Dag 23:

Het was een zeer kort nachtje dus als jullie mijn vorige blog hebben gelezen. Om half 7 lag ik pas weer in bed en ik heb ongeveer geslapen tot half 10. Daarna ben ik eruit gegaan en heb ik mijn laptop gepakt en ben ik buiten heerlijk in het zonnetje mijn blog gaan typen. Hierna ben ik terug gelopen naar huis om even mijn spullen terug te leggen en te ontbijten. Ik heb snel een broodje gegeten en toen ik net naar mijn klas wilde lopen kwam ik Jeff tegen. Dit is een vriend van Mustafa. Ik had verteld dat ik ook examen had gedaan in geschiedenis en dat ik het leuk vond om te doen. Hij zei dat hij er een beetje moeite mee had en of ik tijd had om het aan hem uit te leggen. Het ging over Napoleon en de Franse revolutie. We zijn naar boven gelopen waar de lokalen van de ouderen zijn. Daar hebben ze ook een overdekt iets staan met allemaal picknicktafels eronder. Hier zijn we gaan zitten en heb ik hem overhoord. Hij zei dat hij het allemaal niet zo goed wist, maar hij wist het piek fijn uit te leggen. Ik vertelde hem dat hij zeker wel zou slagen als hij het ook zo op zijn toets zou opschrijven. Jeff is wel een beetje handtastelijk. Hij moet altijd even aan mijn arm zitten of op mijn hand tikken. Het maakt me niet zoveel uit want dan doen ze allemaal hier, gewoon omdat ze zelf donker zijn en ze vinden onze huid raar en anders voelen. Ondertussen vertelde hij me ook nog een paar brainteasers. Eentje ging als volgt: een cowboy vertrok op vrijdag naar een stad. Hij bleef daar voor 3 dagen. Hij kwam ook weer op vrijdag terug, hoe kan dat? Ik had deze al een keer eerder gehoord in Nederland maar ik was het antwoord vergeten. Ik zat heel diep en stom na te denken tot ik het maar opgaf. Het antwoord was dus: zijn paard heet vrijdag. Toen had ik weer zo’n ohjaa gevoel. Hij vertelde er nog een paar. Brainteaser zijn echt niks voor mij. Ik denk er veelste diep over na terwijl het altijd een stom simpel antwoord is. Ondertussen was het ook al bijna lunchtime en besloot ik nog even naar de kliniek te gaan om de ouders en de baby uit te zwaaien want die ochten rond lunchtime naar huis. Toen ik daar aankwam zat de hele kamer vol met familie. De mensen kwamen uit Burundi zoals ik al eerder zei en ze spraken alleen maar Swahili. Het enige wat ik kan zeggen in swahili is hallo, hoe gaat het. Hier schoot ik dus niet echt mee op. Maar door een beetje frans en engels door elkaar te praten kwam ik er wel. De moeder deed het goed en de baby al helemaal. Na een tijdje vroeg ze of ik de baby even wilde vasthouden. Dat wilde ik natuurlijk wel en pakte het over van de moeder. Zo’n lief, klein hummeltje in je armen van nog geen dag oud. Het kindje was nu nog heel erg blank en ze noemde het al mzungu. Tijdens dat ik het vast had kwamen alle camera’s uit de tassen. Om de 2 minuten werd er een foto van mij en de baby gemaakt. Ik vertelde de moeder dat ik haar zo mee kon nemen in mijn koffer. De moeder nam dit iets te serieus en wilde het serieus aan mij meegeven. Ik vertelde haar maar dat ze haar beter zelf kon meenemen omdat ik geen tijd zou hebben om voor een baby te zorgen. Terwijl ik de baby vasthad kreeg ik de vraag of ik kon bidden voor de baby. Ik vertelde weer hetzelfde verhaal dat ik niet geloof en dat ik niet weet hoe ik moet bidden. Het bleek dus dat de vader een priester was. Hij had een eigen bijbel mee en begon hieruit voor te lezen voor mij. Hierna moest ik opstaan en de hand van de vader vasthouden. Hij begon in een een of andere oeroeboeroe taal wat te lullen en ik hoorde een paar keer mijn naam voorbij komen. Ook stond er nu een man naast wat ook familie bleek te zijn. Hij vertaalde het voor me. De vader zei dat hij vroeg om vergevenis aan God voor alle tijd dat ik niet geloofde en of ik evengoed nog naar de hemel kon gaan omdat ik een goed mens ben. Ik voelde me helemaal vereerd en heb ze hartelijk bedankt. Ik heb ze hierna uitgezwaaid terwijl ze wegreden in de auto. Hierna ben ik terug gegaan om te lunchen. Ik was hier als laatste dus ze waren al een soort van begonnen. We hebben scrumbled egg gegeten op een geroosterd broodje. Na de heerlijke lunch ben ik weer terug gegaan om te kijken of mijn klas nog les had, maar het lokaal was leeg. Het bleek dus dat het vandaag ineens sportdag was terwijl het de afgelopen weken altijd op vrijdag was. Ze speelde nu handbal en er waren ook andere scholen aanwezig. Onze school was mega goed en won van iedereen. We hebben ze aangemoedigd en ook even gepraat met de kindjes daar. Hierna ben ik terug gelopen naar het plekje waar ik in de ochtend ook zat. Dat is de vaste ontmoet plek voor Mustafa en mij. Het was inmiddels ook al 5 uur en meneer was natuurlijk zoals een echte Afrikaan te laat. Elke keer vraagt hij weer of ik de foto van hem en mij al heb uitgeprint want die wilt hij zo graag hebben. Daar moet ik maar even achteraan gaan denk ik. Dan heeft hij ook nog een herinnering aan mij. We hebben weer gepraat over van alles en nog wat zoals elke dag. Ik liet hem nog wat foto’s op mijn mobiel zien van Nederland. Ook was er op een foto de wegen te zien. Hij was helemaal onder de indruk want het zag er zo goed uit. Ondertussen kwam Dagmar mij halen want het was tijd om te eten. Vandaag aten we redelijk optijd omdat we naar de kerk wilde. We hadden chiapatti gehaald bij het vrouwtje die hier ook kookt op het project. 1 chiapatti was 500 shilling, dat is dus ongeveer 10 cent zo even uit mijn hoofd. Suuuuper goedkoop en het was super lekker. Op deze manier steunde we ze ook nog. Ik ga denk ik van de week ook nog donuts kopen bij deze vrouw. Deze zijn te lekker! Na het eten was het tijd om naar de kerk te gaan.Vanavond was het weer tijd voor primary. We kwamen binnen en begonnen al met dansen. Het is altijd zo gezellig om te zien. Alle kinderen vergeten tijdens de dienst even al hun zorgen en gaan helemaal los. Zo zielig want als ze uit de kerk komen liggen ze helemaal alleen in bed en is er niemand die ze instopt. Hier word ik wel een beetje verdrietig van als ik er over na denk. Ondertussen heb ik me op een bankje gezetteld in de kerk en Faith kwam aanrennen. Ze sprong bij mij op schoot en ik merkte al dat ze wat moe was. Ik begon ook een beetje mee te wiegen op de maat van de muziek en binnen no-time lag ze weer te slapen in mijn armen. Ik heb een kwartiertje zo gezeten en besloot haar toen maar naar huis te brengen. Ik tilde haar op en ze sliep gewoon verder. Ook tijdens het lopen want best hobbelig ging sliep ze gewoon door. Aangekomen bij het huisje klopte ik op het raam. Juliëtte en haar man waren nu thuis dus ik mocht naar binnen komen. Het was echt een super klein huisje waar ze met zijn 3en in leven. Eigenlijk best erg als ik erover nadenk want volgens mij is mijn hele slaapkamer nog groter als hun hele huis. De vader nam Faith van mij over en legde haar in bed. Daarna kwam hij terug en stelde zich voor. Ik had hem nog nooit gezien en Faith verteld me soms over hem. Het was dus wel leuk om hem nu in het echt te zien. Juliëtte zei dat ik op de bank mocht gaan zitten en ik kreeg gelijk een foto album van Faith in mijn handen gedrukt. Ik mocht er in kijken. Hierin zaten alle baby foto’s van haar en foto’s van hoe ze is opgegroeid. Echt mega schattig! Toen ik net weg wilde gaan kreeg ik een stuk maïs van Juliëtte omdat ik Faith thuis had gebracht. Ik zei dat het helemaal niet nodig was en dat ik het graag deed. Het is hier ook onbeleefd om dingen niet aan te nemen dus heb ik het maar aangenomen. Ze bracht me ook een stukje weg omdat ze het eng vond als ik die 5 meter naar de kerk alleen zou lopen haha. Het is zo’n lieve vrouw. Ik heb haar daarna nog een keer hartelijk bedankt voor alles en ook zei ik dat ik morgen naar de klas kom. Daarna zei zij ook doei en liep ze weer terug. Ondertussen was de hele kerkdienst ook al afgelopen en liepen alle kinderen terug. Ik kwam de andere meiden ook tegen en besloten we ook terug te gaan naar ons huisje. Toen ik een rondje deed om te kijken wat er eigenlijk allemaal in de kastjes zat kwam ik scoobydoo touwtjes tegen. Een trend van heel lang geleden. Ik vond het wel een leuk idee om hiervan een armband te maken voor Mustafa. Ik heb er een gemaakt in de kleuren rood, wit, blauw en orandje. Ik hoop wel dat hij hem mooi vindt en ook als hij hem niet mooi vind, zegt hij toch van wel gewoon uit beleefdheid. Toen ik daarmee klaar was heb ik weer mijn laptop gepakt om mijn dagelijkse verhaaltje te typen voor jullie. Ondertussen hebben de andere meiden wat slingers opgehangen want morgen is Marlous jarig! Ik duik nu snel mijn bedje weer in om even wat slaap van vannacht in te halen. Usiku mwema!