Dag 9:

Jeetje, dag 9 alweer. Helaas gaat de tijd nu ook heel snel. Vandaag was ik het wel echt heel erg zat met de kinderen zo vroeg in de ochtend. Het wordt echt elke dag steeds vroeger en vroeger. Aan de ene kant is het wel heel vervelend omdat ik ook gewoon mijn nachtrust wil pakken, maar aan de andere kant hoort het er ook wel weer bij en kan je er achteraf als je thuis alles vertelt er wel weer om lachen denk ik. Nadat ik was opgestaan en wat had gegeten, ben ik naar buiten gegaan want de andere meiden zouden komen, ein-de-lijk. Ik heb op ze gewacht bij de poort want ik wist dat ze in de ochtend zouden komen. Ik heb nog wat gepraat met de lokals die er ook zaten. Ze vertelden me dat er binnenkort een leraar gaat trouwen en dat ze een kadootje gingen inpakken. In Nederland is het dan heel normaal als je een groot cadeau geeft. Toen ik zag wat ze inpakten, moest ik wel lachen. Het waren een paar lollies met een klein spiegeltje. Toen ze er na een tijdje nog niet waren, besloot ik maar een rondje te gaan lopen. Ik kwam achterin een paar meisjes tegen die aan het wachten waren tot hun les scheikunde ging beginnen. Eentje van hen had een badjas aan want ze had het heel erg koud terwijl het ongeveer 27 graden was. Ik vroeg aan hen of ik hun kamertje kon zien want daar was ik echt heel benieuwd naar.De ouderen slapen in een heel groot complex met allemaal kleine kamertjes in tegenstelling tot de kleintjes die allemaal in kleine huisjes slapen. Ik wilde net een kamer binnengaan toen Inge aan kwam gerend met de vraag of ik de sleutel van het huisje had en die had ik natuurlijk bij me. Ik zei tegen de meiden dat ik zo terug zou komen. Ik liep met Inge mee naar de andere meiden die zaten te wachten voor het huisje. Eindelijk was het dan zo ver, ik zou ze gaan ontmoeten. Na vele facebook berichten zag ik ze dan nu eindelijk in het echt, Fenne, Dagmar en Sarah. Ik liet ze naar binnen en Inge liet ze daarna de kamers zien. De andere bedden waren nu ondertussen ook eindelijk opgemaakt want dat waren ze vergeten te doen. Na een korte rondleiding vertrokken ze weer richting Kampala om te leren hoe ze het openbaar vervoer moesten gebruiken zoals de boda boda’s en het taxibusje. Ik ben daarna zoals beloofd weer terug gegaan naar de meisjes om hun slaapkamer te zien. Deze kamers zijn wat groter als die van de kleintjes maar ze slapen er ook met z’n 9en of meer. Dat hangt er vanaf of er stapelbedden voor 2 of 3 personen staan. Ook stonden er grote kasten tussen de bedden in tegen de muur. Deze lagen helemaal vol met schoolboeken en kleding. Overal hing ook kleding te drogen van de was. Overal waar je keek hingen bh’s, sokken, onderbroeken en andere kledingstukken. Het voelde zo gezellig daar, volgens mij vervelen die meiden zich nooit in de avond. Er is altijd wel iemand om mee te praten, je bent hier nooit alleen. Nadat ik de slaapkamers had gezien, ben ik doorgelopen en kwam ik de jongens tegen die gisteren spijbelden om met mij te kunnen praten. Ze hadden nu pauze. Ik vroeg of ik bij ze kon komen zitten, daar zeggen ze natuurlijk geen nee tegen. Ze begonnen te vragen hoe het schoolsysteem in Nederland in elkaar zat en ook of je je hele leven moest werken (wat ze hier wel doen). Ik zei dat als je op een bepaalde leeftijd bent je niet meer hoeft te werken en dat je dan geld van de overheid krijgt om te leven. Toen dacht ik weer bij mijzelf wat voor een luxe wij hebben. Als je in Nederland niet kan werken omdat je gehandicapt bent of dat je het lichamelijk gewoon niet aan kan, krijg je gewoon geld van de overheid. Als je hier niet kan werken heb je gewoon niks, helemaal niks. Hetzelfde geldt voor een pensioen. Dat kennen ze hier nieteens. Ze werken gewoon letterlijk tot ze dood gaan.Van het vertellen over het schoolsysteem kwamen we op het onderwerp homoseksualiteit, nou dat kan dus echt totaal niet hier. Je bent een duivel hier als je verliefd wordt op een andere jongen, je zult branden in de hel en een heel slecht leven hebben. Allemaal onzin natuurlijk want alle homoseksuelen in Nederland hebben een heerlijk leven, denk ik. Na een leuk gesprek ben ik weer verder gekomen en zag ik dat er in de kerk werd gebeden, maar dit keer door de leraren. De leraren gaan dan dus weg uit de klas en laten de kinderen alleen werken, wat echt bizar is. Ze zitten 2 uur lang in de kerk en laten de kinderen aan hun lot over in de klas. Als je dat in Nederland zou doen zou het echt een groot kippenhok worden maar hier werken ze gewoon door. Ik heb even in de kerk gekeken en ben daarna weer terug gegaan naar het huisje. Voor de deur waren een paar kinderen aan het spelen, ik heb even met ze gepraat tot het arrogante meisje Annoa kwam. Alle kinderen zijn hier zo lief, behalve zij, zij is echt heel erg irritant en veel kinderen mogen haar daarom ook niet. Een ander meisje had het lef om dat tegen haar te zeggen en gelijk schoot Annoa uit haar slof. Ze begon te schreeuwen en zette me toch een arrogant gezicht op. Dit was dus zo’n moment waarmee ik mij niet moest bemoeien want dit is hun cultuur. Annoa was boos en ging naar de leraar om te zeggen dat het andere meisje had gezegd dat niemand haar mocht. Weer andere kinderen vertelde me dat ze het tegen de leraar zou zeggen en het meisje dan geslagen zou worden. Ik was echt compleet in shock. Werd ze nou echt geslagen omdat ze Annoa de waarheid vertelde? Oh mijn god, ik ben toen maar naar binnen gegaan want dat vond ik echt te ver gaan. Dat was voor mij echt een grens, geslagen worden omdat je iemand zegt dat niemand haar mag. Op dat moment kwamen Fenne, Sarah en Dagmar ook weer terug. We hebben over van alles en nog wat gepraat en voordat we het wisten was het al 7 uur. Tijd voor de kerkdienst van de primery school! Hier keek ik alweer de hele week naar uit. Dat is zo gezellig! Iedereen lacht en danst mee op de muziek. Echt, als de kerk ook zo was in Nederland kwam ik elke zondag. Dit blijft leuk om naar te kijken. Alle kinderen willen graag laten zien hoe goed ze kunnen dansen dus ze willen het liefst zo dicht mogelijk bij je staan. We hebben een beetje meegedanst en na een uurtje zijn we terug gegaan. We hadden nog niet gegeten maar niemand had echt honger. Daarom hadden we maar wat soep gemaakt en een eitje op een geroosterd broodje. Zoals elke dag... Het begint al aardig te wennen. Volgens mij moet ik me echt weer heel erg gaan aanpassen op het Nederlandse ritme als ik terug ben. Alles is hier zo verschillend, ik blijf het maar zeggen. Alle Nederlanders zijn zo enorm verwend. Heb je geen geld voor eten? Dan ga je gewoon naar de voedselbank en krijg je het. Hier bestaat dat niet en als je geen geld hebt voor eten heb je echt gewoon niks. Je eet dan restjes eten wat op straat ligt enzo. Je woont dan in de buurt van een vuilnisbelt zodat je die kan uitpluizen opzoek naar eten. Als je geen huis hebt in Nederland wordt je opgevangen en krijg je een dak boven je hoofd. Hier slaap je ’s nachts gewoon op de straat als je geen geld hebt voor een huis. Geld is hier zo belangrijk. Zonder geld heb je echt helemaal niks. Dat is ook de reden dat Eric en Maria deze school zijn gestart. Ze willen de kinderen goed opleiden zodat als ze klaar zijn met school ze werk kunnen vinden. Ze leren hier timmeren, naaien, lassen en nog veel meer. Dit geeft ze een goede start voor hun verdere leven. Het is eigenlijk zo mooi wat Eric en Maria doen. Ik heb echt diep, diep respect voor ze en ik ben ze zo dankbaar dat ik hier 5 weken mee mag draaien. Ik kan de kleintjes westerse dingen leren en vertellen over Nederland. Dat vinden ze zo leuk! Ik mag echt heel hard in mijn handen knijpen voor de wijze waarop ik leef in Nederland! Als ik iets ,koop ik het gewoon of spaar ik ervoor. Ik heb werk, een opleiding die ik kan volgen en ouders die nog steeds leven, hetzelfde geldt voor mijn opa’s en oma’s. Veel kinderen hier hebben geen ouders of grootouders meer. Mensen worden hier niet zo oud. Dat is zo sneu, die kinderen zijn dan helemaal alleen en worden dan van de straat geplukt door Maria en Eric. Ik blijf het maar zeggen haha. Elke dag is weer een nieuw avontuur en elke dag heb ik er weer super veel zin in!!