Safari Murchison Falls

Dag 26:

Vandaag moesten we weer de wekker zetten want we gingen op safari. We zouden om 8 uur opgehaald worden door de driver, tot ik om 7 uur werd gebeld waar ons huis eigenlijk was. Een uurtje van tevoren, ik wist even niet wat ik daarvan moest denken. Ze gebruiken hier geen straatnamen dus leg dat maar eens uit. Hierna ben ik er maar uitgegaan en heb ik nog even mijn koffer gecheckt of ik wel alles meehad. Daarna nog even snel een broodje gegeten en daarna gelijk doorgelopen naar de poort om op onze driver te wachten. Je kon natuurlijk al raden of hij optijd was ja of nee. Bijna een half uur te laat kwam meneer aankakken. We gooiden snel onze koffer achterin en zijn wegereden. Omdat we nogal grote tassen hadden, dachten de kinderen dat we naar huis toe gingen. Ze gingen met zn allen bij de poort staan en zwaaien, terwijl we nog hadden uitgelegd dat we zondag weer terug zouden komen. Dit begrepen ze denk ik niet helemaal. Maar goed, we stapten in en bereidden ons voor want het zou ene lange rit worden. Op de heenweg zouden we stoppen bij the Rhinopark. Eigenlijk heb ik de hele heenweg geslapen. Ik weet niet wat dat is maar als ik in de auto stap en ik rijd niet zelf dan val ik zo snel in slaap. Het was eigenlijk wel lekker want we moesten vroeg opstaan dus ik was best moe. Aangekomen bij the Rhinopark was het begin in de ochtend. We moesten ons inschrijven en zeggen wat we voor lunch wilde eten. Ik koos voor de spaghetti, want dat had ik echt al lang niet meer gegeten. We moesten zelf met ons busje het park inrijden en onderweg pikten we een ranger op. Die reed dus met ons mee naar het punt waar we de rhino’s konden zien. Voor diegene die niet weten wat rhino’s zijn, dat zijn neushoorns maar het woord rhino is korter dus ik gebruik dat even. Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan bij onze bestemming. We stapten uit en werden samengevoegd met een groep bejaarden uit Griekenland en Spanje. Ik was benieuwd hoe ze deze wandeling gingen volhouden want ze waren best oud denk ik. We liepen een stukje en al vrij snel kwamen we de eerste rhino tegen. We waren zo dichtbij, echt bizar.We hebben een paar foto’s genomen en na een tijdje zijn we ze een beetje gaan volgen en kwamen we nog 2 vrouwtjes tegen. Deze hadden nog wel de hoorns in vergelijking met die van het mannetje. Als ik het goed had begrepen, hadden ze die eraf gehaald omdat hij anders met alle andere rhino’s ging vechten en dan gingen ze niet voortplanten ofzo. Nadat we ze allemaal hadden gezien zijn we weer terug gelopen naar de bus. Daar hebben we alle oudjes doei gezegd en zijn we weer ingestapt. Vanaf daar weer naar de ingang van het park om te lunchen. Mijn heerlijke spaghetti stond al bijna klaar. Ik heb er echt van genoten. Ik eet zo weinig vlees hier, dat mis ik wel een beetje. Vooral het vlees op brood in de ochtend. Ik eet nu elke ochtend toast met jam. Na 4 weken komt dat echt wel een beetje mijn neus uit. Nadat iedereen zijn eten ophad, wilde Hassan zo snel mogelijk verder rijden. Het was vanaf daar nog ongeveer 3 uur rijden naar de plek waar we zouden gaan slapen. Onderweg zijn we niet echt speciale dingen tegen gekomen want het regende echt kei en kei hard. Zo erg had ik het nog nooit gezien. De ruitenwissers gingen op volle toeren, maar zelfs ik zag nog niks en ik zat op de passagier stoel naast Hassan. Hij bleef maar steeds harder en harder rijden en we zagen dus helemaal niks. Tot mijn schrik moesten we toen ook nog een overharde weg op maar we zijn gelukkig heel aangekomen. Er stonden daar vrouwen ons op te wachten met parapluutjes zodat we niet heel erg nat zouden worden. De paraplu hielp niet echt dus ik ben maar gewoon naar binnen gerend. Van die 2 meter was ik echt al zeiknat. Niet normaal zo hard het regende, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt. Ondertussen was het ook al begonnen met onweren. Dit was wel gaaf om te zien. Bij de flits lichtte de hele lucht op. Daarna kwam er echt een enorme donder. Nog nooit gezien, het was echt gaaf. De vrouw vroeg wat we wilde eten en ik koos de fish and chips. Toen het wat minder hard was gaan regenen hebben ze ons ons hutje laten zien. We kwamen binnen en mijn mond viel open. Wat een luxe. Het was een tweepersoonsbed met een mooie klamboe en de hele muur was zeg maar raam. Dus als je ’s avonds je gordijnen open liet en je werd de volgende ochtend wakker had je echt mega mooi uitzicht. We hebben onze spullen in ons hutje neergelegd en zijn daarna naar het restaurant hutje gelopen. Daar hebben we even gewacht op ons eten en hebben wat gepraat. De fish and chips was echt zo ernom lekker. Dit was echt een van de lekkerste maaltijden die ik hier heb gegeten. Echt puur genieten! Na het eten hebben we ook nog even wat gepraat en daarna zijn we naar bed gegaan. Ik heb in ons hutje nog even gedoucht onder een mega douchekop. Het zou echt een heerlijke stortdouche zijn als het water warm zou zijn. Ik was wel weer helemaal schoon nadat ik al mijn moed bij elkaar had geraapt en er gewoon onder was gaan staan. Na mijn koude douche ben ik snel mijn bed in gedoken want ik had het echt mega koud. Ik sliep met Marleen op de kamer en die zei al dat de dekens maar tot je navel kwam. Ik vond dat al zo raar. Na een paar minuten kijken hoe dat kon bleek dus dat de helft van de deken onder het matras gepropt was en dat je er gewoon aan moest trekken. We hebben hierna nog even wat gebabbeld en zijn daarna in slaap gevallen.

Dag 27:

Voor de verandering regende het weer eens toen we opstonden. We moesten al om 6 uur ontbijten dus de wekker stond lekker vroeg. Ik heb deze nacht niet al te best geslapen. Ik was de hele tijd wakker, slapen, wakker, slapen. Of dat ik wel mijn ogen dicht lig en het gevoel heb dat ik slaap, maar wel alles hoor. Ik kan dan niet bewegen. Eigenlijk best wel eng. Marleen is onder de douche gesprongen toen ik me aan het aankleden was. Natuurlijk had zij wel weer een warme douche. Voordat ik het wist was het al 6 uur, tijd om te eten, en moest ik nog van alles pakken. Een half uur van tevoren opstaan is echt niks voor mij. Ik ben het hele hutje doorgerend maar uiteindelijk was ik klaar. Maar 5 minuutjes te laat, wat nog gewoon optijd is voor hier. Ik had scrumbled egg besteld op vers brood met een kopje thee. Dit ging er wel in. Heerlijk! Iets over half 7 vertrokken we richting het safari park. Het regende ondertussen nog steeds. We waren net ons pad af van de lodges of er stond al een olifant op de weg. Dit was de eerste wilde olifant die ik zag. Hij was echt zo groot, niet normaal. Ik keek mijn ogen uit. We hebben allemaal wat foto’s gemaakt en zijn daarna doorgereden naar de ingang van Murchison Falls Park. Onderweg zag ik ook voor het eerst de vogel van Uganda, de Ugandan Christ heet hij volgens mij. Deze vogel staat ook op de vlag van het land. Zo’n bijzondere vogel. We kwamen aan bij de ingang en daar moest Hassan de bewaker begroeten en ze deden de poort open. Op dit punt kwam er ook een ranger bij ons in de auto. Zijn naam was Richard. Ik kon het wel goed met hem vinden en heb wat met hem gepraat. Ik zat naast hem in de auto. We hadden een echte safari auto waarbij het dak eraf kon. Er konden 2 meiden voorop op het dak zitten en 3 achterop het dak. Ik stond eigenlijk alleen met Marleen en Richard in de auto. De zon kwam ondertussen ook een beetje tevoorschijn. De lucht kleurde echt prachtig want ondertussen was het ook al gestopt met regenen. Het eerste dier dat we daar tegen kwamen was een waterbuck. Deze zitten echt overal. Het lijken een beetje op mislukte ezels met hoorns. We reden een mega groot rondje door het park en het is eigenlijk teveel om te vertellen. De volgende dieren heb ik allemaal gezien: olifant, giraffe, waterbuck, bushbuck, neushoorn, nijlpaard, krokodil, gazelle, antilope, zwijnen en apen. Ik vergeet er vast nog wel een paar want het zijn er zoveel. In het park zijn we gestopt bij de hippo pool. Deze zat zoals je waarschijnlijk uit de naam al begrijpt, vol met nijlpaarden. We hebben wat foto’s gemaakt en zijn daarna weer verder gegaan. Rond een uur of 12 zijn we teruggegaan naar de lodges waar we stopten om te lunchen. Ze hadden onze tafel buiten gezet omdat het heel mooi weer was geworden. Ik had weer de fish and chips besteld omdat deze zo goed in de smaak viel. Deze keer was hij nog lekkerder als gisteren. Na lunch zijn we weer verder gegaan. We moesten nu weer door het park rijden richting de Nijl. We gingen met een bootje op de Nijl varen om krokodillen en nijlpaarden te spotten. Er waren grote dubbeldekker boten, maar wij kregen een klein bootje wat eigenlijk wel fijn was want die merken de dieren minder snel op. We voeren hiermee richting de watervallen. Het zou een bootrit zijn van 1,5 uur en bij de watervallen werden we gedropt en moesten we verder hiken. Aangekomen bij de watervallen keek ik weer mijn ogen uit. Deze waren zo mooi. Het leek wel een beetje op Frankrijk, maar dit was zoveel beter. We werden op een stijgertje gedropt en een beetje aan ons eigen lot overgelaten. We moesten een enorm stijle trap op die ons naar boven zou brengen waar de waterval begint. Ik merkte hier dat ik mijn conditie echt in Nederland heb laten liggen. Jeetje, wat een pad was dat. Ik zweette peentjes want het was ook nog eens super warm en benauwd omdat het de hele nacht had geregend en geonweerd. Het was denk ik een wandeling van 1,5 uur. Onderweg konden we wel echt super mooie plaatjes schieten. We kwamen steeds dichter en dichter bij de waterval. We kwamen allemaal boven aan met rode en bezweette koppies. Ik heb nog nooit in mijn hele leven zoveel gezweet, wat voelde ik me smerig. We hebben bovenaan ook nog wat foto’s gemaakt en daarna zijn we weer het busje ingegaan. De ramen wagenwijd open want het meurde echt heel erg naar vieze mensen. We moesten nu eerst weer naar een punt rijden en vanaf daar weer het hele park door terug naar de lodges/hutjes waar we sliepen. Onderweg kwamen we weer een boel dieren tegen en dit keer waren ze ook echt heel dichtbij. Ik was nu ook op het dak geklommen om daar even te bekijken hoe het eruit zag. Dat was echt super gaaf om te doen en het was wel weer zo’n realiseer moment. Aangekomen bij de lodges was het ook al donker en ongeveer half 8. We hadden gezegd dat we om 9 uur wilden eten dus we moesten nog even wachten. Ik had nu kip met aardappelpuree besteld. Ook dit was weer heerlijk. Ze hadden voor ons het kampvuur aangestoken dus sommigen zijn daar nog even bij gaan zitten. Ik heb in plaats van bij het kampvuur zitten nog even gepraat met Veerle en Hassan(driver). Na een tijdje moest ik moeite doen om mijn ogen open te houden dus was het tijd om naar bed toe te gaan. Ik had iedereen welterusten gezegde en ben toen lekker naar het hutje gegaan. Daar nog even gedoucht onder jawel, weer een koude straal. Ik ging weer heerlijk koud mijn bedje in, maar binnen no-time had ik het weer warm en viel ik in slaap.

