Dag 13:

Vandaag begon onze trip naar Jinja. Ik had mijn wekker om 6 uur gezet en om 7 uur moesten we bij de poort staan. Dat stonden we natuurlijk, alleen was onze gids John een beetje laat, zoals elke Afrikaan. We vertrokken in een soort van Jeep richting de andere meiden in het Doingoood huis. We gingen over de snelweg want die was volgens John het snelste en dat klopte denk ik ook wel. Onderweg heb ik zo veel gezien waarvan ik wel even dacht oh mijn god. De snelweg reed langs een paar soort van sloppenwijkjes. Nou waren dit nog wel de wat betere sloppenwijkjes maar goed. Allemaal mensen die in huisjes wonen net zo groot als mijn badkamer thuis in Nederland en geloof me, die is echt niet zo heel groot. Deze waren dan allemaal gebouwd van hout en plastic platen. Mensen liepen op de snelweg, kinderen die erop spelen (hartstikke gevaarlijk) en mensen doen hun was op de snelweg. Ook is het hier gewoon toegestaan om wild te plassen dus om een paar meter zie je een boda boda rijder of auto stoppen en dan gaan ze gewoon even staan plassen in de berm. Dit waren dan wel allemaal mannen die ik dit zag doen. We vervolgden onze weg en kwamen om half 9 aan bij het doingoood huis, een half uur te laat. Kato en Marleen zijn snel in de auto gaan zitten. Ik zat helemaal voorin naast John en heb lekker met hem gepraat. De meiden hier worden er denk ik soms wel een beetje gek van haha, ik praat altijd zoveel en vooral met chauffeurs als we ergens heen gaan. Ik heb het met hem gehad over Nederland (zoals altijd). Dit vinden alle mensen hier zo interessant. Ik heb lekker de hele tijd lopen babbelen dus de tijd ging wel snel. Na 2,5 uur rijden ofzo kwamen we aan bij Mabira forest. Hier gingen we stoppen voor een wandeling door het ena grootste forest van Oeganda. We kregen een gids en nog een ander meisje. Ik weet nog dat het meisje Juna heette, maar de naam van de man ben ik vergeten want die had zo’n typische ononthoudbare Afrikaanse naam. Ik zie hem toch nooit meer dus dat maakt ook nie t uit haha. Het eerste stukje was een beetje saai want hij ging allemaal dingen vertellen over wanneer het oerwoud was ontstaan en dat het nu beschermd was en voor toeristen werd gebruikt om ze in rond te leiden. We liepn nu verder het oerwoud in over een klein padje wat al platgestampt was door alle andere toeristen voor ons. Voor de rest was het echt zo’n typisch oerwoudpadje. Overal takken in de weg en ik had echt het gevoel alsof ik een oerwoud inliep. Een broeierige warmte en het rook er heerlijk naar allemaal bloemen en verse lucht van de bomen. Dat zei de gids trouwens ook, we blijven nu voor altijd jong volgens hem omdat we de aller friste lucht hebben ingeademd die de bomen net hebben geproduceerd. We vertelden dat we in Nederland ook bomen hadden en de man zei dat als we vaak door het bos lopen we echt voor altijd jong en gezond zullen blijven. Nou die mogen we wel in onze zak steken hoor! Onderweg stopten we bij een paar bomen, die voor mij allemaal hetzelfde leken maar er dat dus wel duidelijk verschil in. De ene boom was een medicijn voor als je buikpijn had. Dan moest je de bladeren in warm water doen en even laten weken en dan opdrinken. Het zou als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. De andere boom die er ook heel erg op leek was goed voor als je zere tanden had. Je moest het blaadje in warm gekookt water dompelen en dan op het blaadje kauwen. De laatste boom was de vrouwen boom. De gids werd nu een beetje giegelig. Als vrouwen deze blaadjes in hun thee deden en het opdronken zouden ze heel goed in bed worden en heel veel kinderen kunnen krijgen hahaha. Dit was opzich wel grappig want die man moest de hele tijd om lachen en Juna stond er een beetje schaapachtig bij te