Dag 23:

Omdat ik nog redelijk moe van van Banda ben,kon ik nog een beetje uitslapen. Ik ben door al het geluid van de kinderen heen geslapen denk ik. Ook is het op maandag altijd wat stiller als de rest van de week. Elke maandagochtend is er nog een kerkdienst hier op het project en alle kinderen gaan daarheen. Ze spelen dan gelukkig niet hiervoor en daardoor kan je dan nog een beetje uitslapen. Ik werd wakker en besloot mijn blog te typen want die had ik niet nog getypt van de afgelopen 2 dagen. Ondertussen was iedereen al naar zijn ‘werk’vertrokken dus ik was weer alleen. Dit keer was het wel even fijn. Ik heb me neergegooid op mijn bed, want dan kreeg ik het niet koud. Serieus, ik heb het hier gewoon koud. Dat is wel een teken dat ik al gewend ben aan het weer hier. Overdag is het mega heet en in de avond heb ik het gewoon koud. Elke keer als ik dan met Mustafa praat en hij ziet dat ik kippenvel van de kou heb wilt hij zijn blouse uitdoen en aan mij geven. En ja jongens, hij heeft gewoon een shirt eronder aan hoor, dus geen blote borst. Ik heb dus mijn blog getypt en ben daarna gaan douchen. Weer een heerlijke warme douche, voor het eerst in een tijdje. Als je hier als eerste doucht, douche je nog warm en daarna is het koud. Ik was dus de eerste en had een warme douche. Daarna heb ik me aangekleed en als ontbijt een toetje gegeten, gewoon omdat het kan. Hierna ben ik naar mijn klas gegaan. Het was net break time geweest dus alle kindjes zaten nog met hun bordje met kruimels aan hun tafeltje. Ik kwam binnen en gelijk voelde ik dat mijn hart weer een sprongetje maakte. Ik was zo blij om iedereen weer te zien en zij mij denk ik ook. Ze waren allemaal heel vrolijk en hadden een mega grote glimlach. Ze stonden op en zeiden me weer in koor gedag. Elke keer als ze dat doen smelt ik weer. Zo mooi! Ze vroegen of ik weer beter was en waar ik het hele weekend was geweest want ze hadden naar mij gevraagd bij de meiden die niet meewaren naar Banda. Ik vertelde ze dat ik een weekendje weg was en dat het heel erg leuk was. Ook vertelde ik dat ik weer helemaal beter was geworden en dat ik nu weer plezier kon maken met ze. Hier waren ze heel blij mee. Toen Juliëtte klaar was met de opdracht op het bord tekenen begonnen ze. Ze moesten een paar bomen tekenen ofzo en dit waren dan verschillende bomen die ons eten gaven. Als laatste moesten ze opschrijven op welke manieren je je eten kan bewaren. Heel handig voor die kinderen want ze doen alles zelf. Daarvan keek ik echt op. Na deze les kwam weer de lerares van p2 voor een lesje rekenen. Ze gingen nu klok kijken en de kleintjes kregen een andere opdracht. Ze doen hier zo enorm lang over opdrachten, echt niet normaal. Ik weet niet of de kinderen in Nederland ook zo sloom zijn met opdrachten maken, maar het duurt hier zo lang. Ik moest echt moeite doen om mijn ogen open te houden haha. Ze zijn echt 1,5 uur bezig met klokken tekenen en opschrijven hoe laat het is. Ik snap wel dat het moeilijk is voor ze, maar 1,5 uur over 6 klokken? Ik ben blij dat ik niet meer de PABO ga doen. Ondertussen was het ook alweer lunchtijd voor de kindjes. Elke keer als de bel gaat schreeuwen alle kindjes YESS en dan rennen ze weg. Iedereen ging weer die vieze poscho halen en kwam terug met een bord vol. Ik snap nog steeds niet hoe ze dat op krijgen. Altijd met de lunch ga ik bij de groteren zitten. Ze komen dan steeds deze kant op en dan praten we een beetje. Het is echt heel gezellig. Ze vertelden dus dat ze deze week examens hadden en dat ze heel druk bezig waren met leren. Na de lunch ben ik weer terug gegaan naar de les. De kinderen hadden nu een beker met drinken. Dit drinken leek echt op pure behanglijm. Het zag er zo vies uit, maar ze vonden het heerlijk. Ondertussen was de lerares van p2 ook alweer teruggekomen en kon de les weer beginnen. Ze hebben het afgemaakt en na een tijdje kwam Juliëtte weer