Dag 28:

Ik werd vandaag al om 4 uur wakker dooronweer. Het was nu ech heel erg dichtbij. Ik kon nieteens tellen tussen de flits en de donder. Ik kon niet echt meer slapen omdat het ook mega hard regende en waaide. Marleen en ik hebben nog maar wat gepraat, maar we moesten om half 5 ons bed uit. Om 5 uur was het ontbijt, dus we moesten weer opschieten. Ik heb nog nooit zo snel mijn koffer ingepakt en mijzelf aangekleed. Ik had nu de fried eggs besteld als ontbijtje met black tea. Dit ging er wel lekker in. Om half 6 zijn we vertrokken richting het park want we moesten het pontje hebben van 7 uur. Maar aangekomen bij de ingang van het park moesten we eerst nog wachten want de bewaker sliep nog. Uiteindelijk hadden we het pontje wel gehaald. Een paar mensen moesten heel nodig naar de wc en daarom stopten we bij een camping. Op deze camping zouden we eigenlijk slapen in tentjes, maar het zat volgeboekt en daarom waren we nu in de lodges gezet. Waar we nu zaten was zoveel luxer. We hadden eigenlijk echt wel geluk. Na de stop zijn we verder gereden richting de chimp trek. Het regende nog steeds en ik zag er wel een beetje tegenop omdat ik geen regenjas had meegenomen. Aangekomen bij de receptie kreeg ik het weer voor elkaar om een regenjas te regelen. De rest had ook geen regenjas en alleen ik kreeg het voor elkaar om er een te krijgen. Nadat we ons weer hadden ingeschreven trokken we het oerwoud in. Ik zag eruit als een potloodventer met zo’n lange regenjas aan. Het eerste wat we zagen waren de bedjes van de chimps die ze zelf hadden gemaakt. Naarmate we verder het oerwoud introkken hoorde je ze steeds meer geluid maken. Heel snel zagen we er al eentje. Ze zaten zo hoog in de bomen dat je ze moeilijk kon zien. Ik heb geprobeerd wat foto’s te maken maar ze zijn niet echt duidelijk. We hebben ongeveer 1,5 uur in het bos op bepaalde plekken stilgestaan om de apen te bekijken. Na een tijdje liepen we weer terug naar de receptie om onze reis terug naar Namugongo te vervolgen. We waren nu wel allemaal echt mega smerig door de modder. Ik had een paar klonten prut aan mijn schoenen die er gewoon niet meer af wilden. Mijn zolen waren wit, maar ze zijn nu oranje. We zijn vanaf hier in een keer doorgereden naar Namugongo. Onderweg zijn we wel 1 keer gestopt om wat fruit te kopen. Hier gaven ze 4 ananassen voor 2000 shilling. Dat is ongeveer 75 cent ofzo voor 4 ananassen, bizar goedkoop. Ik heb weer de hele terugweggeslapen , want ik was zo moe, alweer. Om een uur of half 5 kwamen we hier weer aan op het project. We waren lekker vroeg dus konden nog even spelen met de kids die ons al stonden op te wachten. Toen ze zagen dat ik uitstapte begonnen ze allemaal auntie Danique te roepen. Elke keer als ze dat doen smelt mijn hart. Ook is nu mijn echte laatste weekje aangebroken. Hier baal ik wel echt van want ik wil nog lang niet naar huis. Ik zit er eigenlijk net lekker in en moet straks alweer weg. Ik heb mijn koffer even binnen gezet en ben daarna doorgelopen naar buiten. Toen ik zag dat de jongens aan het voetballen waren heb ik daar even gekeken. Ze spelen zo ruw en ze tackelen elkaar voortdurend. Mustafa was ook aan het spelen en hij zag mij al binnen no-time aankomen lopen. Hij zwaaide heel lief en rende daarna weer verder achter de bal. Na de wedstrijd heb ik nog even wat met hem gepraat tot de meiden mij kwamen halen voor eten. Ik was ondertussen echt heel erg moe. We gingen weer chiapatti eten met een groentenprutje. Weer heerlijk, al het lokale eten is hier echt fantastisch. Na het eten heb ik zoals elke keer weer mijn laptop gepakt en ben ik gaan typen over de safari. Ondertussen ben ik al bijna 2 uur bezig met typen en ik val ook bijna in slaap. Ik weet zeker dat ik heel veel dingen ben vergeten te vertellen, maar als ik jullie straks thuis allemaal weer spreek schiet het me vast wel weer te binnen. Wel een tip voor de mensen die naar Afrika reizen, GA OP SAFARI! Het is zo gaaf en je bent echt een ervaring rijker. Ik ga nu lekker slapen en dromen over alle wilde dieren die ik heb gezien haha. Ik spreek jullie morgen weer!

Nieuwe baby's

Dag 25:

De hele nacht ben ik niet wakker gemaakt dus dat betekende dat er geen vrouwen aan het bevallen waren. Ook wel fijn eigenlijk want ik was best wel heel erg moe. Ik werd om half 9 wakker en ben er gelijk uit gegaan. Marloes zat al op de bank en ik ben naast haar gaan zitten. We hadden het erover dat we eigenlijk helemaal niks meer van het nieuws afwisten. We hebben hier eigenlijk geen idee wat er in de rest van de wereld gebeurd en daarom wilden we graag het nieuws kijken of luisteren. Ik zocht op www.npo.nl om het nieuws terug te kijken maar het internet was te sloom. Toen kwamen we op het idee om de Nederlandse radio op te zetten. Het was zo raar om mensen Nederlands te horen praten. Ik moest gewoon helemaal wennen haha. Het duurde een half uurtje voordat het nieuws eindelijk werd verteld, maar het was niet echt bijzonder nieuws. Hierna heb ik hem maar uitgezet en ben ik met Sarah naar de kliniek gelopen om te kijken bij de baby’s die vannacht geboren waren. Het waren 2 jongetjes en allebei hadden ze nog geen naam. Ik heb wat gepraat met de vrouw die er het beste bij lag. We hadden het weer standaard over Nederland en weer kreeg ik de vraag of ik het kindje mee naar Nederland kon nemen. Dit is zo bizar. Ze menen het ook echt. Als het aan hun lag, mocht ik het echt meenemen naar Nederland en zouden zij het kindje nooit meer zien. Ik kan daar niet bij met mijn gedachten. Ik heb de familie die daar zat uitgedeeld op snoepjes. Hier waren ze heel blij mee, alsof ze echt nog nooit een snoepje hadden gehad. Ik vertelde ze van mijn mislukte poging om een bevalling te zien. De baby had nog geen naam en ze vroegen of ik een paar Nederlandse namen kon noemen. Ze wilden het eigenlijk naar mij vernoemen, zeiden ze maar omdat ik een meisje ben en ze een jongensnaam nodig hadden, ging dat niet door. Ik vertelde dat mijn vader Robert heette en dat vonden ze de perfecte naam! Dus pap, voel je vereerd!!

Tijdens dat we aan het praten waren, zei de man ineens dat hij zag dat er een vrouw de bevallingskamer inging. Ik stond gelijk op en liep naar het kamertje toe. Ik kwam de kamer binnen en zag er al een vrouw naakt liggen. Ze was al hevig aan het persen. De vroedvrouw vertelde dat het haar eerste kind was en dat ze eigenlijk al heel erg moe was. Daarom gaven ze haar een prikje met weeënopwekkers denk ik. Het was half 12 toen ze begon met persen. Het duurde en het duurde. Ik wist niet zeker of ik het wel van dichtbij wilde zien. Ik werd uiteindelijk in een hoekje gezet waar ik zo rechtstreeks tussen haar benen in kon kijken. In het begin was het wel even wennen en was het best heftig. Eigenlijk kon ik er heel goed tegen en werd ik totaal niet duizelig ofzo. De vrouw perste en perste maar het kon er maar niet uitkomen. Ik dacht dat de opening te klein was omdat het haar eerste kind was en dat het daarom niet ging. Na 3 kwartier en iets meer hebben ze haar ingeknipt. Zonder verdoving ging gewoon de schaar erin en werd ze geknipt. Dit ging mij echt even te ver. De vrouw wilde gillen, maar dat mag hier niet. Als je teveel geluid maakt volgens de vroedvrouw krijg je gewoon een klap. Ondertussen kwam ik erachter dat er aan de andere kant van de kamer ook een vrouw lag die klaar was om te bevallen. Er lagen dus 2 half bevallende vrouwen in dezelfde kamer van 4 bij 5 te bevallen. Het was bloedheet en het stonk er enorm naar zweet. De ene vrouw werd dus ingeknipt en ineens kwam het kind heel snel. Het hoofdje ziet er zo raar uit want het is echt ovaal vormig en het hoofdje zit gelijk vol met haar. Het kindje werd er met een wee uitgetrokken en het werd gelijk op de buik van de moeder gelegd. De moeder lag er echt emotieloos bij en raakte het kindje niet aan. Het werd schoongemaakt en gelijk aan de arm opgetilt zonder het hoofdje te ondersteunen. Het werd gewogen op een weegschaal die niet eens nauwkeurig was volgens mij. Hierna werd het in doeken gewikkeld alsof het -10 was en bij Sarah in haar armen gedrukt. Ondertussen was de vrouw al aan het bevallen van de placenta. Dit ziet er zo raar uit. Nadat de placenta eruit was werd de vrouw gehecht en moest het gelijk de kamer uit. Er werd een maandverbandje gemaakt van wat watten en wat verband. Dit werd tussen de benen geduwd en de vrouw moest zichzelf maar aankleden en schoonmaken. Ik hoefde dat hechten niet echt te zien want dat zag er echt smerig uit. Ik was dus maar bij de andere vrouw gaan kijken die ondertussen ook al aan het persen was zonder begeleiding. Ze lag op een bed waar je normaal niet op mag bevallen. Elke keer als de vrouw een perswee had en de zuster kwam langslopen, duwde ze haar benen bij elkaar. Echt zo bizar. Een wee kan je niet tegen houden denk ik, dat is gewoon zo’n drang. Omdat de andere zusters nog bezig waren heb ik haar maar een beetje begeleid voor zover ik kon. Dit hield eigenlijk alleen in dat ik met een nat watje het zweet weg veegde uit haar gezicht. Ook wapperde ik een beetje met haar shirt die naast haar lag om een windje te maken want ze zei dat ze het zo heet had. Ze lag ook echt in haar eigen zweet te baden. Omdat het ging regenen buiten werd het super benauwd. De vrouw moest nu echt heel hard persen en ik zal jullie de details besparen! Ondertussen kwam de een van de twee zusters naar haar toe en zag dat het echt nu moest gebeuren. Ik heb de vrouw haar hand vastgehouden en haar hoofd ondersteund. Op een gegeven moment pakte de vrouw mijn arm vast, dat was wel een beetje eng. Ze keek me de hele tijd aan tijdens het persen. Ik heb haar maar verteld dat ze het goed deed en dat het hoofdje al bijna geboren was. Ook zo raar want ik zei dat ze in mijn hand mocht knijpen maar dit deed ze totaal niet. Ik denk dat ze dat niet durfte. Dit was haar 2^de kindje dus deze bevalling ging wat sneller en inknippen was gelukkig niet nodig. Het kindje werd geboren met de navelstreng om de nek, maar volgens de zuster zat het niet te strak dat het stikte zegmaar. Nadat het hele baby’tje eruit was werd gelijk de navelstreng weggehaald, maar het kindje was echt stil. Het werd weer bij de moeder op de borst gelegd en ook deze toonde totaal geen emotie. Echt zo bizar. Vrouwen in Nederland beginnen altijd te huilen of weet ik eigenlijk veel. Zij tonen in ieder geval wel emotie. Hier blijven de gezichten strak. De navelstreng werd nu doorgeknipt en het kindje werd ook gewogen en daarna in doeken gewikkeld. Dit keer mocht ik het vasthouden. Een kindje van nog geen 5 minuten oud lag daar in mijn armen te brullen, niet normaal. Hij opende zijn ogen en het eerste wat hij zag was een Mzungu, daar zou ik ook van schrikken als ik hem was haha. De moeder beviel ondertussen van de placenta. Zodra deze eruit was moest ze zichzelf ook maar aankleden. Ze kreeg ook een zelfgemaakte maandverband tussen haar benen gepropt, maar ze bloedde te erg. Het stroomde er echt uit en de hele grond en trappetje lag onder. Ze moest hierom weer terug op bed gaan liggen en wat ze toen gedaan hebben zag ik niet want de zuster stond ervoor. Toen het bloeden was gestopt, moest ze zichzelf opnieuw aankleden en werd ze naar een kamer gebracht waar de andere vrouw ook lag. Haar plastic zeiltje waar ze ook op was bevallen werd ook weer op het bed gelegd. Ik moest het kindje tussen haar en de muur neerleggen. Ik heb haar gezegd dat ze het goed heeft gedaan en ik bedankte haar dat ik erbij mocht zijn. Ondertussen kwam het met bakken uit de lucht en moest ik terug naar het huisje om te lunchen. We hebben een broodje gegeten en de rest van de middag heb ik eigenlijk thuis gezeten en bij zitten komen van alles wat ik gezien heb. Om een uur of 5 was het weer tijd voor het vaste prikkie. Soft zat er al dus ik heb even met hem gepraat. Mustafa was weer als een echte gentleman te laat. Soft en ik liepen ondertussen al naar de slaapplek van de jongens om te kijken of hij daar was. Toen we terug liepen ,zat hij op een compleet ander plek als waar we hadden afgesproken. We liepen weer naar ons plekje en praatte weer over van alles en nog wat. Het was al bijna etenstijd dus de andere jongens schoven ook aan. Ik had opzich ook wel weer trek in wat lokaal voedsel dus ik haalde een bord voor Mustafa en mijzelf. Ik hoefde weer niet in de rij te staan en nog steeds voel ik me schuldig als ik dat doe. Ik kreeg een beetje eten zoals altijd, wat evengoed nog te veel was. Daarna ben ik terug gelopen en heb ik het opgegeten. Wat ik niet opkreeg heb ik aan Soft gegeven. Het duurde toen nog een tijdje voordat ik ging eten, dus heb ik nog even verder gepraat tot Fenne mij kwam halen. Ik heb tegen Mustafa gezegd dat ik er morgen en het hele weekend er niet ben. Hij zei weer dat hij dan moest huilen haha. Hij wenste me een goede reis en hoopte dat ik weer terug kwam zodat hij weer met mij kon praten. Hij zei dat hij afscheid nemen steeds moeilijker vond worden omdat hij onze gesprekken elke dag leuker vindt worden. Dat heb ik ook wel een beetje. Vanavond was het ook tijd voor de kerk voor secundary. Hier ben ik nog maar 1 keer geweest dus ik wilde wel nog een keer kijken. We gingen met alle meiden heen een we gingen zitten in een hoekje zoals altijd. Eerst zingen de jongeren nog wat liedjes en daarna begint het serieuze en moeten ze in een kring zitten om te gaan bidden. Wij blijven altijd op onze plek zitten totdat we uitgenodigd worden om ergens bij te gaan zitten.

