Mijn eerste indruk van Oeganda is echt fantastisch. Alles kan hier, lopen of fietsen op de snelweg. Complete nieuwe autoramen mee achterop de taxi scooter. Rechts of links inhalen maakt geen moer uit, net als links of rechts rijden. Alles is oké. Alle mensen zijn hier uiterst beleefd en groeten je overal. Hieronder is een hele lap tekst van mijn eerste 3 dagen. Veel leesplezier!

xx Danique

Dag 1:

Vandaag was het dan eindelijk zover en vertrok ik naar Entebbe. IK vloog om 4 uur weg vanuit Amsterdadm en kwam om kwart over drie in de nacht aan op Entebbe. Ik had in Caïro een tussenstop en daar heb ik Matthew leren kennen. Hij komt uit Collorado, Amerika. Hij ging precies hetzelfde doen als mij, maar dan in het zuiden van Oeganda. Tijdens de vlucht van Caïro richting Entebbe zat er niemand naast mij, dus kwam hij daar gezellig zitten. We hebben heel veel gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk ook nog even geslapen want zo’n reis sloopt je echt wel. Dus uiteindelijk aangekomen op Entebbe, na een vlucht met redelijk veel turbulentie, moesten we ons visum ophalen en onze koffers zoeken. Mijn koffer ging rechtstreeks vanuit Amsterdam, dus ik was benieuwd of wel zou zijn. Gelukkig kwam hij al redelijk snel binnen en heb ik hem snel op mijn karretje gezet. Toen Matthew ook al zijn spullen had, zoals zijn fiets en gitaar, konden we verder gaan. We besloten om alvast te pinnen op het vliegveld, maar na veel gedoe gaven we de hoop op. We hadden wel elke pinautomaat op het vliegveld geprobeerd, maar geen een deed het. Dan maar zonder geld op stap en morgen ochtend pinnen.

Ik wist dat er buiten een meneer op me stond te wachten. Er stonden zoveel mannen en vrouwen met bordjes met namen erop. Dat was echt niet normaal. Gelukkig vond ik mijn bordje redelijk snel. Ik liep naar de meneer toe en hij stelde zich gelijk heel erg vriendelijk voor door middel van een handdruk en natuurlijk een box. Hij heette Juko en had zijn vriendin meegebracht, maar haar naam ben ik even vergeten.

Juko nam gelijk mijn karretje met koffers over, want ik zag er moe uit volgens hem. Dat was ik ook echt wel na zo’n vlucht. Nu begon het dus echt. Ik ging in het busje zitten wat afstamde uit het jaar kruik. Toen hij de auto startte klonk het al best raar, dat maakte me wel een beetje bezorgd. Toen ik zag dat pas zijn lichten aangingen nadat hij een klap op het dashbord gaf kreeg ik het helemaal benauwd. Zulke auto’s zouden in Nederland gelijk een enkeltje sloop krijgen.

We reden het vliegveld af richting Inge, de hoofdcoördinator van Doingoood in Oeganda. Hier zijn nergens borden langs de weg te vinden met erop hoe hard je mag rijden, dus iedereen rijd op zijn eigen tempo, en liet Juko nu net een zware voet hebben. Vol gas gingen we over de onverharde weg met kuilen erin. Ook rijden ze hier aan de andere kant van de weg, waar ik ook wel even aan moest wennen. Bij de eerste tegenligger schrok ik me rot. Die auto reed gewoon midden op de weg, met z’n groot licht aan. Dat is hier dus doodnormaal.. En waarom zou je op 1 rijstrook kunnen rijden als je ook op 2 kan rijden? Inhalen bij een doorgetrokken streep, geen probleem! Rechts voorrang geven, doen we niet aan! Richting aangeven is hetzelfde verhaal. Wat een chaos was dat, en moet je nagaan dat het toen 4 uur ’s nachts was. Nadat mijn hartslag net weer een beetje was gedaald verminderde we vaart. Wist ik veel wat hij moest doen, ik dacht dat hij misschien wel moest tanken want ik zag op zijn dashbord dat het fuelmetertje redelijk laag was. Uiteindelijk stonden we daar dan langs de weg. Stil. Om half 5 ’s nachts. Zoiets moet natuurlijk altijd weer mij overkomen dacht ik. Nog nooit in die 19 jaar dat ik leef autopech gehad, en hier al na 30 minuten. Volgens Juko hadden we een oververhitte motor en moest hij er water uit laten lopen ofzo? Voordat we bij de motor konden, moesten we eerst de hele voorste pasagierbank eruit halen. Nadat dat was gebeurd draaide Juko een dop open en daar kwam me toch een waterdamp uit. Dit was de goede oplossing volgens hem, en nadat hij wat bezine erbij gooide wat er aan de onderkant weer uit stroomde konden we weer verder. Na 80 minuten rijden kwamen we eindelijk aan bij Inge. We hebben mijn koffers mee naar binnen genomen en zijn gelijk gaan slapen. Het was een lange, hectische dag maar het was het zeker waard. Achteraf kan je er eigenlijk alleen maar om lachen.

Dag 2:

Ik moest om 9 uur opstaan om optijd klaar te zijn. Inge wilde om 10 uur klaar zijn en mij naar mijn eindbestemming brengen: het doingoood huis. Na een kort nachtje en een typisch Oegandees ontbijtje zijn we vertrokken. Nu pas zag ik hoe Kampala eruit zag me licht. Liefde op het eerste gezicht. Een complete chaos, maar zo enorm mooi. Het is net een groot mierennest. Overal lopen mensen. Ze lopen gewoon midden op de weg en zelfs op de snelweg. Dat is trouwens ook een populaire plek voor fietsers. Er lopen loslopende geiten, koeien en kippen op straat. Boda Boda’s (taxi scooters) met 4 mensen erop. Het kan hier gewoon echt allemaal. Onderweg hebben Inge, Rita en ik ook nog even boodschappen gedaan voor in het huis.

Eenmaal aangekomen bij het huis heb ik al mijn spullen gedumpt en zijn we gelijk doorgelopen naar de baas en zijn vrouw van dit project: Maria en Eric. Zulke lieve mensen, en zo enthousiast met het voorstellen. Daarna hebben we een rondje gelopen over het project en heb ik voor het eerst de kindjes gezien. Wat een enorme scheetjes zijn dat, ik smolt van binnen. Als eerst liet Maria mij de primaryschool zien, daat zitten kinderen van 5 tot ongeveer 7 denk ik. Gelijk zijn alle ogen op je gericht zodra je de deur binnen komt. Teacher Juliëtte stelde mij voor en ze moesten van haar een applaus geven dat ik ze kwam helpen. Ook moesten ze in koor zeggen: Hello auntie, how are you? De kinderen noemen alle vrijwilligers auntie. Dus ik ben auntie Danique.Nadat ik mijzelf even kort voorgesteld had liepen we snel door naar de andere lokalen en slaapplekken voor de kinderen zonder ouders. Hiervan schrok ik wel, want dat zijn er echt nog heel veel.

Na de rondleiding gingen Inge en Rita mij leren het openbaar vervoer te gebruiken. Ik heb een helm gekregen voor op de boda boda die we gingen gebruiken. Zodra die mannetjes je naar buiten zien komen lopen met een helm komen ze gelijk. Je spreekt een goede prijs met ze af en dan brengen ze je. Voor 1000 shilling ga je naar de mainroad en vanaf daar kan je een taxi busje pakken naar het centrum. 1000 shilling is ongeveer iets meer dan 30 cent. Geen geld dus. Het busreisje over de mainroad naar kampala kost 2000 shilling, ongeveer 50/60 cent. In de stad aangekomen hadden we eigenlijk wel honger dus hebben we even wat gegeten en gedronken. Daarna hebben we een oegandese simkaart gehaald zodat ik Inge enzo makkelijker kan bereiken. Toen nog zelf even wat boodschapjes gedaan voor het avond eten en daarna weer terug naar het huisje.

Aangekomen bij het huisje gingen Inge en Rita nog heel even mee voor de laatste dingetjes en vertokken toen dat klaar was. Nu was ik dus helemaal alleen want de eerst volgende vrijwilliger komt pas zaterdag. Ik kon dus mooi de beste slaapkamer uitzoeken. Ik heb nu een kamer met een twijfelaarbed en ik slaap er alleen. De rest van de kamers zijn gedeeld. Ik vind het wel fijn om echt even mijn eigen plekje te hebben.