kijken. Elke keer als zij wat mocht vertellen over de planten vertelde de man met de moeilijke naam(gids) het nog een keer. Na alle bomen verhalen zaten we echt diep in het oerwoud. We moesten over allemaal zelf gemaakte bruggetjes lopen die nog net niet uit elkaar vielen van ellende. Nou was het water niet zo heel diep dus was het ook niet echt een groot probleem als je erin zou vallen. Alleen zou je denk ik dan heel erg stinken. Toen we echt diep, diep waren hoorde de gids ineens dieren. We moesten allemaal stil zijn. In het begin had hij verteld dat hier luipaarden, wilde zwijnen en aapjes wonen. Als we de luipaard tegen zouden komen hadden we wel een probleem want dan moesten we rennen voor ons leven. Gelukkig waren het de aapjes die hij hoorde. Het waren er zo veel en ze slingerde allemaal boven ons langs hoog in de bomen. We konden ze wel goed zien en ik heb ook veel foto’s gemaakt. Allemaal baby aapjes met mama aapjes. Aapjes die een beetje aan het stoeien waren en gewoon stille aapjes. Dit was zo bijzonder om te zien. Het is zo anders als in de dierentuin. Hier kunnen ze gewoon alle kanten op gaan en lekker doen wat ze zelf willen. Het nadeel was wel dat dit de laatste aapjes waren in het hele oerwoud. Zo zonde! Alleen maar omdat ze de bomen willen om dingen ervan te maken voor zichzelf. Ik snap nu pas echt dat al dat bomenkap gedoe gestopt moet worden want de maakt het leven van alle dieren helemaal kapot. Misschien slopen de mensen wel hun huisje en dan zitten ze zonder huisje. Straks hebben we helemaal geen wilde dieren meer op de wereld alleen maar omdat mensen geld belangrijker vinden. Dat is toch zonde! Nadat we alle aapjes hadden gezien zijn we verder gelopen. We zijn op de terugweg alleen nog een insect tegen gekomen. Dit was een soort van rups met een hard lijfje. Als je hem aanraakte rolde hij zichzelf op als een slakkenhuisje. Dit was wel apart om te zien, maar die had ik hier ook al op het project gezien. De terugweg ging redelijk snel want de man had er flink de pas in. We hadden een wandeling van anderhalf uur, dus daarna waren we weer terug bij de auto. Iedereen ging nog even snel plassen want het was nog een uurtje rijden naar Jinja. De wc leek op een emmer met een bril erop. En er liepen spinnen in.. Verder was het oke! Iedereen was weer klaar en we gingen weer lekker verder crossen over de heerlijke Afrikaanse weg. Onderweg zag ik nog een echte zwerver. Dit was de eerste die ik hier had gezien. Hij had heel veel kleren over elkaar aan maar alles was gescheurd. Het was een beetje zo’n typische zwerver uit een film. Helemaal bruin gekleed en overal scheuren. Hij had een wandelstok gemaakt van een tak. Hij liep langs de weg en zijn andere hand hield hij op zodat je er geld in kon leggen. Dit was wel een beetje heftig en ik schrok er wel een beetje van, maar dat was normaal zei John. Na een uurtje kwamen we aan in Jinja. We gingen nu eerst naar de oorsprong van de Nijl om met een bootje erop te varen. Onderweg naar de oever hadden de mensen die hier wonen allemaal kraampjes gebouwd. Die weten natuurlijk heel goed dat hier toeristen komen, dus die lopen denk ik wel goed binnen. Van John mochten we er straks kijken nadat we klaar waren met de boottocht. We liepen dus weer verder naar beneden. Daar stond de gids van de boot. Hij vertelde eerst wat over Gandhi omdat er een groot beeld van hem stond. Hij vertelde wat Gandhi allemaal had gedaan en waar die nu begraven lag. Dit was een soort herdenkingsbeeld. Na zijn praatje zijn we verder gelopen naar beneden en kregen we een zwemvest. Er stond al een bootje voor ons klaar. Het was zo’n typisch Afrikaans bootje met een dakje erboven, langwerpig en bankjes van planken hout. Hier hadden ze nu wel iets zachtere