We mochten uiteindelijk bij een paar meiden in de kring gaan zitten. We begonnen met een openingsgebed denk ik en hierna begonnen ze met voorlezen uit de Bijbel. Hierover moesten we dan discussiëren. Ik viel bijna in slaap omdat iedereen zo zacht praatte en het was eigenlijk best rustgevend. Om 9 uur was het afgelopen en zijn we weer terug gegaan. Ik ben gelijk begonnen met typen van mijn blog. Ondertussen is het kwart voor 11 en moet ik nog steeds mijn koffer voor safari inpakken. Ik stop nu dus maar heel snel met typen en ga snel mijn koffer inpakken. Ik ben van plan om mijn rugzak mee te nemen dus ik hoop dat alles erin past. Ik zal geen updates doen dit weekend omdat ik daar geen internet heb. Ik spreek jullie daarma weer. Fijn weekend!!

korte blog vandaag..

Dag 24:

Na een dag in een ander bed werd ik nu weer wakker in mijn eigen bed. Het voelt ook echt al als mijn eigen plekje. Het huis hier voelt al als thuis. Bijvoorbeeld toen ik terug kwam van Banda voelde het echt weer als thuiskomen hier. We stonden vroeg op omdat Marlous vandaag jarig was. We hadden gisteren al het huis versierd met slingers en ballonnen, en vanmorgen wachtte we haar op en toen ze de deur binnen kwam begonnen we allemaal te zingen. Ze was zo blij dat ze helemaal begon te huilen haha. Allemaal kindjes stonden haar hier buiten op te wachten en toen ze de deur open deed begonnen deze ook voor haar te zingen. Echt super lief van hun allemaal. We hebben toen gezamenlijk ontbeten en zijn toen aan het werk gegaan zoals elke dag. Ik kwam binnen in de klas en ik zag dat er nog een andere lerares was. Ik heb geen idee hoe ze heette, ze heeft het wel gezegd maar het was te moeilijk om te onthouden. Ik denk dat dat de vervangster wordt van Juliëtte als ze is bevallen. Ze blijft nu gewoon werken totdat ze moet bevallen en als het kindje er is heeft ze 2 maanden vrij. Echt bizar eigenlijk als je er zo over nadenkt. Dan hebben de zwangere vrouwen het in Nederland toch wel heel goed! We hadden het nu over de delen van een boom. Heel interessant allemaal. Ik mocht vandaag alleen nakijken en nieuwe posters op de muur hangen. Na lunchtime ben ik thuis gebleven net zoals de rest. Ik heb nog wat rondgelopen op het terrein en ben met wat kinderen gaan spelen. De tijd ging zo mega snel en voordat ik het wist was het tijd om weg te gaan voor een etentje. Elke dag spreek ik om 5 uur af met Mustafa, maar hij is altijd te laat dus vandaag ook. Ik sprak nog even snel met hem en zei hem toen gedag. Ik wenste hem weer succes met zijn examens zoals elke keer en dan geef ik hem altijd op de Afrikaanse manier een hand. De meiden hadden al mijn helm meegenomen en van tevoren had ik me al omgekleed. Ik was ready to go. We zijn nu met zijn 6en dus we hadden 3 boda’s nodig. Er stond er nu nog maar 1tje dus we vroegen hem of hij nog andere kon bellen. Dit deed hij en er kwamen er gelijk 2 aanrijden. We reden weer naar de mainroad en vanaf daar weer met de taxibus naar Kampala. Het was echt super gezellig in de taxi bus en alle lokale mensen zijn zo vriendelijk en waarschuwen je de hele tijd als je foto’s maakt. Vanaf Kampala moesten we weer met de boda boda naar het restaurant. We gingen eten bij de Italiaan. Alle vrijwilligers van Doingoood waren er nu. Bij een Italiaan hoor je natuurlijk pizza te eten en deze bestelde ik ook. Het duurde even voordat deze eindelijk op tafel stond, maar het was echt te heerlijk! Na het eten bracht een taxi ons weer naar huis. Het was dezelfde chauffeur als de vorige keer dat we uiteten gingen. Charly is zijn naam. Ik ging weer voorin zitten zoals altijd. Ik weet niet of ik het al verteld had, maar als je voorin zit is het onbeleefd als je niet met de chauffeur praat. Aangezien ik altijd zoveel praat, hebben ze mij in het begin voorin gezet en nu is dat mijn vaste plaats. Ik heb met Charly over van alles gepraat. Ik moest de hele tijd gapen en hij vroeg waarom ik zo moe was. Ik zei dat ik nog steeds moe was van de gebroken nacht toen de baby geboren werd. Zo kwamen we een beetje op het onderwerp baby. Ik vertelde dat zijn zus een vroedvrouw is en vertelde een verhaal over dat ze soms erg hardhandig zijn als het gaat over bevallingen. Hij vertelde over een vrouw die haar eerste kind kreeg. Deze vrouw was bang om te persen, maar het moest want anders zou ze haar eigen kind dood laten gaan. De zus van Charly vertelde dat ze het moest doen omdat ze anders eruit gezet zou worden. De vrouw weigerde nog een keer om te persen en toen werd ze er dus echt uit gezet. De vrouw stond nu naakt en half bevallend op straat. Ook werd de vrouw geslagen omdat ze niet luisterde naar de instructies. Hier schrok ik wel een beetje van en dat had ik Charly ook verteld. Hij zei dat zoiets best wel vaak gebeurd. Ik kreeg een beetje een brok in mijn keel hiervan. Raar verhaal. Toen we eindelijk thuis waren heb ik hem betaald en zijn we terug gelopen naar het huisje. Ik heb gelijk mijn laptop gepakt omdat ik super moe ben en eigenlijk zo snel mogelijk wil gaan slapen. Er zitten nu 3 zwangere vrouwen in de kliniek en de planning is dat deze vannacht gaan bevallen. Ik duik dus nog even snel mijn bedje in en hoop vannacht wel echt een bevalling te kunnen zien. Vandaag is echt een hele korte blog, hopelijk doe ik er jullie ook een keer een plezier mee haha. Scheelt weer een hoop oogpijn van het lezen haha. Ik spreek jullie morgen weer!!

Helping with learning history

Dag 23:

Het was een zeer kort nachtje dus als jullie mijn vorige blog hebben gelezen. Om half 7 lag ik pas weer in bed en ik heb ongeveer geslapen tot half 10. Daarna ben ik eruit gegaan en heb ik mijn laptop gepakt en ben ik buiten heerlijk in het zonnetje mijn blog gaan typen. Hierna ben ik terug gelopen naar huis om even mijn spullen terug te leggen en te ontbijten. Ik heb snel een broodje gegeten en toen ik net naar mijn klas wilde lopen kwam ik Jeff tegen. Dit is een vriend van Mustafa. Ik had verteld dat ik ook examen had gedaan in geschiedenis en dat ik het leuk vond om te doen. Hij zei dat hij er een beetje moeite mee had en of ik tijd had om het aan hem uit te leggen. Het ging over Napoleon en de Franse revolutie. We zijn naar boven gelopen waar de lokalen van de ouderen zijn. Daar hebben ze ook een overdekt iets staan met allemaal picknicktafels eronder. Hier zijn we gaan zitten en heb ik hem overhoord. Hij zei dat hij het allemaal niet zo goed wist, maar hij wist het piek fijn uit te leggen. Ik vertelde hem dat hij zeker wel zou slagen als hij het ook zo op zijn toets zou opschrijven. Jeff is wel een beetje handtastelijk. Hij moet altijd even aan mijn arm zitten of op mijn hand tikken. Het maakt me niet zoveel uit want dan doen ze allemaal hier, gewoon omdat ze zelf donker zijn en ze vinden onze huid raar en anders voelen. Ondertussen vertelde hij me ook nog een paar brainteasers. Eentje ging als volgt: een cowboy vertrok op vrijdag naar een stad. Hij bleef daar voor 3 dagen. Hij kwam ook weer op vrijdag terug, hoe kan dat? Ik had deze al een keer eerder gehoord in Nederland maar ik was het antwoord vergeten. Ik zat heel diep en stom na te denken tot ik het maar opgaf. Het antwoord was dus: zijn paard heet vrijdag. Toen had ik weer zo’n ohjaa gevoel. Hij vertelde er nog een paar. Brainteaser zijn echt niks voor mij. Ik denk er veelste diep over na terwijl het altijd een stom simpel antwoord is. Ondertussen was het ook al bijna lunchtime en besloot ik nog even naar de kliniek te gaan om de ouders en de baby uit te zwaaien want die ochten rond lunchtime naar huis. Toen ik daar aankwam zat de hele kamer vol met familie. De mensen kwamen uit Burundi zoals ik al eerder zei en ze spraken alleen maar Swahili. Het enige wat ik kan zeggen in swahili is hallo, hoe gaat het. Hier schoot ik dus niet echt mee op. Maar door een beetje frans en engels door elkaar te praten kwam ik er wel. De moeder deed het goed en de baby al helemaal. Na een tijdje vroeg ze of ik de baby even wilde vasthouden. Dat wilde ik natuurlijk wel en pakte het over van de moeder. Zo’n lief, klein hummeltje in je armen van nog geen dag oud. Het kindje was nu nog heel erg blank en ze noemde het al mzungu. Tijdens dat ik het vast had kwamen alle camera’s uit de tassen. Om de 2 minuten werd er een foto van mij en de baby gemaakt. Ik vertelde de moeder dat ik haar zo mee kon nemen in mijn koffer. De moeder nam dit iets te serieus en wilde het serieus aan mij meegeven. Ik vertelde haar maar dat ze haar beter zelf kon meenemen omdat ik geen tijd zou hebben om voor een baby te zorgen. Terwijl ik de baby vasthad kreeg ik de vraag of ik kon bidden voor de baby. Ik vertelde weer hetzelfde verhaal dat ik niet geloof en dat ik niet weet hoe ik moet bidden. Het bleek dus dat de vader een priester was. Hij had een eigen bijbel mee en begon hieruit voor te lezen voor mij. Hierna moest ik opstaan en de hand van de vader vasthouden. Hij begon in een een of andere oeroeboeroe taal wat te lullen en ik hoorde een paar keer mijn naam voorbij komen. Ook stond er nu een man naast wat ook familie bleek te zijn. Hij vertaalde het voor me. De vader zei dat hij vroeg om vergevenis aan God voor alle tijd dat ik niet geloofde en of ik evengoed nog naar de hemel kon gaan omdat ik een goed mens ben. Ik voelde me helemaal vereerd en heb ze hartelijk bedankt. Ik heb ze hierna uitgezwaaid terwijl ze wegreden in de auto. Hierna ben ik terug gegaan om te lunchen. Ik was hier als laatste dus ze waren al een soort van begonnen. We hebben scrumbled egg gegeten op een geroosterd broodje. Na de heerlijke lunch ben ik weer terug gegaan om te kijken of mijn klas nog les had, maar het lokaal was leeg. Het bleek dus dat het vandaag ineens sportdag was terwijl het de afgelopen weken altijd op vrijdag was. Ze speelde nu handbal en er waren ook andere scholen aanwezig. Onze school was mega goed en won van iedereen. We hebben ze aangemoedigd en ook even gepraat met de kindjes daar. Hierna ben ik terug gelopen naar het plekje waar ik in de ochtend ook zat. Dat is de vaste ontmoet plek voor Mustafa en mij. Het was inmiddels ook al 5 uur en meneer was natuurlijk zoals een echte Afrikaan te laat. Elke keer vraagt hij weer of ik de foto van hem en mij al heb uitgeprint want die wilt hij zo graag hebben. Daar moet ik maar even achteraan gaan denk ik. Dan heeft hij ook nog een herinnering aan mij. We hebben weer gepraat over van alles en nog wat zoals elke dag. Ik liet hem nog wat foto’s op mijn mobiel zien van Nederland. Ook was er op een foto de wegen te zien. Hij was helemaal onder de indruk want het zag er zo goed uit. Ondertussen kwam Dagmar mij halen want het was tijd om te eten. Vandaag aten we redelijk optijd omdat we naar de kerk wilde. We hadden chiapatti gehaald bij het vrouwtje die hier ook kookt op het project. 1 chiapatti was 500 shilling, dat is dus ongeveer 10 cent zo even uit mijn hoofd. Suuuuper goedkoop en het was super lekker. Op deze manier steunde we ze ook nog. Ik ga denk ik van de week ook nog donuts kopen bij deze vrouw. Deze zijn te lekker! Na het eten was het tijd om naar de kerk te gaan.Vanavond was het weer tijd voor primary. We kwamen binnen en begonnen al met dansen. Het is altijd zo gezellig om te zien. Alle kinderen vergeten tijdens de dienst even al hun zorgen en gaan helemaal los. Zo zielig want als ze uit de kerk komen liggen ze helemaal alleen in bed en is er niemand die ze instopt. Hier word ik wel een beetje verdrietig van als ik er over na denk. Ondertussen heb ik me op een bankje gezetteld in de kerk en Faith kwam aanrennen. Ze sprong bij mij op schoot en ik merkte al dat ze wat moe was. Ik begon ook een beetje mee te wiegen op de maat van de muziek en binnen no-time lag ze weer te slapen in mijn armen. Ik heb een kwartiertje zo gezeten en besloot haar toen maar naar huis te brengen. Ik tilde haar op en ze sliep gewoon verder. Ook tijdens het lopen want best hobbelig ging sliep ze gewoon door. Aangekomen bij het huisje klopte ik op het raam. Juliëtte en haar man waren nu thuis dus ik mocht naar binnen komen. Het was echt een super klein huisje waar ze met zijn 3en in leven. Eigenlijk best erg als ik erover nadenk want volgens mij is mijn hele slaapkamer nog groter als hun hele huis. De vader nam Faith van mij over en legde haar in bed. Daarna kwam hij terug en stelde zich voor. Ik had hem nog nooit gezien en Faith verteld me soms over hem. Het was dus wel leuk om hem nu in het echt te zien. Juliëtte zei dat ik op de bank mocht gaan zitten en ik kreeg gelijk een foto album van Faith in mijn handen gedrukt. Ik mocht er in kijken. Hierin zaten alle baby foto’s van haar en foto’s van hoe ze is opgegroeid. Echt mega schattig! Toen ik net weg wilde gaan kreeg ik een stuk maïs van Juliëtte omdat ik Faith thuis had gebracht. Ik zei dat het helemaal niet nodig was en dat ik het graag deed. Het is hier ook onbeleefd om dingen niet aan te nemen dus heb ik het maar aangenomen. Ze bracht me ook een stukje weg omdat ze het eng vond als ik die 5 meter naar de kerk alleen zou lopen haha. Het is zo’n lieve vrouw. Ik heb haar daarna nog een keer hartelijk bedankt voor alles en ook zei ik dat ik morgen naar de klas kom. Daarna zei zij ook doei en liep ze weer terug. Ondertussen was de hele kerkdienst ook al afgelopen en liepen alle kinderen terug. Ik kwam de andere meiden ook tegen en besloten we ook terug te gaan naar ons huisje. Toen ik een rondje deed om te kijken wat er eigenlijk allemaal in de kastjes zat kwam ik scoobydoo touwtjes tegen. Een trend van heel lang geleden. Ik vond het wel een leuk idee om hiervan een armband te maken voor Mustafa. Ik heb er een gemaakt in de kleuren rood, wit, blauw en orandje. Ik hoop wel dat hij hem mooi vindt en ook als hij hem niet mooi vind, zegt hij toch van wel gewoon uit beleefdheid. Toen ik daarmee klaar was heb ik weer mijn laptop gepakt om mijn dagelijkse verhaaltje te typen voor jullie. Ondertussen hebben de andere meiden wat slingers opgehangen want morgen is Marlous jarig! Ik duik nu snel mijn bedje weer in om even wat slaap van vannacht in te halen. Usiku mwema!

Eindelijk een baby!!!

Dag 23:

Omdat ik nog redelijk moe van van Banda ben,kon ik nog een beetje uitslapen. Ik ben door al het geluid van de kinderen heen geslapen denk ik. Ook is het op maandag altijd wat stiller als de rest van de week. Elke maandagochtend is er nog een kerkdienst hier op het project en alle kinderen gaan daarheen. Ze spelen dan gelukkig niet hiervoor en daardoor kan je dan nog een beetje uitslapen. Ik werd wakker en besloot mijn blog te typen want die had ik niet nog getypt van de afgelopen 2 dagen. Ondertussen was iedereen al naar zijn ‘werk’vertrokken dus ik was weer alleen. Dit keer was het wel even fijn. Ik heb me neergegooid op mijn bed, want dan kreeg ik het niet koud. Serieus, ik heb het hier gewoon koud. Dat is wel een teken dat ik al gewend ben aan het weer hier. Overdag is het mega heet en in de avond heb ik het gewoon koud. Elke keer als ik dan met Mustafa praat en hij ziet dat ik kippenvel van de kou heb wilt hij zijn blouse uitdoen en aan mij geven. En ja jongens, hij heeft gewoon een shirt eronder aan hoor, dus geen blote borst. Ik heb dus mijn blog getypt en ben daarna gaan douchen. Weer een heerlijke warme douche, voor het eerst in een tijdje. Als je hier als eerste doucht, douche je nog warm en daarna is het koud. Ik was dus de eerste en had een warme douche. Daarna heb ik me aangekleed en als ontbijt een toetje gegeten, gewoon omdat het kan. Hierna ben ik naar mijn klas gegaan. Het was net break time geweest dus alle kindjes zaten nog met hun bordje met kruimels aan hun tafeltje. Ik kwam binnen en gelijk voelde ik dat mijn hart weer een sprongetje maakte. Ik was zo blij om iedereen weer te zien en zij mij denk ik ook. Ze waren allemaal heel vrolijk en hadden een mega grote glimlach. Ze stonden op en zeiden me weer in koor gedag. Elke keer als ze dat doen smelt ik weer. Zo mooi! Ze vroegen of ik weer beter was en waar ik het hele weekend was geweest want ze hadden naar mij gevraagd bij de meiden die niet meewaren naar Banda. Ik vertelde ze dat ik een weekendje weg was en dat het heel erg leuk was. Ook vertelde ik dat ik weer helemaal beter was geworden en dat ik nu weer plezier kon maken met ze. Hier waren ze heel blij mee. Toen Juliëtte klaar was met de opdracht op het bord tekenen begonnen ze. Ze moesten een paar bomen tekenen ofzo en dit waren dan verschillende bomen die ons eten gaven. Als laatste moesten ze opschrijven op welke manieren je je eten kan bewaren. Heel handig voor die kinderen want ze doen alles zelf. Daarvan keek ik echt op. Na deze les kwam weer de lerares van p2 voor een lesje rekenen. Ze gingen nu klok kijken en de kleintjes kregen een andere opdracht. Ze doen hier zo enorm lang over opdrachten, echt niet normaal. Ik weet niet of de kinderen in Nederland ook zo sloom zijn met opdrachten maken, maar het duurt hier zo lang. Ik moest echt moeite doen om mijn ogen open te houden haha. Ze zijn echt 1,5 uur bezig met klokken tekenen en opschrijven hoe laat het is. Ik snap wel dat het moeilijk is voor ze, maar 1,5 uur over 6 klokken? Ik ben blij dat ik niet meer de PABO ga doen. Ondertussen was het ook alweer lunchtijd voor de kindjes. Elke keer als de bel gaat schreeuwen alle kindjes YESS en dan rennen ze weg. Iedereen ging weer die vieze poscho halen en kwam terug met een bord vol. Ik snap nog steeds niet hoe ze dat op krijgen. Altijd met de lunch ga ik bij de groteren zitten. Ze komen dan steeds deze kant op en dan praten we een beetje. Het is echt heel gezellig. Ze vertelden dus dat ze deze week examens hadden en dat ze heel druk bezig waren met leren. Na de lunch ben ik weer terug gegaan naar de les. De kinderen hadden nu een beker met drinken. Dit drinken leek echt op pure behanglijm. Het zag er zo vies uit, maar ze vonden het heerlijk. Ondertussen was de lerares van p2 ook alweer teruggekomen en kon de les weer beginnen. Ze hebben het afgemaakt en na een tijdje kwam Juliëtte weer terug. Ik vroeg aan haar waarom de kleintjes geen examen hadden. Het bleek dus dat ze de examens vergeten waren te brengen ofzo en dat ze het nu gewoon ‘even’opschuiven naar volgende week. Het kan hier dus echt allemaal. Na de les van de andere lerares begon Juliétte wat op het bord te schrijven over weer het onderwerp eten. Hier hebben ze de hele dag over gedaan. Ik was zo moe dat ik twijfelde om even terug te gaan naar het huisje om op bed te gaan liggen, maar Juliëtte dacht daar anders over. Ze pakte gewoon haar spullen en vertrok zonder wat te zeggen. Daar zat ik dan weer, alleen met de kids. Ik had geen idee wat ze moesten doen als ze klaar waren. Mochten ze naar huis of moesten ze wachten op Juliëtte? Ik heb hun werk nagekeken en heb ze daarna maar laten gaan. Het was ondertussen ook al 4 uur, dus ik dacht dat dat wel het goede was. De meiden moesten vandaag het lokaal schoonmaken. Ze maken hier schoon met een paar samengebonden takken. Heel apart, maar het werkt. Alle tafels worden aan de kant geschoven. Ook zo raar, ze gooien gewoon de hele dag door alles op de grond. Plakband, puntenslijpsel, eten en nog meer viezigheid. Aan het einde van de dag wordt dat dus allemaal bij elkaar geveegd en naar buiten gegooid. Eens in de week wordt er ook buiten geveegd. Ze verplaatsen het eigenlijk alleen maar, precies wat ik thuis ook doe haha. Nadat ik alle ramen en gordijnen voor zover je die kan noemen had dichtgedaan ben ik ook weg gegaan. Ik ben terug gelopen naar het huisje om even te chillen en mijn berichten te checken. Ondertussen kwamen de andere meiden ook langzaam aan binnen druppelen. We hebben even weer wat gepraat over wat we vandaag hadden mee gemaakt. Ondertussen was het ook al 5 uur, vaste tijd voor het praatje met Mustafa. Hij is wel een echte Afrikaan dus om 5 uur stond er nog niemand. Om 10 over 5 stond er nog steeds niemand en toen ben ik maar een rondje gaan lopen. Er liep een jonge vrouw rond op het terrein die geestelijk niet helemaal oke was. Alle kinderen waren bang voor haar en ze lachte haar zo erg uit. Ik vond het zo zielig. Ze leek wel een attractie. Ze kon niet goed praten en ze kon ook geen Engels. Overal waar ze kwam werd ze achtervolgd, maar als ze de kinderen probeerde aan te raken gingen ze allemaal gillen en wegrennen. Ook was deze vrouw zwanger, geen idee hoe want ze had geen vriend vertelde Mustafa. Ze bleek vorig jaar gewoon nog normaal te zijn, en nu was ze helemaal doorgedraaid. Ondertussen was het ook al etenstijd. Mustafa had ik ook al gevonden en we zaten weer op ons vaste plekje. Ik had wat chips en snoepjes voor hem meegenomen. In de middag had Mustafa ook al zijn snoepje aan dat gekke meisje gegeven. Nu kwam ze dus weer terug want ze herkende ons. Ze vroeg aan Mustafa of ze weer een snoepje mocht, maar we zeiden maar dat ze op waren terwijl mijn hele tas vol zat. Opeens trok ze haar broek naar beneden en ik keek Mustafa heel raar aan en vroeg wat ze ging doen. Het bleek dus dat ze moest plassen. Dat wilde ze gewoon naast mijn voeten doen, naast mijn voeten! Mustafa zei dat ze dat maar ergens anders moest doen en toen liep ze richting ons huis. Ik dacht nee he, ze wilde gewoon voor het raam van de kamer van Fenne en Dagmar plassen. Toen ze net haar broek weer naar beneden wilde trekken kwam de bewaker en die stuurde haar van het terrein af. Mustafa was ook weer eten aan het halen dus ik wachtte maar even op hem. Hij kwam terug met een mini beetje eten, want het was bijna op. Gelukkig maar dat ik hem van tevoren vol had gestouwt met chips en snoepjes. Hij zei al dat hij niet zo’n honger had en dat hij het niet zo erg vond. Onder het eten door vertelde hij dat hij mij graag voor wil stellen aan zijn familie. Hij neemt het dus al wel heel serieus. Hij woont in Jinja, dat is dus nog best ver. We hebben daarna nog wat verder gepraat en zijn toen terug gegaan want hij moest nog leren voor zijn examen. Eenmaal in ons huisje ben ik achter mijn laptop gaan zitten om wat dingen te checken voor school enzo maar het internet is zo sloom dat hij het niet aankan haha. Fenne en Dagmar gingen koken. We aten aardappels met kool en kip. Na het eten ben ik verder gegaan met mijn blog typen. Ik had ondertussen ook een muziekje opgezet dus dat typen ging mega sloom en om half 11 was ik nog niet klaar. Op dat moment werd Sarah ook gebeld. Ik dacht echt wie belt er nu nog zo laat, maar het bleek de zuster uit de kliniek te zijn. Er kwam een baby aan. Wij waren als enige nog een beetje wakker dus ik besloot mee te gaan. Aangekomen bij de kliniek wel eerst gevraagd of het oke was. Natuurlijk was dat oke dus ik zocht maar een goed plekje op waar ik niet in de weg stond en als het me even te veel werd dat ik kon weglopen. De vrouw kwam uit Rwanda en woonde nu hier met haar man en 7 kinderen. Dit was haar 8^ste die er nu aankwam. Zo belachelijk veel, ik kan er niet bijkomen met mijn gedachten. Sarah, Myrthe en k zaten bij Saïda te wachten in de staffroom. Op een gegeven moment braken de vliezen van de vrouw en kon het echte werk beginnen dachten we. Ze maken hier ook niet echt goed schoon. Het vruchtwater lag op de grond en ze gooien er gewoon wat bleek overheen en trekken het dan weg met een trekker. De vrouw ging nu naar het echte bevallingshok. Als je hier bevalt moet je je eigen stuk plastic meenemen waar je op moet liggen. Echt bizar. Elke moeder die moet bevallen heeft een eigen stuk plastic waar ze op moet liggen zodat het bed niet vies wordt. Ze lag daar dus al met beste weeën. Ondertussen was het ook al 1 uur ’s nachts dus het duurde al wel een tijdje want wij werden om half 11 gebeld. Het duurde en het duurde. Ze stak er nog even 2 vingers in om te voelen hoe of wat en daarna vertelde ze ons dat het nog niet genoeg open was ofzo en dat we eerst weer konden gaan slapen. We zijn daarna maar terug gegaan naar ons huisje en zijn met kleren en al ons bed in gedoken. Ik ben bij Sarah gaan liggen zodat ik ook wakker werd van het volgende belletje van Saïda. Ze heeft een twee persoonsbed dus dat paste makkelijk. We vielen zo in slaap. Om half 6 werden we wakker gebeld dat de baby er nu echt aankwam. We pakte zo snel mogelijk weer onze spullen en zijn naar het kliniekje gelopen dit keer. De vorige keer renden we al gekken terwijl er niks aan de hand was. Nu raad je het natuurlijk al. Wij gingen lopen en eenmaal aangekomen bleek de baby er al uit te zijn. En daar lag ze, een klein bruin hummeltje,zo lief! Ze lag er net 5 minuutjes. Saïda vertelde dat ze zelf ook even was gaan slapen en dat de man haar haalde toen het hoofdje al geboren was. Ze was zelf dus ook een beetje aan de late kant maar heeft het kindje toch op de wereld kunnen zetten. Ik smolt weer van binnen. Dit kindje wilde ik echt meenemen in mijn koffer. We vroegen of het goed ging met de moeder en die maakte het goed. We maakte de baby schoon en wikkelde haar in doeken. Hierna brachten we het naar de mama en werd het gelijk aan de borst gelegd. Zevende hemel, echt waar. Saïda kwam nu even doodleuk aanlopen met de placenta en liet die uitgebreid aan ons zien. Een vieze grijze kwak was het al geworden. Ik vond het wel interessant om te zien. De ouders wilden dat we een groepsfoto gingen maken zodat ze die aan de familie konden laten zien als ze terug waren. Die hebben we gemaakt en nu moeten we die nog ergens uit zien te printen. Ze vertelde dat ze weggingen met lunch dus dat we zoveel tijd hadden om het voor elkaar te krijgen. We zeiden gedag en gingen hierna terug naar huis en doken weer ons bedje in. Onderweg kwamen we ook nog wat andere kinderen tegen die alweer wakker waren en onderweg naar school waren. Zo bizar vroeg. Ook stonden ze leuk de straat te vegen om half 6 ’s ochtends haha. Ik ben nu weer bij Sarah in bed gaan liggen en ben echt zo in slaap gevallen.

Banda Island!

hallo lieve iedereen,

Ik leef nog hoor!! Het weekendje Banda was echt heerlijk en het was denk ik precies wat ik nodig had. Hieronder het verslag van het weekend. Spreek jullie snel weer!

xxx Danique

Dag 19:

Vandaag werd ik zo beroerd wakker en vandaaag zouden we ook vertrekken richting Banda Island. Ik heb als ontbijt maar een beetje kale yoghurt gegeten want het was helemaal niet goed om niks te eten. We moeten om half 11 bij het Doingoood huis zijn om vanaf daar opgapikt te worden en te vertekken richting Banda. Ik voelde me zo slecht dat we even hadden gewacht en ik zag zo erg op tegen de reis.Mijn hele buik was keihard en ik kon niet rechtop lopen. Inge zei dat het waarschijnlijk een voedselvergiftiging was want voor malaria en andere rare ziektes was ik er te kort. Gelukkig maar! De nieuwe meiden werden ook opgehaald door Ritah om de rondleiding in Kampala te doen. We hebben ze doei gezegd en Sarah en ik zijn toen vertrokken richting de boda. We moesten eerst weer richting de mainroad en vanaf de mainroad de taxibus richting Kampala. We moesten nu niet uitstappen waar we normaal uitstappen, maar veel later. Daar zat ik dan in dat busje. Bloedheet, kei harde Islamitische muziek op omdat het het einde van de Ramadan was. Ik had een koffertje tussen mijn benen en het laatste waar ik op zat te wachten was dat een dikke negerin naast me kwam zitten, en ja hoor daar was ze. Ze ging volop op mijn been zitten en vroeg toen ook nog of ik even wilde opschuiven terwijl ik al bijna bovenop Sarah zat. Toen ze er na een paar haltes er weer uitging was ik mega opgelucht, maar in plaatst van die vrouw kwam er een nog grotere naast me zitten. Normaal vind ik het echt niet erg, maar als je je niet goed voelt wil je echt wel wat ruimte hebben. Uiteindelijk bij het doingoood uit aangekomen stond Inge al op ons te wachten. De taxi had dus een veelste kleine auto gebracht waar we niet allemaal inpaste dus Inge zou ons daarom maar brengen. Het ritje naar Entebbe duurde ongeveer een uurtje, het was wel te doen. Ik zat voorin en moest echt mijn best doen om niet in slaap te vallen. Op een gegeven moment kwamen er weer speedbumps op de weg en dat betekend dat je bijna in een stad bent. We gingen weer een onverharde weg op en moesten door een poort heen. Daar stond weer een man met een mega wapen. Hij vroeg waar we heen gingen, terwijl de weg doorliep... We kwamen echt in zo’n stadje terecht als in een film.Allemaal hutjes boven op elkaar, mensen lopen echt overal en het stonk er naar rotte vis metzweet. Ik werd er kots en kots misselijk van. We bleven maar rondjes lopen op die markt of iets en ik had mijn koffertje mee dus die trok ik achter mij aan. Er was natuurlijk geen verharde weg dus de wieltjes liepen compleet vast in het zand.Daar liep ik dan. Krom van de buikpijn, een mega rukzak op mijn rug en een koffertje slepend achter mij aan. Opzich was het achteraf best grappig. Ik zie mijzelf nog zo lopen.Na een tijdje hadden we eindelijk de plek gevonden waar we moesten verzamelen. Ik gooide mijzelf neer op een bankje en dronk wat voor zover ik kon. Op een gegeven moment kwam de eigenaar van het eiland naar ons toe. Hij zag al dat ik niet lekker was en babbelde wat tegen me maar ik verstond het niet. Even later kwam hij terug met wat gember. Ik moest het wassen en het schilletje eraf pulken. Als ik dat gedaan had moest ik het rauw opeten. Hij zei al dat het echt heel smerig was, en geloof me dat was het ook. Gadverdamme! Het hielp wel echt want binnen no-time voelde ik me beter. Dus als je buikpijn hebt, eet rauwe gember! Het is even smerig maar het help echt. We liepen nu verder naar de boot. We werden de boot helemaal ingetilt, echt een luxe! Die kerel die mij tilde zei dat ik zo licht woog, alsof ik al 2 jaar niks had gegeten. Wat een compliment haha. De afgelopen dagen had ik al zo weinig gegeten en ik merkte wel dat ik was afgevallen. De bootreis zou 2,5 uur duren. Ondertussen kwamen er ook andere mensen bij ons aan boord. Jenny uit Duitsland, Simon uit Australië, Calvin en Vibi uit Amerika, Yuhang uit Engeland en een familie uit Texas. Zij heten Vicky, Clint, Paget, Morgan en Olivia.Van al deze mensen behalve Jenny en Yuhang weet ik dat ze hier wonen. De familie woont al een jaar in Jinja. Zalig!! Ze gingen hierheen voor een uitstapje. De rest wilde er ook even tussenuit dus dan is Banda de perfecte oplossing. Ondertussen had ik weer een normale kleur gekregen volgens de rest van de Nederlandse meiden, en zo voelde ik me ook. Ik zat lekker in een hoekje van de boot en kon leunen tegen een mega grote zak vol met rijst. Ik hing daar zo lekker tegenaan. De tijd ging zo snel, we hebben zo veel gepraat. Het was zo raar, we kenden elkaar nog geen uur en het klikte zo goed.Voordat ik het wist waren we al bij Banda. Ik kreeg gelijk zo’n expeditie robinson gevoel. Op een soort van onbewoond eiland waar je echt alleen per boot kan komen. Vol met groen en een mega lekker strand. Er stonden kleine tentjes waar we in gingen slapen. Ik besloot om samen met Sarah te gaan slapen. We hadden onze spullen gedropt en zijn een rondje gaan lopen op het eiland. Het was zo prachtig! We aten pas om half 8 en het was nu iets van 5 uur dus we hadden genoeg tijd voor een verkenningstochtje. De zon ging ook al bijna onder en Tirzah had een plekje gevonden waar we deze perfect konden zien. Het was een soort huisje waar je helemaal naar de top kon klimmen. Je had dan uitzicht over het hele eiland. Ik was helemaal onder de indruk. Ik heb wat prachtige foto’s geschoten en daarna was het alweer tijd om te eten. Ik had gewoon trek, wauw na 3 dagen. Ze hadden patatjes, vis en een soort salade. Ik heb eerst maar wat salade gegeten om te kijken of dat goed zou vallen. Zoals ik hoopte was het prima. Ik heb de rest ook opgegeten. Na het eten had de lokale bevolking een mega kampvuur gemaakt bij het water. We gingen er rondom zitten en iedereen vertelde gekke verhalen. We hebben zo hard gelachen! Iedereen was wel heel moe en een voor een druppelde ze af om naar bed te gaan. Na een tijdje ging ik ook maar. We moesten nog wel even naar het wc gebouwtje lopen om onze tanden te poetsen enzo. Daar waren echt mega grote spinnen. Zo groot had ik ze nog nooit gezien. Ze waren dik, harig en vies. Ze zijn natuurlijk banger voor ons als dat wij voor hun zijn, maar goed. Ik heb maar heel snel geplast en ben daarna snel terug gelopen naar mijn tentje. Ik heb me omgekleed en ben lekker op mijn matrasje op de grond gaan liggen. Ik hoopde dat ik eindelijk goed kon slapen en dat ik de volgende dag weer helemaal beter zou zijn. Ik viel gelukkig wel echt als een blok in slaap. Heerlijk!!

Dag 20:

Wat een heerlijke nacht! Ik voelde me helemaal beter door die smerige gember. Echt, als je ziek bent eet het! Ik deed de rits van de tent open en we hadden uitzicht op de zee. De zon kwam langzaam op en het geluid van het golvende water was echt relaxed. Ik heb me aangekleed en ben op het strand gaan zitten bij de meisjes uit Texas. Na een tijdje was het ontbijt klaar. De vrouw had heerlijke chiapaati gemaakt. Dit zijn een soort van pannenkoekje maar dan anders, ze zijn net even wat droger denk ik. Je maakt ze alleen met bloem, zout, ei en water volgens mij. Ik ga dat nog eens navragen bij het vrouwtje op het project die die elke dag maakt. Maar goed, er was dus chiapatti en daarnaast was er nog wat verse ananas en een plaatselijke donut. Ik hoop dat het allemaal een beetje klopt want ik schrijf dit verhaal nu 2 dagen later. Na het ontbijt begon het echte relaxen. Deze blog zal ook niet zo heel lang zijn want we hebben echt niks gedaan. Ik heb mijn bikini aangetrokken en ben gaan zonnen. Zo zag eigenlijk de hele dag eruit, tussendoor nog even het water in om te spelen met de meisjes. Je kon op het eiland ook nog activiteiten doen zoals wakeboarden en waterskiën. Sommigen gingen dit doen. Andrew kwam daarna aanvaren met een mega gafe speedboot. Eerst gingen Clint, Vicky en Paget wakeboarden. Ze gingen echt zo hard! Het was echt gaaf om te zien. Na een half uurtje kwamen ze terug en was het de beurt voor Simon. Ik vroeg of ik meekon op de boot en dat was prima. Ik klom erin en Olivia wilde ook met mij mee dus die tilde ik ook in de boot. Jenny en Yuhang zaten al in de boot dus het was een gezellig boel. Daar gingen we, ineens keihard omdat het anders moeilijk is om op te staan in het water. Ik had Olivia maar vast gepakt want straks viel ze in het water. Simon was heel goed in waterskiën dus we konden de hele tijd lekker hard. We hebben echt prachtige stukjes gezien van het eiland. Na een tijdje gingen we weer terug naar het eiland omdat Jenny het ook wel wilde proberen. Ze had het nog nooit gedaan dus het was haar eerste keer. We hebben Simon op het land gegooid samen met Jenny en Paget en Morgan kwamen daarvoor op de boot met mij. Jenny trok de waterskies aan en we vaarden weg. Ineens weer heel hard zoals normaal alleen ze viel. Ze viel de hele tijd. Het lijkt me zo moeilijk om te leren waterskiën. Als je in het water bent, moet je je benen heel krom houden en je mag niet leunen naar voren en naar achter. Het enige dat je dus moet doen zijn je armen recht houden en de benen krom houden. Het ging bij Jenny niet zo goed en volgens mij was Edward er na een tijdje ook klaar mee. Hij zei dat we het verder zouden proberen na de lunch, alleen is dat nooit gebeurd haha. De lunch was dus ondertussen ook al klaar. Dit keer weer chiapatti maar nu met tomaten, kaas, vis, advocado en nog wat smurrie. Je mocht zelf kiezen wat je erop wilde doen. Ik ging maar voor wat lichts om mijn maag even te laten wennen aan het vette eten. Ik nam een chiapatti met kaas en tomaat. Ik was in de zevende hemel, oh mijn god. Wat heb ik hiervan genoten! Het was jammer dat ik al vol zat na een, anders had ik er zeker nog een gegeten. We eten iedere keer in een apart huisje. Ontbijt en lunch zijn in hetzelfde huis en het avond eten is ergens anders op een hoekje van het eiland. Na de heerlijke lunch hebben we ons weer neergegooid op het strandje. Beetje uitbuiken en nog meer bruin worden. We troffen het wel echt met het weer vandaag, want het was super mooi. We hebben op het strandje gelegen tot het avond eten klaar was. We aten elke dag pas om half 8 dus dat was wel redelijk laat maar ook wel goed. Dan kon je lekker honger kweken! Voor het eten heb ik nog gedoucht in de open lucht. Ze hadden een buitendouche gebouwd tussen de bomen. Wel hadden ze een schuttinkje van bamboe gemaakt zodat je niet helemaal voor bekijks stond. Achter het douche-hutje was een vuurtje met een grote ton erop. Hier zat water in. Dit werd gekookt en al was de voorraad in de douche op dan moest je het daaruit halen. De douche bestond uit een soort van jerrycan die boven je hoofd hing met een kraantje eraan. Als die voorraad leeg was moest je hem naar beneden takelen en bijvullen met het kokend water uit de ton. Wel even wachten met douchen dan want anders is het water veelste heet. Het was echt heerlijk primitief, daar hou ik van! Na het douchen heb ik lekker mijn Nederlandse spijkerbroek aangetrokken en ben ik naar het eethuis gelopen. We noemden het maar het kerkje omdat het heel gebouwtje best hoog was en we wisten geen andere naam. Vanavond was het bbq time. Weer was er wat patat met vis en advocado salade. Voor vlees hadden ze varkens vlees en vis. Die vis hadden ze net die dag gevangen dus hij kon niet verser. Hij was zo groot dat we echt allemaal ene stuk konden eten. Ik heb ook nog een keer het varkensvlees geproefd maar dat vind ik hier echt niet lekker. In plaats daarvan nam ik maar wat meer vis. Weer was ik in de hemel, zo lekker. Olivia zat naast me en die is gek op de vissenkop dus die zat die naast mij op te eten. Ze pulkte dat oog eruit en ik ging bijna over mijn nek haha. IK heb maar gewoon naar mijn eigen bordje gekeken met mijn vertrouwde visje erop. Elke avond na het eten was er een kampvuur, dus daar gingen we nu weer heen. We hebben echt tot in de late uurtjes gepraat met Clint, Vicky en Simon. Er waren allemaal kleine vissersbootjes nog op het water om 12 uur ’s nachts en daarvoor hadden we het de hele tijd over Brad pitt, dus als snel werden de bootjes piratenbootjes. Wat hebben we gelachen om de random vragen van Tirzah en haar verhaal over dat ze het leuk vind als ze mannen een broodje kaas ziet eten, en nog leuker als ze erbij huilen. Voor als je dit leest Tirzah, dit ga je echt nog heel vaak horen hahahaha! Na een lange dag was het wel tijd om naar bed te gaan. We hebben ons tanden gepoets in het wc hokje waar echt mega grote spinnen zaten en waar salamaders uit de wc kwamen als je doortrok. Nadat we dat allemaal overleefd hadden zijn we terug gelopen naar ons tentje. Wel hebben we nog even gepraat en zijn daarna weer als een blok in slaap gevallen met het geluid van de golven op de achtergrond.

Dag 22:

Ik werd nu wakker van een mega grote klap, ik keek Sarah aan die er ook wakker van was geworden en ik vroeg of het onweer was. Ze zei uhmm nee denk het niet en we gingen weer liggen en verder slapen totdat we het een minuut later weer hoorde. We keken elkaar weer aan en zeiden oke, er is wel onweer. Ik hoorde ook al dat de zee wat onrustiger was en het waaide wat harder. Ondertussen hoorde ik dat Clint en Vicky ook langsliepen dus ik vroeg of het ging stormen. Zij zeiden dus dat er inderdaad een storm aankwam. Ik stond gelijk op want dit MOEST ik zien. Ik heb me nog nooit zo snel aangekleed en alles ingepakt. Binnen een minuut stond ik buiten. Wauw! De lucht was nog een beetje roze en er was een mega grote wolkenmuur. Dit was nu nog boven het water, ver weg. Je kon de regen eronder zien vallen. Er waren mega grote donders en het begon steeds harder te waaien. Om even de spanning eruit te halen, de storm is uiteindelijk langs ons eiland gegaan. Geen storm dus, jammer.. Toen gingen we maar ontbijten. Weer chipatti maar dit keer met pasta erop. Elke keer weer is het eten hemels! Ik heb er echt van genoten en alles wat ik ben afgevallen deze vakantie zit er nu zeker weer bij. Na het ontbijt hebben we gewoon nog even op het strand gezeten tot het weer opentrok. Daar was het zonnetje weer hoor, en gelijk gingen alle zwembroeken en bikini’s nog even snel aan. Nog een hele snelle duik in het water en daarna je bikini laten drogen en bruin worden ondertussen. Dit hebben we gedaan totdat het bootje er was die ons weer terug zou brengen naar het vaste land. Er zat al wat lokale bevolking op die ook naar Entebbe ging, dus die moesten erbij. 3 moeders met kindjes, 2 baby’s en een meisje van denk ik 3. Onze koffers werden op de boot gesmeten en voordat we het wisten voerden we weer weg. We waren net een beetje op de open zee totdat we weer omkeerde. De lokale vrouw was haar kurkentrekker vergeten ofzo. Daarvoor moesten we dus terug... Uiteindelijk zat hij gewoon in haar tas en was het nergens voor nodig. Het meisje van 3 zat bij mijn benen op ene houten bankje half in slaap te vallen. Die heb ik toen maar opgepakt want anders vond ik het zielig. Ze heeft de hele weg in mijn armen liggen te slapen. Zo zoet tot ze wakker werd. Ze greep de hele tijd naar mijn borst en trok mijn shirt naar beneden haha. Iedereen in de boot moest lachen. Ik heb mijn shirt maar even heel hoog opgetrokken en haar duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling was haha. Het was echt hillarisch. Na 2,5 uur varen kwamen we eindelijk weer aan in Entebbe. 30 mannen kwamen het water in gerend om te vragen of ze ons moesten tillen. Ze trokken allemaal aan je en probeerde je rugzak van je rug af te trekken. Ik raakte een beetje lichtelijk in paniek omdat er 5 mannen aan me zaten te trekken vanaf 2 kanten. Olivia werd ook al vast gegrepen door een vreemde man dus die had ik gelijk maar vastgepakt en haar aan Clint gegeven. Normaal heb ik er niet zoveel erg in als die mensen zo aan je zitten te trekken, dat doen ze ook bij de taxibusjes, maar dit was echt erg omdat je zelf ook geen kant op kon. Ik ben naar voren in de boot gelopen en uiteindelijk ben ik maar bij een man in zijn armen gesprongen. Hij heeft me droog op het land gezet. Wel moest ik hem hiervoor 3000 shilling geven. Hij had ook mijn koffers getilt, dus heb ik hem dat maar gegeven. Daarna hebben we nog even een groepsfoto gemaakt en daarna is iedereen zijn eigen kant op gegaan. Er zou voor ons een taxi geregeld zijn maar die was natuurlijk weer nergens te bekennen. Heel fijn! We hebben echt een uur gewacht voor een lokaal politiekrotje. De taxi stond een beetje in de file, jaja hij was gewoon te laat. Slechte smoes! Het was weer Juko die me ook had opgehaald van het vliegveld, dus dan weet ik wel genoeg. Uiteindelijk zijn we maar ingestapt en heeft hij ons helemaal naar Kampala gebracht. De meiden uit het doingoood huis wilde onderweg nog even wat eten halen dus we stopte bij de Nakumat mall, waar we normaal ook altijd boodschappen doen. Nu pas zag ik dat daar ook een kfc zat, na 3 weken hahahha. Ik heb eigenlijk nooit verder gekeken als de ingang van de supermarkt en de hele rechterkant van het winkelcentrum. Er ging een wereld voor mij open, echt super dom haha. Sarah en ik hadden echt trek in chips dus we hadden lekker ingeslagen. Dit bleek achteraf dus ons avond eten te zijn. De andere meiden zochten voor een subway, maar die konden ze niet vinden dus hebben ze ergens anders wat eten gehaald. Na een tijdje kwamen ze weer terug en ondertussen was het ook al donker. We brachten eerst Rosanne weg naar het nafasi project waar ze slaapt met haar familie. Daarna gingen we naar het doingoood huis om de rest af te zetten. Onderweg kwamen we er dus achter dat Juko niet de opdracht had gekregen om Sarah en mij ook helemaal naar huis te brengen. Dit was dus een probleempje want wij mochten niet meer met het openbaar vervoer terug. Dat was te gevaarlijk en te duur. Na heel veel bellen naar Inge die niet opnam kregen we eindelijk Ritah te pakken. Ze was gelijk heel bezorgd toen ik zei dat we een probleempje hadden. Ze is altijd een beetje overbezorgd, maar dat is lief bedoeld. Ze is een beetje de vervanger van mama hier. Ritah is zo’n super lieve vrouw en wil het liefst overal je hand bij vasthouden. Ze vroeg of ze Juko kon spreken en ik gaf de telefoon aan Juko. Het bleek nu geregeld te zijn, maar hij moest eerst naar een andere afspraak. Om 9 uur ’s avonds op zondag. Ja, het kan hier dus echt, echt allemaal. Hij zou daarna gelijk weer terug komen en ons oppikken en wegbrengen. Wel moesten we hem 50.000 shilling betalen. Dat moest dan maar even, anders kwamen we niet meer thuis. Juko ging naar zijn afspraak en we spraken af dat hij binnen 45 minuten weer terug zou zijn. Van tevoren wist je natuurlijk al dat hij te laat zou komen, maar goed. Wel moest eerst Ritah of Inge hem nog een keer bellen om officieël te zeggen dat hij ons naar huis moest brengen. We hadden dus geen avond eten gegeten, daarom kregen we nog wat patat en een stukje hamburger van Kato omdat ze zich een beetje schuldig voelde volgens mij. Super lief. Ook hadden de meiden wat geld gegeven voor de taxi. Ook heb ik gelijk de 2 nieuwe vrijwilligers gezien daar. Ze komen ook uit België en blijven volgens mij ook 5 weken. Super lieve meiden! Na een tijdje hoorde we Juko weer aankomen, natuurlijk veel later als 45 minuten. Hij had nu een vriend ineens mee ofzo, geen idee waar die nou ineens vandaan kwam. We gooide onze spullen in het busje en vol gas gingen we weg. Lekkere Afrikaanse billenschut muziek op en vol gas door de dorpjes. Het is evengoed nog steeds super druk hier ’s avonds op straat. De winkels zijn ook gewoon nog open om haf 11 op zondag. Mensen kopen nog rustig een paar schoenen of wat kleding. Supermarkten zijn nog open, het leven gaat gewoon door. Ondertussen had John ons ook al 100 keer gebeld. Sinds de grap met de aka 47 noemt ie ons zo. Elke keer als we de telefoon opnemen is het heeee aka 47!!!!! Echt super grappig. Hij bleek dus bij de andere meiden thuis te zitten, op een soort van visite. Hij was zijn mobiel hier aan het opladen en at onze chips en koekjes op. Super lieve man want hij heeft zo vaak gevraagd of hij ons maar moest ophalen toen we op Juko stonden te wachten. Als hij dan in zijn auto stapte was hij er binnen een half uur en hij zou een veel betere prijs vragen blablabla. Uiteindelijk stond hij ons hier op te wachten. Alle poorten waren op slot en de bewakingsman was er ook wel. In de auto hadden we Juko allemaal rare Nederlandse woorden geleerd zoals snollebolleke. Ze spraken het totaal verkeerd uit en Sarah en ik hebben ons dood gelachen. Ondertussen was de poort ook open gemaakt en konden we eindelijk naar binnen. We hebben Juko en zijn maat bedankt. John stond weer te lullen met juko dus heb ik hem maar aan zijn arm mee naar binnen getrokken want de bewaker wilde de poort dichtdoen. Bye Juko! Snel naar binnen gelopen waar de andere meiden ook waren. Ondertussen was het al half 12 ofzo dus het werd wel een beetje bedtijd. We hebben nog heel even gepraat met John en die is toen ook weggegaan. Daarna nog even met de meiden gepraat en wat foto’s laten zien van Banda en toen snel naar bed. Ik was eigenlijk helemaal niet zo moe omdat ik echt uitgerust was van Banda. Het was echt zo heerlijk! Echt een aanrader voor als je in Oeganda komt!! Goodnight!

Culturele avond!

Dag 17:

Deze ochtend verschilde niet zoveel van de andere dagen. Ik werd weer wakker gemaakt door de kindjes die voor mijn huis een spelletje aan het spelen waren. Ik ben er nu wel achter welk spelletje dit is. Ze maken 2 lijnen tegenover elkaar en daar gaat 1 iemand op staan. 1 iemand trekt ook zijn schoen uit en houdt deze vast. Dan moeten er kinderen tussen de 2 lijnen instaan. Deze kinderen die op de lijn staan met de schoen in zijn of haar hand moet deze naar de overkant gooien, waar dus het andere kindje staat op de andere lijn. Als ze naar elkaar overgooien moeten ze zorgen dat de schoen de kinderen die in het midden rondlopen aanraakt. Als je dan in het midden loopt en de schoen heeft je geraakt ben je af. Ons steegje voor ons huis is hier perfect voor want dan zitten de kinderen in het midden echt opgesloten en is het makkelijker ze te raken. Alleen een nadeel is wel dat ze er heel erg bij gillen. Dat vind ik wat minder leuk zo vroeg in de ochtend. Ik was namelijk heel erg moe omdat ik niet helemaal lekker had geslapen. Het was heel raar want ik sliep voor mijn gevoel wel maar mijn ogen waren de hele tijd open. Of misschien droomde ik dat wel, komt zeker van de malariapillen. Daar krijg je zulke rare dromen van. Laatst had ik gedroomd dat er een gorilla in onze badkamer leefde. Je kon hem aaien enzo en op zijn rug zitten. Dat was echt heel erg raar haha. Om 7 uur besloot ik er maar uit te gaan en mij weer klaar te maken voor een dagje lesgeven. Zoals elke ochtend weer een geroosterd broodje met jam en daarna op naar de klas. De klas was nog niet begonnen dus ik was net optijd. Toen ik net op mijn stoeltje zat kwam Juliëtte binnen. Ze is nu hoogzwanger en de baby kan elk moment komen. Ik hoop dat ik het nog mag meemaken. Maar goed, ze kwam dus binnen en alle kinderen rende gelijk naar hun plekje en riepen in koor goodmorning teacher! How are you today? Dan zegt Juliëtte altijd hi class, I’m fine and how are you? Dan de klas weer We are fine, thankyou. Ik merkte ook gelijk op dat Mercy er niet was, dit is het meisje met aids. Ik heb toen aan Juliëtte gevraagd waar ze was en of ze te ziek was om naar school te gaan. Gisteren was ze namelijk ook al erg heet en had ze dus koorts. Ze hadden haar vandaag daarom meegenomen naar het ziekenhuis in Entebbe. Dat is nog best ver weg dus dan is het denk ik wel ernstig. Eigenlijk zo sneu als je erover nadenkt. Mensen die aids hebben in Nederland kunnen gewoon 70 worden ofzo. Mercy mag al blij zijn als ze de 20 haalt. Ik kan er gewoon niet aan denken dat als ik ooit een keer terug kom zij er gewoon niet meer is. Dit maakte me wel een beetje verdrietig en ik zat een beetje te dagdromen in de klas. Ondertussen hadden ze het weer over classes of food. Gisteren hadden we het volgens mij gehad over protective food dus daarom gingen we het vandaag hebben over energy giving food. Allemaal heel interessant voor die kleintjes over welk eten je energie geeft. Ze moesten precies dezelfde opdracht doen als gisteren maar dan nu natuurlijk over energy giving food. De kinderen zijn al zo gewend dat ik alles nakijk dat ze daarvoor nieteens meer naar Juliëtte gaan. Ze komen gelijk naar mij toe. Juliëtte vindt dat wel heel fijn vertelde ze me want dan had zij tijd om andere dingen te doen. Ondertussen was breaktime al geweest en was het nu tijd voor lunchtime. Ik had ook wel honger en besloot om me te eten op het project. Sarah had hier ook wel trek in dus we gingen lekker samen. Onderweg kwam ik Esther uit mijn klasje tegen. Ik vroeg haar of ze ook trek had in de rijst met bonen. Toen vertelde ze me dat ze haar beker en bord is kwijtgeraakt en dat ze geen geld heeft voor nieuwe. Zo zielig, als je dus geen bord hebt heb je niks. Ik ben terug gelopen naar het huisje en heb haar een plastic bord en beker uitgeleend. Ik zei wel dat ze die echt moest terug brengen omdat anders Maria boos zou worden. Sarah en ik wilde nu wel eens een keertje mee eten met de secondary. We lieten dus alle kleintjes voor en wachtte tot de grotere kwamen. Toen ongeveer de helft geweest was propte we onzelf in de rij. Evengoed drongen we dan een heel stuk voor, maar we wilden wel in de rij staan. Tijdens het wachten werden we wel een paar keer aangesproken dat we niet in de rij hoefde te staan. We hebben maar uitgelegd dat we dat graag wilde. Uiteindelijk kregen we wat rijst en bonen, en zoals altijd was het weer veelste veel. Ik had expres al een klein bordje gepakt zodat ik niet zoveel kon krijgen maar ze stapelen het gewoon op elkaar die rijst. Achter ons huisje staan een soort van hutjes zonder muren met een tafel en een bank eromheen. Hier zijn we gaan zitten. Na een tijdje kwamen er wat jongens bij ons zitten. Een van deze jongens had ik vanmorgen tijdens breaktime al gesproken. Ook had ik toen van hem een stukje brood gekregen wat ze hier een donut noemen. Dit was echt heel lekker. Zijn naam is Soft en hij kwam nu dus weer bij ons zitten. Hij vertelde wat over school terwijl hij zijn bord leeg at. Hij had echt 4x zoveel als mij en had het nog eerder op. Ondertussen was mn mattie Mustafa ook aangeschoven. Elke dag weer zegt hij dat ik er leuk uitzie, beetje een slijmballetje is het maar zijn hart zit op de goede plaats. We hebben wat met de boys gepraat tot de bel klonk dat de lessen weer gingen beginnen. Ik liep terug naar mijn klas nadat ik samen met de jongens onze bordjes had afgewassen. Het bleek dus dat er helemaal geen lessen meer waren voor p1,p2 en p3. Geeeen idee waarom,maar eigenlijk was het ook wel fijn want nu had ik tijd om nog even mijn was te doen voordat ik naar Banda vertrek. Ik heb het maar weer gewoon lekker met de hand gedaan omdat het allemaal verschilende kleuren waren. Als ik het in de wasmachine moest doen moest ik weer allemaal aparte wasjes draaien omdat het niet allemaal bij elkaar mag. Ik ben dus lekker op de veranda gaan zitten met mijn tijltje, heb een muziekje opgezet en ben begonnen. Het was een beste stapel dus ik moest nog doorschrobben ook. Dit keer is het wel gelukt zonder blaren te krijgen. Gister avond was ik ook begonnen met een flm samen met Sarah. Deze hebben we na het wassen afgekeken. Ondertussen was het al half 5 en had ik maar mijn tas klaar gemaakt voor vanavond want we gingen naar zo’n culturele avond vol met dans en vermaak. Daarna ben ik nog even een rondje gaan lopen op het terrein en heb ik nieuwe dingen gezien waarvan ik niet wist dat het er was. Ik heb nu bijvoorbeeld het ‘lokaal’gezien waar de jongens leren metselen. Het is niet echt een lokaal maar meer een overdakt stukje. Elke leerlding die dit doet heeft een eigen stukje vol met stenen en zijn naam staat dan op het muurtje daarboven. Na het metselhuisje zijn we even bij de jongens slaapkamers gaan kijken. Dagmar was met mij meegelopen en had dit ook nog nooit gezien. Eerst kregen we een hele grote slaapzaal te zien waar wel 25 jongens samen slapen denk ik. Overal stonden stapelbedjes en de slaapzaal was een oud lokaal. Mustafa sliep hier ook en liet mij uitvoerig zijn bed zien. Het voelde wel een beetje awkward omdat er nooit meisjes mogen komen bij de jongens slaapplekken enwij daar nu rondliepen. Alle jongens moesten er ook wel een beetje om lachen. Ik wist nou niet of we uitgelachen werden of dat ze het gewoon grappig vonden dat we benieuwd waren. Maar goed, we hebben nog een paar andere cellen gezien zoals ze het zelf noemen. Zo ziet het er ook echt uit. Tralies voor de ramen en echt zo’n stalen deur met een hangslot eraan. Na de rondleiding zijn we terug gelopen en onderweg vond ik een plekje waar de wifi het mega goed deed. Ik ben daar dus gaan zitten. Toen ik daar net een kwartiertje ,had Mustafa mij alweer opgespoord. Hij kwam bij mij zitten en begon serieus te praten. Ik had nu mijn spijkerbroek en sneakers aangetrokken omdat we straks weg moesten. Hij zei weer dat ik er nu echt heel leuk uitzag en ik vertelde hem dat ik er zo altijd in Nederland bijloop. Nou, hij kon het niet geloven hoor. Het was zo netjes hahaha. Ik had gewoon een simpele spijkerbroek met een simpel topje van 2 euro van de Primark aan en hij vond dat ik er heel netjes uitzag haha. Na een beetje lachen begon hij serieus te praten. Hij vertelde dat hij weeeeer een visoen had. Ik weet niet hoeveel visioenen die kerel heeft, maar elke dag komt hij weer met een verhaal over een visioen. Dit keer ging het weer over dat hij een blank meisje in zijn visoen had gezien die zijn leven zal gaan veranderen. 3 keer raden wie dat blanke meisje was, juist ik hoef het nieteens meer te zeggen want jullie weten het toch al. Hij vertelde me dat ik het eerste blanke meisje was tegen wie hij praatte en dat het vast god zijn wil was geweest dat wij elkaar hadden gevonden en blablabla. Even straight to the point, uiteindelijk vroeg hij dus of ik zijn eerste vriendinnetje wilde zijn. Deze vraag kon ik zo verwachten en heb hem beantwoord met nee. Ik heb hem uitgelegd dat we denk ik te ver van elkaar afwonen en dat het niet zal gaan werken. In mijn hoofd dacht ik ook nog na over de 20 kinderen die hij wilde, nou dan zit hij bij mij aan het totaal verkeerde adres haha. Ik heb hem wel gezegd dat hij mijn beste vriend is en dat hij gewoon moet afwachten wat de tijd hem zal gaan brengen. Hij vindt vast ook wel een andere leuke vrouw/meisje. Hierna was het tijd om te gaan. Ik heb hem doei gezegd en heb met hem afgesproken om morgen samen naar de kerkbijeenkomst te gaan. Snel ging ik naar binnen om met de andere meiden mee te gaan. John zou ons weer brengen en we stonden maar te wachten en te wachten. Opeens kwam er een andere donkere man naar ons toegelopen met een mobiel in zijn handen. Deze duwde hij daarna in mijn handen zonder wat te zeggen. Ik bracht hem naar mjn oor en zei een beetje raar hallo? Het was dus John die aan de telefoon was. Hij vertelde dat hij nog even bananen aan het kopen was bij een kraampje, maar dat we met deze man mee konden gaan en dat we hem onderweg oppikte. Het was wel netjes dat hij belde want hij wist dat wij het een beetje creepy vinden als we bij een onbekende in de auto moeten gaan zitten. En daar gingen we dan, weer over de zandwegen richting de mainroad. Na 5 minuutjes rijden stond ie daar hoor, langs de weg. Johnnie, zoals wij hem noemen. Ze ruilde om en de man die ons het kleine stukje heenbracht moest weer helemaal terug lopen naar het project. Toen John begon te rijden kregen we allemaal gelijk weer een soort van veilig gevoel, ook al botsten we bijna op een taxibusje. Wij begonnen allemaal te gillen en John maar zeggen dat hij het expres deed om de taxibuschauffeur bang te maken. Jaja, John daar trappen wij niet in. Hij had gewoon niet goed ingeschat. Onderweg kwamen we een boel beveiligers tegen die ’s avonds de stad ‘beschermen’. Deze dragen een enorm geweer bij zich en we vroegen of ze hem ook echt gebruiken. Het wapen bleek dus een AKA 47 te zijn. Een heel goed wapen volgens John en hij had er zelf ook mee in mensen hun benen geschoten tijdens zijn leger dienst. Hier was hij toch trots op, want die mensen waren moslims en John haat moslims. Dit hebben we de hele weg gehoord. Ook hebben we grapjes gemaakt over de AKA 47. Dit was zo grappig en die houden we er echt in. Aangekomen bij de plek waar de voorstelling was heeft hij ons gedropt en is hij weer weg gegaan. De andere meiden van het andere huis waren er nog niet dus zochten we een goed plekje. We zaten precies in het midden op de middelste rij,perfect zicht. Sarah en ik besloten om daar te gaan eten. Ze hadden zoveel lekkere dingen. Dit hebben we opgegeten tijdens de voorstelling.I K had echt weinig tijd om te eten want ik wilde alles zien. Het was zo indrukwekkend.De billen van die vrouwen, niet normaal. De Nederlandse mensen kunnen echt niet zo dansen. Deze avond duurde tot 10 uur. Toen het afgelopen was moesten we opzoek naar John. We hadden het hele terrein 3x afgezocht en uiteindelijk bleek hij gewoon liggen te slapen in zijn auto. De meiden van het andere huis gingen met een aparte taxi. Voordat ik het wist waren ze al weg zonder doei te hebben gezegd. Toen zijn we ook snel terug gereden naar huis. Thuis aangekomen ben ik gelijk mijn bedje n gedoken want de planning was om morgen Juliëtte weer te gaan helpen. Slaaplekker!

time flies when you're having fun!

Dag 16:

Vandaag ging ik maar weer eens naar mijn klas toe. Ik werd om half 8 wakker ofzo en heb me toen klaargemaakt voor de les. Nog even snel een geroosterd broodje met wat jam naar binnen geschoven en gaan met die banaan. Toen ik de les binnen kwam op de tijd dat het moest beginnen was er nog steeds geen leraar. Ik vroeg waar Juliëtte was en toen merkte ik op dat Faith er ook niet was. Het bleek dus dat Faith vannacht ziek was geworden en dat ze bij de kliniek waren geweest. Dit was wel mijn kans om een lesje te geven. Ik bedacht snel een oefening en legde het uit aan de kids. We gingen het hebben over Nederland. Eerst vroeg ik aan ze of ze wisten waar Nederland bekent om staat. Ze riepen allemaal dingen waar ik echt geen hol van verstond dus ik ging maar gewoon verder. Ik heb dingen op het bord getekend zoals regen, zon, kaas, tulpen en koeien. Daarboven had ik Nederland geschreven. Dit moesten ze allemaal overschrijven en tekenen in hun nieuws schrift. Bij alle tekeningen moesten ze de Nederlandse naam eronder zetten. Dus bij kaas moesten ze niet cheese maar echt kaas eronder zetten. Ze vonden het helemaal geweldig. Ondertussen was Juliëtte ook terug gekomen met Faith. Ze had een infuus gekregen in haar handje omdat ze 5 dagen lang bloed moeten afnemen. Toen ze terug kwam was Juliëtte compleet onder de indruk van mijn lesje. Ze vond het super leuk en van haar mocht ik zoiets wel vaker doen. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Tegen de tijd dat iedereen zijn werkje af had was het alweer bijna breaktime. Ik had alle werkjes nagekeken en ben daarna even gaan kijken bij het hokje waar ze thee maken voor de teachers. Het zijn gewoon 2 meisjes uit een klas die dan eerder wegmoeten naar dat hokje om thee te maken voor alle leraren. Ze stoppen er hier zoveel suiker in dat het gewoon echt vies is. Daarom had ik ze gevraagd of ze er eentje zonder suiker wilde maken. Dat deden ze natuurlijk. Ook brachten ze wat koekjes mee voor Juliëtte en mij. Echt mega lief! In tussen was ik weer in het lokaal en heb ik wat gepraat met de kleintjes. Faith praat de hele tijd Oegandees en daar versta ik dus helemaal geen hol van. Elke keer knik ik maar gewoon ja en zeg ohyeah?? Dan praat ze gewoon door en na een tijdje stopt ze vanzelf en loopt ze weg ofzo.Toen de breaktime over was is Juliëtte verder gegaan met de les. We gingen het hebben over soorten eten. Protective food, energy giving food en body building food. Ze schreef een paar soorten eten op en de kinderen moesten daar –ing achter zetten. Water werd dus watering en sundry werd sundrying. Super makkelijk en nog verbaast het mij dat die kinderen het niet eens goed kunnen overschrijven van het bord. Maar ik weet niet of dat in Nederland ook zo is. Na de opdracht heb ik weer alles nagekeken. Juliëtte hoeft nu echt helemaal niks meer te doen nu en zal nog wel weer moeten wennen als ik weg ben. Ze vertelde me ook dat er volgende week examens zijn en dat de kinderen daarna een aantal weken vrij zijn. Als een soort zomervakantie. Ik heb dus geen idee wat ik de laatste twee weken ga doen, dat moeten we nog maar even navragen hoe of wat. Toen ze de opdracht allemaal afhadden was het alweer lunchtime. Ze doen hier echt zo sloom over een opdracht en de tijd vliegt voorbij. Als de kids aan het werk zijn doe ik andere klusjes zoals papiertjes met namen van dingen op posters plakken. Dingen van de muur eraf halen en andere dingen er weer op plakken. In de lunchtime heb ik geholpen met opscheppen. De kinderen aten weer poscho, dat witte vieze plakspul met bonen. Nadat ze alle 600 te eten hadden gekregen ben ik zelf even naar huis gegaan en wat gegeten. Na de lunch was het tijd voor weer wat rekenen. De andere lerares van klas 2 doet dat altijd. Kleine Faith doet nooit mee dus die ging bij mij op schoot zitten. Na een kwariertje zat ze wel heel erg stil, het bleek dus dat ze in slaap was gevallen. Echt super lief lag ze zo te slapen in mijn armen voor een half uur. In de rekenles hebben we het voor de zoveelste keer weer gehad over breuken. Dit keer moesten ze het bij elkaar optellen. Na de rekenles heeft Julëtte nog een korte opdracht gedaan waarbij ze alleen maar moesten overschrijven en toen was de lesdag voorbij. Ik ben naar huis toe gegaan en heb een beetje gerelaxed met de meiden. Om een uur of half 5 ben ik weer even naar buiten gegaan omdat ik Mustafa weer had gesproken en hij wilde mij weer spreken om wat te vertellen. Ik was wel benieuwd dus ik ging hem zoeken. Het bleek dus dat hij pas om 10 over half 6 klaar was met school vandaag. Ik kon hem daarom dus niet vinden en ben daarom maar bij een paar andere jongens gaan zitten. Dit gesprek ging weer precies zoals andere gesprekken met alle oudere kinderen hier. De standaard onderwerpen zijn school, de wegen in Nederland, geld, trouwen en homoseksualiteit. Deze jongens waren wel allemaal super aardig en ik heb zo met ze gepraat tot een uur of 6. Daar kwam Mustafa aanlopen hoor, in zijn witte shirtje en zijn uniformbroek. Elke keer trekt hij zijn knapste kleren aan als hij mij wilt zien. Wel pittig. We liepen naar een plekje met een bankje waar we konden ztten. Hij begon zijn verhaal. Ik dacht dus de hele tijd dat hij mij niet meer kwam opzoeken omdat ik had gezegd dat ik geen moslim wilde worden maar dat is dus niet waar. Ik had Maria verteld dat hij elke avond met mij wilde praten, maar ook had ik gezegd dat ik het niet erg vond en dat het gewoon goed was. Maria is dus naar Mustafa gelopen en heeft gezegd dat hij mij niet meer mag aanspreken. Als ze het nog een keer zagen dat kan hij straf krijgen. Ik zag morgen nog wel een keertje tegen Maria zeggen dat ik het echt niet erg vind. Ik voel me dan ook wel schuldig als hij straks straf krijgt. Ook vertelde hij mij dat als ik straks weg ben hij mij heel erg zal gaan missen. Omdat hij mij nooit meer zal gaan vergeten zei hij dat hij zijn eerste kind naar mij zal vernoemen. Ik voelde me wel een beetje vereerd. Ik weet trouwens niet of hij het helemaal meende en het ook echt gaat doen. Hij hoopte ook dat als ik straks weg ben we elkaar ooit nog een keer zullen ontmoeten. Dat wachten we nog maar even af. Na een best lang praatje ben ik terug gelopen naar het huisje omdat het etenstijd was. We aten weer sperziebonen met aardappels en kip. Natuurlijk de ketchup niet te vergeten. Als toetje hadden we yoghurt met jame en suiker gekocht. Heerlijk! Na het eten hebben we eigenlijk niet echt veel meer gedaan. Ik heb nog wat afwas gedaan, mijn blog geschreven en daarna nog een film gekeken met Sarah. Hierna ben ik snel naar bed toe gegaan want morgen ga ik weer een dagje helpen in de klas en in de avond gaan we naar een culturele avond waar ze typisch afrikaans gaan dansen enzo. Echt heeel veel zin in! Slaaplekker!!