Na het eten ben ik nog even het project op gelopen om rond te kijken. Bij de slaaphuisjes kwam ik twee jongen tegen die hallie gallie aan het spelen waren. Ik heb een paar rondjes meegedaan, maar verloor aldoor. Na een paar potjes had ik gevraagd of ze ook van voetbal hielden en of ze zin hadden om een balletje te trappen. We hebben toen bij sportleraar Joshua een bal gehaald en zijn naar het voetbal veld gelopen. Ze hebben hier 2 enorme grote grasvelden waar de kinderen lekker op kunnen spelen. Onderweg naar het voetbal veld liep hoorde ik al allemaal kinderen zeggen: mzungu, mzungu! Dat betekend blanke en ze liepen allemaal achter mij aan. We hebben even een balletje getrapt tot de bel klonk dat het eten van de kinderen klaar was. Ik ben met ze meegelopen naar hun huisje om hun bordje op te halen en daarna naar de keuken om het te krijgen. Er zijn ongeveer 600 kinderen op het project, dus ze moeten echt mega veel eten maken. Ieder kind zoekt met zijn of haar vrienden een plekje op op het terrein en eet het op.

Na het eten was het tijd voor de kerk. Ik hoorde al wat muziek en was wel benieuwd. De jongetjes waar ik mee voetbalde vroegen of ik meeging, dus ging ik mee. De kerk hier is een grote zaal met een groot podium. Hierop stond een drumstel en een keybord. Deze mensen maakte hiermee een beat en een leraar ging erop zingen over jezus en god. Wat een feest was dat! Alle kinderen gingen dansen en meezingen. Op elk liedje hadden ze een speciaal dansje. Dit was echt heel leuk om te zien. Na een uurtje ben ik terug gegaan naar het huisje omdat ik nog steeds best moe was van de reis. Daarna nog even snel gedoucht en een banaantje gegeten en snel naar bed. Mijn eerste indruk van Oeganda is echt indrukwekkend. Wat een land! Ik voel me al helemaal thuis! Morgen is de bedoeling dat ik teacher Juliëtte ga helpen met de kinderen op de primary school les geven. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, maar ik heb er super veel zin in! Goodnight!

Dag 3:

Ik had gisteren met teacher Julliëtte afgesproken om haar een dagje te helpen in de klas dus ik moest er optijd uit. De school begint hier om 08:40. Toen ik de klas binnen kwam zag je gelijk alweer hun bleefdheid. Alle kinderen stonden op voor mij en zongen een lied. Goodmorning , goodmorning. Goodmorning teacher, may God bless you. Wat me gelijk opviel was dat het geloof hier heel erg belangrijk is. Als ze een toets krijgen over maakt niet uit wat, spelling of rekenen, alle vragen hebben wat te maken met God of Allah. Maar goed, de kinderen begonnen gelijk met lezen en uitspreken. Ze hebben grote posters gemaakt met dierennamen erop, en hoe je familie heet enzo. 1 kind pakt dan de aanwijsstok en noemt het woord op. De andere kinderen herhalen dat en zo ging het ongeveer een half uur door. De lerares had het lekker makkelijk en ging gewoon weg. Toen ze terug kwam gingen we gelukkig wat anders doen. We gingen het hebben over domestic animals. Eerst moesten de kinderen de lerares ongeveer 100 keer nazeggen en daarna ging ze op het bord een paar dieren opschrijven die mensen als huisdier houden. Het was de bedoeling dat de kinderen tekeningen maakte van de dieren die Julliëtte op het bord had geschreven. Julliëtte was nog best steng want als het dier niet het juiste aantal poten of geen oren had, moesten ze gewoon helemaal overnieuw beginnen. In Nederland heb ik dat nou nog nooit gezien. Toen dat af was na 1,5 uur zongen we nog wat liedjes en dansten we wat en daarna klonk de pauze bel.Dit was ongeveer om een uur of 11. Ik heb hier trouwens ook echt geen flauw benul van tijd. Het scheelt maar 1 uurtje, maar toch maakt het me in de war haha. Maar goed, de kids kregen wat thee en na 10 minuutjes gingen we weer verder. Dit keer gingen we wat nieuws doen, we gingen het hebben over family members. In de ochtend had ik ook nog even geholpen met de blaadjes maken voor een opdracht over family members. Het was gewoon een wit a4’tje verdeeld in 6 vakken. Op de bovenkant had ik 3 lijnen gemaakt met naam, class en school. Er zat ook een omlijning omheen en die moest ik geel tekenen. Hierbij dacht ik wel even aanNederd, hoe makkelijk we het daar eigenlijk hebben. Wij maken zulke dingen binnen 5 minuten op de computer, maar die hebben ze hier natuurlijk niet. Ze doen hier alles met de hand. Uiteindelijk na een half uur te hebben gepraat over family members was het eindelijk tijd voor de opdracht. Op het blaadje stond naam. In Nederland is het dan normaal om gewoon je naam op te schrijven, maar hier niet. Als ze hier vragen what is your name? Dan moet je altijd een deel herhalen. Dus als ze aan mijn vragen wat is je naam, word je hier geleerd te antwoorden met mijn naam is Danique Smit.Dus, in de 6 vakjes moesten de kinderen hun family tekenen. Het was zo typisch Afrikaans. Alle kinderen tekende hun moeder met een baby of dat ze eten aan het koken waren. Er was 1 blaadje over, dus had ik er ook een gemaakt. Ze vonden het maar raar dat ik mijn moeder tekende met een broek aan, net als dat mijn moeder niet nog een baby had. Ondertussen klonk ook de bel voor de lunch. Iedereen stormde naar buiten met zijn bord. Het is hier wel goed geregeld qua eten. De ouderen laten alle kleintjes voor en iedereen wacht netjes op zijn beurt en gaat in een rechte lijn staan. Er komen 2 enorm grote pannen overvol met rijst aan en nog een mega pan met bonen. Ik had ook wel een beetje honger en wilde het best proberen, maar ik wilde niet dat een kind geen eten zou hebben omdat ik had genomen, dus ik ging netjes achteraan in de rij staan. Dit was dus totaal niet de bedoeling want ik als vrijwilligers hoor niet in de rij te staan en krijg gewoon als ik wil. Julliëtte nam me mee naar voren in de rij en gaf mijn bord aan de kokin. Ik kreeg een bord vol met rijst en bonen. Van die lekkere aan elkaar klevende rijst wat in dezelfde vorm blijft liggen, wat je er ook mee doet. Ik heb een plekje gezocht op het terrein om het op te eten. Eerst zat ik alleen en je voelt dat iedereen naar je kijkt, maar dat is meer nieuwsgierigheid. Op een gegeven moment komen er wel kinderen naast je zitten. Ik heb even met ze gepraat en toen het op was ben ik terug gelopen naar mijn huisje en heb ik afgewassen. Ook heb ik een paar kleren gewassen die echt heel vies waren geworden van het spelen in het gras met de kinderen gisteravond. Toen dat gedaan was ben ik terug gegaan naar de klas. We hebben nog wat verder getekend en daarna heb ik het aan de muur gehangen. Onder tussen kreeg ik nog wat andere kleine klusjes zoals gaatjes maken in de werkjes van de kinderen. Daarna hebben we een soort van spel gedaan, nouja spelletje, ik weet niet hoe je het noemt. 