Dag 17:

Deze ochtend verschilde niet zoveel van de andere dagen. Ik werd weer wakker gemaakt door de kindjes die voor mijn huis een spelletje aan het spelen waren. Ik ben er nu wel achter welk spelletje dit is. Ze maken 2 lijnen tegenover elkaar en daar gaat 1 iemand op staan. 1 iemand trekt ook zijn schoen uit en houdt deze vast. Dan moeten er kinderen tussen de 2 lijnen instaan. Deze kinderen die op de lijn staan met de schoen in zijn of haar hand moet deze naar de overkant gooien, waar dus het andere kindje staat op de andere lijn. Als ze naar elkaar overgooien moeten ze zorgen dat de schoen de kinderen die in het midden rondlopen aanraakt. Als je dan in het midden loopt en de schoen heeft je geraakt ben je af. Ons steegje voor ons huis is hier perfect voor want dan zitten de kinderen in het midden echt opgesloten en is het makkelijker ze te raken. Alleen een nadeel is wel dat ze er heel erg bij gillen. Dat vind ik wat minder leuk zo vroeg in de ochtend. Ik was namelijk heel erg moe omdat ik niet helemaal lekker had geslapen. Het was heel raar want ik sliep voor mijn gevoel wel maar mijn ogen waren de hele tijd open. Of misschien droomde ik dat wel, komt zeker van de malariapillen. Daar krijg je zulke rare dromen van. Laatst had ik gedroomd dat er een gorilla in onze badkamer leefde. Je kon hem aaien enzo en op zijn rug zitten. Dat was echt heel erg raar haha. Om 7 uur besloot ik er maar uit te gaan en mij weer klaar te maken voor een dagje lesgeven. Zoals elke ochtend weer een geroosterd broodje met jam en daarna op naar de klas. De klas was nog niet begonnen dus ik was net optijd. Toen ik net op mijn stoeltje zat kwam Juliëtte binnen. Ze is nu hoogzwanger en de baby kan elk moment komen. Ik hoop dat ik het nog mag meemaken. Maar goed, ze kwam dus binnen en alle kinderen rende gelijk naar hun plekje en riepen in koor goodmorning teacher! How are you today? Dan zegt Juliëtte altijd hi class, I’m fine and how are you? Dan de klas weer We are fine, thankyou. Ik merkte ook gelijk op dat Mercy er niet was, dit is het meisje met aids. Ik heb toen aan Juliëtte gevraagd waar ze was en of ze te ziek was om naar school te gaan. Gisteren was ze namelijk ook al erg heet en had ze dus koorts. Ze hadden haar vandaag daarom meegenomen naar het ziekenhuis in Entebbe. Dat is nog best ver weg dus dan is het denk ik wel ernstig. Eigenlijk zo sneu als je erover nadenkt. Mensen die aids hebben in Nederland kunnen gewoon 70 worden ofzo. Mercy mag al blij zijn als ze de 20 haalt. Ik kan er gewoon niet aan denken dat als ik ooit een keer terug kom zij er gewoon niet meer is. Dit maakte me wel een beetje verdrietig en ik zat een beetje te dagdromen in de klas. Ondertussen hadden ze het weer over classes of food. Gisteren hadden we het volgens mij gehad over protective food dus daarom gingen we het vandaag hebben over energy giving food. Allemaal heel interessant voor die kleintjes over welk eten je energie geeft. Ze moesten precies dezelfde opdracht doen als gisteren maar dan nu natuurlijk over energy giving food. De kinderen zijn al zo gewend dat ik alles nakijk dat ze daarvoor nieteens meer naar Juliëtte gaan. Ze komen gelijk naar mij toe. Juliëtte vindt dat wel heel fijn vertelde ze me want dan had zij tijd om andere dingen te doen. Ondertussen was breaktime al geweest en was het nu tijd voor lunchtime. Ik had ook wel honger en besloot om me te eten op het project. Sarah had hier ook wel trek in dus we gingen lekker samen. Onderweg kwam ik Esther uit mijn klasje tegen. Ik vroeg haar of ze ook trek had in de rijst met bonen. Toen vertelde ze me dat ze haar beker en bord is kwijtgeraakt en dat ze geen geld heeft voor nieuwe. Zo zielig, als je dus geen bord hebt heb je niks. Ik ben terug gelopen naar het huisje en heb haar een plastic bord en beker uitgeleend. Ik zei wel dat ze die echt moest terug brengen omdat anders Maria boos zou worden. Sarah en ik wilde nu wel eens een keertje mee eten met de secondary. We lieten dus alle kleintjes voor en wachtte tot de grotere kwamen. Toen ongeveer de helft geweest was propte