DaniqueSmit.reismee.nl

Home sweet home.

Dag 37:

Het was nu heel raar wakker worden. Geen geschreeuw meer van kinderen, maar nu door de motoren van het vliegtuig en een stewardes die aan mijn voeten stond te trekken omdat het tijd was voor ontbijt. Ik ging maar even rechtop zitten en kreeg mijn ontbijt in mijn handen geschoven. Ik had echt totaal geen idee hoe laat het was, maar als ik eten krijg eet ik het wel op. Maakt niet uit hoe laat het is. Ik opende het bakje en zag dat er een worstje in lag met een heerlijk gebakken eitje (ja ik was er dus nog steeds niet vanaf) en wat gebakken aardappels. Dit smaakte me wel, eindelijk weer een beetje vlees. Ik kan nu trouwens echt geen eieren meer zien. Ik heb er in de afgelopen 5 weken netzoveel gegeten als vorig jaar het hele jaar door. Na het eten heb ik nog wat verder geslapen want nu kon ik nog liggen. Ik wist namelijk zeker dat het andere vliegtuig voller zou zitten omdat die vanaf Caïro zou vertrekken. Daar zijn nu veel mensen op vakantie en ook werken er veel mannen aan het Suez kanaal. Ik heb dus nog heerlijk geslapen en werd eigenlijk wakker toen we gingen landen. De vlucht was 3,5 uur lang. Dat was korter als op de heenweg. We moesten nu ook weer uit het vliegtuig lopen met de trap en daar werden we met een pendelbus naar de deur gebracht. Het was 10 over 8 en mijn volgende vlucht zou vertrekken om 10:10. Genoeg tijd dus om nog even voor de laatste keer een broodje te eten met mijn favoriete Belg. Eindelijk weer een belegd broodje met vlees. Wauw, het smaakte zo goed. Na ons broodje hebben we nog even een klein rondje gelopen en daarna moesten we elkaar doei zeggen want we moesten inchecken bij de gate. Na een hele dikke knuffel zijn we allebei een andere kant op gegaan. Ik moest helemaal naar de achterste gate lopen, ik ben echt blij met de uitvinder van die rechte roltrappen. Je loopt mega snel naar het einde van de gang. Ik heb me ingecheckt en mijzelf neergegooid op een bankje in de wachtruimte. Al snel kwam ik aan de praat met een vreemde kerel die daar ook aan het Suez kanaal had gewerkt. Er zaten veel mannen in het vliegtuig die daar ook vanaf kwamen. Ook zat er wel een knappe jongen bij haha. Na een tijdje wachten, ging de deur open en konden we het vliegtuig in. Ik zat op rij 21, de tweede rij van voren. Ik zat dus net voor de vleugel en kon mooi naar buiten kijken. Er zat al 1 man in dezelfde rij als ik, dit was een beetje een zakenmannetje. Ik zat net op mijn plek en wat denk je, die knappe jongen zat dus naast mij. Wauw. Tijdens de vlucht hebben we veel gepraat. Ik heb hem verteld over het werk dat ik deed in Oeganda en hij vertelde over zijn werk in het Suez kanaal. Er kwam een film op het tv’tje dat ik al gezien had dus pakte ik mijn laptop om zelf een film te kijken die ik erop had gezet. Telkens als ik naar mijn scherm keek, zag ik dat hij ook naar mijn scherm keek dus ik vroeg hem of hij ook wilde meekijken. Dat wilde hij wel. Tijdens de film kregen we ook nog wat eten. We konden weer kiezen tussen kip en rundvlees. Ik hoef denk ik niet te vertellen welke ik had gekozen. Om half 3 ’s middags werd de landing alweer ingezet en om 3 uur precies kwamen we aan de grond. We liepen naar de bagageband toe om onze koffer op te halen. Mijnes kwamen al redelijk snel en ik zette ze weer op een rekje. Ik heb ook even gewacht op Boy zijn koffers, de jongen die naast mij zat. Dit duurde echt mega lang en de mensen die me op stonden te wachten stonden wortels te schieten. Ik wist wel dat papa, Jessica en Sabine er zouden staan. Mica had me nog een berichtje gestuurd of het goed was of ze me ook kwamen ophalen, maar dit wisten ze nog niet zeker. Ik wist dus dat zij er misschien stonden. Ik kwam door de deur lopen en ze stonden er recht voor. Mica en Naomi met een grote poster met welkom terug erop. Papa en mama stonden er met bloemen samen met Jessica en Sabine. Toen zag ik ook nog Opa en Hilda staan met een bordje met mzungu erop. Ik liep snel naar ze toe en moest wel een traantje laten. Zo leuk dat er zoveel mensen stonden! Ik had het echt niet verwacht!! Nadat ik iedereen weer had geknuffeld zijn we naar een tentje gelopen waar we wat konden drinken. Ik heb alvast een paar kleine verhalen verteld over de vlucht. Nadat het drinken op was ,zijn we naar huis gegaan. We stapte in de auto en begonnen te rijden. Dit was echt wennen. De auto zat zo laag en zo hard. We reden over een weg zonder hobbels, mensen die netjes op hun strook bleven rijden, niet harder gingen als 100 en zich aan de regels hielden. Dit vond ik echt wel even wennen. Ook natuurlijk dat we weer aan de andere kant van de weg reden. Thuis aangekomen heb ik mijn koffer geopend en heb ik alle kadootjes uitgedeeld aan iedereen thuis. Dit vonden ze denk ik wel leuk. Ik was eigenlijk toch nog wel heel moe van de vlucht omdat ik bijna een hele nacht had overgeslagen. Ik had eigenlijk maar 4 uurtjes geslapen die hele nacht. We hebben weer lekker Nederlandse patatjes met frikadellen gegeten. In de avond kwamen mn vriendinnetjes nog een keertje langs en hebben we wat foto’s gekeken. Nadat zij weg zijn gegaan, heb ik nog even wat tv gekeken waarvan echt mijn mond open viel. Ik werd gewoon uitgelachen door mijn vader omdat mijn mond echt open viel toen de tv aanging. We keken NOS sport en er was zwemmen op tv. De kleuren waren zo fel en het beeld was zo scherp. Echt super mooi. Voordat ik naar bed ging, heb ik nog even gedoucht. Eindelijk weer onder een warme grote, harde straal. Ik kon er maar niet onderuit komen. Toen ik op mijn bed lag ,besefte ik ineens weer hoe goed wij het hebben in Nederland. De mensen hebben het hier echt helemaal niet slecht. Alle beelden van Afrika kwamen nog een keer voorbij en toen ben ik in slaap gevallen. Ik wil iedereen zo erg bedanken voor het volgen van mij via mijn blog, via facebook of via verhalen van mijn ouders. Het was echt een reis om nooit meer te vergeten en ik weet 100% zeker dat ik ooit nog een keer terug keer naar het prachtige continent. Of ik weer vrijwilligerswerk ga doen weet ik niet dan, het beviel me wel echt heel goed. Gewoon door Afrika reizen lijkt me ook wel wat. Ik wil Doingoood ook nog bedanken voor alles dat er is geregeld. Echt een top organisatie!! In het speciaal wil ik ook nog even papa en mama bedanken voor het mede mogelijk maken van deze reis, het was super vet! Als ik nog een cultuurshock of iets krijg zal ik jullie blijven informeren via deze blog. Voor de laatste keer: Iedereen heel erg bedankt!! Habari!

Last day at Namugongo Sameritan School :(

Dag 35:

Vandaag was het dan zover. Na het vele aftellen voor het vertrek naar Oeganda was het nu de dag van vertrek weer richting Nederland. Ik was al redelijk vroeg wakker en ben er ook gelijk uit gegaan. Er was een kerkdienst voor de zondag. Nadat Sarah ook uit haar bed was gekomen hebben we samen wat ontbeten en zijn toen naar de kerk gelopen. Sarah en ik waren de enige die nog in het huisje waren dus het was lekker rustig, al viel dat me vies tegen na 4 weken gezelligheid van alle meiden. Ze waren zoals altijd weer bezig in de kerk met zingen en dansen. Ze begonnen weer te bidden op het verhaal van Eric Ssemba. Dit is de priester en ook de leider van het hele project. Hij is getrouwd met Maria. Toen we in de kerk zaten kwamen er ook allemaal bussen aanrijden met kinderen van andere scholen. Er was namelijk een volleybal wedstrijd vandaag. Dit doen ze hier met alle sporten zoals voetbal, handbal en volleybal dan. Tijdens de dienst ben ik naar buiten gegaan want ik vond het een beetje saai, al dat gepraat over Jezus. Na 5 weken heb ik dat echt wel gehoord. Elke keer zeggen ze weer hetzelfde. Dat die kinderen niet knettergek worden. Ik ben even buiten geweest met de kinderen die met mij meeliepen. Heb nog wat met ze gespeeld en ben daarna terug gegaan naar het huisje. Omdat ik een een dag achterliep met mijn blog heb ik deze even geupdate. Tijdens het schrijven werd er echt om de minuut op de deur geklopt. Ik werd helemaal knettergek. Ik had ze gisteren die tolletjes gegeven en nu komen ze elke keer aan de deur vragen of ze nog meer mogen en of ze mogen ruilen. Ik heb al 100 keer gezegd dat ik ze niet ruil en dat ze blij moeten zijn dat ze tenminste wat krijgen. Kieskeurige kindjes hier. Dan is er eentje hem weer kwijt, dan wilt ie weer ruilen, die ander wilt weer een nieuwe. Na een tijdje ben ik een beetje boos geworden en heb ik gezegd dat ze niet meer moeten kloppen en dat ik het beu was. Ik denk dat ze me niet helemaal goed begrepen hadden want ze bleven evengoed komen. Ik heb hier in het huisje gezeten tot lunchtime. We gingen nu voor de laatste keer helpen met opscheppen van het eten bij auntie Barbara. Zij staat altijd in de keuken. Onderweg naar de keuken kreeg ik de schrik van mijn leven. Er stonden 2 studenten met een geslachte geit in hun handen. Overal lag bloed en de kop van het arme geitje lag ernaast. Het vachtje hadden ze er al vanaf getrokken en alle ingewanden lagen in een pan. Ik werd er helemaal een beetje onpasselijk van. In het hutje naast ons huisje hadden ze bananen bladeren neergelegd en daarop legde ze alle ingewanden en hoorns enzo. Overal lag ook bloed, dit was echt fluoriserend rood. Ik geloofde eigenlijk nieteens dat dit echt het bloed was, zo rood was het. Ik ben snel verder gelopen naar de keuken, maar eigenlijk vond ik het wel interessant om te zien hoe ze dat deden met het geitje. De poten moesten er nog afgehakt worden. Eerst probeerde ze het met een mes, maar de botten waren te hard. Toen kwamen ze aanlopen met een bijl en ze hakte gewoon in een keer die poot eraf. In het gras stonden jongens de darmen uit te knijpen en daarom lag er overal geitenpoep. Het was echt een grote zooi, maar een feest dat het was jeetje. Ondertussen klonk de bel al voor dat het tijd van om te lunchen. Het was vandaag rijst met bonen en soep, verrassend. We hebben weer alle kindjes eten gegeven en zijn daarna zelf terug gegaan om te eten. We hadden van daar eten meegenomen, dus we aten nog lekker traditioneel mee. Na het eten hebben we eigenlijk neit zoveel gedaan. Wat gespeeld met de kinderen en lekker buiten geweest. We hebben gewacht met eten op de andere meiden tot die thuis zouden komen. In die tijd heb ik ook nog even snel mijn koffer ingepakt. Daarna heb ik nog even het eten klaar gemaakt en ben daarna nog buiten geweest. Ik heb afscheid genomen van alle jongens en kinderen hier en ben toen eigenlijk naar het huisje gelopen. Blace is een meisje die hier van het weekend vaak was, ze is van secundary. Ze wilde ook Sarah gedag zeggen, maar zij was in de kliniek ook doei aan het zeggen. We zijn samen die kant op gelopen. Er lag ook nog een heel zielig klein jongetje met echt super hoge koorst. Het werd zelfs gevaarlijk voor hem, dus die moest hier blijven. Ze waren ondertussen ook Sarah’s nagels aan het lakken en ze vroegen ook of ze de mijne mochten doen. Het is onbeleefd om nee te zeggen dus heb ik het gedaan. Alleen wel op mijn tenen omdat het niet toegestaan is om nagellak te dragen op mijn werk. Op mijn tenen ziet niemand het dus dat kon wel. Ze hebben er een soort van henna op gedaan en dat blijft echt voor een maand zitten ofzo. Ik heb daarna ook mijn oude schoenen aan de verpleegster gegeven want ik draag die toch nooit meer. Mijn oude slippers heb ik aan Blace gegeven. Na de kliniek ben ik terug gegaan naar het huisje en heb ik mijn laatste blog getypt. Ondertussen heb ik nog wat gegeten om half 11 ’s avonds en hebben we gewacht tot we opgehaald werden. Het afscheid nemen viel me echt heel erg mee en ik heb niet gehuild. Wel heb ik er veel over nagedacht en heb ik heel vaak de vraag gehad of ik ooit nog eens terug zou willen komen. Ik ben helemaal klaar om te gaan en ik spreek jullie allemaal weer in Nederland! Tot morgen!!!

uganda nuginyu (Uganda is beautiful)

Dag 34:

We hadden vandaag afgesproken om naar de craftmarket te gaan. Onze planning was om al om 9 uur te vertrekken, maar zoals je waarschijnlijk al kan raden werd dat hem niet. Het was ongeveer iets voor tienen toen we uiteindelijk de deur op slot draaiden. We liepen zoals gewoonlijk weer naar de mainroad om vanaf daar een boda te pakken. Alleen kwam er al vrij snel een truck langsrijden met een grote laadbak achterin. De man stopte en vroeg of we mee wilden rijden. Natuurlijk wilden we dat. We konden dan weer wat vertellen als we thuis zouden komen. We klommen achterin in de laadbak en toen iedereen erin zat, zijn we gaan rijden. Dit was echt zo grappig. We konden ons bijna nergens aan vasthouden en de weg was erg hobbelig. Gelukkig is er niemand vanaf gevallen. Onderweg hebben we nog wat shirts uitgedeeld aan de plaatselijke bevolking. Ze doken met 4 man op 1 shirt en ik ben benieuwd of die het nog heeft overleeft haha. Er stond ook een man naast de weg met zijn gezin. Aan hem hebben we ook een shirt gegeven en hij was er zo blij mee, hij stak zijn duimen op en glimlachte helemaal. Zo leuk om te zien! Aangekomen bij de mainroad stapten we weer in een taxibusje richting Kampala. Zoals een normaal ritje. De laatste tijd nemen alle busjes een binnendoor weg. Je ziet dan hele andere dingen als wat er langs de mainroad staat. In deze kleine smalle straatjes zijn ze veel armer en leven er meer mensen op straat. We stapten ook weer uit bij de Oasis Mall, bij de Nakumat waar we altijd boodschappen doen. De andere meiden hebben nog wat geld gepind en daarna zijn we verder gelopen richting de craftmarket. Dat was nog een hele opgave. Inge had ons verteld dat het op loopafstand was, dus wij geloofden dat en liepen erheen. Onderweg hebben we wel bij elk kruispunt de weg gevraagd. Ook had Sarah het aan een bodarijder gevraagd en ik ook op hetzelfde moment. Het grappige was dat ze allebei zeiden dat we een andere kant op moesten. Tegen Sarah zei hij dat we terug moesten en tegen mij zei de andere dat we verder de weg moesten volgen. Uiteindelijk geloofden we de mijne want de weg terug klopte niet. Dan hadden we de craftmarktet voorbij gelopen. We zijn dus verder gaan lopen en het was zo warm, echt bloedheet. Na ongeveer meer dan een half uur lopen en vragen kwamen we eindelijk aan bij de craftmarket. Het was heel erg klein, maar het zag er zo leuk uit. Overal stonden kleine houten hutjes en ze waren helemaal vol gepropt met kleine souvenirtjes. We wilden allemaal eerste even kijken zodat we de goedkoopste prijs konden krijgen, zoals elke gierige Nederlander doet haha. Ik heb nog wat souvernirtjes gekocht en na meer als een uurtje ofzo zijn we teruggegaan naar de Nakumat. We hebben dit keer wel de boda gepakt want we hadden geen zin meer om weer te lopen. We vroegen wat de prijs was van hier tot de Nakumat. Hij zei dat het 6000 shilling was, maar uiteindelijk hebben we voor de helft kunnen krijgen. Als we met een groep komen en boda gaan rijden doen ze altijd een soort van wedstrijd ofzo. Zij rijden zo hard dat het bijna gevaarlijk wordt. Bij de Nakumat hebben we nog even een paar boodschapjes gedaan. We hebben nog wat yoghurt en wat drinken gehaald. Hierna zijn we naar cafe Java gegaan om als afsluitertje nog even wat te drinken. We zaten lekker buiten in de schaduw met een windje door onze haren. Een heerlijke smoothie erbij en de dag kon niet meer stuk. Na ons heerlijke drankje bedachten Fenne en Dagmar zich nog dat ze even wat te eten moesten halen voor hun tripje morgen. Ze gaan mountainbiken op een eiland in Lake Victoria. Zij zijn dus weer terug gelopen naar de Nakumat en Sarah en ik wachtte even op hun buiten de winkel. Als we weer mee naar binnen wilden, moesten we ons weer helemaal laten controleren en daar hadden we niet echt zin in. We wilden wachten op hun tot we de kleding winkel zagen. Zoals echte meiden zijn we daarheen gegaan en hebben we een rondje in de winkel gekeken. Ze hebben hier evengoed zulke leuke kleding. En het is totaal niet duur. Het lijkt alleen heel duur omdat er op het prijskaartje 60.000 shilling staat, maar dit is ongeveer 12 euro. Alles is zo kleurrijk en zo leuk. Ik had er eerder al een trui en vest gekocht en nu heb ik nog een leuke rok gehaald. De andere meiden waren ook goed geslaagd. Hierna zijn we weer in de taxibus gestapt en zijn we vertrokken richting thuis. We stapten weer uit bij de zijweg waar we weer op de boda moesten. Er stond een man met een zwart Oegandees voetbalshirt aan en hij vroeg of ik bij hem achterop wilde. Ik moest er sowieso eentje kiezen dus ik riep naar hem: I TAKE YOUU!!! Dit vond hij heel erg grappig en ik werd vierkant uitgelachen door alle boda rijders die daar stonden, maarja ik kom daar toch nooit meer dus het maakte me niks uit. We stapten op en deze speelden echt een wedstrijd. Ze gingen zo hard en voor het eerst was ik wel een beetje bang. Ik kon me ook maar met 1 hand vasthouden want in mijn andere hand had ik een plastic zak met craft erin. Ik voelde ook een paar keer de achterkant van mijn slipper tegen zijn spaken aantikken. Het zal je maar gebeuren hee, dat je op de laatste dag je voet compleet breekt. Dan krijg je misschien wel een plek met meer beenruimte in het vliegtuig haha. Onderweg zijn we ook nog even gestopt bij een groentekraampje om wat eten te kopen zoals aubergine, uien en een ananas al is dat geen groente. Hierna zijn we weer verder gegaan op de boda. Weer gingen we full speed. Normaal remt een boda rijder voor een hobbel, maar deze gaf alleen maar gas bij. Gelukkig was het nog maar een klein stukje vanaf de kraam tot het huisje. Ook deze laatste rit op de boda heb ik overleeft. De mannen die ons gebracht hadden waren erg blij en reden snel weer weg terug naar de mainroad. Alles draait om het geld. Hoe sneller je rijdt, hoe meer geld je kan verdienen. Toen we terug waren in het huisje hebben we daarna nog even buitengespeeld met de kinderen. Dit was heel erg leuk, ze zijn allemaal zo blij als je ze wat aandacht geeft. Ondertussen kwam ik Mustafa en Soft ook nog tegen. Ik vroeg aan Soft of dat eigenlijk wel zijn echte naam was. Hij zei van niet dus ik vroeg wat zijn echte naam was, maar die wist hij niet haha. Heel apart. Ze wilde nog wat foto’s met mij maken zodat ze nieuwe foto’s hadden om te gebruiken op facebook en whatsapp. Na een kwartiertje fotoshooten was het tijd voor sapa. Ik had gezegd dat ik wel weer eens een keertje wilde helpen met het eten opscheppen. Fenne was al eerst begonnen en ik heb haar overgenomen. Ik had de laatste keren alleen maar soep opgeschept en nu kon ik eindelijk de bonen doen. Elk kind kreeg een soepopscheplepel vol. Het is zo moeilijk om ieder kind evenveel te geven. De bonen gingen heel snel op en toen het bijna op was moest ik kinderen echt maar een stuk of 10 bonen geven terwijl er aan het einde genoeg over was. Aan die kinderen moest ik 2 opscheplepels geven. Zo oneerlijk eigenlijk. Na het opscheppen gingen we zelf eten. We waren nu nog maar met zijn 4en want Marlous en Myrthe waren naar Jinja. We hadden eerder op de dag al besloten om macaroni te eten. We hadden ook nog een potje saus. Die hebben we opgewarmd en ook erbij gegeten. Ik nam als eerste een hap en keek de meiden aan. De saus was echt super pikant. We hadden dus nooit naar het potje saus gekeken en het bleek dus de pikantste te zijn. Super dom hahaha. We zijn dus gewoon bij de supermarkt geweest en hebben voor het schap gestaan en hebben er gewoon blind eentje gepakt. Uiteindelijk heeft iedereen wat melk door zijn macaroni gegooid. Hoe langer we hier blijven hoe raarder de combinaties worden. Het zorgde er wel voor dat het pikante een beetje weg ging. Onze neuzen begonnen ook allemaal lopen en die waren daardoor ook gelijk weer open. We zaten met tranen in onze ogen te eten. Die waren niet alleen omdat het zo pittig was maar ook omdat we ons echt kapot gelachen hebben. We vroegen ons af of er dan niks op het potje stond dat het pittig was. We pakte het erbij en er stonden dus allemaal pepers op de verpakking. Nooit gezien haha. Na ons eten hebben we nog stukken ananas gegeten. Dat ging er ook wel in. Alleen is het oneetbaar als je het niet in kleine blokjes snijd. We aten het zeg maar als een watermeloen dus alles zat onder het ananas sap, net als mijn gezicht trouwens. Na het eten was ik net even lekker aan het relaxen totdat er een man aanklopte bij de deur. Hij vroeg naar mij en ik had geen idee wie het zou kunnen zijn. Dagmar opende de deur en riep uiteindelijk naar mij. Het bleek de man te zijn van teacher Juliëtte. Hij was speciaal teruggekeerd om mij te vertellen dat het goed ging en om foto’s van baby Joël te laten zien. Ik liep met hem mee naar zijn huisje omdat zijn mobiel daar lag. Ik liep met hem mee. De baby zag er echt te lief uit en hij leek super erg op Faith, hun andere kindje. Hij had ook een filmpje gemaakt van Joël om te laten zien hoe hij huilde, heel interessant. Ook probeerde we Juliëtte te bellen alleen nam ze niet op. Hij vroeg of ik om 9 uur terug kon komen. Dit is natuurlijk geen probleem. Om 9 uur ben ik dus weer terug gelopen naar zijn huisje. Hij was een film aan het kijken. Ik mocht binnen komen en op de bank zitten. Hij pakte weer zijn mobiel en belde Juliëtte nog een keer. Dit keer nam ze wel op. Ze zei de hele tijd hallo? Hallo? Tot ik zei hello you speak with Danique. Ze begon helemaal te lachen en te gillen van blijdschap. Dat iemand zo enorm blij kon zijn om mij te spreken. Ze zei dat als ik nog een paar dagen langer was gebleven dat ik dan naar haar toe had kunnen komen en de baby kon zien en vasthouden. Ze was nu bij haar ouders net buiten Kampala. Het was te ver om even langs te gaan, daarom belde we haar. Ook kreeg ik Faith aan de telefoon en die was ook helemaal door het dolle heen. Ze vertelde dat ze nu een nieuwe baby heeft en dat ze me miste. Ik zei dat ik haar ook miste en dat ik een kadootje voor haar had achtergelaten in haar huis. Hetzelfde gold voor Juliëtte. Ik had een blikje met snoepjes gehaald bij de Nakumat. Deze had ik ingepakt met gewoon tekenpapier omdat er niks anders was haha. Ook had ik nog een bedankbrief voor haar geschreven en daarbij had ik een geluksolifantje gedaan. Ik hoop dat ze het leuk zal vinden. Na het gesprek ben ik weer naar huis toegegaan want het was al half 10. Ik wilde een beetje optijd naar bed omdat het morgen ook een lange dag zal worden met weinig slapen. Ik ben een beetje begonnen met het organiseren voor het inpakken van mijn koffer. Ver ben ik niet echt gekomen want ik viel zowat in slaap. Ik ben dus snel mijn bed ingedoken en sliep binnen no-time. De volgende ochtend hadden we beloofd om mee te gaan naar de kerkdienst dus ik moest er vroeg uit. Morgen zal dan mijn laatste dag worden hier in Oeganda. Ik zie er echt tegenop om naar huis toe te gaan. Als je hier in een bus stapt zegt iedereen je gedag. Als je dat in Nederland doet zegt niemand je gedag en zit iedereen verslaafd achter zijn mobiel. Ik denk dat ik weer heel erg moet wennen aan het Nederlandse ritme. We zullen zien hoe het loopt. Slaaplekker!

Craftday was a big succes.

Dag 33:

Vandaag stonden we redelijk vroeg op want het was dan eindelijk tijd vor de craftday. We hebben met zijn allen ontbeten voor de laatste keer want Marlous en Myrthe zullen morgen richting Jinja vertrekken. We aten weer een ontbijt zoals elke dag. Ik kan echt geen jam en pindakaas meer zien. Al heb ik nu wel geleerd om pindakaas te eten. Voordat ik hier kwam vond ik het echt niet lekker, maar nu eet ik het zo op. Nou is het niet heerlijk, maar het is te doen. Hierna ben ik Maria gaan zoeken omdat ik wat foto’s van de documenten van Esther wilde nemen. Ik denk erover om haar te sponseren, maar ik wil eerst precies weten wat er dan met mijn geld gebeurt. Ik heb dus wat foto’s gemaakt van haar gegevens en hoe haar ouders zijn overleden. Super triest verhaal. Elk kind heeft hier zo zijn eigen verhaal. Iedereen hoort er ook bij en niemand wordt verstoten, zelfs de kindjes die er anders uitzien niet. Alleen de mensen die geestelijk niet helemaal goed in orde zijn, worden wel verstoten. Volgens mij zijn ze ook gewoon bang voor dit soort mensen. Ik heb al in 1 van mijn vorige blogs verteld over het meisje die hier vorige week was. Zij was ook niet helemaal 100%. Maar goed, na het ontbijt hebben we al onze craft spullen meegenomen en zijn we richting een groot lokaal bij secundary gelopen. Hier had Maria al met behulp van wat kinderen een aantal tafels goed gezet. We hadden 5 knutselwerkjes en dus er waren 5 groepen van ieder 3 tafels. Nadat alles klaargezet was heb ik een groepje tafels uitgekozen en ben ik daar gaan zitten. Er zaten al een hele boel kinderen. Ik had eigenlijk nog helemaal niet nagedacht over de manier hoe ik die kinderen 16 vierkantjes ging laten vouwen. Ik heb daarom even snel aan de tafel nagedacht hoe ik dat zou kunnen gaan doen. En ook werd ik natuurlijk beïnvloed door het Afrikaanse tempo, dus mijn gedachte was meer oohh we zien het wel. Ik heb daarna alle kinderen een stukje papier gegeven. Ik ben bij de kop van de tafel gaan staan en heb echt stap voor stap laten zien hoe je 16 vierkantjes maakt. Het viel me op dat alle kinderen uiteindelijk netjes alle 16 vierkantjes hadden. Het knippen van de slurf en pootjes was wat moeilijker omdat we maar 1 schaar hadden. Alleen de eerste ronde heb ik die trouwens gezien en daarna is hij denk ik verdwenen in een zak van een kind. Net zoals heel veel andere dingen zoals pennen, potloden en stiften. Het maakt eigenlijk ook helemaal niks uit, als zij gelukkig worden van een potlood, prima! Ik had wat lijm in bakjes gedaan om te plakken maar we hadden geen kwastje ofzo. Ik deed het voor en stopte gewoon mijn vinger in het potje. Dit vonden ze allemaal maar raar en niet kunnen want dan zouden je handen heel erg vies worden. Ze hadden de raarste oplossingen om hun handen niet vies te laten worden. Ze deden het met achterkanten van pennen en ze scheurde stukjes papier af en doopte dit in de lijm. Nadat alle olifantjes klaar waren, werden ze allemaal te drogen gehangen in het raamkozijn en tussen de raiiling en het glas. Dit zag er echt heel grappig uit. Ik dacht dat de oudste van primery het niet leuk zouden vinden om olifantjes te vouwen, maar deze vielen volgens mij verdomd goed in de smaak. Aan het einde mochten ze, ze versieren en daarna ophangen bij het raam. Na een half uurtje draaiden we door van tafels en kwam het volgende groepje bij mij. Zo ging het door tot lunchtime. Het was echt super leuk en alle kinderen vonden dat volgens mij ook. Ze waren zo enthousiast en het waren er trouwens ook echt veel. Ik denk wel zo rond de 150 kids. We hebben ze gewoon allemaal vermaakt voor een ochtend lang. Het was eigenlijk best kort, maar ze lieten toch een zooi achter. Overal lagen papier resten en doppen van stiften. En dan zeuren ze maar dat hun stiften het niet meer doen, dan moeten ze ook die doppen erop doen. Pannenkoeken!!!. We hebben eerst weer alle restjes naar ons huisje gebracht en zijn daarna weer terug gelopen om alles op te ruimen. Dat was weer de volgende uitdaging. Ze hebben hier geen bezems met stelen, zodat je niet hoeft te bukken. Ze hebben hier gewoon een paar bij elkaar gebonden takken. Het lijkt een beetje op de onderkant van een bezemsteel. Hiermee vegen ze de grond en het werkt nog verdomd goed ook. We hebben al het papier en restjes opgeruimd en zijn daarna weer teruggegaan naar het huisje. Hier hebben we wéér voor de verandering een eitje gegeten. Na de lunch hadden we weer vrije tijd samen met de kinderen. Deze zijn nu ook vrij, dus die vinden het super leuk als we wat met ze doen. We hebben touwtje gesprongen en nog andere kleine spelletjes. Ook heb ik nog een keer een heel rondje over het project gelopen en heb ik letterlijk van alles een foto gemaakt. Voordat ik het wist was het alweer 5 uur en was het bijna tijd om te vertrekken naar Villa Kololo. We gingen namelijk voor de laatste keer met zijn allen uit eten. We hadden veel traffic jam verwacht, dus we vertrokken ruim optijd. We gingen ongeveer om half 6 weg terwijl we er om 7 uur moesten zijn. Uiteindelijk viel al die file, reuze mee (gelukkig) en konden we snel doorrijden. We stapten uit bij Nakumat en vanaf daar moesten we weer met de boda boda naar het restaurant. Ik vind boda boda rijden zo enorm leuk. We gaan altijd super hard en je kan overal tussendoor. Als je met de auto bent, sta je zo vaak stil, dat haat ik. Die boda boda’s rijden echt overal tussendoor en dat veroorzaakt ook vaak ongelukken. Gelukkig heb ik dit hier niet meegemaakt, en hoop ik ook niet te hoeven meemaken. Hier is het wel raar want al ben je als blanke in de buurt van een ongeluk moet je maken dat je wegkomt want jij bent diegene die het heeft gedaan. Ook al was je het niet en heb je er echt niks mee te maken. Ze beschouwen hier blanke, echt als mega rijke mensen en ik probeer dat als iemand dat tegen mij zegt, van gedachte te veranderen. Natuurlijk hebben ze wel een beetje gelijk omdat wij wel daar naar toe kunnen komen. Om 10 voor 7 waren we bij het restaurant. Veel te vroeg natuurlijk, dus we hebben even heerlijk kunnen praten over van alles en nog wat en hebben natuurlijk de beste plek uitgekozen. Om ongeveer half 8 was dan eindelijk iedereen gearriveerd en konden we beginnen met bestellen. De vorige keer dat we hier aten, had ik de pizza proscuito e funghi ofzo. Het was eigenlijk gewoon een pizza speciale. Deze was zeer geod bevallen dus koos ik hem nog een keer. Na een half uur denk ik was al het eten er en konden we eindelijk beginnen. Ik had echt zo’n trek, niet normaal want ondertussen was het al rond half 9. Ik besloot om niet mijn hele pizza op te eten en een paar stukjes over te laten zodat ik ruimte had voor een toetje. Ik koos de chocolade mouse. Deze was echt verukkelijk and it teasted like heaven. Volgens mij was ik gewoon pure chocoladepasta aan het eten, maar het smaakte in ieder geval goed. Nadat iedereen uitgegeten was, gingen we weer met de taxi naar huis. Dit keer hadden we weer Charlie als driver, dezelfde al 2 weken terug. Ik kan altijd uren met hem praten over van alles en nog wat. Dat kan ik trouwens niet alleen met hem, ik praat echt met iedereen. Hij heeft ons nog wat Oegandese muziek laten horen in zijn busje totdat we bij het project aankwamen. We hadden hem bedankt en doei gezegd. Hij wist dat ik naar huis zou gaan dit weekend dus heeft hij zijn visitekaartje afgegeven. Deze nacht was de Warship- Night. Dit betekende dat ze de hele nacht door gingen bidden. We hebben daarom onze spullen in het huisje gelegd en zijn even gaan kijken in de kerk wat er allemaal gebeurde. Ik verwachte echt dat het heel erg serieus zou zijn maar het was compleet het tegenovergestelde. Iedereen stond te springen en kei hard mee te blèren met muziek dat over Jezus ging. Iedereen was zo uitbundig. Ze gingen compleet uit hun dak. Ik vond het zelfs een beetje eng om naar te kijken. We stonden op een bankje achter in de zaal en plotseling kwam er een meisje langs. Ze werd gedragen door 6 mensen. Ze leek compleet buiten westen te zijn. Sarah ging er achteraan om te kijken of alles oké was. Haar hart klopte nog, dus dat was oké. Ze leek wel dronken zei ze. Ze was aan het rollen over de grond en aan het schreeuwen. Echt bizar. Terug in de zaal ging iedereen compleet uit zijn dak. Hoe verder je naar voren liep, hoe enger het werd. Het leek wel een soort sekte ofzo. Helemaal vooraan lagen meisjes op de grond te krioelen ofzo en mee te zingen met de muziek. Ze gingen er zo in op. Ik kon mijn ogen niet geloven. Verder was het wel leuk om mee te maken. Ook kwam ik Sam weer tegen uit p5. Hij kwam naast me zitten en vertelde me elke keer dat hij het zo koud had. Ik vond het zo sneu dat ik om half 2 ’s nachts ben terug gelopen naar ons huisje en ik heb hem een oude sweater gegeven die ik toevallig mee had. Ik vroeg of hij hem morgen wilde terug brengen, maar na een tijdje bedacht ik me. Hij mocht hem wel houden. Hij vertelde me eerder in de kerk dat hij helemaal geen jas, vest of iets dergelijks heeft. Super sneu, dus ik vond dat hij mijn sweater beter kon gebruiken als ikzelf. Ook heb ik er thuis nog 10 liggen ofzo. Als ik hem echt mis koop ik wel weer een nieuwe. Om een uur of 2 besloot ik maar te gaan slapen. Ik heb mijn tanden gepoetst en ben daarna lekker in mijn bed gaan liggen. Ik viel echt als een blok in slaap. Morgen is alweer mijn ena laatste dag en ik zie er zo tegenop om terug te gaan naar Nederland. Het bevalt me hier zo goed! Goodnight people!

Almost going home :(

Dag 32:

Ik was vandaag weer eens vroeg wakker. Nouja vroeg, het was half 8. Ik ben gelijk uit bed gegaan en ben in de woonkamer gaan zitten. Ik heb gelijk een papiertje gepakt en heb een brief geschreven voor mijn vrienden hier. Ook heb ik het kadootje van Juliëtte ingepakt. Ik had een blik snoepjes gekocht. Het is niet echt een groot kado, maar het gaat om het gebaar denk ik. Ze is alleen nog steeds niet thuis en waarschijnlijk komt ze ook niet thuis voor zondag. Heel erg jammer als het echt waar is, maar je weet niet of de mensen hier wel het juiste vertellen. We zien het wel zondag en als ze er dan is kan ik het persoonlijk aan haar geven en anders leg ik het maar in haar huisje neer. Ondertussen heb ik ook nog wat yoghurt met jam erin als ontbijt gegeten plus nog een geroosterd broodje voor de verandering. Hierna hebben we ons voorbereid voor de craftday voor morgen. We gaan de primary verdelen in groepjes en de meiden hier ook. Bij elk andere meisje uit het huis hier doe je een ander knutselwerkje. Ik ga vliegtuigjes en olifantjes vouwen. Ik ben benieuwd of het gaat werken en of de kids het ook leuk vinden. Na het knutselen heb ik een rondje over het project gelopen om te kijken of er nog wat te doen was. Iedereen was aan het spelen of was weg. Het was echt rustig vandaag. Ik kwam natuurlijk ook weer Mustafa tegen en heb met hem gepraat voor ongeveer de hele middag. Hij vertelde me weer over zijn visioenen en wat hij ging doen als hij terug was in Jinja bij zijn ouders. Ook had ik nog een kadootje gekocht op de markt maar het viel de hele tijd om, dus ben ik naar de leraar gegaan die timmeren enzo geeft. Hij heeft er 2 kleine houten plaatjes onder gezet en nu kan het weer staan. Gelukkig maar want het zou wel zonde zijn als het niet rechtop kon staan. De plaatjes moesten alleen nog naar vorm worden geschuurd. Ik kwam weer terug bij de tafel waar Mustafa ook zat en hij zei tegen mij dat dat geen werk voor meisjes was en dat hij dat wel voor mij zal doen. Super lief dus ik heb het maar aan hem gegeven en het eindresultaat is wel geweldig. In het hutje naast ons was een jongen aan het zingen met zijn gitaar. Dit klonkt echt super goed en ik heb daarom een stukje gefilmd. Als ik thuis ben kan ik het jullie laten horen. Na een hele tijd ben ik terug gegaan naar ons huisje omdat het etenstijd was. We gingen zelf gemaakte gebakken aardappeltjes eten met een mengelmoesje van aubergine, tomaat, courgette en uitjes. Hiernaast hadden we ook nog sperziebonen. Het was echt heel erg lekker al miste ik wel een beetje mijn ketchup haha. Daarna had ik evengoed nog honger dus heb ik voor mijzelf een eitje gebakken. Als toetje hadden we verse ananas, hier smaken ze zo enorm zoet en echt heerlijk. Ze kosten hier ook geen drol. Een ananas heb je hier om de hoek voor 1000 shilling en soms misschien wel minder. Het zijn niet zulke grote, maar het is precies genoeg voor ons allemaal. Na het toetje ben ik samen met Marlous naar de kerk gelopen om te kijken wat daar allemaal aan de hand was want we hoorde een hoop muziek daar vandaan komen. Het bleek dus dat ze aan het oefenen waren voor morgenavond. Morgenavond is het praynight in plaats van vanavond. Ze gaan een dienst houden van 7 of 8 ’s avonds tot 6 uur de volgende morgen. Ik denk dat dit een afsluitdienst is van het schooljaar want dinsdag gaan alle kinderen naar huis. De planning is om morgen uit eten te gaan voor de laatste keer met de hele groep, als een soort afsluiter. We gaan weer bij hetzelfde restaurant eten als de vorige keer want dat is ongeveer het enige restaurant dat grote groepen aankan. Hierna wil ik nog bij de dienst kijken tot ik weet niet hoelaat. Maar goed, ik was gebleven bij dat ik met Marlous even in de kerk was gaan kijken. Na een kwartiertje hadden we het wel weer gezien en wilden we terug lopen. Onderweg kwam ik wat meiden tegen en die vroegen of ik mee wilde lopen naar hun slaaphutjes. Ik dacht dat ik ze weg moest brengen omdat het bedtijd voor hun was, maar dat was dus niet zo. Ik kreeg een hele rondleiding door de hutjes van de meiden die met mij liepen. Deze huisjes zie ik al bijna elke dag en nog weten ze niet dat ik dat bijna elke dag doe. Ook kwam ik hier Rebecca en Esther tegen. Zodra je wat meer weet van deze kinderen ga je op een andere manier naar ze kijken, eigenlijk best raar. De ouders van Esther zijn allebei gestorven aan aids en de ouders van Rebecca zijn verdwenen. Zij is te vondeling gelegd in een tuin van een wildvreemde. Op een een of andere manier wil je onbewust die 2 wat extra aandacht geven en een extra knuffel geven. Het is eigenlijk niet goed maar je doet het onbewust. Die kinderen zullen hun ouders nooit meer terug zien en dat maakt me wel een beetje verdrietig. Ze kijken er hier ook allemaal van op dat mijn ouders nog leven, terwijl dat voor mij iets doodnormaals is. Je ouders horen niet dood te gaan op een leeftijd van rond de 50. Hier gaan ouders dood als kinderen nog tieners zijn, zo bizar. Ze geloven het ook niet als ik zeg dat zelfs mijn opa en oma nog leven. Ze geloven echt niet dat mijn oma 88 is, want dat is compleet onmogelijk. Zij ,denk ik, dat Nederland ongeveer hetzelfde is als Oeganda qua levensstijl, en daarom denken ze dat het onmogelijk is dat mensen zo oud kunnen worden. 88 is ook eigenlijk best oud, en volgens de kinderen hier ben je dan echt een kind van de engelen. Ik heb een tijdje in de slaapkamers van de kinderen gezeten en wat gepraat. Ook zijn ze heel erg enthousiast over mijn fototoetsel. Van alles moet ik een foto maken. Al zien ze dat ik hem bij me heb vragen ze elke keer of ik een foto wil maken, geen probleem natuurlijk. Ik vind het alleen maar leuk om aan huis te laten zien. Ik heb er trouwens ook al mega veel. Al rond de 2000 foto’s en filmpjes. Nadat ik de kinderen heb gezegd dat ik er vandoor ga om ook terug te gaan kwam ik onderweg een jongen tegen die aan het gitaar spelen was. Ik ben naast hem gaan zitten en heb wat geluisterd. Tot hij een liedje begon te spelen en hij vroeg of ik die ook kende en wilde meezingen. Nou is mijn zanggeluid niet echt optimaal en perfect heb ik het toch maar gedaan. Aan het einde zei hij dat ik eigenlijk wel mooi kon zingen en dat hij wel vaker met mij wilde zingen. Hij zei dat onze stemmen goed bij elkaar pasten. Ik weet nou niet zo goed of dit een sjansmove van hem is of gewoon echt interesse had om met mij te zingen. Het maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit want het was in ieder geval gezellig. Na een uurtje daar zitten te zingen met wat secundary boys ben ik terug gelopen naar ons huisje. Hier waren de meiden een film aan het kijken. Ik heb deze half meegekeken en ondertussen heb ik mijn blog afgemaakt. Na de film ben ik gaan slapen want morgen moeten we vroeg opstaan voor de craftday. Ik heb er echt super veel zin in! Trouwens nog even iets compleet anders. Veel mensen vragen me hoe het hier is en soms geef ik daarop een beetje een simpel antwoord. Het is eigenlijk verdomd moeilijk om te omschrijven hoe het hier is. Je hebt van tevoren wel een beetje een beeld in je hoofd van de straten enzo, maar als je er uiteindelijk zelf bent ,is het ineens heel anders. Misschien ook omdat je het dan door je eigen ogen ziet. Het is gewoon onbeschrijvelijk, of tenminste voor mij. Ik denk dat het heel moeilijk over te brengen is hoe het hier is, en daarom heb ik ook zoveel filmpjes gemaakt, om het beter te laten overkomen. Als jullie een keer zin hebben om alle foto’s en filmpjes te zien, laat het me maar weten zodat jullie een keer langs kunnen komen! Ik duik nu lekker mijn bed in want ik wil volop kunnen genieten van mijn laatste 3 dagen. Slaaplekker!!

Relaxing day.

Dag 31:

Vannacht realiseerde ik me ineens dat ik mijn kleding moest wassen omdat ik anders niks meer had om aan te trekken. Daar stond ik dus om 1 uur ’s nachts bij mijn wasbakje nog wat kleding te wassen. Om een uurtje of half 2 was in eindelijk klaar en ben ik weer mijn bed in gedoken. Wilde ik net gaan slapen, hoorde ik weer zo’n stomme mug. Ik slaap onder een klamboe en ik sluit hem altijd helemaal vast en nog komt zo’n beest er doorheen. Ik kon hem niet vinden en ben daarna gewoon in slaap gevallen. Dat is misschien ook de reden waarom mijn benen vol met muggenbulten zitten. Ik heb er nog nooit zoveel gehad, niet normaal. Uiteindelijk werd ik om half 9 ’s ochtends wakker en ik realiseerde me dat ik om 9 uur had afgesproken met Haruna om weer verder te gaan met schilderen. Ik moest me dus in een razend tempo klaarmaken en uiteindelijk heb ik het nog gered ook. Vraag me niet hoe haha. Ik ben gelijk doorgelopen naar Haruna en heb mijn deur verder afgeschilderd. Tot de break heb ik mijn deur geverfd en daarna ben ik even bij de kids gaan kijken. Ik heb wat met ze gepraat en gevraagd hoe hun examens gingen. Elke keer zeggen ze weer dat het goed ging. Ook merkte ik nu op dat Juliëtte er weer niet was samen met Faith. Ik vroeg me nu nog een keer af of Faith wel echt ziek was, maar dat bleek dus helemaal niet waar. Maria kwam later op de dag naar mij toe en vertelde me dat Juliëtte was bevallen van een jongentje. Faith was dus helemaal niet ziek en ze waren dus helemaal niet voor haar naar het ziekenhuis haha. Ze mocht vandaag weg uit het ziekenhuis en ging nu naar haar ouders. Ik hoop wel dat ze voor zondag terug is zodat ik haar nog kan bedanken voor de weken die ik met haar heb mogen meemaken. Ook heeft ze wel naar mij geluisterd want ik had haar voor de grap verteld dat ik niet eerder terug naar Nederland zou gaan voordat de baby geboren zou zijn. Nu maar afwachten of ik haar nog zie. Je kan hier ook echt niks geloven wat de mensen tegen je zeggen. Ik heb aan 3 mensen gevraagd wanneer het regenseizoen zou beginnen. Persoon nummer 1 vertelde mij dat het allang al begonnen was, persoon 2 vertelde me dat het morgen zou beginnen en persoon nummer 3 vertelde me dat het pas in november begint. Ik heb na 3 keer vragen dus nog steeds geen idee. Ik kan het beter opzoeken op internet wat ook niet al te rap werkt. Maar goed, ik was gebleven bij de breaktime. After breaktime ben ik verder gegaan met schilderen, maar dit keer een raam. Tijdens het schilderen kwam Samuel nog een keer naar mij toe. Dit is een jongetje van denk ik rond de 11 jaar uit primary 5. Hij vroeg me of hij mij na lunchtime een paar Oegandese woorden mocht leren. Ik zei dat het oké was en dat hij me dan maar moest zoeken. Als ik hem zou moeten zoeken zou ik hem echt nooit herkennen want iedereen lijkt hier op elkaar haha. Uiteindelijk heb ik hem vandaag niet meer gezien dus ik denk dat hij te druk bezig was met spelen ofzo. Tijdens lunchtime heb ik weer in het vaste hutje gezeten met alle vrienden van Mustafa. Ik ken na 5 weken pas 3 namen, ze zijn allemaal zo ingewikkeld. Iedereen noemt hier elkaar bij achternaam, of nja iedereen....... in iedergeval wel heel veel. Die achternamen zijn hier zo moeilijk en wel typisch Afrikaans. Een paar medeklinkers achter elkaar wat voor mij echt onmogelijk is om uit te spreken. Ik heb weer eens rijst meegegeten, want dat had ik al echt een hele tijd niet meer gegeten. En dit is niet sarcastisch bedoeld maar echt bloedserieus. Ik keek echt uit naar een beetje rijst, de poscho had ik wel weer gezien. Ik vind dat echt niet lekker maar ik eet het wel. Ik ben hier maar een keer en ik wil me toch ook een beetje mengen in hun cultuur en hun dagelijks leven. De jongens zeiden al dat ze het knap en leuk vonden dat ik het evengoed at en veel interesse toonde in hun dagelijks leven. Dat was wel leuk om te horen. Een ander iets wat ik trouwens ook elke dag hoor van de jongens en ook van de meiden is dat ik er leuk uit zie. Dan loop ik hier nog in mijn oude kledingdat ik in Nederland bijna nooit zal dragen. De kleding die ik normaal thuis aan heb, is voor hun echt mega super luxe en volgens hen ook heel erg duur. Eigenlijk heb ik na de lunch de hele middag gepraat met een paar jongens over de examens en over nog veel meer dingen. Ze vertelden me trouwens ook nog echt een bizar verhaal. Als een vrouw hier zwanger is en uiteindelijk bevalt van het kind, dan moet de vrouw bij de vader van haar man in bed slapen. Als ze dit niet wilt dan zal het kind opgegeten worden. Dit is een traditie bij de Masaï in het oosten van Oeganda. Ik had mijn laptop ondertussen ook gepakt omdat ik ze wat muziek wilde laten horen, want daar hadden ze om gevraagd. 1 jongen hier is helemaal gek van de zanger Ne-yo, dus we hebben ongeveer al zijn albums afgeluisterd. Daarna zette ze een filmpje van dat enge verhaal op. Je zag de masaï mannen helemaal gekleed in rieten rokjes en geschminkt met witte verf ofzo. Ze tilde die baby gewoon op aan 1 arm zonder het hoofdje te ondersteunen of iets dergelijks. Het kind werd ook geschminkt en dat was het laatste wat ik zag want het internet weigerde het filmpje verder te laden. Misschien ook maar beter. Ik vroeg aan ze of je ook zag dat het kindje vermoord werd zeg maar, maar gelukkig lieten ze dat niet zien. Wat leven sommige mensen hier op een bizarre manier zeg, niet normaal. Als je niet met jebaby bij je schoonvader in bed wilt liggen ,wordt gewoon je kind opgegeten. Ik was wel een beetje in shock na dit verhaal, en ik zette daarom maar snel weer een leuk liedje aan. Ik heb eigenlijk in de hut gezeten tot het etenstijd was. Ook heb ik nog even geskypet met het thuisfront. Grace, Mustafa en Jeff waren hier ook bij en die hebben ook nog even kort met papa en mama gepraat, super grappig. Hierna was het weer tijd om te eten, dus toen de meiden terug liepen naar het huis om te koken ben ik meegelopen. We aten rijst met nasi kruiden en weer standaard een ei met tomaat. Ik moet deze week trouwens ook zien te overleven zonder ketchup, dat best zwaar is want voordat hij op was at ik er echt alles mee. Ook als we uit eten gaan, wordt de ketchup al automatisch mijn kant op geschoven. Ik was dus gebleven bij het avondeten. Hierna besloten we een rondje te lopen want Marlous had gehoord dat er een kerkdienst zou zijn voor Secundary 1,2&3. We hoorden ook nog geen muziek uit de kerk komen wat we normaal wel horen in het huisje. Uiteindelijk aangekomen bij de kerk bleek er dus helemaal geen kerkdienst te zijn, maar er werd een film getoond. Ik geloof echt niks meer van wat de mensen hier zeggen, er klopt niks van. Onderweg kwam ik Anua tegen met haar vriendinnen, dit is dat meisje waar ik in het begin over had verteld dat ik haar een beetje vervelend vond maar dat is nu gelukkig niet meer zo. Na haar verontschuldigingsbrief is haar houding naar mij veranderd. Ze wil me nu niet meer de les leren en baas spelen. Eigenlijk is ze heel erg lief en houdt ze wel van een lolletje. Ook zij zit in p5, in dezelfde klas als Samuel. Ik heb een stukje van de film gezien en ben daarna teruggelopen naar het huis want ik wilde nog even douchen. Ik hoopte dat het warm water zou zijn, maar daar zat ik even mis. Anua en haar vriendin brachten me naar huis en daarna ben ik gelijk onder de koude douche gestapt. Ik moest er wel onder staan want ik was vies geworden van het verven. Ook moest ik mijn haren wassen. Ik nam een grote hap lucht en stapte eronder. Ik kon wel gillen zo koud, dus zoals je waarschijnlijk al kunt raden heb ik er niet zo lang onder gestaan. Ik heb in een hoog tempo alles snel gewassen en heb de kraan toen weer dichtgedraaid. Toen ik me aan het afdrogen was besefte ik me dat ik was vergeten mijn voeten te wassen. Die worden hier echt zo smerig. Elke avond zijn ze weer pik en pik zwart. Ik moest dus weer de koude kraan aandraaien. Gelukkig hoefde ik er niet meer met mijn hele lichaam onder. Na het douchen heb ik weer mijn laptop gepakt zoals elke avond en heb ik weer mijn blog getypt. Eigenlijk ben ik nu weer klaar voor vandaag want ik heb niks meer te vertellen haha. Ik ga nu maar naar bed, en morgen weet ik nog niet echt wat ik ga doen. Ik heb afgesproken om met Sarah morgen naar de manicure/pedicure te gaan als ze optijd terug is van de outreach van de kliniek. Een outreach houdt in dat ze in Kampala gaat rondrijden en bij mensen op bezoek gaat om te controleren of het nog steeds goed met ze gaat. Stiekem hoop ik dat ze optijd terug is zodat we erheen kunnen want de rest van de dagen staan echt helemaal volgepland. Vrijdag organiseren we een knutseldag voor de primary school. Zaterdag is de planning om naar het zwembad te gaan als het een beetje mooi weer is. Ook willen we die dag nog even naar de craftmarket. Zondag is de dag om de koffer in te pakken en alles klaar te maken voor vertrek. Dan is het avontuur alweer geeïndigd. Ik wil nog helemaal niet naar huis. Ik mis eigenlijk alleen een beetje de luxe dat ik gewend ben. Een warme douche, een zacht matras en weer eens wat ander vlees als kip. Ik vind varken hier helemaal niet lekker en de beef lijkt een beetje op draadjesvlees. Daar ben ik ook niet zo’n fan van. Ook verlang ik echt wel weer naar vlees op mijn brood. Het niet werken bevalt me ook wel haha, maar het geld moet toch binnen komen. Hetgene wat me hier het meeste bevalt is het tempo. Iedereen is zo relaxed en alles gaat op zijn gemakje. Als het vandaag niet lukt doen we het morgen en anders gewoon helemaal niet. Ik heb vaak gehoord dat ik nonchalant ben, maar dat valt echt wel mee in vergelijking met de mensen hier haha. Ik vertelde eigenlijk een kwartier geleden al dat ik zou gaan slapen, dus ik ga nu echt!! Slaaplekker!

With the matutu to Kampala.

aag 30:

Jeetje, dag 30 alweer. Ik kan gewoon niet geloven en ik wil nog helemaal niet naar huis. Ik werd gelukkig zoals elke dag weer wakker. Ook zoals elke dag heb ik eerst even mijn berichten gecheckt en daarna ben ik er ook weer uitgegaan zoals elke dag. Misschien is het begin stukje van mijn blog voor jullie een beetje saai omdat ik elke ochtend hetzelfde doe. Opstaan, aankleden, eten, tandenpoetsen en weer op pad. Vandaag kwam Maria om 9 uur bij ons aan de deur of we vandaag wel mee wilde helpen met schilderen. Hier hadden we echt heel veel zin in dus we zijn gelijk meegegaan. Ik was ook zoals elke dag weer de slome en had nog niet ontbeten. Ik vroeg of het goed was als ik ook na mijn ontbijt kon komen. We leven nu in Afrika dus niks is een probleem. Ik at ook voor de verandering weer eens een geroosterd broodje met jam. Hierna ben ik naar het nieuwe gedeelte van de school gegaan. Hier stond Haruna, hij was zo’n werker hier op het project. Hij praatte zelfs een beetje Nederlands. Hij legde ons uit welke delen we moesten schilderen. Hij gaf ons allemaal een stukje schuurpapier en zei hoe we moesten schuren. Alsof we dat niet wisten duhh. Ik koos de deur uit om te doen. Ik moest eerst de hele deur en deurpost schuren. Toen ik hiermee klaar was zou Hurana wel even een container met verf voor mij halen. De container was gewoon een jerrycan waarbij er een deel van is afgeknipt zodat je er met je kwarst inkon en hem evengoed nog kon vasthouden. Na een kwartier wachten kwam hij eindelijk terug met zo’n container tot hij besefte dat hij vergeten was verf erin te stoppen haha. Hij liep weer terug naar zijn werkplekje om verf te pakken. Dit duurde ook weer een heel kwartier. Niet te geloven dat iemand er zo lang over kan doen, maar dat is het Afrikaanse tempo. Na een hele tijd wachten kwam die kerel eindelijk terug met een container met verf erin. Ondertussen had ik de hele deur al geschuurd. Ik kon dus gelijk beginnen met schilderen. We moesten alles groen schilderen maar het was nog best moeilijk. Ze hebben er allemaal kleine vierkante raampjes ingezet met een soort van klei. Dit wordt dan hard en daardoor blijft het glas erin zitten. Dit waren super dunne randjes en ik had een grote kwarst gekregen dus het was erg moeilijk om te schilderen. Tussendoor was ik ook nog even bij de kinderen uit mijn klas gaan kijken. Ik was namelijk aan het schilderen het lokaal naast hen. Ze waren nog steeds bezig met hun examens. Ook stond ineens die andere lerares voor de klas waar ik een paar dagen geleden over had verteld. Het bleek dus dat Faith weer ziek was geworden en dat Juliëtte nu voor haar moet zorgen. Eigenlijk best zwaar voor haar want ze is ook nog hoogzwanger en zit nu met een ziek kind thuis. Misschien kan ik morgen nog even langs gaan om te vragen of ik haar nog ergens mee kan helpen. De kindjes heb ik nog maar een keertje goodluck gezegd en ben weer verder gaan schilderen. Alles moest groen geverfd worden en ik kan dus echt niet netjes schilderen zonder te knoeien. Mijn hele voeten waren groen en het zat zelfs op mijn gezicht. Ik wist nog wel een beetje hoe het moest van de verhalen die Sabine thuis heeft verteld. Zij leerde op school ook schilderen en daar had ik nu dus wat aan. Dankjewel Sabine haha!! Toen het lunchtime was zijn we gestopt. Ik was gelukkig net optijd klaar en Haruna zei dat het er prachtig uit zag. Weer een complimentje om in je zak te steken. Ik vind het wel fijn dat we ook dingen zoals dit kunnen doen. Nu laat je tenminste echt wat achter, echt iets waar ze wat aan hebben, nouja wat aan hebben. Het ziet er in ieder geval mooier uit. Op de planning stond om na lunchtime richting Kampala te vertrekken voor de boodschappen. Wel heb ik eerst nog even wat poscho gegeten. Ik kreeg weer een hele berg omdat de man die opschepte niet zag dat ik het was, dus gaf hij een normaal portie. Ik liep hierna weer naar de vaste plek waar ik eigenlijk altijd mijn lunch eet, als ik met ze mee eet. Hier zat alleen Soft. Hij vroeg me nog een keer hoe de safari was en hoe het met mij ging. We hebben weer gewoon wat gepraat zoals we elke dag doen tot dat Jeff terug kwam. Hij had gisteren een stiekeme afspraak met een dochter van een leraar hier. Er schijnt dus een een of andere geheime plek te zijn achter de kliniek waar jongens en meisjes met elkaar afspreken. Op die plek had hij dus ook afgesproken met dat meisje. Ik zei hem gisteren al dat ik graag wilde weten hoe het was, hier moest hij erg om lachen. Vandaag zag ik hem dus weer dus je kon natuurlijk al raden wat mijn vraag aan hem was haha. Hij liet er niet echt veel over los behalve dat het erg leuk was en dat hij wilde dat zij de vrouw van zijn kinderen zou worden. Ik moest ons gesprek wel een beetje afkappen want de meiden riepen me omdat we zouden vertrekken. Ik heb het eten wat ik over had aan Soft gegeven en ben daarna weg gegaan. Snel even mijn geld en andere belangrijke dingen bij elkaar gepakt en daarna snel naar buiten. Het is wel moeilijk nu om met zijn allen op een boda naar de main road te komen. We hebben nu altijd 3 boda’s nodig. We zitten dan ook met zijn 3en op een boda boda, de chauffeur en 2 vrijwilligers. Het is echt super grappig om zo te rijden. Je zit bijna op elkaar. Als hij ineens heel hard remt ,vlieg ik zowat over hem heen of heeft hij een stel borsten in zijn nek hangen haha. Dat vindt hij denk ik niet zo erg hahaha. Meestal zit ik dan in het midden op de boda. Als je daar zit kan je je eigenlijk niet echt vasthouden dus je moet puur op evenwicht zien te blijven zitten. Dit lukt wel redelijk, want ik ben er nog nooit vanaf gevallen. Maar goed, ik had er dus over dat we 3 boda’s nodig hadden. We hadden ook onze selfie stick mee dus onderweg hebben we een paar leuke foto’s gemaakt. Na de boda boda moesten we in de matutu (taxibusje). Ik ging maar weer een keertje voorin zitten naast de chauffeur. Je kan maximaal met zijn drieën voorin zitten. Ik zat in het midden en naast mij zat Dagmar. Als je in het midden zit, zit de schakel pook bijna tussen je benen dus die man greep de hele tijd naar mijn been haha. Er zijn altijd 2 punten waar echt al-tijd file staat. Voor een groot kruispunt waar wij naar links moeten en vlak voor een grote rotonde in het begin van Kampala. Hier sta je dus altijd vast, super irritant want als ik ergens een schijthekel aan heb is het file. Hier is het dan nog dubbel zo erg want de auto’s veranderen van rijbaan om de 2 minuten. Alle auto’s staan dus compleet door elkaar en niet netjes op een rijtje zoals de files in Nederland. Een complete chaos. Dan staan er op het kruispunt politiemannen die het verkeer regelen. Die kunnen net zo goed niet daar staan want volgens mij gaat het nog sneller als ze weg zijn, maar ze zijn er toch niks voor niks denk ik. Na een uurtje waren we eindelijk aangekomen in Kampala en konden we eindelijk naar cafe Java voor ons heerlijke taartje. Hier keken we ongeveer al de hele week naar uit. Ik had een chocolade fudge taart besteld met een passionfruit smoothie. Dit ging er wel in! Na onze taart eet festijn zijn we doorgelopen naar de supermarkt. We hebben eten gehaald voor de rest van de week, dus waarschijnlijk was dat ook de laatste keer dat ik in de Nakumat supermarket was. Ik ga bij elk iets nu denken, ohh dit is de laatste keer dat ik dit doe. Eigenlijk heel stom want ik heb bijna nog een volle week, maar de dagen gaan hier zo snel. Time flies when you’re having fun klopt echt wel. In de supermarkt hebben we ook gelijk craft spulletjes gehaald voor de craftday vrijdag. We gaan met de kinderen allemaal kleine dingetjes knutselen omdat ze die dag vrij zijn en anders niks te doen hebben. We hebben hiervoor een budget gekregen van Doingoood zodat we wat konden inslaan. Dit is zeker goed gelukt en ik hoop dat de craftday een succes zal gaan worden. We vertrokken ongeveer om half 2 vanaf ons huis naar Kampala en we gingen terug om half 6. We zijn er dus bijna de hele middag geweest en het was nog een hele opgave om voor het donker thuis te zijn. Over het stukje van Kampala tot Chireka hebben we bijna 3 kwartier over gedaan want het stond compleet vast. Ik zat weer tussen 2 dikke Oegandeze vrouwen in en na een tijdje werd ik gewoon een beetje onpasselijk van de geur die van hun afkwam. Ze stonken echt heel erg, niet normaal. En dan hing de helft van hun lichaam ook nog eens op mij dus ik zat lekker vastgeklemd. Ik was wel blij toen we eindelijk bij Chireka aangekomen waren en wemoesten weer overstappen naar een andere matutu richting Namugongo. Dit keer gelukkig wat vlotter en voordat we het wisten waren we thuis. De kerkdienst van primary was ondertussen ook al begonnen. We zaten nog vol van het taartje dus we hadden besloten om erna te eten. We hebben dus onze spullen gedropt en zijn doorgelopen richting de kerk. Elke week ga ik dit steeds leuker vinden. Vandaag hebben we ook echt meegedanst met de kinderen. We werden natuurlijk super uitgelachen maar dat boeide mij even niks. Ze vonden het denk ik gewoon grappig dat we op de Afrikaanse manier gingen meedansen. De dienst begint altijd met vrolijke liedjes en naarmate wordt het steeds serieuzer. Na een tijdje gaan alle kinderen ook zitten en beginnen ze hun handen in elkaar te vouwen en mee te zingen met hun ogen dicht. Echt een bijzonder gezicht is dat om al die kinderen dat zo te zien doen. Ook lopen sommigen rondjes in de zaal met gevouwen handen. Dit was wel weer even een realiseer momentje voor mij en ik had het er ook echt wel moeilijk mee. De kinderen hebben hier helemaal niks. Veel van hen hebben gewoon geen ouders meer, geen iemand meer die ze een kus geeft voordat ze gaan slapen, niet iemand die ze instopt in hun bedje, niet iemand die ze even wat persoonlijke aandacht geeft tijdens de dag. Ook zie je dan de kindjes met hiv/aids lopen en je weet gewoon dat die nooit oud zullen worden. Als ik ooit nog een keer terug zou komen is de kans heel groot dat zij niet meer zullen leven. Gewoon omdat ze geen geld hebben om zich te laten behandelen. In Nederland kun je nog best oud worden als je besmet bent en hier heb je geluk als je de 25 haalt. De tranen stonden wel in mijn ogen maar ik wilde het niet laten merken aan de kinderen. Ze hebben dus echt helemaal niks en nog beginnen ze elke dag met een lach en klagen ze nooit. Alle hoop die ze krijgen, halen ze uit hun geloof. Heel bijzonder om dit te mogen meemaken. Na de kerkdienst, zo rond half 9, zijn we terug gelopen naar ons huisje om te eten. Ik heb ook gelijk mijn laptop gepakt om te beginnen met het typen van mijn blog. We aten vandaag een mengelmoesje van lasagne uit blik (ja dat bestaat) met vlindermacaroni en wat gesneden tomaten. Er zat een beetje weinig saus tussen dus we hebben er wat water bijgegooid. Het klinkt echt niet zo lekker, maar geloof me dat was het echt wel. De macaroni smaakte een beetje naar tomaten en de saus was een soort van soep geworden. We eten hier zulke rare combinaties, maar het bevalt me wel. Na het eten ben ik weer verder gegaan aan mijn blog tot dat er weer iemand op de deur klopte. Dit keer was het geen enge jongen. Het was nu Samuel, een jongetje uit primary 5 ik denk ongeveer 11 jaar. Een super schattig jochie die altijd heel erg nieuwsgierig is. Hij vroeg hoe de safari was en of we hadden genoten. Ik heb hem wat foto’s laten zien. Het was nu ook al half 10 en om 10 uur moest hij in bed liggen dus om 5 voor 10 heb ik gezegd dat hij moest gaan omdat hij anders niet meer naar binnen kon komen in zijn huisje. Na dit gesprek heb ik mijn blog nog verder getypt en ondertussen is het alweer 5 over 11 dus ik ga het maar weer afronden. We worden morgen om 9 uur verwacht door Haruna. Dat is dus vroeg opstaan. Ik vind het trouwens super leuk dat mijn blog zovaak gelezen wordt en de reacties peppen mij ook weer een beetje op als ik er een klein beetje doorheen zit. Ik hoop dat jullie mijn lange verhalen nog niet zat zijn haha. Ik hoop morgen weer een nieuwe blog te kunnen opdaten. Slaaplekker!