1 kind staat op en zegt news, news. Dan moet je rest hardop zeggen yes, tell about it to us. Nu moesten ze opnoemen wat haar/zijn naam is, waat hij/zij op school zit en in welke klas. Dan moest je nog je family members opnoemen. Op het einde moest je zeggen that was my news. De rest zegt dan hardop thank you so much for the good news en klap op een melodie voor je. Wat de leraar daarna zei was ik wel heel verbaasd over. Ik dacht dat ik het niet goed begreep. De kinderen moesten met hun hoofd op tafel liggen en rusten. Ik zou willen dat ik dat had op school. Verplichte 15 minuten slaap, wauw. De lerares smeerde hem intussen weer, dus zat ik daar. Ik dacht dat de kinderen ineens niet meer zouden gaan slapen, maar ze bleven allemaal netjes met hun hoofd op de tafel liggen. Na het middagdutje heb ik wat werkjes uitgedeeld die ze in hun map moesten doen. Hierna was school afgelopen en zongen ze hetzelfde liedje voor me als in de ochtend maar nu met thankyou teacher. Alle kinderen mochten nu gaan en was het tijd om de was te doen. Alle uniformen gingen uit en in hun eigen tijltje met water. Ik vroeg of ik kon helpen aan de kinderen en dat is natuurlijk geen probleem. Ik had nog nooit de was gedaan met mijn handen us dit was de eerste keer. Ik heb wat sokken gewassen wat erg goed ging maa na een tijdje begonnen mijn handen toch wel te branden van het schuren omdat ik er niet aan gewend ben. Ik heb het afgemaakt en ben toen verder gegaan. De kids waren super blij dat ik had geholpen. Dat is zo mooi om te zien. Het maakt niet uit wat er aan de hand is, ze lachen altijd. Wel brak mijn hart in de klas toen de kindjes deden alsof hun boek een laptop was, wat heb ik het eigenlijk dan goed. Hun doen alsof ze er een hebben, wat er niet eens op lijkt, en ze zijn al super blij. Dan heb ik wel een laptop en dan klaag ik dat hij soms te sloom is. Het zette me wel aan het denken. Na het wassen ben ik dus verder gelopen en kwam ik een paar kinderen tegen. Ze lopen vanzelf achter je aan en beginnen een gesprek. Ze waren een spelletje aan het spelen en ze vroegen me om mee te helpen zoeken naar de jongens die ze moesten tikken. Ze noemde een naam en dat jongetje zat toevallig in mijn klasje vandaag, maar ik had geen idee meer hoe hij eruit zag. Alle kinderen zijn hier kaal geschoren en hebben hetzelfde uniform aan. Ik had dus geen idee wie ze zochten maar ik liep gewoon mee en deed alsof. Uiteindelijk kwam er een hele horde kinderen aan en hebben we een kleine renwedstrijd gedaan. Ze willen allemaal zo graag laten zien wat ze kunnen, ookal zijn ze al helemaal buitenadem ze gaan gewoon nog een keer. Tijdens het rennen ging de bel opnieuw, maar nu voor het avond eten. 3x raden wat we gingen eten, juist!: bonen met rijst! Ik heb toen gevraagd of ik kon helpen met opscheppen in de keuken. Ik kreeg een grote pan bonen voor mijn neus geschoven en moest het opscheppen. Allemaal van die blije lieve gezichtjes die je krijgt als je ze hun bord terug geeft. Ze zijn allemaal zo lief en zeggen allemaal thankyou auntie. Na het eten ben ik terug gegaan naar mijn huisje om te eten. Nu heb ik vandaag geen tijd gehad om boodschappen te doen dus moest ik brood met ei eten, wat doingoood verzorgt als ontbijt. Zelf had ik eerder al wat bananen gekocht en daarvan heb ik er ook nog een paar gegeten. Na heet eten ben ik begonnen met het typen van dit verhaal waar ik nu al ongeveer een uur over doe haha. Het was net best eng, iemand klopte op de deur maar ik dacht dat het kindjes waren die voor mijn deur bij de kraan water aan het pakken waren. Dus na 3 keer kloppen ging ik toch maar even kijken en stond er dus een jongen van mijn leeftijd voor mijn deur. Ik groette hem en vroeg hoe het met hem ging, wat bijna verplicht is als je iemand ontmoet. Hij stelde zich voor en zei dat hij mij beter wilde leren kennen en dat hij met mij wilde praten. Dit wilde hij wel bij mij binnen doen, dit was voor hem dus een nee want dat gaan we niet doen. Ik zei tegen hem dat we morgenmiddag konden praten nadat ik boodschappen heb gedaan. Hij vond het goed en gaf me een hand en een box en liep weg. Dit was best een beetje creepy dat hij helemaal aan mijn deur komt kloppen, dus die gaat vanaf nu gelijk op slot aangezien het huisje op een afgelegen plek staat waar normaal niemand komt behalve de kleintjes die naar school gaan hiernaast. Het is nu al pikkedonker en ik ben nog steeds best moe dus ik denk dat ik zo lekker onder de douche stap wat echt nodig is na een hele dag buiten. Er komt gewoon bruin water van je af. Ik trouwens ineens ook onder de muggenbulten. In het begin van dit verhaal typen had ik er nog geen een en nu heb ik er al vier. Het hele huis zit er vol mee, heel vervelend. Misschien zie ik morgen wel wat in de supermarkt wat ze wegjaagd of doodt. Ik ga me nu maar klaar voor bed maken en dan daar nog maar een boekje lezen ofzo. Ik merk nu wel hoe vaak ik internet gebruik thuis. Hier kom ik binnen na een hele dag en denk echt van wat zal ik nu eens gaan doen. Thuis duik je gelijk achter je mobiel of iets, maar de wifi doet het hier heel soms dat betekend hier eigenlijk bijna nooit. Als ik hier niks te doen heb ga ik maar schoonmaken of opruimen. Ik verlang er wel naar de andere vrijwilliger die zaterdag komt. Het is zo stil in huis en ’s avonds vind ik het zelfs een beetje eng. Als je met zijn tweeën bent is het toch wel beter denk ik. Ik ga nu lekker douchen en typ morgen weer een verhaaltje over de dag! Goodnight!