bankjes van gemaakt door er een soort ‘plastickussentjesdeken’ erop vast te maken. Het was nog nietecht mega lekker om op te zitten maar voor een boottochtje was het prima. En daar gingen we dan, vol gas de Nijl op. Eerst gingen we een beetje langs de oever varen en vertelde hij weer wat over de vegetatie. Dit was wel interessant. Ietsje verderop kwamen we langs een eilandje. Hier woonden mensen op en ook stond er een toeristisch kraampje. Dit stond alleen compleet onder water omdat het de laatste maand veel geregend had. De vrouw zat de hele dag op een verhoogd bankje en kon nergens heen, tenzij ze ging zwemmen. Als je naar het kraampje wilde moest je door het water lopen. Dit hebben we maar even overgeslagen. Wel zijn we in het water geweest bij het bord dat het lake Victoria overgaat in de Nijl. Je moest uit de boot klimmen en op stenen in het water gaan staan. Deze stenen waren zo glibberig dat als ik John en Sarah’s hand niet vastgepakt had, ik uitgegleden was. Gelukkig was dit niet gebeurd en als het wel gebeurd was was het ook niet erg geweest want alles droogt hier toch heel snel. We hebben een rondje gemaakt en zijn daarna terug gevaren. Dit hele boottochtje duurde denk ik een uurtje en was echt heel erg luek. Het was bloedheet dus dat afkoelen in het water was wel lekker. Wel waren onze broeken zeiknat doordat we in het water hadden gelopen, maar zoals ik al zei was dit binnen no-time droog in de zon. Toen we weer aan wal waren en we weer met 2 benen op het vaste land stonden mochten we langs de marktjes. Er stond ook een typisch Afrikaans bandje muziek te maken en kindjes traditioneel gekleed die erop dansten. Je mocht geen foto’s nemen tenzij je ze 5.000 shilling gaf. Als je wilde filmen moest je 10.000 shilling betalen. Daarna zijn we een paar kraampjes binnen gegaan. Ze hebben hier zulke mooie dingen en ze maken het allemaal zelf met de hand. Echt heel knap. Ik heb wat gekocht voor thuis. Ik ga lekker niet zeggen wat want dat is een verrassing. We hebben nog een beetje de andere kraampjes bekeken, maar het is bijna allemaal hetzelfde. Het afdingen vind ik hier nog wel een beetje moeilijk. Het scheelt voor ons maar een euro die we wel kunnen missen, maar aan de andere kant is het zo normaal. Die mensen hebben het denk ik wel nodig, in ieder geval meer als wij. Maar misschien laten ze ons ook wel een veelste hoge prijs betalen omdat we blank zijn. Ze zien hier blanke als rijke mensen omdat je de reis hierheen kan betalen en dit soort excursies kan doen. Na ons Nijltochtje zouden we naar de bungeejump gaan omdat Marleen graag wilde bungeejumpen. Het leek mij ook wel gaaf om te doen, maar dan niet in Afrika en bovendien vond ik het hier veelste duur. Uiteindelijk ging dit niet meer door vandaag want het zat helemaal vol. Morgen ochtend zou het gebeuren. Daarom gingen we nu gelijk maar door naar het verblijf waar we zouden gaan slapen. Dit was zo gaaf! We hadden een eigen hutje met 3 stapelbedden. Het was wel een beetje armoedig, maar goed genoeg voor 1 nachtje. Salamanders konden gewoon naar binnen komen en er waren geen musquito netten dus je kon makkelijk geprikt worden door muggen. We gingen bij de bar zitten waar je echt prachtig uitzicht had over de Nijl, echt indrukwekkend. We hebben wat nacho’s besteld en deze met zijn allen gedeeld. We hadden guacamoledip en tomatensalsa dip. De laatste was echt verrukkelijk. Dat is echt iets wat ik hier ontdekt heb, ineens ben ik helemaal weg van tomaten. Tomaten in mijn ei, tomaten op brood, overal tomaten. Heerlijk! Daarna hebben we genoten van de zonsondergang. De zon weerspiegelde in het water en het was zo mooi. Na een tijdje kregen een paar alweer honger dus hebben we nog wat eten besteld. Sarah en ik hadden fish