aag 30:

Jeetje, dag 30 alweer. Ik kan gewoon niet geloven en ik wil nog helemaal niet naar huis. Ik werd gelukkig zoals elke dag weer wakker. Ook zoals elke dag heb ik eerst even mijn berichten gecheckt en daarna ben ik er ook weer uitgegaan zoals elke dag. Misschien is het begin stukje van mijn blog voor jullie een beetje saai omdat ik elke ochtend hetzelfde doe. Opstaan, aankleden, eten, tandenpoetsen en weer op pad. Vandaag kwam Maria om 9 uur bij ons aan de deur of we vandaag wel mee wilde helpen met schilderen. Hier hadden we echt heel veel zin in dus we zijn gelijk meegegaan. Ik was ook zoals elke dag weer de slome en had nog niet ontbeten. Ik vroeg of het goed was als ik ook na mijn ontbijt kon komen. We leven nu in Afrika dus niks is een probleem. Ik at ook voor de verandering weer eens een geroosterd broodje met jam. Hierna ben ik naar het nieuwe gedeelte van de school gegaan. Hier stond Haruna, hij was zo’n werker hier op het project. Hij praatte zelfs een beetje Nederlands. Hij legde ons uit welke delen we moesten schilderen. Hij gaf ons allemaal een stukje schuurpapier en zei hoe we moesten schuren. Alsof we dat niet wisten duhh. Ik koos de deur uit om te doen. Ik moest eerst de hele deur en deurpost schuren. Toen ik hiermee klaar was zou Hurana wel even een container met verf voor mij halen. De container was gewoon een jerrycan waarbij er een deel van is afgeknipt zodat je er met je kwarst inkon en hem evengoed nog kon vasthouden. Na een kwartier wachten kwam hij eindelijk terug met zo’n container tot hij besefte dat hij vergeten was verf erin te stoppen haha. Hij liep weer terug naar zijn werkplekje om verf te pakken. Dit duurde ook weer een heel kwartier. Niet te geloven dat iemand er zo lang over kan doen, maar dat is het Afrikaanse tempo. Na een hele tijd wachten kwam die kerel eindelijk terug met een container met verf erin. Ondertussen had ik de hele deur al geschuurd. Ik kon dus gelijk beginnen met schilderen. We moesten alles groen schilderen maar het was nog best moeilijk. Ze hebben er allemaal kleine vierkante raampjes ingezet met een soort van klei. Dit wordt dan hard en daardoor blijft het glas erin zitten. Dit waren super dunne randjes en ik had een grote kwarst gekregen dus het was erg moeilijk om te schilderen. Tussendoor was ik ook nog even bij de kinderen uit mijn klas gaan kijken. Ik was namelijk aan het schilderen het lokaal naast hen. Ze waren nog steeds bezig met hun examens. Ook stond ineens die andere lerares voor de klas waar ik een paar dagen geleden over had verteld. Het bleek dus dat Faith weer ziek was geworden en dat Juliëtte nu voor haar moet zorgen. Eigenlijk best zwaar voor haar want ze is ook nog hoogzwanger en zit nu met een ziek kind thuis. Misschien kan ik morgen nog even langs gaan om te vragen of ik haar nog ergens mee kan helpen. De kindjes heb ik nog maar een keertje goodluck gezegd en ben weer verder gaan schilderen. Alles moest groen geverfd worden en ik kan dus echt niet netjes schilderen zonder te knoeien. Mijn hele voeten waren groen en het zat zelfs op mijn gezicht. Ik wist nog wel een beetje hoe het moest van de verhalen die Sabine thuis heeft verteld. Zij leerde op school ook schilderen en daar had ik nu dus wat aan. Dankjewel Sabine haha!! Toen het lunchtime was zijn we gestopt. Ik was gelukkig net optijd klaar en Haruna zei dat het er prachtig uit zag. Weer een complimentje om in je zak te steken. Ik vind het wel fijn dat we ook dingen zoals dit kunnen doen. Nu laat je tenminste echt wat achter, echt iets waar ze wat aan hebben, nouja wat aan hebben. Het ziet er in ieder geval mooier uit. Op de planning stond om na lunchtime richting Kampala te vertrekken voor de boodschappen. Wel heb ik eerst nog even wat poscho gegeten. Ik kreeg weer een hele berg omdat de man die opschepte niet zag dat ik het was, dus gaf hij een normaal portie. Ik liep hierna weer naar de vaste plek waar ik eigenlijk altijd mijn lunch eet, als ik met ze mee eet. Hier zat alleen Soft. Hij