Dag 25:

De hele nacht ben ik niet wakker gemaakt dus dat betekende dat er geen vrouwen aan het bevallen waren. Ook wel fijn eigenlijk want ik was best wel heel erg moe. Ik werd om half 9 wakker en ben er gelijk uit gegaan. Marloes zat al op de bank en ik ben naast haar gaan zitten. We hadden het erover dat we eigenlijk helemaal niks meer van het nieuws afwisten. We hebben hier eigenlijk geen idee wat er in de rest van de wereld gebeurd en daarom wilden we graag het nieuws kijken of luisteren. Ik zocht op www.npo.nl om het nieuws terug te kijken maar het internet was te sloom. Toen kwamen we op het idee om de Nederlandse radio op te zetten. Het was zo raar om mensen Nederlands te horen praten. Ik moest gewoon helemaal wennen haha. Het duurde een half uurtje voordat het nieuws eindelijk werd verteld, maar het was niet echt bijzonder nieuws. Hierna heb ik hem maar uitgezet en ben ik met Sarah naar de kliniek gelopen om te kijken bij de baby’s die vannacht geboren waren. Het waren 2 jongetjes en allebei hadden ze nog geen naam. Ik heb wat gepraat met de vrouw die er het beste bij lag. We hadden het weer standaard over Nederland en weer kreeg ik de vraag of ik het kindje mee naar Nederland kon nemen. Dit is zo bizar. Ze menen het ook echt. Als het aan hun lag, mocht ik het echt meenemen naar Nederland en zouden zij het kindje nooit meer zien. Ik kan daar niet bij met mijn gedachten. Ik heb de familie die daar zat uitgedeeld op snoepjes. Hier waren ze heel blij mee, alsof ze echt nog nooit een snoepje hadden gehad. Ik vertelde ze van mijn mislukte poging om een bevalling te zien. De baby had nog geen naam en ze vroegen of ik een paar Nederlandse namen kon noemen. Ze wilden het eigenlijk naar mij vernoemen, zeiden ze maar omdat ik een meisje ben en ze een jongensnaam nodig hadden, ging dat niet door. Ik vertelde dat mijn vader Robert heette en dat vonden ze de perfecte naam! Dus pap, voel je vereerd!!