Another day in Namugongo.

Dag 29:

Ik werd vandaag om 8 uur wakker. De laatste tijd maken de kinderen mij niet echt meer wakker. Misschien ben ik er wel aan gewend en slaap ik er gewoon doorheen of ze zijn gewoon heel stil. Ik ben nog wel even in bed blijven liggen en heb wat rondgekeken op de social media. Ik ben hier wel echt afgekickt. Als ik in Nederland niks te doen heb, pak ik altijd mijn mobiel, maar hier ga ik juist naar buiten of doe ik wat anders. Ik heb dus nog even in mijn bed gelegen en ben er na een tijdje uitgegaan. Omdat de kinderen vandaag examens hadden was er weinig te doen in de klas, dus hadden we aan Maria gevraagd of we nog andere activiteiten konden doen. Ondertussen was ik net begonnen met mijn ontbijt en kwam Maria binnen lopen. We moesten met haar meelopen naar haar bureautje op haar kantoor. Daar kregen we een paar mappen in onze handen geduwd. We moesten alle mappen doorzoeken en als er een foto van het kind in zat moesten we die op een blaadje plakken . In elk document zat een blaadje met daarop een verhaaltje over hoe de ouders zijn overleden plus al hun andere documenten zoals geboorte actes, een briefje om de dood van de ouders te bevestigen en een paspoort als ze die hadden. Hiervan kreeg ik wel een beetje een brok in mijn keel. Ouders zijn overleden aan diabetes, gele koorst, en hiv/aids. Dit allemaal is zo goed te bestrijden hier behalve hiv/aids dan, maar evengoed kan je in Nederland nog redelijk oud worden. Alle mappen waarvan we de foto van het kind ervan moesten inplakken, daarvan waren dus alle ouders overleden. En toen realiseerde ik me dat we echt een stuk of 100 mappen op onze tafel hadden liggen. Al deze kinderen hadden dus geen papa en mama meer en waren opgevoed door familie of wild vreemden. Dit was een klein klusje om te doen en we waren dan ook binnen een uurtje klaar. Toen we de mappen terug brachten zei ze ook dat we konden helpen met het schilderen van het nieuwe gedeelte van de school. Dit leek ons super leuk om te doen en we zeiden dan ook dat we dat graag wilde doen. Alleen achteraf was het er helemaal niet van gekomen. Het was ondertussen allang al breaktime geweest en de kinderen waren alweer verder gegaan met hun examens. Ik ben daarom ook even gaan kijken hoe dit eraan toe ging. De bankjes waren nu uit elkaar geschoven, maar de kids zaten nog wel bij elkaar. Ze gebruikten een schrift als een middel zodat diegene naast hen niet konden afkijken. Ze hebben geen schotjes ofzo. Ik heb even zo’n examen doorgekeken en het stelt eigenlijk helemaal niks voor. De vragen zijn bijvoorbeeld welk geloof leest welk heilig boek. De katholieken lezen de ... en de moslims lezen de.... Daarboven stonden de antwoorden tussen haakjes en daar moesten ze dan uit kiezen. Ze konden maar 2 antwoorden kiezen en nog weten ze het verkeerd op te schrijven. Ik wilde ze zo graag corrigeren maar dat mag natuurlijk niet bij een examen. Ik heb Juliëtte gevraagd of ik nog wat kon doen, maar er was er weinig keuze. Ik heb haar verteld dat ik ook heb aangeboden gekregen om wat andere dingen te doen en of het goed was dat ik dat dan ging doen. Ze zei natuurlijk ja, want als ze nee zou zeggen zou ze onbeleefd zijn. Hierna liep ik weer terug naar ons huisje om te lunchen. Inge zou ook weer even komen om te overleggen met de andere meiden voor volgende week. De kinderen hebben volgende week vakantie en gaan allemaal naar huis. We gingen dus bespreken wat we allemaal nog kunnen doen. Nu geldt dat niet echt voor mij omdat ik zondag helaas alweer vertrek. Ik heb het precies goed uitgekozen eigenlijk. De kinderen gaan naar huis op de 5de en ik vertrek de 3de. Ze moeten dus 2 dagen zonder mij overleven hahaha. We hebben voor de verandering weer eens een broodje ei gegeten want dat aten we gelukkig nog niet zo vaak. Ondertussen waren Inge en Ritah er ook. We hadden ze gevraagd om mee te eten en dat deden ze natuurlijk wel. We hadden vanmorgen de tafel al buiten gezet dus we zaten lekker buiten onder de veranda. Het was ondertussen al best wel benauwd geworden dus we waren lekker aan het zweten, nouja tenminste ik wel. Na de lunch was het de planning om te gaan schilderen maar het overleg duurde even wat langer als gepland en voordat ik het wist was het alweer 4 uur. Ik ben toen nog even naar beneden gelopen om te kijken op het voetbalveld. Er waren een paar jongens aan het voetballen en eerst heb ik even staan kijken wat ze precies aan het doen waren. Daarna kwam er nog een grote groep jongens die ook wel wilde meedoen. Hierbij zaten ook een paar jongens met wie ik altijd zit met lunch en soms met avond eten. Het eten noemen ze hier trouwens sapo. Dat is dan het werkwoord eten. Als ze naar de keuken gaan om lunch op te halen zeggen ze : I go for sapo. Toen de groep jongens ook mee ging doen met voetballen heb ik ook even meegedaan. We hebben eigenlijk alleen maar corners geschoten en geprobeerd te scoren. Ik heb maar liefst wel een keer gescoord met een mega goede kopbal, wat ik in Nederland echt nooit doe haha. Misschien was de keeper wel gewoon heel slecht en had ik gewoon geluk. Ondertussen heb ik ook nog wat foto’s gemaakt van mij en wat jongens, want dat wilde ze allemaal zo graag. Super grappig want ze doen hier allemaal een duckface als ze op de foto moeten. We hebben een keer gevraagd of ze dat voor de grap willen doen en nu doen ze het elke keer. De foto’s zijn echt hilarisch. Na ons voetbal wedstrijdje corner schieten ben ik terug gegaan naar ons huisje omdat het tijd was voor mijn eigen sapo. We gingen een soort van gebakken aardappels eten met een prutteprak van groene paprika en tomaat. De aardappels hadden we eert gekookt en daarna nog een beetje gebakken. Het korstje was niet helemaal hard, maar precies goed. De binnenkant was nog zacht en de buitenkant was een beetje knapperig. Suuuuper lekker. Dit ga ik in Nederland ook nog een keer proberen te maken als het lukt. Inge had haar katje ook meegebracht en die was echt mega schattig. Na het eten heb ik nog even mijn foto’s van mijn sd kaartje over gezet op mijn laptop. Ik heb hierna ook gelijk mijn blog getypt. Tijdens mijn blog heb ik eindelijk weer een keer geskyped met papa en mama. Het was wel super leuk om ze weer even te spreken. Ik vertelde ze dat ik thuis eigenlijk helemaal niet mis.Alleen de eerste week had ik een klein beetje heimwee maar dat was denk ik omdat ik alleen was. Ik heb het echt zo erg naar mijn zin hier en ik vind het super jammer dat ik alweer terug moet. Als ik er geld en tijd voor had was ik zeker langer gebleven, maar je kan niet alles hebben natuurlijk. Dat is dan weer een goede reden om een keer terug te gaan. En pap misschien wil je dan ook wel mee want volgens mij vind je dit echt super gaaf! Ik ga nu maar eens een douche pakken en daarna lekker naar bedje toe. Morgen zijn de plannen om de school nu echt te gaan schilderen. Ze hebben een eerste verdieping op de begane grond gebouwd en daar moeten nog wat dingen aan gebeuren. Als de kids de examens aan het maken zijn kunnen wij lekker dat doen. Het lijkt me echt leuk om te doen want dan laat je ook echt nog wat achter. Jullie horen morgen weer van mij als alles goed zal gaan. Goodnight!!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood