Dag 31:

Vannacht realiseerde ik me ineens dat ik mijn kleding moest wassen omdat ik anders niks meer had om aan te trekken. Daar stond ik dus om 1 uur ’s nachts bij mijn wasbakje nog wat kleding te wassen. Om een uurtje of half 2 was in eindelijk klaar en ben ik weer mijn bed in gedoken. Wilde ik net gaan slapen, hoorde ik weer zo’n stomme mug. Ik slaap onder een klamboe en ik sluit hem altijd helemaal vast en nog komt zo’n beest er doorheen. Ik kon hem niet vinden en ben daarna gewoon in slaap gevallen. Dat is misschien ook de reden waarom mijn benen vol met muggenbulten zitten. Ik heb er nog nooit zoveel gehad, niet normaal. Uiteindelijk werd ik om half 9 ’s ochtends wakker en ik realiseerde me dat ik om 9 uur had afgesproken met Haruna om weer verder te gaan met schilderen. Ik moest me dus in een razend tempo klaarmaken en uiteindelijk heb ik het nog gered ook. Vraag me niet hoe haha. Ik ben gelijk doorgelopen naar Haruna en heb mijn deur verder afgeschilderd. Tot de break heb ik mijn deur geverfd en daarna ben ik even bij de kids gaan kijken. Ik heb wat met ze gepraat en gevraagd hoe hun examens gingen. Elke keer zeggen ze weer dat het goed ging. Ook merkte ik nu op dat Juliëtte er weer niet was samen met Faith. Ik vroeg me nu nog een keer af of Faith wel echt ziek was, maar dat bleek dus helemaal niet waar. Maria kwam later op de dag naar mij toe en vertelde me dat Juliëtte was bevallen van een jongentje. Faith was dus helemaal niet ziek en ze waren dus helemaal niet voor haar naar het ziekenhuis haha. Ze mocht vandaag weg uit het ziekenhuis en ging nu naar haar ouders. Ik hoop wel dat ze voor zondag terug is zodat ik haar nog kan bedanken voor de weken die ik met haar heb mogen meemaken. Ook heeft ze wel naar mij geluisterd want ik had haar voor de grap verteld dat ik niet eerder terug naar Nederland zou gaan voordat de baby geboren zou zijn. Nu maar afwachten of ik haar nog zie. Je kan hier ook echt niks geloven wat de mensen tegen je zeggen. Ik heb aan 3 mensen gevraagd wanneer het regenseizoen zou beginnen. Persoon nummer 1 vertelde mij dat het allang al begonnen was, persoon 2 vertelde me dat het morgen zou beginnen en persoon nummer 3 vertelde me dat het pas in november begint. Ik heb na 3 keer vragen dus nog steeds geen idee. Ik kan het beter opzoeken op internet wat ook niet al te rap werkt. Maar goed, ik was gebleven bij de breaktime. After breaktime ben ik verder gegaan met schilderen, maar dit keer een raam. Tijdens het schilderen kwam Samuel nog een keer naar mij toe. Dit is een jongetje van denk ik rond de 11 jaar uit primary 5. Hij vroeg me of hij mij na lunchtime een paar Oegandese woorden mocht leren. Ik zei dat het oké was en dat hij me dan maar moest zoeken. Als ik hem zou moeten zoeken zou ik hem echt nooit herkennen want iedereen lijkt hier op elkaar haha. Uiteindelijk heb ik hem vandaag niet meer gezien dus ik denk dat hij te druk bezig was met spelen ofzo. Tijdens lunchtime heb ik weer in het vaste hutje gezeten met alle vrienden van Mustafa. Ik ken na 5 weken pas 3 namen, ze zijn allemaal zo ingewikkeld. Iedereen noemt hier elkaar bij achternaam, of nja iedereen....... in iedergeval wel heel veel. Die achternamen zijn hier zo moeilijk en wel typisch Afrikaans. Een paar medeklinkers achter elkaar wat voor mij echt onmogelijk is om uit te spreken. Ik heb weer eens rijst meegegeten, want dat had ik al echt een hele tijd niet meer gegeten. En dit is niet sarcastisch bedoeld maar echt bloedserieus. Ik keek echt uit naar een beetje rijst, de poscho had ik wel weer gezien. Ik vind dat echt niet lekker maar ik eet het wel. Ik ben hier maar een keer en ik wil me toch ook een beetje mengen in hun cultuur en hun dagelijks leven. De jongens zeiden al dat ze het knap en leuk vonden dat ik het evengoed at en veel interesse toonde in hun dagelijks leven. Dat was wel leuk om te horen. Een ander iets wat ik trouwens ook elke dag hoor van de jongens en ook van de meiden is dat ik er leuk uit zie. Dan loop ik hier nog in mijn oude kledingdat ik in Nederland bijna nooit zal dragen. De kleding die ik normaal thuis aan heb, is voor hun echt mega super luxe en volgens hen ook heel erg duur. Eigenlijk heb ik na de lunch de hele middag gepraat met een paar jongens over de examens en over nog veel meer dingen. Ze vertelden me trouwens ook nog echt een bizar verhaal. Als een vrouw hier zwanger is en uiteindelijk bevalt van het kind, dan moet de vrouw bij de vader van haar man in bed slapen. Als ze dit niet wilt dan zal het kind opgegeten worden. Dit is een traditie bij de Masaï in het oosten van Oeganda. Ik had mijn laptop ondertussen ook gepakt omdat ik ze wat muziek wilde laten horen, want daar hadden ze om gevraagd. 1 jongen hier is helemaal gek van de zanger Ne-yo, dus we hebben ongeveer al zijn albums afgeluisterd. Daarna zette ze een filmpje van dat enge verhaal op. Je zag de masaï mannen helemaal gekleed in rieten rokjes en geschminkt met witte verf ofzo. Ze tilde die baby gewoon op aan 1 arm zonder het hoofdje te ondersteunen of iets dergelijks. Het kind werd ook geschminkt en dat was het laatste wat ik zag want het internet weigerde het filmpje verder te laden. Misschien ook maar beter. Ik vroeg aan ze of je ook zag dat het kindje vermoord werd zeg maar, maar gelukkig lieten ze dat niet zien. Wat leven sommige mensen hier op een bizarre manier zeg, niet normaal. Als je niet met jebaby bij je schoonvader in bed wilt liggen ,wordt gewoon je kind opgegeten. Ik was wel een beetje in shock na dit verhaal, en ik zette daarom maar snel weer een leuk liedje aan. Ik heb eigenlijk in de hut gezeten tot het etenstijd was. Ook heb ik nog even geskypet met het thuisfront. Grace, Mustafa en Jeff waren hier ook bij en die hebben ook nog even kort met papa en mama gepraat, super grappig. Hierna was het weer tijd om te eten, dus toen de meiden terug liepen naar het huis om te koken ben ik meegelopen. We aten rijst met nasi kruiden en weer standaard een ei met tomaat. Ik moet deze week trouwens ook zien te overleven zonder ketchup, dat best zwaar is want voordat hij op was at ik er echt alles mee. Ook als we uit eten gaan, wordt de ketchup al automatisch mijn kant op geschoven. Ik was dus gebleven bij het avondeten. Hierna besloten we een rondje te lopen want Marlous had gehoord dat er een kerkdienst zou zijn voor Secundary 1,2&3. We hoorden ook nog geen muziek uit de kerk komen wat we normaal wel horen in het huisje. Uiteindelijk aangekomen bij de kerk bleek er dus helemaal geen kerkdienst te zijn, maar er werd een film getoond. Ik geloof echt niks meer van wat de mensen hier zeggen, er klopt niks van. Onderweg kwam ik Anua tegen met haar vriendinnen, dit is dat meisje waar ik in het begin over had verteld dat ik haar een beetje vervelend vond maar dat is nu gelukkig niet meer zo. Na haar verontschuldigingsbrief is haar houding naar mij veranderd. Ze wil me nu niet meer de les leren en baas spelen. Eigenlijk is ze heel erg lief en houdt ze wel van een lolletje. Ook zij zit in p5, in dezelfde klas als Samuel. Ik heb een stukje van de film gezien en ben daarna teruggelopen naar het huis want ik wilde nog even douchen. Ik hoopte dat het warm water zou zijn, maar daar zat ik even mis. Anua en haar vriendin brachten me naar huis en daarna ben ik gelijk onder de koude douche gestapt. Ik moest er wel onder staan want ik was vies geworden van het verven. Ook moest ik mijn haren wassen. Ik nam een grote hap lucht en stapte eronder. Ik kon wel gillen zo koud, dus zoals je waarschijnlijk al kunt raden heb ik er niet zo lang onder gestaan. Ik heb in een hoog tempo alles snel gewassen en heb de kraan toen weer dichtgedraaid. Toen ik me aan het afdrogen was besefte ik me dat ik was vergeten mijn voeten te wassen. Die worden hier echt zo smerig. Elke avond zijn ze weer pik en pik zwart. Ik moest dus weer de koude kraan aandraaien. Gelukkig hoefde ik er niet meer met mijn hele lichaam onder. Na het douchen heb ik weer mijn laptop gepakt zoals elke avond en heb ik weer mijn blog getypt. Eigenlijk ben ik nu weer klaar voor vandaag want ik heb niks meer te vertellen haha. Ik ga nu maar naar bed, en morgen weet ik nog niet echt wat ik ga doen. Ik heb afgesproken om met Sarah morgen naar de manicure/pedicure te gaan als ze optijd terug is van de outreach van de kliniek. Een outreach houdt in dat ze in Kampala gaat rondrijden en bij mensen op bezoek gaat om te controleren of het nog steeds goed met ze gaat. Stiekem hoop ik dat ze optijd terug is zodat we erheen kunnen want de rest van de dagen staan echt helemaal volgepland. Vrijdag organiseren we een knutseldag voor de primary school. Zaterdag is de planning om naar het zwembad te gaan als het een beetje mooi weer is. Ook willen we die dag nog even naar de craftmarket. Zondag is de dag om de koffer in te pakken en alles klaar te maken voor vertrek. Dan is het avontuur alweer geeïndigd. Ik wil nog helemaal niet naar huis. Ik mis eigenlijk alleen een beetje de luxe dat ik gewend ben. Een warme douche, een zacht matras en weer eens wat ander vlees als kip. Ik vind varken hier helemaal niet lekker en de beef lijkt een beetje op draadjesvlees. Daar ben ik ook niet zo’n fan van. Ook verlang ik echt wel weer naar vlees op mijn brood. Het niet werken bevalt me ook wel haha, maar het geld moet toch binnen komen. Hetgene wat me hier het meeste bevalt is het tempo. Iedereen is zo relaxed en alles gaat op zijn gemakje. Als het vandaag niet lukt doen we het morgen en anders gewoon helemaal niet. Ik heb vaak gehoord dat ik nonchalant ben, maar dat valt echt wel mee in vergelijking met de mensen hier haha. Ik vertelde eigenlijk een kwartier geleden al dat ik zou gaan slapen, dus ik ga nu echt!! Slaaplekker!