Tijdens dat we aan het praten waren, zei de man ineens dat hij zag dat er een vrouw de bevallingskamer inging. Ik stond gelijk op en liep naar het kamertje toe. Ik kwam de kamer binnen en zag er al een vrouw naakt liggen. Ze was al hevig aan het persen. De vroedvrouw vertelde dat het haar eerste kind was en dat ze eigenlijk al heel erg moe was. Daarom gaven ze haar een prikje met weeënopwekkers denk ik. Het was half 12 toen ze begon met persen. Het duurde en het duurde. Ik wist niet zeker of ik het wel van dichtbij wilde zien. Ik werd uiteindelijk in een hoekje gezet waar ik zo rechtstreeks tussen haar benen in kon kijken. In het begin was het wel even wennen en was het best heftig. Eigenlijk kon ik er heel goed tegen en werd ik totaal niet duizelig ofzo. De vrouw perste en perste maar het kon er maar niet uitkomen. Ik dacht dat de opening te klein was omdat het haar eerste kind was en dat het daarom niet ging. Na 3 kwartier en iets meer hebben ze haar ingeknipt. Zonder verdoving ging gewoon de schaar erin en werd ze geknipt. Dit ging mij echt even te ver. De vrouw wilde gillen, maar dat mag hier niet. Als je teveel geluid maakt volgens de vroedvrouw krijg je gewoon een klap. Ondertussen kwam ik erachter dat er aan de andere kant van de kamer ook een vrouw lag die klaar was om te bevallen. Er lagen dus 2 half bevallende vrouwen in dezelfde kamer van 4 bij 5 te bevallen. Het was bloedheet en het stonk er enorm naar zweet. De ene vrouw werd dus ingeknipt en ineens kwam het kind heel snel. Het hoofdje ziet er zo raar uit want het is echt ovaal vormig en het hoofdje zit gelijk vol met haar. Het kindje werd er met een wee uitgetrokken en het werd gelijk op de buik van de moeder gelegd. De moeder lag er echt emotieloos bij en raakte het kindje niet aan. Het werd schoongemaakt en gelijk aan de arm opgetilt zonder het hoofdje te ondersteunen. Het werd gewogen op een weegschaal die niet eens nauwkeurig was volgens mij. Hierna werd het in doeken gewikkeld alsof het -10 was en bij Sarah in haar armen gedrukt. Ondertussen was de vrouw al aan het bevallen van de placenta. Dit ziet er zo raar uit. Nadat de placenta eruit was werd de vrouw gehecht en moest het gelijk de kamer uit. Er werd een maandverbandje gemaakt van wat watten en wat verband. Dit werd tussen de benen geduwd en de vrouw moest zichzelf maar aankleden en schoonmaken. Ik hoefde dat hechten niet echt te zien want dat zag er echt smerig uit. Ik was dus maar bij de andere vrouw gaan kijken die ondertussen ook al aan het persen was zonder begeleiding. Ze lag op een bed waar je normaal niet op mag bevallen. Elke keer als de vrouw een perswee had en de zuster kwam langslopen, duwde ze haar benen bij elkaar. Echt zo bizar. Een wee kan je niet tegen houden denk ik, dat is gewoon zo’n drang. Omdat de andere zusters nog bezig waren heb ik haar maar een beetje begeleid voor zover ik kon. Dit hield eigenlijk alleen in dat ik met een nat watje het zweet weg veegde uit haar gezicht. Ook wapperde ik een beetje met haar shirt die naast haar lag om een windje te maken want ze zei dat ze het zo heet had. Ze lag ook echt in haar eigen zweet te baden. Omdat het ging regenen buiten werd het super benauwd. De vrouw moest nu echt heel hard persen en ik zal jullie de details besparen! Ondertussen kwam de een van de twee zusters naar haar toe en zag dat het echt nu moest gebeuren. Ik heb de vrouw haar hand vastgehouden en haar hoofd ondersteund. Op een gegeven moment pakte de vrouw mijn arm vast, dat was wel een beetje eng. Ze keek me de hele tijd aan tijdens het persen. Ik heb haar maar verteld dat ze het goed deed en dat het hoofdje al bijna geboren was. Ook zo raar want ik zei dat ze in mijn hand mocht knijpen maar dit deed ze totaal niet. Ik denk dat ze dat niet durfte. Dit was haar 2^de kindje dus deze bevalling ging wat sneller en inknippen was gelukkig niet nodig. Het kindje werd geboren met de navelstreng om de nek, maar volgens de zuster zat het niet te strak dat het stikte zegmaar. Nadat het hele baby’tje eruit was werd gelijk de navelstreng weggehaald, maar het kindje was echt stil. Het werd weer bij de moeder op de borst gelegd en ook deze toonde totaal geen emotie. Echt zo bizar. Vrouwen in Nederland beginnen altijd te huilen of weet ik eigenlijk veel. Zij tonen in ieder geval wel emotie. Hier blijven de gezichten strak. De navelstreng werd nu doorgeknipt en het kindje werd ook gewogen en daarna in doeken gewikkeld. Dit keer mocht ik het vasthouden. Een kindje van nog geen 5 minuten oud lag daar in mijn armen te brullen, niet normaal. Hij opende zijn ogen en het eerste wat hij zag was een Mzungu, daar zou ik ook van schrikken als ik hem was haha. De moeder beviel ondertussen van de placenta. Zodra deze eruit was moest ze zichzelf ook maar aankleden. Ze kreeg ook een zelfgemaakte maandverband tussen haar benen gepropt, maar ze bloedde te erg. Het stroomde er echt uit en de hele grond en trappetje lag onder. Ze moest hierom weer terug op bed gaan liggen en wat ze toen gedaan hebben zag ik niet want de zuster stond ervoor. Toen het bloeden was gestopt, moest ze zichzelf opnieuw aankleden en werd ze naar een kamer gebracht waar de andere vrouw ook lag. Haar plastic zeiltje waar ze ook op was bevallen werd ook weer op het bed gelegd. Ik moest het kindje tussen haar en de muur neerleggen. Ik heb haar gezegd dat ze het goed heeft gedaan en ik bedankte haar dat ik erbij mocht zijn. Ondertussen kwam het met bakken uit de lucht en moest ik terug naar het huisje om te lunchen. We hebben een broodje gegeten en de rest van de middag heb ik eigenlijk thuis gezeten en bij zitten komen van alles wat ik gezien heb. Om een uur of 5 was het weer tijd voor het vaste prikkie. Soft zat er al dus ik heb even met hem gepraat. Mustafa was weer als een echte gentleman te laat. Soft en ik liepen ondertussen al naar de slaapplek van de jongens om te kijken of hij daar was. Toen we terug liepen ,zat hij op een compleet ander plek als waar we hadden afgesproken. We liepen weer naar ons plekje en praatte weer over van alles en nog wat. Het was al bijna etenstijd dus de andere jongens schoven ook aan. Ik had opzich ook wel weer trek in wat lokaal voedsel dus ik haalde een bord voor Mustafa en mijzelf. Ik hoefde weer niet in de rij te staan en nog steeds voel ik me schuldig als ik dat doe. Ik kreeg een beetje eten zoals altijd, wat evengoed nog te veel was. Daarna ben ik terug gelopen en heb ik het opgegeten. Wat ik niet opkreeg heb ik aan Soft gegeven. Het duurde toen nog een tijdje voordat ik ging eten, dus heb ik nog even verder gepraat tot Fenne mij kwam halen. Ik heb tegen Mustafa gezegd dat ik er morgen en het hele weekend er niet ben. Hij zei weer dat hij dan moest huilen haha. Hij wenste me een goede reis en hoopte dat ik weer terug kwam zodat hij weer met mij kon praten. Hij zei dat hij afscheid nemen steeds moeilijker vond worden omdat hij onze gesprekken elke dag leuker vindt worden. Dat heb ik ook wel een beetje. Vanavond was het ook tijd voor de kerk voor secundary. Hier ben ik nog maar 1 keer geweest dus ik wilde wel nog een keer kijken. We gingen met alle meiden heen een we gingen zitten in een hoekje zoals altijd. Eerst zingen de jongeren nog wat liedjes en daarna begint het serieuze en moeten ze in een kring zitten om te gaan bidden. Wij blijven altijd op onze plek zitten totdat we uitgenodigd worden om ergens bij te gaan zitten.

We mochten uiteindelijk bij een paar meiden in de kring gaan zitten. We begonnen met een openingsgebed denk ik en hierna begonnen ze met voorlezen uit de Bijbel. Hierover moesten we dan discussiëren. Ik viel bijna in slaap omdat iedereen zo zacht praatte en het was eigenlijk best rustgevend. Om 9 uur was het afgelopen en zijn we weer terug gegaan. Ik ben gelijk begonnen met typen van mijn blog. Ondertussen is het kwart voor 11 en moet ik nog steeds mijn koffer voor safari inpakken. Ik stop nu dus maar heel snel met typen en ga snel mijn koffer inpakken. Ik ben van plan om mijn rugzak mee te nemen dus ik hoop dat alles erin past. Ik zal geen updates doen dit weekend omdat ik daar geen internet heb. Ik spreek jullie daarma weer. Fijn weekend!!