Dag 35:

Vandaag was het dan zover. Na het vele aftellen voor het vertrek naar Oeganda was het nu de dag van vertrek weer richting Nederland. Ik was al redelijk vroeg wakker en ben er ook gelijk uit gegaan. Er was een kerkdienst voor de zondag. Nadat Sarah ook uit haar bed was gekomen hebben we samen wat ontbeten en zijn toen naar de kerk gelopen. Sarah en ik waren de enige die nog in het huisje waren dus het was lekker rustig, al viel dat me vies tegen na 4 weken gezelligheid van alle meiden. Ze waren zoals altijd weer bezig in de kerk met zingen en dansen. Ze begonnen weer te bidden op het verhaal van Eric Ssemba. Dit is de priester en ook de leider van het hele project. Hij is getrouwd met Maria. Toen we in de kerk zaten kwamen er ook allemaal bussen aanrijden met kinderen van andere scholen. Er was namelijk een volleybal wedstrijd vandaag. Dit doen ze hier met alle sporten zoals voetbal, handbal en volleybal dan. Tijdens de dienst ben ik naar buiten gegaan want ik vond het een beetje saai, al dat gepraat over Jezus. Na 5 weken heb ik dat echt wel gehoord. Elke keer zeggen ze weer hetzelfde. Dat die kinderen niet knettergek worden. Ik ben even buiten geweest met de kinderen die met mij meeliepen. Heb nog wat met ze gespeeld en ben daarna terug gegaan naar het huisje. Omdat ik een een dag achterliep met mijn blog heb ik deze even geupdate. Tijdens het schrijven werd er echt om de minuut op de deur geklopt. Ik werd helemaal knettergek. Ik had ze gisteren die tolletjes gegeven en nu komen ze elke keer aan de deur vragen of ze nog meer mogen en of ze mogen ruilen. Ik heb al 100 keer gezegd dat ik ze niet ruil en dat ze blij moeten zijn dat ze tenminste wat krijgen. Kieskeurige kindjes hier. Dan is er eentje hem weer kwijt, dan wilt ie weer ruilen, die ander wilt weer een nieuwe. Na een tijdje ben ik een beetje boos geworden en heb ik gezegd dat ze niet meer moeten kloppen en dat ik het beu was. Ik denk dat ze me niet helemaal goed begrepen hadden want ze bleven evengoed komen. Ik heb hier in het huisje gezeten tot lunchtime. We gingen nu voor de laatste keer helpen met opscheppen van het eten bij auntie Barbara. Zij staat altijd in de keuken. Onderweg naar de keuken kreeg ik de schrik van mijn leven. Er stonden 2 studenten met een geslachte geit in hun handen. Overal lag bloed en de kop van het arme geitje lag ernaast. Het vachtje hadden ze er al vanaf getrokken en alle ingewanden lagen in een pan. Ik werd er helemaal een beetje onpasselijk van. In het hutje naast ons huisje hadden ze bananen bladeren neergelegd en daarop legde ze alle ingewanden en hoorns enzo. Overal lag ook bloed, dit was echt fluoriserend rood. Ik geloofde eigenlijk nieteens dat dit echt het bloed was, zo rood was het. Ik ben snel verder gelopen naar de keuken, maar eigenlijk vond ik het wel interessant om te zien hoe ze dat deden met het geitje. De poten moesten er nog afgehakt worden. Eerst probeerde ze het met een mes, maar de botten waren te hard. Toen kwamen ze aanlopen met een bijl en ze hakte gewoon in een keer die poot eraf. In het gras stonden jongens de darmen uit te knijpen en daarom lag er overal geitenpoep. Het was echt een grote zooi, maar een feest dat het was jeetje. Ondertussen klonk de bel al voor dat het tijd van om te lunchen. Het was vandaag rijst met bonen en soep, verrassend. We hebben weer alle kindjes eten gegeven en zijn daarna zelf terug gegaan om te eten. We hadden van daar eten meegenomen, dus we aten nog lekker traditioneel mee. Na het eten hebben we eigenlijk neit zoveel gedaan. Wat gespeeld met de kinderen en lekker buiten geweest. We hebben gewacht met eten op de andere meiden tot die thuis zouden komen. In die tijd heb ik ook nog even snel mijn koffer ingepakt. Daarna heb ik nog even het eten klaar gemaakt en ben daarna nog buiten geweest. Ik heb afscheid genomen van alle jongens en kinderen hier en ben toen eigenlijk naar het huisje gelopen. Blace is een meisje die hier van het weekend vaak was, ze is van secundary. Ze wilde ook Sarah gedag zeggen, maar zij was in de kliniek ook doei aan het zeggen. We zijn samen die kant op gelopen. Er lag ook nog een heel zielig klein jongetje met echt super hoge koorst. Het werd zelfs gevaarlijk voor hem, dus die moest hier blijven. Ze waren ondertussen ook Sarah’s nagels aan het lakken en ze vroegen ook of ze de mijne mochten doen. Het is onbeleefd om nee te zeggen dus heb ik het gedaan. Alleen wel op mijn tenen omdat het niet toegestaan is om nagellak te dragen op mijn werk. Op mijn tenen ziet niemand het dus dat kon wel. Ze hebben er een soort van henna op gedaan en dat blijft echt voor een maand zitten ofzo. Ik heb daarna ook mijn oude schoenen aan de verpleegster gegeven want ik draag die toch nooit meer. Mijn oude slippers heb ik aan Blace gegeven. Na de kliniek ben ik terug gegaan naar het huisje en heb ik mijn laatste blog getypt. Ondertussen heb ik nog wat gegeten om half 11 ’s avonds en hebben we gewacht tot we opgehaald werden. Het afscheid nemen viel me echt heel erg mee en ik heb niet gehuild. Wel heb ik er veel over nagedacht en heb ik heel vaak de vraag gehad of ik ooit nog eens terug zou willen komen. Ik ben helemaal klaar om te gaan en ik spreek jullie allemaal weer in Nederland! Tot morgen!!!