we onzelf in de rij. Evengoed drongen we dan een heel stuk voor, maar we wilden wel in de rij staan. Tijdens het wachten werden we wel een paar keer aangesproken dat we niet in de rij hoefde te staan. We hebben maar uitgelegd dat we dat graag wilde. Uiteindelijk kregen we wat rijst en bonen, en zoals altijd was het weer veelste veel. Ik had expres al een klein bordje gepakt zodat ik niet zoveel kon krijgen maar ze stapelen het gewoon op elkaar die rijst. Achter ons huisje staan een soort van hutjes zonder muren met een tafel en een bank eromheen. Hier zijn we gaan zitten. Na een tijdje kwamen er wat jongens bij ons zitten. Een van deze jongens had ik vanmorgen tijdens breaktime al gesproken. Ook had ik toen van hem een stukje brood gekregen wat ze hier een donut noemen. Dit was echt heel lekker. Zijn naam is Soft en hij kwam nu dus weer bij ons zitten. Hij vertelde wat over school terwijl hij zijn bord leeg at. Hij had echt 4x zoveel als mij en had het nog eerder op. Ondertussen was mn mattie Mustafa ook aangeschoven. Elke dag weer zegt hij dat ik er leuk uitzie, beetje een slijmballetje is het maar zijn hart zit op de goede plaats. We hebben wat met de boys gepraat tot de bel klonk dat de lessen weer gingen beginnen. Ik liep terug naar mijn klas nadat ik samen met de jongens onze bordjes had afgewassen. Het bleek dus dat er helemaal geen lessen meer waren voor p1,p2 en p3. Geeeen idee waarom,maar eigenlijk was het ook wel fijn want nu had ik tijd om nog even mijn was te doen voordat ik naar Banda vertrek. Ik heb het maar weer gewoon lekker met de hand gedaan omdat het allemaal verschilende kleuren waren. Als ik het in de wasmachine moest doen moest ik weer allemaal aparte wasjes draaien omdat het niet allemaal bij elkaar mag. Ik ben dus lekker op de veranda gaan zitten met mijn tijltje, heb een muziekje opgezet en ben begonnen. Het was een beste stapel dus ik moest nog doorschrobben ook. Dit keer is het wel gelukt zonder blaren te krijgen. Gister avond was ik ook begonnen met een flm samen met Sarah. Deze hebben we na het wassen afgekeken. Ondertussen was het al half 5 en had ik maar mijn tas klaar gemaakt voor vanavond want we gingen naar zo’n culturele avond vol met dans en vermaak. Daarna ben ik nog even een rondje gaan lopen op het terrein en heb ik nieuwe dingen gezien waarvan ik niet wist dat het er was. Ik heb nu bijvoorbeeld het ‘lokaal’gezien waar de jongens leren metselen. Het is niet echt een lokaal maar meer een overdakt stukje. Elke leerlding die dit doet heeft een eigen stukje vol met stenen en zijn naam staat dan op het muurtje daarboven. Na het metselhuisje zijn we even bij de jongens slaapkamers gaan kijken. Dagmar was met mij meegelopen en had dit ook nog nooit gezien. Eerst kregen we een hele grote slaapzaal te zien waar wel 25 jongens samen slapen denk ik. Overal stonden stapelbedjes en de slaapzaal was een oud lokaal. Mustafa sliep hier ook en liet mij uitvoerig zijn bed zien. Het voelde wel een beetje awkward omdat er nooit meisjes mogen komen bij de jongens slaapplekken enwij daar nu rondliepen. Alle jongens moesten er ook wel een beetje om lachen. Ik wist nou niet of we uitgelachen werden of dat ze het gewoon grappig vonden dat we benieuwd waren. Maar goed, we hebben nog een paar andere cellen gezien zoals ze het zelf noemen. Zo ziet het er ook echt uit. Tralies voor de ramen en echt zo’n stalen deur met een hangslot eraan. Na de rondleiding zijn we terug gelopen en onderweg vond ik een plekje waar de wifi het mega goed deed. Ik ben daar dus gaan zitten. Toen ik daar net een kwartiertje ,had Mustafa mij alweer opgespoord. Hij kwam bij mij zitten en begon serieus te praten. Ik had nu mijn spijkerbroek en sneakers aangetrokken omdat we straks weg moesten. Hij zei weer dat ik er nu echt heel leuk uitzag en ik vertelde hem dat ik er zo altijd in Nederland bijloop. Nou, hij kon het niet geloven hoor. Het was zo netjes hahaha. Ik had gewoon een simpele spijkerbroek met een simpel topje van 2 euro van de Primark aan en hij vond dat ik er heel netjes uitzag haha. Na een beetje lachen begon hij serieus te praten. Hij vertelde dat hij weeeeer een visoen had. Ik weet niet hoeveel visioenen die kerel heeft, maar elke dag komt hij weer met een verhaal over een visioen. Dit keer ging het weer over dat hij een blank meisje in zijn visoen had gezien die zijn leven zal gaan veranderen. 3 keer raden wie dat blanke meisje was, juist ik hoef het nieteens meer te zeggen want jullie weten het toch al. Hij vertelde me dat ik het eerste blanke meisje was tegen wie hij praatte en dat het vast god zijn wil was geweest dat wij elkaar hadden gevonden en blablabla. Even straight to the point, uiteindelijk vroeg hij dus of ik zijn eerste vriendinnetje wilde zijn. Deze vraag kon ik zo verwachten en heb hem beantwoord met nee. Ik heb hem uitgelegd dat we denk ik te ver van elkaar afwonen en dat het niet zal gaan werken. In mijn hoofd dacht ik ook nog na over de 20 kinderen die hij wilde, nou dan zit hij bij mij aan het totaal verkeerde adres haha. Ik heb hem wel gezegd dat hij mijn beste vriend is en dat hij gewoon moet afwachten wat de tijd hem zal gaan brengen. Hij vindt vast ook wel een andere leuke vrouw/meisje. Hierna was het tijd om te gaan. Ik heb hem doei gezegd en heb met hem afgesproken om morgen samen naar de kerkbijeenkomst te gaan. Snel ging ik naar binnen om met de andere meiden mee te gaan. John zou ons weer brengen en we stonden maar te wachten en te wachten. Opeens kwam er een andere donkere man naar ons toegelopen met een mobiel in zijn handen. Deze duwde hij daarna in mijn handen zonder wat te zeggen. Ik bracht hem naar mjn oor en zei een beetje raar hallo? Het was dus John die aan de telefoon was. Hij vertelde dat hij nog even bananen aan het kopen was bij een kraampje, maar dat we met deze man mee konden gaan en dat we hem onderweg oppikte. Het was wel netjes dat hij belde want hij wist dat wij het een beetje creepy vinden als we bij een onbekende in de auto moeten gaan zitten. En daar gingen we dan, weer over de zandwegen richting de mainroad. Na 5 minuutjes rijden stond ie daar hoor, langs de weg. Johnnie, zoals wij hem noemen. Ze ruilde om en de man die ons het kleine stukje heenbracht moest weer helemaal terug lopen naar het project. Toen John begon te rijden kregen we allemaal gelijk weer een soort van veilig gevoel, ook al botsten we bijna op een taxibusje. Wij begonnen allemaal te gillen en John maar zeggen dat hij het expres deed om de taxibuschauffeur bang te maken. Jaja, John daar trappen wij niet in. Hij had gewoon niet goed ingeschat. Onderweg kwamen we een boel beveiligers tegen die ’s avonds de stad ‘beschermen’. Deze dragen een enorm geweer bij zich en we vroegen of ze hem ook echt gebruiken. Het wapen bleek dus een AKA 47 te zijn. Een heel goed wapen volgens John en hij had er zelf ook mee in mensen hun benen geschoten tijdens zijn leger dienst. Hier was hij toch trots op, want die mensen waren moslims en John haat moslims. Dit hebben we de hele weg gehoord. Ook hebben we grapjes gemaakt over de AKA 47. Dit was zo grappig en die houden we er echt in. Aangekomen bij de plek waar de voorstelling was heeft hij ons gedropt en is hij weer weg gegaan. De andere meiden van het andere huis waren er nog niet dus zochten we een goed plekje. We zaten precies in het midden op de middelste rij,perfect zicht. Sarah en ik besloten om daar te gaan eten. Ze hadden zoveel lekkere dingen. Dit hebben we opgegeten tijdens de voorstelling.I K had echt weinig tijd om te eten want ik wilde alles zien. Het was zo indrukwekkend.De billen van die vrouwen, niet normaal. De Nederlandse mensen kunnen echt niet zo dansen. Deze avond duurde tot 10 uur. Toen het afgelopen was moesten we opzoek naar John. We hadden het hele terrein 3x afgezocht en uiteindelijk bleek hij gewoon liggen te slapen in zijn auto. De meiden van het andere huis gingen met een aparte taxi. Voordat ik het wist waren ze al weg zonder doei te hebben gezegd. Toen zijn we ook snel terug gereden naar huis. Thuis aangekomen ben ik gelijk mijn bedje n gedoken want de planning was om morgen Juliëtte weer te gaan helpen. Slaaplekker!