnen met bestellen. De vorige keer dat we hier aten, had ik de pizza proscuito e funghi ofzo. Het was eigenlijk gewoon een pizza speciale. Deze was zeer geod bevallen dus koos ik hem nog een keer. Na een half uur denk ik was al het eten er en konden we eindelijk beginnen. Ik had echt zo’n trek, niet normaal want ondertussen was het al rond half 9. Ik besloot om niet mijn hele pizza op te eten en een paar stukjes over te laten zodat ik ruimte had voor een toetje. Ik koos de chocolade mouse. Deze was echt verukkelijk and it teasted like heaven. Volgens mij was ik gewoon pure chocoladepasta aan het eten, maar het smaakte in ieder geval goed. Nadat iedereen uitgegeten was, gingen we weer met de taxi naar huis. Dit keer hadden we weer Charlie als driver, dezelfde al 2 weken terug. Ik kan altijd uren met hem praten over van alles en nog wat. Dat kan ik trouwens niet alleen met hem, ik praat echt met iedereen. Hij heeft ons nog wat Oegandese muziek laten horen in zijn busje totdat we bij het project aankwamen. We hadden hem bedankt en doei gezegd. Hij wist dat ik naar huis zou gaan dit weekend dus heeft hij zijn visitekaartje afgegeven. Deze nacht was de Warship- Night. Dit betekende dat ze de hele nacht door gingen bidden. We hebben daarom onze spullen in het huisje gelegd en zijn even gaan kijken in de kerk wat er allemaal gebeurde. Ik verwachte echt dat het heel erg serieus zou zijn maar het was compleet het tegenovergestelde. Iedereen stond te springen en kei hard mee te blèren met muziek dat over Jezus ging. Iedereen was zo uitbundig. Ze gingen compleet uit hun dak. Ik vond het zelfs een beetje eng om naar te kijken. We stonden op een bankje achter in de zaal en plotseling kwam er een meisje langs. Ze werd gedragen door 6 mensen. Ze leek compleet buiten westen te zijn. Sarah ging er achteraan om te kijken of alles oké was. Haar hart klopte nog, dus dat was oké. Ze leek wel dronken zei ze. Ze was aan het rollen over de grond en aan het schreeuwen. Echt bizar. Terug in de zaal ging iedereen compleet uit zijn dak. Hoe verder je naar voren liep, hoe enger het werd. Het leek wel een soort sekte ofzo. Helemaal vooraan lagen meisjes op de grond te krioelen ofzo en mee te zingen met de muziek. Ze gingen er zo in op. Ik kon mijn ogen niet geloven. Verder was het wel leuk om mee te maken. Ook kwam ik Sam weer tegen uit p5. Hij kwam naast me zitten en vertelde me elke keer dat hij het zo koud had. Ik vond het zo sneu dat ik om half 2 ’s nachts ben terug gelopen naar ons huisje en ik heb hem een oude sweater gegeven die ik toevallig mee had. Ik vroeg of hij hem morgen wilde terug brengen, maar na een tijdje bedacht ik me. Hij mocht hem wel houden. Hij vertelde me eerder in de kerk dat hij helemaal geen jas, vest of iets dergelijks heeft. Super sneu, dus ik vond dat hij mijn sweater beter kon gebruiken als ikzelf. Ook heb ik er thuis nog 10 liggen ofzo. Als ik hem echt mis koop ik wel weer een nieuwe. Om een uur of 2 besloot ik maar te gaan slapen. Ik heb mijn tanden gepoetst en ben daarna lekker in mijn bed gaan liggen. Ik viel echt als een blok in slaap. Morgen is alweer mijn ena laatste dag en ik zie er zo tegenop om terug te gaan naar Nederland. Het bevalt me hier zo goed! Goodnight people!