terug. Ik vroeg aan haar waarom de kleintjes geen examen hadden. Het bleek dus dat ze de examens vergeten waren te brengen ofzo en dat ze het nu gewoon ‘even’opschuiven naar volgende week. Het kan hier dus echt allemaal. Na de les van de andere lerares begon Juliétte wat op het bord te schrijven over weer het onderwerp eten. Hier hebben ze de hele dag over gedaan. Ik was zo moe dat ik twijfelde om even terug te gaan naar het huisje om op bed te gaan liggen, maar Juliëtte dacht daar anders over. Ze pakte gewoon haar spullen en vertrok zonder wat te zeggen. Daar zat ik dan weer, alleen met de kids. Ik had geen idee wat ze moesten doen als ze klaar waren. Mochten ze naar huis of moesten ze wachten op Juliëtte? Ik heb hun werk nagekeken en heb ze daarna maar laten gaan. Het was ondertussen ook al 4 uur, dus ik dacht dat dat wel het goede was. De meiden moesten vandaag het lokaal schoonmaken. Ze maken hier schoon met een paar samengebonden takken. Heel apart, maar het werkt. Alle tafels worden aan de kant geschoven. Ook zo raar, ze gooien gewoon de hele dag door alles op de grond. Plakband, puntenslijpsel, eten en nog meer viezigheid. Aan het einde van de dag wordt dat dus allemaal bij elkaar geveegd en naar buiten gegooid. Eens in de week wordt er ook buiten geveegd. Ze verplaatsen het eigenlijk alleen maar, precies wat ik thuis ook doe haha. Nadat ik alle ramen en gordijnen voor zover je die kan noemen had dichtgedaan ben ik ook weg gegaan. Ik ben terug gelopen naar het huisje om even te chillen en mijn berichten te checken. Ondertussen kwamen de andere meiden ook langzaam aan binnen druppelen. We hebben even weer wat gepraat over wat we vandaag hadden mee gemaakt. Ondertussen was het ook al 5 uur, vaste tijd voor het praatje met Mustafa. Hij is wel een echte Afrikaan dus om 5 uur stond er nog niemand. Om 10 over 5 stond er nog steeds niemand en toen ben ik maar een rondje gaan lopen. Er liep een jonge vrouw rond op het terrein die geestelijk niet helemaal oke was. Alle kinderen waren bang voor haar en ze lachte haar zo erg uit. Ik vond het zo zielig. Ze leek wel een attractie. Ze kon niet goed praten en ze kon ook geen Engels. Overal waar ze kwam werd ze achtervolgd, maar als ze de kinderen probeerde aan te raken gingen ze allemaal gillen en wegrennen. Ook was deze vrouw zwanger, geen idee hoe want ze had geen vriend vertelde Mustafa. Ze bleek vorig jaar gewoon nog normaal te zijn, en nu was ze helemaal doorgedraaid. Ondertussen was het ook al etenstijd. Mustafa had ik ook al gevonden en we zaten weer op ons vaste plekje. Ik had wat chips en snoepjes voor hem meegenomen. In de middag had Mustafa ook al zijn snoepje aan dat gekke meisje gegeven. Nu kwam ze dus weer terug want ze herkende ons. Ze vroeg aan Mustafa of ze weer een snoepje mocht, maar we zeiden maar dat ze op waren terwijl mijn hele tas vol zat. Opeens trok ze haar broek naar beneden en ik keek Mustafa heel raar aan en vroeg wat ze ging doen. Het bleek dus dat ze moest plassen. Dat wilde ze gewoon naast mijn voeten doen, naast mijn voeten! Mustafa zei dat ze dat maar ergens anders moest doen en toen liep ze richting ons huis. Ik dacht nee he, ze wilde gewoon voor het raam van de kamer van Fenne en Dagmar plassen. Toen ze net haar broek weer naar beneden wilde trekken kwam de bewaker en die stuurde haar van het terrein af. Mustafa was ook weer eten aan het halen dus ik wachtte maar even op hem. Hij kwam terug met een mini beetje eten, want het was bijna op. Gelukkig maar dat ik hem van tevoren vol had gestouwt met chips en snoepjes. Hij zei al dat hij niet zo’n honger had en dat hij het niet zo erg vond. Onder het eten door vertelde hij dat hij mij graag voor wil stellen aan zijn familie. Hij neemt het dus al wel heel serieus. Hij woont in Jinja, dat is dus nog best ver. We hebben daarna nog wat verder gepraat en zijn toen terug gegaan want hij moest nog leren voor