and chips en de rest deelde een kipburger met een bord patat. De vis wat echt heerlijk en heb er echt van genoten na al dat rijst met bonen. Toen alles op was hebben we nog wat gepraat en na een tijdje zijn we binnen gaan zitten op de bankjes. Nouja binnen, laten we zeggen onder een dak. Hier was een barretje. Op een gegeven moment kwam John er ook bijzitten en vroeg hij of we een verhaal wilde vertellen over ons of over Nederland. We wisten niet echt iets te vertellen wat echt goed was dus vroegen we of hij een verhaal wilde vertellen. Dat was goed zei hij en hij begon te vertellen. Voordat hij zijn eerste zin begon nam hij een hele grote hap lucht, dus je zag al dat het een zielig verhaal was want zijn gezicht betrok ook een beetje. Hij begon te vertellen dat hij vroeger op straat woonde omdat zijn ouders waren gestorven toen hij nog heel klein was. Dit was al best heftig maar wat hij daarna vertelde schrok ik meer van. Hij leefde op de straten in Kampala en had helemaal niks. Hij sliep ’s avonds in een eigen gegraven kuil onder een boom en elke nacht hoopte en bidde hij weer dat hij niet vermoord zou worden. Dat is echt een groot probleem op straat. Veel mensen die daar leven worden gewoon vermoord zonder reden. Toen hij dat vertelde stonden de tranen in mijn ogen. Hij vertelde ook dat al zijn straatvrienden dingen steelden enzo en dat hij ze vertelde dat dat niet goed was. Hji heeft het nooit gedaan want hij is nog verrekt slim ook. Hij heeft zijn hele jeugd een boekje en een pen bij zich gehouden. Daarin heeft hij geschreven wat hij elke dag heeft gedaan. Dat boekje heeft hij nu nog steeds. Iedereen was er helemaal een beetje stil van. John zelf ook. Het was echt een verdrietig verhaal. Gelukkig ging hij op zijn 4^de naar school. Het is hier zo dat als je een van de 3 beste leerlingen bent de regering dan je opleiding en school betaald. Hij dacht zelf dat hij daar nooit bij zou kunnen komen maar naar hard werken is het hem toch gelukt. Hij heeft hierdoor zijn basisschool afgemaakt en is daarna aardrijkskunde en economie gaan studeren. Hij is nu opgeleid tot leraar ofzo zei hij, dat is wel een beetje raar, want hij werkt niet als leraar. Hij werkt nu hier op het project als een of andere klusjesman. Hij helpt mee de school bouwen, maar doet ook kleine klusjes bij ons in het huisje zoals de deurklink maken. Dagmar wilde de deur dichtdoen en toen brak de hele deurklink af en was de deur dicht.We kregen hem dus niet meer open. Gelukkig hebben we nog een andere wc bij Sarah in de kamer. Maar goed, na zijn verhaal zijn we gaan slapen in ons hutje. Ik lag boven in het stapelbed bij het raam waar geen glas in zat en waar geen gordijnen voor hingen. In het raam hadden ze gaas gehangen zodat de grootste dieren niet naar binnen konden komen. Overal liepen beestjes en salamanders, maar ik heb echt heerlijk geslapen. Ik had gewoon mijn lange broek aangehouden zodat mijn benen niet lekgeprikt zouden worden. Ook had ik een vestje aan. In de nacht kreeg ik het echt bloedheet en de rest trouwens ook, maar we durfte niks uit te doen omdat we bang waren dat we geprikt zouden worden door muggen en malariamuggen. Malariamuggen zijn vooral in de avond en nacht actief. We sliepen om een uur of 12 en om 2 uur was iedereen weer wakker. Marleen lag te baden in haar eigen zweet en voelde zich helemaal niet goed. De rest had het ook wel warm, maar niet zo warm als Marleen. Ik heb alles half gehoord omdat ik nog half sliep en half luisterde. Daarna heb ik van 3 tot 7 heerlijk doorgeslapen in mijn bedje vol met beestjes. Heerlijk! Sommigen waren een beetje aan het zeuren over de bedden en beestjes, maar dan heb je nog nooit bij de scouting gekeken. Dit waar we nu sliepen was echt nog heel luxe!

Dag 14:

We waren dus rond een uur of 7 wakker en zijn er maar uit gegaan. Verder slapen lukte toch niet meer en Marleen zou gaan bungeejumpen. Alleen ging het niet zo goed met haar. Ze voelde zich helemaal niet lekker dus hebben we haar maar aangeraden om het niet te doen. Ze had ook niet gegeten dus met een lege maag is het helemaal zwaar. Ze baalde wel, maar gelukkig kan je ook nog voor een dagje naar Jinja dus dan kan ze het wel nog doen als ze zich beter voelt. We hebben ontbeten met wat vers fruit, muesli en geroosterd brood. De planning was om na het eten weg te gaan, maar dat werd dus wat later omdat Marleen zich niet lekker voelde. We zouden vandaag naar een craftmarket gaan in Jinja. Echt super leuk! Om half 11 waren we helemaal klaar om te gaan. Alles was weer ingepakt en klaar voor vertrek. We reden naar Jinja over een Africanroad zoals John dat zegt. Overal kuilen en stenen op de weg, niet normaal. Als je echt heel erg wagenziek bent moet je hier nooit heengaan. Ik ben normaal gesproken ook wagenziek, maar hier heb ik er totaal geen last van, heel raar maar ook wel weer heen fijn. Ik dacht dus dat we echt naar zo’n markt zouden gaan met kraampjes, maar die gedachten was dus helemaal verkeerd. Het waren gewoon een paar winkeltjes aan de kant van de weg. Dit was wel een hoofdweg waar veel mensen overheen reden dus ook hun lopen vast wel goed binnen. Bij elk kraampje hebben ze hetzelfde dus als ik wat leuks zag ging ik eerst bij elk kraampje vragen hoe duur het was. Overal verkopen ze Oegandeze voetbalshirts in de kleuren wit, zwart, geel en rood. Ik vond de rode wel erg mooi, dus ik besloot die te kopen. De goedkoopste was 20.000 shilling, nog geen 6 euro. Koopje! Hij is dan wel nep, maar dat maakt me niet zoveel uit. Het enige verschil is dat er FUFA opstaat in plaats van FIFA. Ik had het nog niet eens gezien totdat een van de meiden het tegen mij zei. Op de markt heb ik ook nog wat souveriertjes gekocht, maar dat ga ik ook niet vertellen want dan is het niet meer leuk haha. Op de markt heb ik ook nog wat jongens leren kennen. Ze wilde weten waar we vandaan kwamen en wat we hier deden. Deze jongens waren zo lief. Ze gingen voor ons beatboxen en we zijn met ze op de foto geweest. Na het gestruin op de markt hadden we weer een beetje honger dus hadden we wat broodjes gaan halen bij een bakkertje. We gingen op een stoepje zitten en hebben het opgegeten terwijl we wachtten op John. Hij moest tanken en zou “zo terug zijn”. Na een half uur kwam hij eindelijk aankakken en konden we richting het paardrijden. We moesten ongeveer een uurtje rijden naar het paardrijden over de Africanroads. Als dit een normale weg zou zijn zou het de helft korter duren. We kwamen dus een beetje vroeg aan bij de stallen. Onze gegevens moesten we op een papiertje schrijven voor als er wat gebeurde. Na een kort tijdje wachten ging het gebeuren. Danique ging paardrijden voor het eerst in haar leven. Je werd ingedeeld op lengte en ik was de ena grootste van de meiden. Dat betekende dus dat ik ook een van de grootste paarden kreeg.. Hij was echt mega! Hij was zwart en heette Jack Daniëls. Dat is dan wel weer een goeie naam haha. Ik werd erop gehezen en daar gingen we hoor. Dood eng zo’n mega beest. Eerst gingen we gewoon stappen. Dat was nog wel te doen onddanks dat mijn kont nu al pijn deed. Na een tijdje stappen door de bosjes en langs echte sttonthutjes werd het tijd om wat sneller te gaan. We gingen in draf. In het begin werd ik echt compleet door elkaar geschud omdat ik geen ritme kon vinden in het zitten en opstaan. Na een tijdje lukte het wel. Ik neem nu ook gelijk mijn woorden terug van dat ik had gezegd dat paardrijden geen sport is, halleluja. Onderweg kwamen we een waterpomp tegen, hier stonden kinderen jerrycans te vullen om mee te nemen naar huis. Kato liep voor mij en de kinderen lieten haar paard schrikken. Hierdoor viel ze er bijna af en hing ze om de nek van het paard. Toen ze gids dat zag hij hij vol in galop op de kinderen af. Al die kinderen renden weg. Dit deed hij dus om de kinderen bang te maken voor de paarden zodat ze ze niet durven aan te raken en in de buurt te komen want kinderen kunnen hier echt niet omgaan met dieren. Ze gooien stenen op ze en slaan ze. Net als dat verhaal van die hond op het voetbalveld. Als zij achter het dier aanrennen is het dolle pret, maar al zijn de rollen omgekeerd vinden ze het niet meer leuk. Maar goed, nadat Kato weer op het zadel was gingen we verder. Je kon nu kiezen of ze echt in galop wilde gaan of dat je wilde blijven stappen. Ik dacht na en wilde eigenlijk wel in galop ookal had ik het echt nog nooit gedaan en vond ik het doodeng. Als je paard gaat rijden is alleen maar lopen ook geen zak aan, een beetje actie is wel leuk. We kwamen dus op een open weide met hoog gras. Het deed me echt denken aan een spelletje van Barbie dat ik vroeger altijd speelde op de computer. Je kon dan ook paardrijden door grassen met bloemetjes en daar tussen vladderde allemaal vlindertjes. Dit was echt precies hetzelfde. Met de Nijl aan de zijkant was het echt prachtig. Eerst had ik was opstart problemen want hij wilde niet harder als draf. Het scheen dus dat je dan nog een keer met je voeten op zijn buik moet tikken en een geluidje moet maken. Na 3 keer proberen lukte dat eindelijk en vol gas ging ik over dat veld. Een paar keer dacht ik wel echt dat ik eraf ging vallen omdat je je echt nergens aan kan vast houden. Het is puur evenwicht en elke keer weer goed landen. Dit was echt geweldig. We hadden gekozen om het maar een uurtje te doen. Dit was denk ik ook precies genoeg. Alles deed zeer haha. Onderweg terug naar de manege kwamen we weer allemaal kindjes tegen. Ze roepen allemaal mzungu, mzungu en zwaaien. Dit is zo lief en elke keer als ik die blije koppies van die kinderen zie voel ik me zo blij en komt er een grote lach op mijn gezicht te staan. Die kindjes zijn allemaal echt wel gelukkig, met zo weinig. En dan heb je nog van die verwende kinderen in Nederland die gaan huilen en zeuren als ze hier iets niet krijgen van hun ouders ofzo. Nu leven wij natuurlijk in een hele andere cultuur, maar evengoed. Ik zie gewoon dat die kinderen hier gelukkig zijn. Ze spelen met stenen, banden en met elkaar. Soms denk ik nu echt wel dat ik in het verkeerde continent ben geboren. Ik zou me hier zo aan de bevolking kunnen toevoegen. Alles gaat hier zo heerlijk relaxen, echt pure hakuna matata! De hele week hebben we het met elkaar al over pizza eten. Dat is eigenlijk ook best raar zo na het onderwerp wat ik hiervoor heb besproken realiseer ik me nu. Wij zijn daarna gewoon pizza gaan eten terwijl hun weer rijst aten denk ik. Iedereen had de hele week al trek in pizza, dus we vroegen John of hij ons naar een goed restaurant wilde brengen waar we dat dus konden eten. We reden eerst weer helemaal terug naar Kampala. Onderweg heb ik hem wat Nederlandse topmuziek laten luisteren en hij vond het helemaal te gek. We gingen dus eten bij Kyoto ofzo. We zaten buiten onder de prachtige sterrenhemel pizza te eten. We hebben 3 grote pizza’s en 3 kleine die we er gratis bijkregen samen gedeeld met zijn 7en. We dachten dat we alleen de grote opkregen maar uiteindelijk ging alles op haha. Na het eten zijn we terug gereden naar het doingoood huis om Kato en Marleen af te zetten.Onderweg zijn we ook nog bij een oude straatvriend van hem gestopt. Hij wilde ons voorstellen aan ons. Dit was wel lief bedoeld, maar hij liet ons alleen zitten in de auto met open ramen en deuren. Iedereen kon ons zo aanraken en naar binnen komen. Gelukkig gingen we al redelijk snel weer weg. Aangekomen bij het doingoood huis ben ik er ook even snel uitgesprongen daar want ik was wat vesten vergeten plus mijn riempje. Ik heb het daar opgepikt en ik heb daar ook gelijk het nieuwe meisje Tirzah ontmoet. Leuk meisje met een vlotte babbel. Daarna ben ik snel weer terug gelopen naar de auto want het was al 11 uur en iedereen wilde wel naar bed. John werkt dus ook bij ons op het project dus als wij thuis waren, was hij ook gelijk thuis. Om kwart voor 12 waren we eindelijk terug. We hebben John enorm bedankt voor alles want het was echt heel leuk. Hij zei toen nog dat het hem speet als hij soms wat stil was. Hij zei dat hij dan aan het verleden dacht. Dat vonden wij natuurlijk helemaal niet erg. Ook bedankte hij ons dat wij hem vertrouwde en dat hij onze gids mocht zijn. We gaven hem een goeie hand en zijn toen snel naar binnen gegaan, omgekleed en gelijk in bed gaan liggen. Ik was echt helemaal kapot. Gelukkig kon ik de volgende morgen een beetje uitslapen want ik had niks afgesproken met leraren en kinderen. Goodnight!