vroeg me nog een keer hoe de safari was en hoe het met mij ging. We hebben weer gewoon wat gepraat zoals we elke dag doen tot dat Jeff terug kwam. Hij had gisteren een stiekeme afspraak met een dochter van een leraar hier. Er schijnt dus een een of andere geheime plek te zijn achter de kliniek waar jongens en meisjes met elkaar afspreken. Op die plek had hij dus ook afgesproken met dat meisje. Ik zei hem gisteren al dat ik graag wilde weten hoe het was, hier moest hij erg om lachen. Vandaag zag ik hem dus weer dus je kon natuurlijk al raden wat mijn vraag aan hem was haha. Hij liet er niet echt veel over los behalve dat het erg leuk was en dat hij wilde dat zij de vrouw van zijn kinderen zou worden. Ik moest ons gesprek wel een beetje afkappen want de meiden riepen me omdat we zouden vertrekken. Ik heb het eten wat ik over had aan Soft gegeven en ben daarna weg gegaan. Snel even mijn geld en andere belangrijke dingen bij elkaar gepakt en daarna snel naar buiten. Het is wel moeilijk nu om met zijn allen op een boda naar de main road te komen. We hebben nu altijd 3 boda’s nodig. We zitten dan ook met zijn 3en op een boda boda, de chauffeur en 2 vrijwilligers. Het is echt super grappig om zo te rijden. Je zit bijna op elkaar. Als hij ineens heel hard remt ,vlieg ik zowat over hem heen of heeft hij een stel borsten in zijn nek hangen haha. Dat vindt hij denk ik niet zo erg hahaha. Meestal zit ik dan in het midden op de boda. Als je daar zit kan je je eigenlijk niet echt vasthouden dus je moet puur op evenwicht zien te blijven zitten. Dit lukt wel redelijk, want ik ben er nog nooit vanaf gevallen. Maar goed, ik had er dus over dat we 3 boda’s nodig hadden. We hadden ook onze selfie stick mee dus onderweg hebben we een paar leuke foto’s gemaakt. Na de boda boda moesten we in de matutu (taxibusje). Ik ging maar weer een keertje voorin zitten naast de chauffeur. Je kan maximaal met zijn drieën voorin zitten. Ik zat in het midden en naast mij zat Dagmar. Als je in het midden zit, zit de schakel pook bijna tussen je benen dus die man greep de hele tijd naar mijn been haha. Er zijn altijd 2 punten waar echt al-tijd file staat. Voor een groot kruispunt waar wij naar links moeten en vlak voor een grote rotonde in het begin van Kampala. Hier sta je dus altijd vast, super irritant want als ik ergens een schijthekel aan heb is het file. Hier is het dan nog dubbel zo erg want de auto’s veranderen van rijbaan om de 2 minuten. Alle auto’s staan dus compleet door elkaar en niet netjes op een rijtje zoals de files in Nederland. Een complete chaos. Dan staan er op het kruispunt politiemannen die het verkeer regelen. Die kunnen net zo goed niet daar staan want volgens mij gaat het nog sneller als ze weg zijn, maar ze zijn er toch niks voor niks denk ik. Na een uurtje waren we eindelijk aangekomen in Kampala en konden we eindelijk naar cafe Java voor ons heerlijke taartje. Hier keken we ongeveer al de hele week naar uit. Ik had een chocolade fudge taart besteld met een passionfruit smoothie. Dit ging er wel in! Na onze taart eet festijn zijn we doorgelopen naar de supermarkt. We hebben eten gehaald voor de rest van de week, dus waarschijnlijk was dat ook de laatste keer dat ik in de Nakumat supermarket was. Ik ga bij elk iets nu denken, ohh dit is de laatste keer dat ik dit doe. Eigenlijk heel stom want ik heb bijna nog een volle week, maar de dagen gaan hier zo snel. Time flies when you’re having fun klopt echt wel. In de supermarkt hebben we ook gelijk craft spulletjes gehaald voor de craftday vrijdag. We gaan met de kinderen allemaal kleine dingetjes knutselen omdat ze die dag vrij zijn en anders niks te doen hebben. We hebben hiervoor een budget gekregen van Doingoood zodat we wat konden inslaan. Dit is zeker goed gelukt en ik hoop dat de craftday een succes zal gaan worden. We vertrokken ongeveer om half 2 vanaf ons huis naar Kampala en we gingen terug om half 6. We zijn er dus bijna de hele middag geweest en het was nog een hele opgave om voor het donker thuis te zijn. Over het stukje van Kampala tot Chireka hebben we bijna 3 kwartier over gedaan want het stond compleet vast. Ik zat weer tussen 2 dikke Oegandeze vrouwen in en na een tijdje werd ik gewoon een beetje onpasselijk van de geur die van hun afkwam. Ze stonken echt heel erg, niet normaal. En dan hing de helft van hun lichaam ook nog eens op mij dus ik zat lekker vastgeklemd. Ik was wel blij toen we eindelijk bij Chireka aangekomen waren en wemoesten weer overstappen naar een andere matutu richting Namugongo. Dit keer gelukkig wat vlotter en voordat we het wisten waren we thuis. De kerkdienst van primary was ondertussen ook al begonnen. We zaten nog vol van het taartje dus we hadden besloten om erna te eten. We hebben dus onze spullen gedropt en zijn doorgelopen richting de kerk. Elke week ga ik dit steeds leuker vinden. Vandaag hebben we ook echt meegedanst met de kinderen. We werden natuurlijk super uitgelachen maar dat boeide mij even niks. Ze vonden het denk ik gewoon grappig dat we op de Afrikaanse manier gingen meedansen. De dienst begint altijd met vrolijke liedjes en naarmate wordt het steeds serieuzer. Na een tijdje gaan alle kinderen ook zitten en beginnen ze hun handen in elkaar te vouwen en mee te zingen met hun ogen dicht. Echt een bijzonder gezicht is dat om al die kinderen dat zo te zien doen. Ook lopen sommigen rondjes in de zaal met gevouwen handen. Dit was wel weer even een realiseer momentje voor mij en ik had het er ook echt wel moeilijk mee. De kinderen hebben hier helemaal niks. Veel van hen hebben gewoon geen ouders meer, geen iemand meer die ze een kus geeft voordat ze gaan slapen, niet iemand die ze instopt in hun bedje, niet iemand die ze even wat persoonlijke aandacht geeft tijdens de dag. Ook zie je dan de kindjes met hiv/aids lopen en je weet gewoon dat die nooit oud zullen worden. Als ik ooit nog een keer terug zou komen is de kans heel groot dat zij niet meer zullen leven. Gewoon omdat ze geen geld hebben om zich te laten behandelen. In Nederland kun je nog best oud worden als je besmet bent en hier heb je geluk als je de 25 haalt. De tranen stonden wel in mijn ogen maar ik wilde het niet laten merken aan de kinderen. Ze hebben dus echt helemaal niks en nog beginnen ze elke dag met een lach en klagen ze nooit. Alle hoop die ze krijgen, halen ze uit hun geloof. Heel bijzonder om dit te mogen meemaken. Na de kerkdienst, zo rond half 9, zijn we terug gelopen naar ons huisje om te eten. Ik heb ook gelijk mijn laptop gepakt om te beginnen met het typen van mijn blog. We aten vandaag een mengelmoesje van lasagne uit blik (ja dat bestaat) met vlindermacaroni en wat gesneden tomaten. Er zat een beetje weinig saus tussen dus we hebben er wat water bijgegooid. Het klinkt echt niet zo lekker, maar geloof me dat was het echt wel. De macaroni smaakte een beetje naar tomaten en de saus was een soort van soep geworden. We eten hier zulke rare combinaties, maar het bevalt me wel. Na het eten ben ik weer verder gegaan aan mijn blog tot dat er weer iemand op de deur klopte. Dit keer was het geen enge jongen. Het was nu Samuel, een jongetje uit primary 5 ik denk ongeveer 11 jaar. Een super schattig jochie die altijd heel erg nieuwsgierig is. Hij vroeg hoe de safari was en of we hadden genoten. Ik heb hem wat foto’s laten zien. Het was nu ook al half 10 en om 10 uur moest hij in bed liggen dus om 5 voor 10 heb ik gezegd dat hij moest gaan omdat hij anders niet meer naar binnen kon komen in zijn huisje. Na dit gesprek heb ik mijn blog nog verder getypt en ondertussen is het alweer 5 over 11 dus ik ga het maar weer afronden. We worden morgen om 9 uur verwacht door Haruna. Dat is dus vroeg opstaan. Ik vind het trouwens super leuk dat mijn blog zovaak gelezen wordt en de reacties peppen mij ook weer een beetje op als ik er een klein beetje doorheen zit. Ik hoop dat jullie mijn lange verhalen nog niet zat zijn haha. Ik hoop morgen weer een nieuwe blog te kunnen opdaten. Slaaplekker!