zijn examen. Eenmaal in ons huisje ben ik achter mijn laptop gaan zitten om wat dingen te checken voor school enzo maar het internet is zo sloom dat hij het niet aankan haha. Fenne en Dagmar gingen koken. We aten aardappels met kool en kip. Na het eten ben ik verder gegaan met mijn blog typen. Ik had ondertussen ook een muziekje opgezet dus dat typen ging mega sloom en om half 11 was ik nog niet klaar. Op dat moment werd Sarah ook gebeld. Ik dacht echt wie belt er nu nog zo laat, maar het bleek de zuster uit de kliniek te zijn. Er kwam een baby aan. Wij waren als enige nog een beetje wakker dus ik besloot mee te gaan. Aangekomen bij de kliniek wel eerst gevraagd of het oke was. Natuurlijk was dat oke dus ik zocht maar een goed plekje op waar ik niet in de weg stond en als het me even te veel werd dat ik kon weglopen. De vrouw kwam uit Rwanda en woonde nu hier met haar man en 7 kinderen. Dit was haar 8^ste die er nu aankwam. Zo belachelijk veel, ik kan er niet bijkomen met mijn gedachten. Sarah, Myrthe en k zaten bij Saïda te wachten in de staffroom. Op een gegeven moment braken de vliezen van de vrouw en kon het echte werk beginnen dachten we. Ze maken hier ook niet echt goed schoon. Het vruchtwater lag op de grond en ze gooien er gewoon wat bleek overheen en trekken het dan weg met een trekker. De vrouw ging nu naar het echte bevallingshok. Als je hier bevalt moet je je eigen stuk plastic meenemen waar je op moet liggen. Echt bizar. Elke moeder die moet bevallen heeft een eigen stuk plastic waar ze op moet liggen zodat het bed niet vies wordt. Ze lag daar dus al met beste weeën. Ondertussen was het ook al 1 uur ’s nachts dus het duurde al wel een tijdje want wij werden om half 11 gebeld. Het duurde en het duurde. Ze stak er nog even 2 vingers in om te voelen hoe of wat en daarna vertelde ze ons dat het nog niet genoeg open was ofzo en dat we eerst weer konden gaan slapen. We zijn daarna maar terug gegaan naar ons huisje en zijn met kleren en al ons bed in gedoken. Ik ben bij Sarah gaan liggen zodat ik ook wakker werd van het volgende belletje van Saïda. Ze heeft een twee persoonsbed dus dat paste makkelijk. We vielen zo in slaap. Om half 6 werden we wakker gebeld dat de baby er nu echt aankwam. We pakte zo snel mogelijk weer onze spullen en zijn naar het kliniekje gelopen dit keer. De vorige keer renden we al gekken terwijl er niks aan de hand was. Nu raad je het natuurlijk al. Wij gingen lopen en eenmaal aangekomen bleek de baby er al uit te zijn. En daar lag ze, een klein bruin hummeltje,zo lief! Ze lag er net 5 minuutjes. Saïda vertelde dat ze zelf ook even was gaan slapen en dat de man haar haalde toen het hoofdje al geboren was. Ze was zelf dus ook een beetje aan de late kant maar heeft het kindje toch op de wereld kunnen zetten. Ik smolt weer van binnen. Dit kindje wilde ik echt meenemen in mijn koffer. We vroegen of het goed ging met de moeder en die maakte het goed. We maakte de baby schoon en wikkelde haar in doeken. Hierna brachten we het naar de mama en werd het gelijk aan de borst gelegd. Zevende hemel, echt waar. Saïda kwam nu even doodleuk aanlopen met de placenta en liet die uitgebreid aan ons zien. Een vieze grijze kwak was het al geworden. Ik vond het wel interessant om te zien. De ouders wilden dat we een groepsfoto gingen maken zodat ze die aan de familie konden laten zien als ze terug waren. Die hebben we gemaakt en nu moeten we die nog ergens uit zien te printen. Ze vertelde dat ze weggingen met lunch dus dat we zoveel tijd hadden om het voor elkaar te krijgen. We zeiden gedag en gingen hierna terug naar huis en doken weer ons bedje in. Onderweg kwamen we ook nog wat andere kinderen tegen die alweer wakker waren en onderweg naar school waren. Zo bizar vroeg. Ook stonden ze leuk de straat te vegen om half 6 ’s ochtends haha. Ik ben nu weer bij Sarah in bed gaan liggen en ben echt zo in slaap gevallen.