Dag 15:

Vandaag vond ik het wel weer tijd om uit te slapen na een vermoeiend weekendje Jinja. Helaas werd ik alweer vroeg wakker door de kindjes. Zodra ze weten dat we terug zijn komen ze de hele tijd voor ons huisje spelen met de hoop dat we naar buiten komen, om 7 uur in de ochtend. Nee dus. Ik heb me nog een keer omgedraaid en ben weer in slaap gevallen. Een uurtje later werd ik wakker van een paar hele harde geluiden. Ik was nog alleen binnen met Sarah, die trouwens ook nog helemaal in coma lag. De andere meiden waren al naar hun klasje gegaan. Het bleek dus de schoonmaakster te zijn. Die komt nu echt mega vaak. Toen ik nog alleen was is ze geen een keer geweest. Wel heel fijn al doen ze niet heen veel qua schoonmaken. Toen ik een beetje ontwaakt was uit mijn slaap had ik mijn laptop gepakt en ben ik het verhaal van het weekend gaan schrijven. Ik had zoveel te vertellen en wilde alles heel graag opschrijven, maar nog ben i k dingetjes vergeten. Gelukkig maar voor jullie want anders moeten jullie nog meer lezen. Ik heb echt anderhalf uur zitten typen op mijn laptopje. Nadat ik eindeljk klaar was ben ik gaan ontbijten. Inmiddels was het al 11 uur dus hoogste tijd. Zoals elke dag weer een geroosterd broodje met jam. Ondertussen had ik John ook een berichtje gestuurd of hij onze deur wilde maken van de badkamer en binnen no-time stond hij voor de deur in zijn overalletje. Hij had een compleet nieuwe deurslot meegenomen inclusief nieuwe deurklink. Heel fijn want nu hadden we eindelijk weer 2 wc’s en 2 douches. Luxe, al gebruik ik er eigenlijk alleen maar eentje. Ik douche hier trouwens ook echt alleen als het nodig is. De douche is soms zo koud en iedereen stinkt hier dus niemand ruikt je haha. Maar goed, John was geweest en de deur deed het weer en kon dus weer open. Ik heb daarna het verhaal op de blog gezet en ben noodles gaan maken. Het was al bijna 1 uur en dan is het lunchtime hier op het project. De meiden zouden dan ook terug komen en die hadden vast wel honger. De tafel was al helemaal gedekt toen ze binnen kwamen en we zijn gelijk aangeschoven. Toen we net aan het eten waren kwamen Inge en Ritah aan. Ze hadden nieuwe eieren, brood en melk mee genomen want die waren bijna of helemaal op. Ze hebben het neergezet en zijn daarna bij ons aangeschoven. We moesten alvast betalen voor Banda Island en voor de culturele avond waar we woensdag heengaan. Ook vroeg ze om feedback over John en het weekend, maar echt alles was helemaal top gegaan behalve 1 dingetje vonden we. Onderweg naar Kampala stopte hij zomaar langs de weg en liet de motor van zijn auto draaien, liet alle ramen open en de deuren had hij niet op slot gedaan. Iedereen bekeek ons heel erg en ze konden zeg maar zomaar de auto instappen en met ons wegrijden. Aan de andere kant was het ook wel weer lief want hij zette de auto stil om snoepjes te kopen voor ons allemaal en voor zichzelf. Toch hebben we het doorgegeven aan Inge dat dat wel kan, maar dat hij dan even de ramen en deuren dicht moet doen ofzo want het was trouwens ook al donker buiten. Verder hadden we totaal niks te klagen. Hij was zorgzaam, bezorg en heel erg vriendeljk. De perfecte gids. Ik had gisteren de hele ochtend mijn zonnenbril op mijn hoofd. Na een tijdje had ik hem opgeruimd in mijn tas. Toen ik in de auto ging zitten en hij vroeg of we alles bij ons hadden wat hij keer deed merkte hij op dat ik mijn zonnenbril niet meer op mijn hoofd had. Ik vertelde hem dat ik hem had opgeborgen en dat het goed was. Zo oplettend was hij dus. Na ons noodles etentje in de middag besloten we om naar de supermarkt te gaan want we hadden echt eten nodig voor de hele week. We maakten ons klaar en gingen opzoek naar een boda die hier dichtbij stond. Er kwamen er 2 aan, dus zijn we maar met zn 2en bij op de boda gegaan. Dit raden ze eigenlijk af, maar als het niet anders kan is het oke. Ik zat met Sarah bij een man achterop. Ik had nog bijna mijn voet gebroken want ik voelde mijn slipper tegen de spaken aan gaan. Ik zat in het midden en moest de hele tijd mijn buikspieren aanspannen om niet om te vallen. Ook kon ik mij niet echt goed vasthouden. Ik had nu maar een beetje mijn handen op Sarah’s benen gelegd voor evenwicht. Gelukkig ging alles goed en kwamen we heel en veilig aan bij de mainroad. Daar aangekomen kwam er gelijk al een man van de taxi aanlopen. Hij vroeg aan de boda rijder hoeveel het was en gaf hem geld. Sarah en ik keken elkaar aan en dachten echt uuhmm okee?? Hij bleek dus snel te willen vertrekken en daarom betaalde hij het snel voor ons. We moesten het hem natuurlijk wel terug betalen zei hij. Uiteindelijk hebben we nog 1000 shilling weten te besparen. De boda tocht was 1500 voor 2 personen. In totaal dus 3000 voor ons vieren. De taxi rit naar Kampala was 2000 shilling per persoon. Uiteindelijk hebben we hem 10.000 shilling gegeven terwijl hij 11.000 moest krijgen. Jaja mensen, we hebben wel 27 cent bespaard.Echt een mega bedrag. Nouja, eenmaal aangekomen bij dat winkelcentrum moet je altijd langs een controle waar ze bij iedereen in hun tas kijken. Je moet je rits open doen en dan kijken ze er echt 1 seconde in. Hele goede controle dus want je hoeft er ook niks uit te halen. Meestal staat er een vrouw met een man naast haar met een mega groot wapen. Wel een beetje beangstigend. Ook heeft ze zo’n fouilleer apparaat die het volgens mij niet eens doet. Elke keer hoor je gecontrolleerd te worden, maar dit keer had ze een chagrijnige bui denk ik en mochten we zo doorlopen. We hebben daar ook even gepint en zijn daarna de supermarkt ingedoken. We hebben eten gehaald voor de hele week dus we hoeven sowieso tot volgende week niet meer heen. Op de terugweg van de de supermarkt lopen we altijd langs een bedelend kindje van 2 denk ik. Ze leren hier al mega vroeg lopen dus het kindje lijkt veel ouder, maar is dus echt nog heel jong. Hij ziet er zo zielig uit, maar het is ook wel een beetje dubbel. Soms zie je ook van die mensen die zich voordoen als straatkind, maar dan gewoon een huis hebben en het echt gewoon goed hebben. Het is hier verboden in de wet om bedelende mensen geld te geven. Je mag ze alleen eten geven. Als je ze geld geeft en de politie ziet het word je opgepakt. Niet doen dus. Gewoon doorlopen ook al is het een beetje moeilijk. We werden bij de taxibusjesplaats zo een taxibusje ingesleurd die naar Chireka ging. Het was inmiddels half 6, dus spitsuur. Er stond een mega file en pap als je dit leest, de file in Nederland valt echt nog wel heel erg mee! Er zijn geen banen dus iedereen staat kriskras door elkaar en de verkeerspolitie stelt hier echt geen drol voor. Maar goed, we deden dus dubbel zo lang over het ritje naar Chireka als normaal. Vanaf Chireka naar Namugongo was het minder druk en konden we lekker doorrijden. Daarna weer op de boda naar het project. Thuis aangekomen hadden Fenne en ik de spulletjes opgeruimd en zijn Sarah en Dagmar naar het dichtstbijzijnde kraampje gelopen om tomaten te halen want die gaan nu heel erg hard. Vanavond hadden we afgesproken om een tosti avond te doen, want daar hadden we echt mega trek in. We hebben tosti’s gemaakt met kaas, met ham-kaas en met ham, kaas en tomaten. Die laatste was echt heel erg lekker en die ga ik zeker meenemen naar huis. Na het eten ben ik onder de douche gestapt. Ik was zo vies. Als ik over mijn arm wreef viel de viezigheid er gewoon af terwijl ik gisteren nog gedoucht had. Nadat ik weer helemaal schoon was had ik mijn laptop gepakt en ben ik het verhaaltje van de dag weer gaan typen. Het is al bijna een gewoonte geworden om het elke avond even te doen. Soms heb ik even geen zin om te schrijven, maar dan denk ik er over na en dan is het eigenlijk wel zonde als ik het zo oppervlakkig opschrijf want al die kleine details die ik nu wel schrijf vergeet je allemaal na een paar dagen. Ik hoop dat ik het zo kan volhouden. Ik heb het nog steeds mega erg naar mijn zin en de kinderen vind ik elke dag leuker worden. Zij mij denk ik ook. Ik kwam vanmiddag thuis en al de kindjes uit mijn klas kwamen naar mij toegerend met een mega grote glimlach op hun gezicht. Ze riepen heel hard auntie en knuffelde mij. Dit was zo lief. Opnieuw voelde ik het gevoel van puur geluk . Ik ben zo blij dat ik mijn droom heb mogen waarmaken. Dat is dan ook mijn boodschap voor alle mensen die mijn blog lezen. Als je een droom hebt, zorg er dan voor dat die uitkomt. Het leven is kort en voor je het weet lukt het niet meer en dan heb je er alleen maar over kunnen dromen. Met deze fijne gedachten duik ik nu heel snel mijn bedje in. Morgen weer vroeg op want ik ga Juliëtte weer een dagje helpen. Ik heb er super veel zin in zoals elke dag!! Ku lala vizuri (slaaplekker)